บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2201

บทที่ 2201.2 ครอบครัว

………………..

บทที่ 2201.2 ครอบครัว

จากนั้นคนตระกูลเฉินอีกจำนวนมากก็เข้าห้องโถงมา ทั้งหมดล้วนทำความเคารพเฉินหลิงจวิน จั่วชิวเสวี่ย และเฉินซี

ทั้งหมดถูกรับเข้าตระกูลเฉินด้วยฝีมือเฉินฮ่าวระหว่างที่ตระกูลเฉินยังอยู่ในเมืองหมอกสนเมื่อหลายปีก่อน นับว่าเป็นลูกหลานตระกูลเฉินสายรอง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด แต่ก็นับเป็นคนตระกูลเฉินเต็มตัว เพราะติดตามตระกูลเฉินผ่านร้อนผ่านหนาวมาตั้งแต่อดีต

ในที่สุดเฉินซีก็ได้พบคนตระกูลเฉินทั้งหมดเมื่อเกือบถึงเวลาค่ำ ห้องโถงขนาดใหญ่เต็มไปด้วยคนนับพัน

ทั้งหมดล้วนเป็นสันหลังของตระกูลเฉิน เป็นรากฐานที่เฉินฮ่าวค่อย ๆ สร้างขึ้นมาผ่านเวลาหลายปีที่เป็นเจ้าตระกูล

เฉินซีถอนใจยามมองภาพนี้ เขารู้ดีว่าระหว่างที่ออกเดินทางท่องโลกไปหลายปีมานี้ น้องชายเขาพยายามสร้างตระกูลให้แข็งแกร่งอย่างไม่ได้พักเลย

ส่วนใจเฉินหลิงจวินกับจั่วชิวเสวี่ยก็รู้สึกซาบซึ้งยิ่ง เมื่อหลายปีก่อนตระกูลเฉินแทบเรียกได้ว่าถูกทำลายไปแล้วได้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันกลับคืนสู่ความเจริญรุ่งเรือง ทั้งยังแกร่งกว่าเดิมได้ จะให้ทั้งสองรู้สึกเฉย ๆ ได้อย่างไร?

“ทั้งหมดนี้ก็เพราะได้ซีเอ๋อร์กับฮ่าวเอ๋อร์โดยแท้!” เฉินหลิงจวินถอนใจ

จั่วชิวเสวี่ยเองก็เห็นด้วย สองพี่น้องนี้ คนหนึ่งก็รับมือกับเรื่องภายนอก ต่อสู้ไปไกลทั่วจักรวาล ส่วนอีกคนก็รับมือเรื่องภายใน สร้างตระกูลขึ้นมาใหม่ ตระกูลเฉินเมืองหมอกสนคงไม่มาถึงจุดนี้ได้หากไม่มีคนทั้งสอง

ในคืนวันเดียวกันนั้น ณ โถงบรรพบุรุษตระกูลเฉิน

ทั่วทั้งโถงบรรพบุรุษประดับประดาไปด้วยโคมไฟสว่างเรืองรอง บรรยากาศดูสงบสุขภายใต้แสงที่ส่องกระทบป้ายวิญญาณของเฉินเทียนลี่

เฉินซีเดินนำไปด้านหน้า ก่อนถอดป้ายวิญญาณเฉินเทียนลี่ออกมา ก่อนกลางอากาศจะปรากฏไฟศักดิ์สิทธิ์ออกมาแผดเผาป้ายวิญญาณจนไม่เหลือซาก

จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วดีดปลายนิ้วเบา ๆ

กระแสพลังสังสารวัฏอันลึกลับที่ราวกับเผยออกมาจากห้วงเวลา แผ่กลิ่นอายไร้ตัวตน พลันปรากฏขึ้น เป็นเหมือนคลื่นพลังที่ไหลผ่านอดีตแลปัจจุบัน และข้ามผ่านได้กระทั่งกรรม ดำเนินผ่านเส้นทางลิขิต ก่อนมันจะมารวมกันอยู่ที่ปลายนิ้วเขา

ตอนนี้ เฉินหลิงจวิน จั่วชิวเสวี่ย และเฉินฮ่าวที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา

เงาร่างรางเลือนค่อย ๆ ปรากฏขึ้นท่ามกลางการชักนำของพลังสังสารวัฏ

วิ้ง!

พลังสังสารวัฏพลันหายวับไปพร้อมกับเสียง ก่อนร่างชราหลังค่อมจะปรากฏขึ้นภายในโถงบรรพบุรุษ

เขามีใบหน้าเหี่ยวย่น ดวงตาขุ่นมัว มีผมสีเทา ร่างใต้ชุดสีเทาตัวโคร่งเหมือนหนังหุ้มกระดูก ราวกับขาข้างหนึ่งก้าวเข้าหลุมศพไปแล้วก็มิปาน

ตอนนี้เฉินหลิงจวิน จั่วชิวเสวี่ย และเฉินฮ่าวพลันเบิกตากว้าง ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น

“เกิดอะไรขึ้น?” ชายชราเอ่ยเสียงแหบแห้งขึ้น เขากวาดตามองรอบข้างด้วยความประหลาดใจ “ข้าตายไปแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใด… ข้าถึงฟื้นขึ้นมาอีก? หรือว่าข้าจะไม่ได้ตาย?”

ตุบ!

เฉินหลิงจวินกับจั่วชิวเสวี่ยทรุดตัวลงคุกเข่าที่พื้น ก่อนเอ่ยเสียงสะอื้น “ท่านพ่อ!”

เฉินฮ่าวเองก็คุกเข่าลงเช่นกัน นัยน์ตาดุของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา “ท่านปู่!”

ชายชราอึ้งไปราวกับถูกฟ้าผ่า เพียงแต่มองเฉินหลิงจวินกับจั่วชิวเสวี่ยนิ่งอย่างไม่เชื่อสายตา ผ่านไปนานน้ำเสียงสั่นสะท้านจึงเอ่ยขึ้น “พวกเจ้า…. ข้า…. นี่มัน…. เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?”

เฉินซีก้าวเข้ามาพยุงร่างผอมแห้งของชายชราไว้ “ท่านปู่ พวกเรากลับมาพบกันแล้ว….”

ชายชราก็คือเฉินเทียนลี่เมื่อหลายปีก่อน เขาถูกลอบทำร้ายตอนกำลังพาเฉินฮ่าวไปสำนักพันกระบี่ ก่อนจะสิ้นใจไปในการลอบโจมตีครั้งนั้น

แต่ตอนนี้เฉินซีที่กุมพลังลิขิตและสังสารวัฏชุบชีวิตเขาขึ้นมา

ทว่าจิตเขายังคงจับอยู่กับจังหวะก่อนสิ้นใจ

เฉินซีเองก็ไม่ได้รีบร้อน หากพาเฉินเทียนลี่กลับมามีชีวิตได้ ไม่นานอีกฝ่ายก็คงเข้าใจทุกอย่างเอง

ความเสียใจเดียวของเฉินซีคือตอนตระกูลเฉินพบภัยเมื่อหลายปีก่อนตัวเขายังเด็กนัก ดังนั้นจึงจำหน้าคนตระกูลเฉินที่ต้องสิ้นไปในตอนนั้นไม่ได้ ความทรงจำในตอนนั้นว่างเปล่า ดังนั้นถึงแม้จะมีอำนาจความสามารถ แต่เฉินซีก็ช่วยได้เพียงพาเฉินเทียนลี่ออกมาจากวัฏจักรสังสารวัฏเท่านั้น

ในคืนนั้นเอง เฉินซี เฉินหลิงจวิน จั่วชิวเสวี่ย และเฉินฮ่าวก็คอยดูแลเฉินเทียนลี่และอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในระยะเวลาตลอดหลายปีที่ผ่านมาให้เขาฟัง

…

เช้าตรู่วันต่อมา เฉินซีก็ออกจากโถงบรรพบุรุษไปคนเดียว เพราะชิวเสวียนซูกำลังรออยู่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน