BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 26

สองอาทิตย์ผ่านไป...

"ยัยแพร ช่วงนี้เธอดูมีความสุขผิดปกติปะ? " เซนขมวดคิ้วถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย เขาสังเกตมาพักใหญ่แล้วผ้าแพรมีอาการดีขึ้นมากแถมยังดูมีความสุขมากกว่าเดิมด้วย

"ก็เปล่า"

"นี่เธอยังไม่ได้มีแฟนใหม่ใช่ไหม..."

"ก็ไม่เชิง..." ผ้าแพรส่ายหัวตอบเพราะเธอกับนาวินก็ยังไม่ได้คบกันจริงจังแต่ทว่าหัวใจเธอมันเริ่มพองโตขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้อยู่ใกล้เขา

"หมายความว่ายังไง"

"ฉันมีคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขน่ะ..." ผ้าแพรยิ้มออกมาอย่างสดใสซึ่งเซนเห็นแบบนั้นก็แอบดีใจที่เพื่อนตัวเองก้าวผ่านเรื่องเลวร้ายมาได้

"ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เธอคบกับเขาแล้วรึยัง? "

"ยังไม่ถึงกับคบหรอกแต่ก็อยู่ด้วยกัน" กับเซนผ้าแพรไม่มีอะไรจะต้องปิดบังเพราะยังไงเซนก็ไม่เอาไปบอกใครอยู่แล้ว

"หะ!? อยู่ด้วยกันหมายถึงนอนด้วยกันอะหรอ? " เซนถามออกมาตามความคิดตัวเอง

"อือ แต่นายไม่ต้องห่วงหรอก เขาเป็นคนดีมาก" ผ้าแพรเอ่ยชมนาวินต่อหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะเหลือบสายตามองเจ้าของชื่อที่นั่งมองมาไกลๆ

"ฉันอยากเห็นผู้ชายคนที่เธอพูดชะมัด"

"ไว้ฉันพร้อมฉันจะพามารู้จักนาย" เธอเองก็เริ่มมั่นใจในตัวของนาวินไม่น้อยแต่ทว่าหน้าที่การงานของทั้งคู่มันยังคงเป็นปัญหาอยู่

"ได้ข่าวว่าไอ้คิวมันบอกเลิกยัยมิ้น..."

"...ฉันไม่แน่ใจสาเหตุนะแต่ดูเหมือนว่ามันจะกลับมาง้อแก" ผ้าแพรส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"คนอย่างมันสองตัวเหมาะสมกันดีแล้ว..."

"...ฉันไม่อยากบาปเพราะขัดขวางความรักของมันสองตัว" เจ้าของใบหน้าสวยที่ดูนิ่งจนผิดแปลกไปเพราะเธอเองก็รู้สึกเกลียดสองคนนั้นอยู่มาก แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากเห็นเลยด้วยซ้ำ

"เธอเปลี่ยนไปเยอะเลยนะแพร" แม้แต่เซนก็ยังไม่ชินกับนิสัยใหม่ของเพื่อนรักที่ดูเก่งและกล้ามากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

"ฉันว่าเป็นคนแบบนั้นมันมีแต่โดนเอาเปรียบ ฉันมาเป็นคนใหม่แบบนี้สนุกกว่าเยอะ" ในตอนนั้นเธอเป็นผ้าแพรที่มักยอมคนอื่นอยู่เสมอ ไม่เคยสู้ใคร แต่ทว่านิสัยพวกนั้นเธอไม่ควรเอามาใช้ในโลกความเป็นจริงที่มีแต่คนจ้องจะแทงข้างหลัง

"ยัยแพร ไอ้เซน" เสียงทุ้มของดรีมเพื่อนสนิทอีกของทักคู่ดังขึ้นก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างผ้าแพร

"กว่าจะมาได้นะ ต้องจุดธูปเชิญ" ผ้าแพรเอ่ยประชดเพื่อนรักที่ไม่ว่ากี่ทีดรีมก็มาสายเสมอ

"ฉันไม่ใช่ผี ไม่ต้องจุดธูปเชิญ! " คนโดนว่าทำเสียงดังก่อนจะยื่นมือจับหัวหญิงสาวแล้วกดลงกับหน้าตักตัวเองอย่างที่ชอบทำ

"ไอ้ดรีมหายใจไม่ออก! " ผ้าแพรโวยวายก่อนจะดันร่างสูงออกไปแล้วเงยหน้าขึ้นมาหอบหายใจ

"สมน้ำหน้า..."

"...ว่าแต่สวยขึ้นนะเนี่ยไม่เจอกันแค่สามสี่เดือน" ดรีมเอื้อมมือจับปลายคางมนของเพื่อนรักแล้วหันไปมาอย่างพินิจพิเคราะห์

"สวยไว้หาแฟนใหม่ไงยะ เป็นแบบเดิมใครจะมาเอาเฉิ่มขนาดนั้น" มือเล็กปัดมือของเพื่อนรักออกก่อนจะคว้าแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมาดื่มด้วยความกระหายหลังจากที่เล่นกับดื่มแล้วรู้สึกเหนื่อย

"เปลี่ยนมาเป็นแฟนฉันไหมล่ะ หล่อรวยไม่เจ้าชู้..." ยังไม่ทันที่ดรีมจะพูดจบเสียงแหลมของผ้าแพรก็ดังแทรกทันที

"ถ้าแกไม่เจ้าชู้ใครจะเจ้าชู้วะดรีม..."

"...ไม่รู้ว่าระหว่างโดนผู้หญิงที่แกเคยหลอกฟันตามฆ่ากับโรคเอดส์ที่แกเป็นอันไหนจะทำให้แกตายก่อนกันแน่" ริมฝีปากบางแสยะยิ้มออกมาเมื่อพ่นคำพูดพวกนั้นออกไป

"ฉันไม่เคยหลอกฟันใคร..."

"...พวกนั้นพอใจที่จะมาให้ฉันฟันเอง"

"งั้นเอดส์ แกต้องเป็นเอดส์แน่ๆ "

"...อย่าตะคอกสิ" ร่างบางเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะโดนอะไรเลยซบหน้าลงบนตักแกร่งของคนตัวสูงอย่างออดอ้อน

"ไม่ชอบ"

"อือฮึ รู้แล้วค่าบอสส" ร่างบางทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่คนตัวสูงพร้อมกระพริบตาปริบๆ เงยหน้ามองเขา

"ไม่ตลกเลยนะ ไม่ชอบเลยสักนิดเดียว" อารมณ์ของเขาในตอนนี้อย่างจะลงโทษคนตัวเล็กแทบตาย

"รู้แล้วว จะไม่ทำอีกแล้ว" ผ้าแพรใช้สองมือจับใบหน้าคมไว้ก่อนจะโน้มเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะแนบชิดกัน

"ถ้าทำอีก? "

"ก็แล้วแต่นายจะเห็นควรแล้วกัน"

"จำคำพูดตัวเองไว้ด้วย..."

"...แต่ตอนนี้เธอต้องทำให้ฉันหายโกรธก่อนถึงจะได้ลงจากรถนี้" นาวินพูดก่อนจะกดล็อคประตูรถแล้วจัดการปรับเบาะเอนมาด้านหลังซึ่งผ้าแพรเองก็รู้ว่านาวินต้องการอะไร

"อีกแล้วหรอ เพิ่งทำมาเองนะ" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างบางก็ปลดเปลื้องกางเกงของอีกคนอย่างว่าง่าย

"ทำอีก..."

"...ทำจนกว่าฉันจะพอใจ" นาวินเอื้อมมือเกี่ยวแพนตี้ตัวจิ๋วภายใต้ชุดเดรสสายเดี่ยวสั้นของเธอไปข้างๆ ในจังหวะที่หญิงสาวกำลังดึงตัวตนของเขาออกมา

"รับทราบค่าบอส" ผ้าแพรยิ้มตอบรับก่อนจะนั่งทับลงบนความใหญ่โตของอีกคนช้าๆ

ปึก!

"อ๊าาา..."