BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 53

วันต่อมา…

เพตรายืนมองพาสสปอร์ตในมือของตัวเองด้วยสายตาราบเรียบ ทว่ามันกลับแฝงความรู้สึกมากมาย เธอเลือกที่จะบินไปฝรั่งเศสก่อนวันหมดสัญญาสองวันตามที่วางแผนไว้กับแม่ของโชแปง หญิงสาวแทบจะไม่แสดงความผิดปกติใดๆ ให้มาเฟียหนุ่มรับรู้เลย แม้กระทั่งตอนนี้ที่เธอกำลังส่งข้อความคุยกับเขาในแอปพลิเคชันหนึ่งไปมาตลอดการเดินทางมาที่สนามบินแห่งนี้

Chopin : ตื่นรึยัง

Chopin : จะมาที่เพนต์เฮาส์เมื่อไหร่

: ตื่นแล้วค่ะ

: เดี๋ยวบอกอีกทีค่ะ

Chopin : ให้ฉันไปหาไหม? คิดถึง…

Chopin : (สติกเกอร์หมีอ้อน)

: คิดถึงเหมือนกันค่ะ

: (สติกเกอร์หมีจูบ)

“ขอให้เป็นอย่างที่หวังด้วยเถอะ” ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หนีเพื่อจากลา แต่ก็อดที่จะหวั่นใจไม่ได้จริงๆ หากโชแปงไม่ได้คิดจะตามหาแล้วปล่อยเลยตามเลย เท่ากับว่าสิ่งที่เธอทำมันก็คงสูญเปล่า

ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินเข้ามาในเกตเมื่อประตูเกตเปิดกว้างให้ผู้โดยสารหลายร้อยคนเดินเข้าไปด้านในเพื่อขึ้นเครื่อง เพตราเดินแยกมาอีกทางหนึ่งสำหรับผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสที่จองโดยแม่ของโชแปง

เมื่อเพตรานั่งประจำที่ของตัวเอง เธอจัดการปิดโทรศัพท์ของตัวเองทันที เท่ากับว่าสิบสองชั่วโมงโชแปงจะไม่สามารถติดต่อเธอได้ และเธอก็จะไม่รับข่าวสารจากใครแม้ว่าจะมีอินเทอร์เน็ตที่ใช้บนเครื่องบินก็ตาม

หลายชั่วโมงผ่านไป…

@PARIS, FRANCE

“หนูเพย์” เสียงหวานที่คุ้นเคยทำให้เพตราหมุนตัวหันหลังไปมองทันที หญิงสาวยกมือไหว้ตามขนบธรรมเนียมประเพณีไทยให้อีกฝ่ายอย่างมีมารยาท

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรานะลูก” โซเฟียเดินเข้ามาสวมกอดเพตราด้วยความเอ็นดู ในขณะที่ริชาร์ดเดินเข้ามาลูบหัวเด็กสาวด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน

“ขอบคุณนะคะคุณพ่อคุณแม่” อย่างน้อยเธอก็รู้สึกดีใจที่ครอบครัวของโชแปงต้อนรับและให้ความเอ็นดูเธอมากมายจนเกินคาด

“หนีไอ้ลูกชายตัวดีของแม่มาได้ยังไงเนี่ย”

“หนูขอพี่แปงมานอนที่คอนโดค่ะ”

“ตอนนี้คงรู้ตัวแล้วมั้งว่าหนูหายไป…”

“…แต่ตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า ยัยเชอรีนต้องชอบว่าที่พี่สะใภ้แน่ๆ เลยคุณว่าไหม” โซเฟียหันไปถามสามีที่ยืนมองทั้งสองคุยกันด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนที่ริชาร์ดจะพยักหน้าน้อยๆ อย่างเห็นด้วย

เพตราเดินมาพร้อมกับโซเฟียที่เดินโอบไหล่เธอมาที่รถลีมูซีนราคาแพงหลายสิบล้านบาท ดูเหมือนอาการกังวลที่มีมาตลอดการนั่งเครื่องบินจะหายไปเมื่อได้รับการต้อนรับที่ดีมากแบบนี้

ย้อนกลับไปเมื่อสิบสองชั่วโมงที่แล้ว…

“ไอ้แดร็ก…” โชแปงตะโกนเรียกมือขวาคนสนิทขณะที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่ชั้นล่างสุดของเพนต์เฮาส์

“ครับนาย”

“กูควรให้ของขวัญอะไรเพตราเป็นชิ้นแรกหลังเปลี่ยนสถานะดีวะ” เขาถามแต่ดวงตาก็พยายามมองข้อมูลในอินเทอร์เน็ตที่กำลังเสิร์ชหาเกี่ยวกับของขวัญให้แฟนในโอกาสพิเศษ แต่เนื่องจากเป็นการเซอร์ไพร์สขอเป็นแฟนจึงคิดว่าน่าจะต้องพิเศษกว่าวันสำคัญพวกนั้น

“ผมว่าสำหรับนายหญิงแค่นายยอมพูดความรู้สึกกับเธอไปตรงๆ แค่นี้นายหญิงคงจะมีความสุขมากๆ แล้วครับ”

“ทำไมมึงพูดเหมือนรู้ว่าเมียกูคิดอะไร”

“นายหญิงเคยมาปรึกษาผมเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอที่มีต่อนาย ผมเลยให้คำแนะนำนายหญิงไปว่าให้เธอสารภาพรักกับนายไปตรงๆ”

“เพตราสารภาพรักกับกูแล้ว”

“แล้วนายตอบรับเธอหรือบอกความรู้สึกของตัวเองไปหรือยัง” มาเฟียหนุ่มพยายามนึกถึงการกระทำและสิ่งที่แสดงออกต่อหน้าของเพตราก็พอจะแสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกกับเธอมากเกินกว่าคู่นอนตามสัญญา แต่ถ้าหากว่าเป็นคำพูด…เขายังไม่เคยบอกให้เธอรู้เลยสักครั้ง

“ยัง”

“ผู้หญิงชอบให้ผู้ชายชัดเจนกับตัวเองมากกว่าสิ่งใด บางทีการกระทำอย่างเดียวมันไม่พอ ต้องมีคำพูดด้วยถึงจะน่าเชื่อถือ”

“พูดอย่างกับมึงมีแฟน”

“ถึงตอนนี้ผมจะไม่มีแฟน แต่ผมก็เคยมีแฟนมาก่อน…”

“กูก็เคยมี แต่ไม่อยากนับ…อยากนับเพตรามากกว่า” คำพูดราวกับเด็กหนุ่มแรกรุ่นของโชแปงทำให้แดร็กหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างกวนประสาท