BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 54

“หม่ามี๊หัวเราะอะไรคะ”

“หัวเราะพี่ชายเราน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะฉลาดขึ้นมาบ้างไหม”

“หม่ามี๊ส่งรูปเพตราให้พี่แปงเหรอคะ”

“กว่าโชแปงจะมาถึงที่นี่น่าจะเย็นพรุ่งนี้…งั้นพรุ่งนี้เราไปเที่ยวแล้วปล่อยให้พี่ชายเรามารอเก้อดีกว่า” โซเฟียพยักหน้าตอบลูกสาวแล้วแสยะยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง ในขณะที่กำลังนั่งดื่มชาทอดสายตามองสวนนอกคฤหาสน์หลังใหญ่

“รีนเพิ่งรู้ว่าพี่แปงซื่อบื้อถึงขนาดไม่รู้ใจตัวเองขนาดนี้” เชอรีนหันหน้ามองว่าที่พี่สะใภ้ที่อายุเท่ากันกับเธอด้วยสายตาราบเรียบ

“บางทีเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรามากกว่าคู่นอนตามสัญญาก็ได้” ถึงแม้ว่าจะคาดหวังให้เป็นมากกว่าคำพูดเมื่อสักครู่นี้ แต่ก็อดรู้สึกหวิวหัวใจไม่ได้จริงๆ

“จากที่หม่ามี๊บอกเราว่าพี่แปงเอาแต่ติดเพย์ เราว่าเขาแค่ยังไม่รู้ใจตัวเองก็เท่านั้น เพย์หายไปจากเขาแบบนี้ก็น่าจะกระวนกระวายใจอยู่แหละ”

“แม่เห็นด้วยกับรีนนะ ตั้งแต่แม่เลี้ยงพี่แปงมาครั้งนี้แม่มั่นใจว่ายังไงพี่แปงก็ต้องมาตามหนูแน่…”

“…ต้องโทรเรียกช่างตัดเสื้อมาที่บ้านเราแล้วมั้ง อีกหน่อยคงมีงานแต่งงานเกิดขึ้นแน่ๆ” โซเฟียหัวเราะออกมาอย่างมีจริต และเธอก็คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นเพตราเท่านั้นที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของเธอ

เพตราคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับเชอรีนและโซเฟีย เธอรู้สึกโชคดีที่ได้เข้ามารู้จักกับครอบครัวของโชแปงแม้จะยังไม่ได้มีสถานะกับคนของพวกเธอก็ตาม

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงโทรเข้าของแอปพลิเคชันหนึ่ง ทำให้เพตราละสายตาจากสองแม่ลูก แล้วมองที่หน้าจอโทรศัพท์บนโต๊ะทันที เมื่อเห็นว่าปลายสายคือควีนเธอจึงกดรับสายอย่างไม่รีรอ

(เพย์ ถึงที่นั่นปลอดภัยดีใช่ไหม)

“ปลอดภัยดีค่ะ พี่แปงเป็นไงบ้างคะ”

(แปงตามหาเพย์วุ่นวายไปหมด อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ เอาให้หมอนั่นสยบเราให้ได้เลย)

“พี่ควีนยังไม่ได้บอกพี่แปงเรื่องเพย์มาที่นี่ใช่ไหมคะ”

(พี่ไม่บอกหรอก นานๆ ทีจะเห็น ปล่อยให้หมอนั่นบ้าไปสักพักแล้วกัน)

“ขอบคุณนะคะ”

(แค่นี้ก่อนนะ ฝากความคิดถึงถึงน้าโซเฟียด้วย)

“ได้ค่ะ บ๊ายบาย” เพตราเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะกดวางสายควีนไป เธอแอบอมยิ้มเล็กน้อยที่รู้ว่าโชแปงกำลังตามหาเธออยู่

“หนูควีนเหรอ”

“ใช่ค่ะ พี่ควีนฝากความคิดถึงถึงคุณแม่ด้วยนะคะ”

“หนูควีนยังน่ารักเหมือนเดิม” คนรอบตัวของเธอกลายเป็นคนที่ทำให้เธอยิ้มได้โดยไม่ต้องทำอะไรมากมาย มีเพียงความจริงใจให้กับเธอก็เพียงพอแล้ว แตกต่างจากครอบครัวที่ทำให้เธอเป็นทุกข์จนแทบอยากจะหนีไปให้ไกลจากพวกเขา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องพักของเพตราดังขึ้น ทำให้หญิงสาวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำรีบเดินไปเปิดประตูทันที

“เพย์นอนหรือยัง เรามีอะไรจะให้ดู”

“ยังค่ะ เข้ามาก่อนสิ” เพตราหลีกทางเล็กน้อยเพื่อให้เชอรีนเดินเข้ามาในห้องพักของเธอที่เคยเป็นของโชแปงมาก่อน ในตอนที่เขายังอาศัยอยู่ที่ฝรั่งเศส