บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1038

บทที่ 1038 การเปลี่ยนแปลงในวังหลวงเป่ยตี๋

มนุษย์ล้วนเห็นแก่ตัวและย่อมมีจุดอ่อน แม้แต่โจวผู่ผู้ซื่อสัตย์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

หากแค่เขาคนเดียว ต่อให้ร่างแหลกลานก็จะไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย

แต่หากทั้งตระกูลต้องวอดวายไปด้วยจะไม่เป็นการอกตัญญูและไร้น้ำใจหรือ

ด้านหนึ่งคือการจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ ปฏิบัติหน้าที่ทหารอันเป็นปณิธาน อีกด้านคือการปกป้องตระกูล โจวผู่ตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่ความลังเลก็ไม่ได้ยืดเยื้อนาน เขาสูดลมหายใจ และตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว

“แม้ตระกูลล่มสลาย! ทว่าบ้านเมืองตกอยุ่วิกฤติเป็นตาย พวกข้าย่อมต้องกล้าหาญและสละชีพ”

“แม้รู้ว่าไร้ความหมาย แต่จะขอร่วมชะตากรรมกับแผ่นดิน ตระกูลโจวไม่มีทางหลบหนีอย่างคนขี้ขลาด”

ได้ยินความแน่วแน่ของโจวผู่ หลี่อวี้เลิกคิ้วมอง “เจ้าคนเดียวตัดสินชีวิตและความตายของคนทั้งตระกูลโจว? คำปราศรัยกล้าหาญของเจ้านี้ได้รับความเห็นชอบจากทุกคนแล้วหรือ?”

โจวผู่ตวาดเสียงเย็น “เจ้ากำลังใช้เล่ห์เหลี่ยม!”

หลี่อวี้ยกยิ้มเย็นแฝงความหมายลึกซึ้ง “รองแม่ทัพโจว ที่นี่มีเพียงข้ากับเจ้า ไม่จำเป็นต้องวางท่าเป็นคนซื่อสัตย์ให้ดูดี เจ้ากำลังแสดงให้ใครดูกันเล่า!”

“หากเจ้าจริงใจ เมื่อข้าเอ่ยปากชักชวนให้จำนน เจ้าก็ควรชัดดาบสังหารข้าเสียตั้งแต่แรก!”

“หรือว่าตอนนี้เจ้ายังกังขาในบางสิ่ง? ข้าเป็นเพียงขุนนาง ส่วนท่านเป็นแม่ทัพควบคุมกองทัพ ภายในพระราชวังตอนนี้ผู้ใดมีอำนาจมากกว่ากัน ยังต้องถามอีกหรือ”

“เจ้าลังเลเพียงใดตัวเจ้าย่อมรู้”

“ความตายอาจหนักดั่งภูเขาไท่หรือเบาดั่งขนนก ดังที่เจ้ากล่าว หากตายอย่างมีความหมาย แม้ร่างกายจะแหลกสลายก็ไม่ไยดี แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า การตายของเจ้าจะไร้ค่าต่อเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น และนำมาซึ่งความเสียหายด้วย”

“ทุกคนจะตายเพราะความดื้อรั้นของเจ้า สิ่งที่เจ้าเรียกว่าการพลีชีพเพื่อชาติ ไม่ใช่สิ่งใดเลยนอกจากข้ออ้างในการพรากชีวิตผู้อื่น!”

“ฮ่า ๆๆ ไม่ต้องมองไกลตัว เอาแค่ภรรยาของเจ้า นางเองก็อยากจะสละชีพเพื่อชาติหรือไม่ ลูกของเจ้าเล่า ยินดีตายเพื่อความถูกต้องแน่หรือ?”

กล่าวถึงตรงนี้หลี่อวี้หันมองไปยังวังหลัง

“แม้แต่เชื้อพระวงศ์ก็ยังไม่อยากตาย”

ดวงตาของโจวผู่ที่พยายามมั่นคงอย่างยากลำบากวูบไหว ความจริงก่อนที่ฉินเฟิงจะเข้าเมืองหลวง โจวผู่ก็รับรู้ถึงบรรยากาศซึมเศร้าภายในพระราชวังแล้ว

กระทั่งเหล่าทหารรักษาพระองค์ของเขาเองก็ยังวางท่าทีราวกับรอคอยความตาย

ตรงตามที่หลี่อวี้กล่าว การต่อสู้ลเสียเลือดเนื้อไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง

แต่รู้แล้วจะมีประโยชน์ใด โจวผู่ไม่อาจก้าวข้ามความรู้สึกในใจ หากต้องเป็นคนทรยศ เขาเลือกที่จะตาย

หลี่อวี้ย่อมทราบดีถึงความยากลำบากของโจวผู่ แต่ความโหดร้ายของความเป็นจริงบังคับให้ต้องเผชิญ

“ข้าจะทรยศต่อแผ่นดินต้าตี๋เราได้อย่างไร จะทรยศฝ่าบาทได้อย่างไร กระนั้นเมืองหลวงแห่งนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมีผู้ใดตาย ทว่าเพราะความกล้าหาญเพื่อชาติของเราจะนำความหายนะมาสู่ชาวเมืองหลวง”

“ตั้งแต่ชนชั้นสูงจนถึงสามัญชน ทุกคนจะถูกพัวพันในสงครามที่แน่นอนว่าพ่ายแพ้!”

“ตายโดยไร้ความหมาย หรือมีชีวิตอย่างทนทุกข์ ข้าเลือกอย่างหลัง!”

เผชิญหน้ากับคำเตือนที่ห่วงใยของหลี่อวี้ จุดยืนของโจวผู่เริ่มสั่นคลอน

เมืองหลวงอันรุ่งเรือง หากสงครามจะทำให้วอดวายกลายเป็นซากปรักหักพัง แม้ไปอยู่ยังแดนผีสางแล้ว โจวผู่ก็ไม่อาจชดใช้บาปหนักนี้ได้

หลี่อวี้ไม่ได้บังคับ เพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย “แม่ทัพไม่ต้องรีบตอบ กลับไปคิดให้ดีก่อนเถิด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน