บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1153

บทที่ 1153 คืนส่งท้ายปีเก่าที่ถูกย้อมไปด้วยเลือด

คืนส่งท้ายปี เมืองหลวงเต็มไปด้วยความครึกครื้น ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นสูงหรือสามัญชน ต่างพากันออกมาตามท้องถนนเพื่อฉลองเทศกาลตรุษจีน

ทั่วทั้งเมืองหลวงถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุข

แต่ที่เมืองกูซูทางใต้ซึ่งอยู่ห่างออกไปพันลี้ กลับเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดอันรุนแรง เสียงตะโกนและการสังหารดังสนั่นหวั่นไหว

กองกำลังนำหน้าสองหมื่นนายที่คัดเลือกมาจากฝ่ายจักรพรรดิและทหารประจำเมืองหลวง

ได้ฉวยโอกาสในคืนส่งท้ายปีเปิดการโจมตีเมืองกูซูอย่างฉับพลัน

แม่ทัพผู้นำทัพคือซุนปอ อดีตแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพรักษาการณ์

ซุนปอรู้ดีว่าการได้ออกรบในครั้งนี้คือโอกาสสุดท้ายที่จะล้างความอัปยศและกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง

หากสามารถสร้างความดีความชอบในสงครามได้ ก็จะล้างมลทินจากการเคยเป็นผู้สนับสนุนหลี่ยงและกลับมาเป็นแม่ทัพใหญ่ในเมืองหลวงได้อีกครั้ง

แม้คำสั่งจากเบื้องบนจะชัดเจนว่า ภารกิจเดียวของซุนปอคือการกดดันเมืองกูซูเท่านั้น

หากไม่จำเป็นห้ามใช้ปฏิบัติการทางทหารใด ๆ กับเมืองกูซูเด็ดขาด

แต่ว่า…

ซุนปอที่ร้อนใจจะสร้างผลงาน หลังจากสอดแนมมาครึ่งเดือน ก็แน่ใจว่าภายในเมืองกูซูการป้องกันหละหลวม ทหารรักษาการณ์ทั้งหมดต่างยุ่งอยู่กับการเตรียมฉลองเทศกาลตรุษจีน

ยามนี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการบุกเมือง

แม้จะผ่านการวางแผนมาอย่างยาวนาน ทว่าทหารที่คอยป้องกันในเมืองกูซู ประเมินอย่างต่ำก็มีถึงห้าหมื่นนาย

สองหมื่นสู้กับห้าหมื่น อีกทั้งยังเป็นการบุกตีที่มั่น นี่ไม่ใช่การตัดสินใจที่ชาญฉลาดเลย

แต่ซุนปอกลับมั่นใจว่าสามารถใช้กลยุทธ์พิชิตชัย จะต้องฉวยโอกาสตอนที่ฝ่ายป้องกันหละหลวม แล้วบุกโจมตีศัตรูในคราวเดียว

การต่อสู้เริ่มตั้งแต่รุ่งเช้า ดำเนินไปจนถึงยามเย็น

ซุนปอที่อยู่ในค่ายด้านหลัง ได้รับรายงานสถานการณ์ด่วนจากแนวหน้าอย่างต่อเนื่อง

“แม่ทัพ! การบุกเมืองไม่เป็นผล!”

“การป้องกันของศัตรูแน่นหนา ทางเราไม่สามารถบุกเข้าไปได้”

“แม่ทัพทหารหน่วยพลีชีพห้าร้อยนายที่แนวหน้า ล้มตายยกกอง กองกำลังหลักห้าพันนายที่อยู่ด้านหลังก็บาดเจ็บล้มตายไปเกินครึ่ง”

“แม่ทัพแนวหน้าขอร้องแม่ทัพให้ถอนทัพ!”

เมื่อได้ยินข่าวร้ายที่ส่งมาจากแนวหน้าอย่างต่อเนื่อง สีหน้าของซุนปอซีดเผือดดั่งคนตาย

เขารู้ดีว่าเมืองกูซูมั่นคงดั่งกำแพงทองแดง หากต้องการบุกตี จำเป็นต้องแลกด้วยราคาที่แพงมหาศาล แต่ก็ไม่คิดว่ากองทัพของตนจะไม่สามารถบุกขึ้นกำแพงเมืองได้เลย

ตอนนี้มีผู้บาดเจ็บล้มตายเกินสามพันคนแล้ว หากยังสู้ต่อไป ทั้งขวัญกำลังใจและเรี่ยวแรง ต่างก็ถึงขีดจำกัดแล้ว การสู้ต่อไปก็ไร้ความหมาย

ซุนปออดรนทนไม่ได้ แต่ก็ยังคงออกคำสั่งถอนทัพ

กองทัพสองหมื่นนาย ล้วนเป็นทหารชั้นยอด

สูญเสียไปสามพัน เมื่อนับจำนวนทหารที่ถอยกลับมา ปรากฏว่ามีถึงหนึ่งหมื่นเจ็ดพันนาย และไม่มีทหารหนีทัพแม้แต่คนเดียว

นับว่าเป็นโชคดีในความโชคร้าย เพียงแค่ตั้งหลักใหม่ ความสูญเสียครั้งนี้ก็ยังพอรับได้

แต่ในขณะที่ซุนปอกำลังจะออกคำสั่งให้กองทัพพักฟื้น เปลี่ยนจากรุกเป็นรับ และใช้ยุทธวิธีป้องกันทั้งหมด ข่าวร้ายก็มาถึงอีกครั้ง

ทหารส่งสารวิ่งหอบมาหยุดตรงหน้าซุนปอ

“แย่แล้ว ข้าศึกส่งกองทหารม้าบุกมาทางพวกเรา!”

อะไรนะ?!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซุนปอก็นั่งไม่ติด เขาลุกพรวดขึ้นแล้วตวาดถาม “มากันกี่คน?!”

ทหารส่งสารมองด้วยสายตาสับสนและสิ้นหวัง “ไม่… ไม่แน่ชัด แต่น่าจะมีมากกว่าสองพันคน”

กองทหารม้าสองพันนาย?!

วันนี้เป็นคืนส่งท้ายปีเก่า ทุกคนต่างจมอยู่ในความสุขของเทศกาลตรุษจีน เหตุใดเมืองกูซูถึงสามารถส่งกองทหารม้ามาได้มากมายถึงเพียงนี้

หรือว่า…

ฝ่ายตรงข้ามคาดการณ์ไว้แล้วว่าอาจเกิดการปะทะในคืนส่งท้ายปีเก่า จึงเตรียมกองทหารม้าสองพันนายไว้พร้อมรบตั้งแต่แรก พร้อมโต้กลับได้ทุกเมื่อ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน