บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1202

บทที่ 1202 พลังของทหารเกราะ

สามพี่น้องแยกย้ายกันไป หม่าหงกลับไปที่ลานบ้านของตน หยิบเสียมเหล็กออกมา ถอดหัวเสียมออกแล้วเปลี่ยนเป็นหัวแหลน

เนื่องจากด้ามหอกมาตรฐานนั้นมีขั้นตอนการผลิตที่ซับซ้อน ต้องมีทั้งความยืดหยุ่นและน้ำหนักเบา ชาวบ้านธรรมดาจึงยากที่จะทำด้ามหอกมาตรฐานได้

หม่าหงได้แต่ประทังไปก่อน ด้ามเสียมนั้นสั้นเกินไป ทั้งแข็งและหนัก แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

เขาได้แต่กำด้ามหอกที่หยาบกระด้างนั้นแล้ววิ่งไปที่ถนนหลักของหมู่บ้าน

ขณะนี้ ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านได้ปะทะกับกองกำลังศัตรูแล้ว

โจรร้ายกว่าร้อยนายรวมตัวกัน ใช้ธนูและโล่ห์ป้องกันซึ่งกันและกัน ยิงใส่ชายฉกรรจ์ที่อยู่บนหลังคา

แต่พวกชายฉกรรจ์ก็ไม่ได้โง่ พวกเขาไม่โผล่หัวออกมาเลย นอนราบกับหลังคา หากมีโจรคนใดกล้าปีนขึ้นมา ก็จะยิงธนูใส่หน้าทันที

และบนหลังคายังกองหินไว้เป็นเวลานาน เพื่อเตรียมรับมือหากวันใดมีโจรกลุ่มใหญ่บุกเข้าหมู่บ้านเพื่อปล้นสะดม จำเป็นต้องต่อสู้ตามตรอก

ทุกครั้งที่โจรพยายามเข้าใกล้ศาลบรรพชน ชายฉกรรจ์บนหลังคาก็จะกลิ้งก้อนหินลงมา

เนื่องจากถนนในหมู่บ้านแคบ ไม่นานก็มีโจรเจ็ดแปดคนถูกหินกระแทกจนมึนงง

แต่ไม่นาน สถานการณ์ที่ทั้งสองฝ่ายประสานงากันอยู่ก็ถูกทำลายลง

พวกโจรหาบันไดมาพาด เฉินเหยียนจงโยนแหลนทิ้งไปแล้ว กำดาบสั้นไว้แน่น ปีนบันไดขึ้นไป

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว

อย่างที่คาดไว้ เมื่อเขาโผล่หน้าออกมาชายสามคนที่ซุ่มอยู่บนหลังคา ยิงธนูออกมาอย่างแม่นยำ เล็งไปที่ใบหน้าของเฉินเหยียนจง

น่าเสียดาย…

เฉินเหยียนจงสวมเกราะหนัก ไม่เพียงแต่สวมหมวกเกราะ ยังมีแผ่นกันคิ้วและปลอกคอเกราะด้วย

ลูกธนูสองดอกปะทะเข้ากับแผ่นกันคิ้ว อีกหนึ่งดอกปะทะกับปลอกคอเกราะ ทั้งหมดถูกเบี่ยงออกไป

เฉินเหยียนจงแม้จะสวมเกราะหนักถึงแปดสิบชั่ง ก็ยังปีนขึ้นหลังคาได้อย่างคล่องแคล่ว

ชายทั้งสามจำต้องทิ้งธนู หยิบเสียมและมีดฟันไม้ขึ้นมาต่อสู้

ผลคือพอทั้งสามลุกขึ้นยืน หนึ่งในนั้นก็ถูกทหารด้านล่างยิงตาย ส่วนอีกสองคนถือเสียมและมีดฟันใส่เฉินเหยียนจง

เฉินเหยียนจงตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว ไม่เพียงไม่หลบหลีก กลับพุ่งเข้าชนข้างหน้า

เกราะหนักสร้างแรงกระแทกมหาศาล ชนชายที่ถือเสียมกระเด็นออกไป และถูกฟันสองครั้งที่ตัว

น่าเสียดาย…

มีดฟันไม้จะทะลวงเกราะได้อย่างไร?

โดนฟันสองครั้ง เฉินเหยียนจงไม่แม้แต่จะสะทกสะท้าน กลับมือฟันทีเดียว ก็สังหารชายผู้นั้นจนตาย

ขณะที่ชายอีกคนลุกขึ้นมา โล่ใบหนึ่งถูกทหารโยนขึ้นมา

เฉินเหยียนจงเก็บโล่กลมเล็กขึ้นมาสวมที่แขน มองชายผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา “พวกเจ้ามันก็แค่สัตว์เดรัจฉาน ถึงเวลาตายก็ควรจะก้มหน้ารับกรรมไป”

“ฮ่า ๆ กล้าต่อต้านรึ?”

“พวกเจ้าปกป้องศาลบรรพชนอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าพวกสตรีและเด็กคงซ่อนตัวอยู่ข้างใน”

“แต่เดิมข้าจะให้พวกเจ้าตายอย่างสบาย แต่เมื่อพวกเจ้าไม่รู้จักบุญคุณ ก็อย่าโทษข้าเลย”

“พี่น้องใต้บังคับบัญชาของข้า ต่างก็กระหายจนทนไม่ไหว พอดีจะได้แบ่งสตรีจากหมู่บ้านหม่ากวนให้พวกเขา ส่วนเด็ก ๆ ก็ฆ่าทิ้งเสียเหมือนหมูหมาก็พอ!”

ดวงตาของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยเลือด ตะโกนเสียงดัง “สารเลว!”

ชายผู้นั้นโบกเสียมปากนกกระเรียนพุ่งเข้าใส่เฉินเหยียนจง

เสียมปากนกกระเรียนด้วยรูปทรงพิเศษ กลับมีความสามารถในการทำลายเกราะ แต่น่าเสียดายที่เป็นอาวุธระยะประชิด

การจะเข้าประชิดกับทหารในชุดเกราะ ต้องสวมเกราะหนักก่อนเป็นอันดับแรก

หากสวมแค่ชุดผ้า ถึงจะถืออาวุธทำลายเกราะ เข้าไปก็เท่ากับเข้าไปหาความตาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน