BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 58

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง~ เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของเพตราดังขึ้นในขณะที่เธอกำลังนอนเล่นมันอยู่บนตักของแฟนหนุ่ม เธอกดรับสายโดยที่ไม่ได้สนใจว่ามันคือเบอร์แปลกของใคร

“เพตรารับสายค่ะ”

(ของในคอนโดของเธอ ฉันสามารถทิ้งมันได้เลยใช่ไหม)

“มายุ่งอะไรกับของของฉัน” โชแปงก้มหน้ามองเพตราด้วยความสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ เสียงของเธอถึงดูเข้มขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย

(ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะย้ายมาอยู่ที่นี่)

“เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับของฉันนะพินตรา”

(เหรอ…ของเธอนี่คืออะไรบ้างล่ะ คอนโดนี้…)

(…หรือผู้ชายคนนั้น หึ) ยังไม่ทันที่เพตราจะได้ตอบอะไรกลับไป ปลายสายก็วางสายไปเสียก่อน ส่งผลให้ร่างบางรีบเด้งตัวขึ้นจากตักด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“พี่แปงหนูขอไปที่คอนโดนะ”

“มีอะไรรึเปล่า” โชแปงลูบแก้มนวลราวกับต้องการปลอบประโลมให้แฟนสาวใจเย็นลง

“หนูต้องไปจัดการอะไรหน่อยค่ะ หนูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของหนู”

“จะไปตอนนี้เลยเหรอ พี่อยากไปด้วย”

“พี่ต้องไปพบลูกค้ากับพี่โนอาห์ไม่ใช่เหรอคะ”

“แต่ว่า…”

“ไปทำงานเถอะค่ะ ค่อยมาเจอกันตอนเย็นเนอะ” เพตราส่งยิ้มบางๆ ให้กับมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะหยัดตัวลุกจากโซฟาเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายและกุญแจรถของเธอเดินออกมาด้านนอก

“เพย์เดินมาหาพี่ก่อน” เพตราพยักหน้าน้อยๆ แล้วก้าวเดินเข้าไปนั่งบนหน้าตักแกร่งอีกครั้ง เธอไม่ลืมที่จะเอ่ยหยอกล้อแฟนหนุ่มไปด้วย

“อยากได้กี่จูบคะ ถึงจะยอมให้หนูไป” โชแปงไม่ได้ตอบอะไร เขาถอดสร้อยสีเงินสลักชื่อตัวเองออกจากลำคอแล้วสวมใส่ให้กับเพตราเพื่อบอกให้ทุกคนที่อยู่ในแวดวงของเขารู้ว่าเพตราคือใคร ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สมควรมายุ่งกับเธอ

“ไปได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปรับหลังเสร็จงาน”

“รับทราบครับผม” เด็กสาวตอบรับเสียงดังฟังชัด แล้วกดจูบลงบนริมฝีปากหนาหนักๆ หนึ่งที ก่อนจะลุกจากตักแกร่งเดินออกมาด้านนอกทันที

@คอนโดเพตรา

เจ้าของเรียวขาเล็กเดินย่างก้าวบนส้นสูงมาตามทางเดินของคอนโดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคอนโดที่พ่อของเธอซื้อให้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพินตราจะมีสิทธิ์เข้ามาอยู่โดยที่ไม่ได้รับคำอนุญาตจากเธอก่อน

แอดดดดด~ ปัง! ประตูห้องพักถูกปิดลงอย่างแรงโดยฝีมือของเพตรา ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ก้าวขาเดินไปไหนก็เห็นว่าพินตรานั่งรอเธออยู่บนโซฟาอยู่แล้ว

“มาเร็วดีนี่”

“อยากได้ของคนอื่นมากนักรึไง”

“ของคนอื่น? มันควรจะเป็นของฉันไม่ใช่เธอ”

“พอไม่มีแม่ก็กลับมาหาพ่อ ไม่คิดว่าตัวเองเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ” เพตราจ้องแฝดผู้พี่ตัวเองด้วยสายตาราบเรียบ ทว่ามันแฝงความเกลียดชังอยู่ในนั้นลึกๆ

“อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นคนดีไปหน่อยเลย ทั้งที่เธอก็กำลังจะทิ้งพ่อไปเพราะผู้ชายอยู่ดี” ไม่ใช่เพราะเธอมีโชแปงถึงเลือกที่จะหนีไปจากปัญหามากมาย แต่เป็นเพราะเธอตัดสินใจไว้นานแล้วว่าเธอจะไปใช้ชีวิตของตัวเองโดยไม่หันหลังกลับมาหาใครอีก