บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2202

บทที่ 2202.2 บทสรุป

………………..

บทที่ 2202.2 บทสรุป

น่าเสียดายที่จั่วชิวเสวี่ยปฏิเสธที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แทนเฉินซี นางไม่แน่ใจว่าบุตรชายของนางชอบหญิงสาวคนไหน และถ้านางเลือกผิด ไม่ใช่แค่บุตรชายของนางที่จะบ่นเท่านั้น มันอาจทำให้ทั้งชิงซิ่วอี้และฟ่านอวิ๋นหลาน ซึ่งเป็นภรรยาของเฉินซีไม่พอใจ

ดังนั้นจั่วชิวเสวี่ยจึงกล่าวอย่างคลุมเครือ เมื่อเผชิญหน้ากับหญิงงามทั้งหมดในห้องโถง และชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยระหว่างรอ

อย่างไรก็ตาม นางเริ่มคำนวณดูแล้ว ตู้ชิงซี มู่เหยา ย่าชิง อวิ๋นน่า และเหยียนเยียน เป็นหญิงสาวที่ซีเอ๋อร๋ได้รู้จักระหว่างบ่มเพาะในภพมนุษย์ แต่พวกนางยังคงหลงใหลในตัวเขาหลังจากผ่านมาหลายปี และรอจนถึงตอนนี้ ดังนั้นจึงไม่อาจปฏิบัติกับพวกนางอย่างไม่ยุติธรรมได้จริง ๆ

สำหรับหวงฝู่ฉิงอิง ซูชิงเยียน และเป้ยหลิง พวกนางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับซีเอ๋อร์เมื่อหลายปีก่อน และมีความงามที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน หากเป็นไปได้ ข้าก็ไม่อยากให้พวกนางตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

โอ้ มีชุ่ยชิงหนิงด้วย นางเป็นบุคคลสำคัญที่ดูแลยมโลก และช่วยซีเอ๋อร์อย่างมาก เหลียงปิงก็ไม่เลวเช่นกัน โอ้ การแต่งตัวของนางโดดเด่นจริง ๆ ข้าได้ยินมาว่านางช่วยซีเอ๋อร์จัดการกับอันตรายมากมายเมื่อหลายปีก่อน….

ฮึ่ม! จ้าวเมิ่งหลีบอกว่านางมาที่นี่เพียงเพื่อร่วมสนุก แต่จริง ๆ แล้วนางก็มีความรู้สึกต่อเขาลึก ๆ อยู่ในใจเช่นกัน คิดว่าข้าไม่รู้เหรอ? แต่ทายาทของเผ่าวิหคอมตะที่แท้จริงเช่นนางนั้นงดงามจริง ๆ หากนางสามารถเป็นคู่บำเพ็ญเพียรกับซีเอ๋อร์ได้ ข้าสงสัยว่าลูก ๆ ของพวกเขาจะงดงามเพียงใด…

ช้าก่อน! ข้าไม่สามารถลืมแม่หนูหมิงคนนั้นได้ ถ้าในแง่ของความคุ้นเคยกับพวกนางทั้งหมด หมิงก็ติดตามเรากลับมาจากแดนมารดากำเนิดบรรพ์ หากนางไม่ยอมแพ้ ข้าจะให้นางอยู่ต่อแน่นอน!

จั่วฉิวเสวี่ยกำลังคิดและชั่งน้ำหนักทุกอย่างในใจ ขณะจ้องมองเหล่าหญิงงามเบื้องหน้า แต่ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าใด นางก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น ท้ายที่สุด การต้องเลือกเพียงคนใดคนหนึ่งก็น่าปวดใจนัก

พวกนางแต่ละคนมีความโดดเด่น และมีความสัมพันธ์กับบุตรชายของนาง ซึ่งสามารถจดจำไปชั่วนิรันดร์

ทำให้จั่วชิวเสวี่ยไม่กล้าตัดสินใจแทนเฉินซีแม้แต่น้อย

ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนอื่น ๆ ล้วนวิ่งหนีไปหมด มีเพียงข้าเท่านั้นที่ตระหนักว่าจะต้องปวดหัวอย่างมากเมื่อมีหญิงงามหลายคนที่ต้องจัดการด้วย… จั่วชิวเสวี่ยลอบทอดถอนใจ และทันใดนั้นนางก็รู้สึกสงสารบุตรชายของนาง เพราะเขาเป็นหนี้หญิงงามมากมายนัก

ในขณะนี้ เฉินซีซึ่งยืนอยู่นอกห้องโถงก็สัมผัสได้ถึงทั้งหมดนี้อย่างชัดเจน หนังศีรษะของเขาก็รู้สึกตื้อชาอย่างช่วยไม่ได้

แม้ว่าจะครอบครองพลังของจักรพรรดิสูงสุด และแม้ว่าจักรวาลทั้งหมดจะยอมอยู่ใต้เท้าเขาเท่านั้น แต่เขาก็ยังไม่สามารถรักษาความเยือกเย็นได้เมื่อเผชิญกับเรื่องของหัวใจ

แท้จริงแล้ว เขาได้พบกับหญิงสาวที่งดงามและโดดเด่นจนเกินจะพรรณนามากมายตลอดเส้นทางการบ่มเพาะ อย่างไรก็ตาม เฉินซีมุ่งความสนใจไปที่เส้นทางการบ่มเพาะสุดหัวใจ และยังมีเหตุผลอื่นอีกมากมายที่ทำให้เขาไม่สามารถให้คำสัญญาหรือคำตอบที่ชัดเจนแก่พวกนางได้

ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ฝังความรู้สึกเหล่านั้นไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจเท่านั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุดคิดถึงเรื่องทั้งหมด เพราะความรับผิดชอบและความกดดันบนบ่านั้นหนักหนาและมากมายเกินไป จึงกลัวว่าจะทำให้พวกนางผิดหวัง

แต่ตอนนี้มันต่างไปแล้ว ทุกอย่างได้เสร็จสิ้นแล้ว ความรับผิดชอบและความกดดันทั้งหมดบนบ่าของเขาได้รับการบรรเทาลง ดังนั้นหากกล่าวตามหลักเหตุผลแล้ว เฉินซีสามารถเผชิญกับปัญหานี้ได้อย่างแท้จริงในตอนนี้

แต่เมื่อเผชิญหน้าอย่างแท้จริงเท่านั้น เฉินซีก็ตระหนักได้ว่าเขานั่นไร้ประสบการณ์เมื่อกล่าวถึงเรื่องของหัวใจ!

สิ่งสำคัญที่สุด คือตอนนี้เขาเป็นบิดาและปู่แล้ว แต่เขายังคงเป็นหนี้รักหญิงสาวมากมาย…. เห็นได้ชัดว่าแรงกดดันต่อหัวใจของเฉินซีนั้นหนักหนาเพียงใด

ข้าควรทำอย่างไรดี? ข้าควรทำอย่างไรดี!?

สีหน้าของเฉินซีแปรเปลี่ยนไม่รู้จบ ในขณะที่เขายืนอยู่ตรงจุดนั้น และตกอยู่ในการต่อสู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดภายในใจ มันยากยิ่งกว่าการต่อสู้กับจ้าวนิกายอำนาจเทวะเสียอีก

เขาเกลียดที่เรื่องของหัวใจไม่ได้ตรงไปตรงมาเหมือนกับการต่อสู้ เพราะว่าผลลัพธ์สามารถกำหนดได้อย่างง่ายดาย!

“ท่านปู่! ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ในขณะนี้ เสียงที่ประหลาดใจดังขึ้นกะทันหัน และทันใดนั้น เฉินเป่าจิ้งก็ปรากฏตัวไกล ๆ

เฉินซีสะดุ้งจากความคิดที่วุ่นวายของเขาทันที และจากนั้นดูเหมือนเขาจะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ทำให้ใบหน้าของเขามืดมนทันที เขาชี้นิ้วไปที่เฉินเป่าจิ้งและดุว่า “เจ้าตัวแสบ ตะโกนทำไม! เจ้าจงใจทำให้ปู่ของเจ้าตกอยู่ในอันตรายรึ?”

เฉินเป่าจิ้งยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นเขาก็ตะโกนไปทางห้องโถงใหญ่ “ท่านย่าทวด ท่านปู่ของข้ากลับมาแล้ว ท่านไม่จำเป็นต้องทนปวดหัวอีกแล้ว ส่งต่อทั้งหมดให้เขาเลย!”

เฉินซีตีก้นของเฉินเป่าจิ้งจากระยะไกล มันเจ็บจนเฉินเป่าจิ้งทำหน้าบูดเบี้ยวและร้องเสียงดัง ก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “ท่านย่าทวด! ท่านย่าทวด! ถ้าท่านไม่รีบมา ท่านปู่ฆ่าข้าแน่!”

เฉินซีหมดคำจะพูด เขาถลึงตามองเฉินเป่าจิ้ง ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่กล้าอยู่ที่นี่แม้แต่ชั่วครู่ เพราะเขารู้สึกผิดและกลัวทันทีที่คิดถึงหญิงสาวเหล่านั้นที่อยู่รอบตัวเขา

อย่างไรก็ตาม ความปั่นป่วนที่สร้างขึ้นโดยเฉินซีและเฉินเป่าจิ้งได้สร้างความตื่นตระหนกให้กับหญิงงามภายในห้องโถง ดังนั้นคลื่นเสียงตะโกนจึงดังก้อง ก่อนที่เฉินซีจะสามารถหลบหนีได้

“เฉินซี!”

“เฉินซี! เจ้ากลับมาแล้ว!”

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน