บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2200

บทที่ 2200.2 กลับมาแล้ว

………………..

บทที่ 2200.2 กลับมาแล้ว

เจ้าของเสียงนั้นค่อย ๆ ย่างกรายเข้าไปในห้องโถง เขาสวมอาภรณ์สีเขียว มีรูปโฉมสะคราญ เส้นผมหนาสีดำสนิทสยายยาวถึงบั้นเอว ท่าทางของเขาแฝงไปด้วยกลิ่นอายที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง

นี่คือร่างหลักของเฉินซี

ขณะที่เขากลับมายังภพเซียน เขาก็เชื่อมโยงเข้ากับร่างอวตารของตนทันที ความทรงจำและประสบการณ์ทั้งหมดของร่างอวตารตลอดหลายปีที่ผ่านมาไหลผ่านความคิดของเขา ส่งผลให้เขาสามารถรับรู้ซึ่งทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในภพเซียนตลอดหลายปีที่ผ่านมา

สำหรับเรื่องตลกที่เกิดขึ้นในห้องโถงตอนนี้ เฉินซีตระหนักดีถึงสถานการณ์ที่น่าอับอายที่ร่างอวตารของเขาต้องเผชิญ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน

อารมณ์เป็นสิ่งที่ซับซ้อนเสมอ สหายและคนที่เขารักยอมรับเพียงร่างหลักของเขาเท่านั้น แต่ไม่เคยถือว่าร่างอวตารของเขาคือเขาเลย กระนั้นมันก็เป็นเรื่องที่เขาไม่อาจจะไปตำหนิใครได้

ดังนั้นทันทีที่เฉินซีกลับมา เขาจึงใส่ร่างอวตารของตนเข้าไปไว้ในตัว และตัดสินใจว่าจะใช้วิชานี้อย่างระมัดระวังในอนาคต

ตอนนี้เอง หลาย ๆ คนที่อยู่ในห้องโถงเริ่มรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเฉินซีในอาภรณ์สีเขียวกำลังสืบเท้าเข้ามา มันเหมือนกับว่าพวกเขาได้เห็นเฉินซีตัวจริงกลับมาแล้ว แต่เพราะไม่อาจแน่ใจได้ จึงทำได้เพียงตื่นตะลึงอยู่เช่นนั้น

แม้แต่หลิงไป๋และคนอื่น ๆ ก็ตะลึงลานด้วยความงงงวย

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด ใจของพวกเขาเต้นโครมครามราวฟ้าคำรน

เฉินซีก้าวเข้าไปในห้องโถง ขณะที่สายตาของเขาวาดผ่านชิงซิ่วอี้ ฟ่านอวิ๋นหลาน เฉินฮ่าว เฟยเหลิ่งชุ่ย เฉินอวี่ เฉินอัน และคนอื่น ๆ อารมณ์ที่ซับซ้อนยากอธิบายก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจแทบให้เผลอวิงเวียน

ราวกับเวลาหยุดนิ่งลงในพลัน มีเพียงความเงียบงันที่โอบล้อมรอบกาย

เหตุการณ์ในอดีตไหลผ่านหัวใจที่เต้นระรัวของเฉินซีประหนึ่งธารน้ำริน

“ท่านพี่!” ทันใดนั้น เสียงอุทานก้องกังวานในโสตประสาท กลิ่นหอมหวานอย่างมวลบุปผากระทบเข้ากับจมูก ฉับพลัน เรือนร่างสะโอดสะองก็กอดรัดเขาไว้แน่นด้วยวงแขนเรียวบาง เฉินซีก้มศีรษะลงเพื่อทอดมองใบหน้างดงามนั้น นางมีคิ้วสีดำสนิท จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ผิวเนียนละเอียดขาวราวหิมะ ดวงตาทั้งสองข้างใสกระจ่างราวหยาดน้ำค้างบนยอดไม้ เป็นความงามที่แสนติดตรึง

ฟ่านอวิ๋นหลาน!

ความรู้สึกอ่อนโยนกอดกุมหัวใจแทบจะในทันที ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะกอดนางแนบแน่น ทั้งที่มีเรื่องราวมากมายนับร้อยพันที่อยากจะเล่าให้นางได้ฟัง กระนั้น เขาไม่รู้เลยว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนดี

คนอื่น ๆ ในห้องโถงคล้ายกำลังถูกปลุกให้ตื่นจากความฝัน ในที่สุดพวกเขาก็รู้เสียทีว่าเฉินซีที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ร่างอวตารอีกต่อไป!

หรือก็คือ เฉินซีตัวจริงได้มาปรากฏอยู่เบื้องหน้าพวกเขาแล้ว!

ตอนนั้นเอง พวกเขาไม่อาจข่มความตื่นเต้นได้อีกต่อไป

“เฉินซี…” ร่างที่งดงามละเอียดอ่อนของชิงซิ่วอี้โน้มตัวเข้าหาเฉินซีเล็กน้อย เมื่อสายตาจรดลงยังความงามปานล่มเมืองของหญิงสาวที่ติดตรึงอยู่ในใจมาเสมอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะฉายแววสั่นเครือประทับลงบนนัยน์ตา

“พี่ใหญ่!” เฉินฮ่าวหัวเราะเสียงเริงร่า

“ท่านพ่อ!”

“ท่านลุง!”

เฉินอันและเฉินอวี่ก้าวเข้ามาพร้อมกัน

เว่ยจื่อถง ฮูหยินของเฉินอันและเยว่เหวินถิง ฮูหยินของเฉินอวี่ก็ติดตามพวกเขามาด้วย คนทั้งสองมองเฉินซีด้วยความตื่นเต้นระคนประหม่า ราวไม่รู้ว่าควรจะวางตัวเช่นไรดี

“ท่านปู่!”

“ท่านปู่!”

เฉินเป่าจิ้งและเฉินอวิ๋นจือก็มาเช่นกัน ดวงหน้าของพวกเขาแต่งแต้มไปด้วยความยินดี

เพียงครู่เดียว เฉินซีก็ตกอยู่ในวงล้อมของผู้คนมากมาย เสียงจอแจดังรอบ ๆ ตัวเขาให้ได้สัมผัสถึงความคึกคัก

สำหรับหลิงไป๋ ไป๋คุย อาหม่าน และเสี่ยวชิงชิงนั้น แม้ว่าพวกเขาจะพุ่งตัวไปข้างหนาอย่างด่วนจี๋ แต่มีหรือที่จะวิ่งทันกลุ่มคนเหล่านั้นได้? ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่ตะโกนโหวกเหวกด้วยความโมโห

เมื่อเฉินหลิงจวินและจั่วชิวเสวี่ยเดินเข้าไปในห้องโถง ภาพของความครึกครื้นก็สะท้อนในดวงตาที่เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

นี่เฉินซีแห่งเมือกหมอกสนของเรามีลูกหลานมากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ไม่นานนักหลียางและหมิงก็เดินเข้ามาเช่นกัน เมื่อหลียางเห็นชิงซิ่วอี้และฟ่านอวิ๋นหลานที่แนบชิดกับเฉินซีอย่างนั้น ริมฝีปากวาววับของนางก็เม้มแน่นจนสะท้านชาอย่างเผลอตัว ในขณะเดียวกัน หมิงเองก็อดตะลึงลานขึ้นมาไม่ได้เมื่อต้องเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน