บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1230

บทที่ 1230 เครือญาติของเชื้อพระวงศ์

บ่าวรับใช้เพิ่งเคยเห็นเกาเฉิงมีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้เป็นครั้งแรก ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า สตรีสามคนที่มาถึงอำเภอเฉาอวิ๋นอย่างกะทันหันนี้ จะต้องมีฐานะและภูมิหลังที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

เขาไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบวิ่งไปแจ้งหัวหน้าตระกูลเกาทันที

ในเวลาเดียวกัน ด้านนอกประตูศาลาพักม้าเซียงหลายเต็มไปด้วยฝูงชนที่มาดูเรื่องวุ่นวาย หลิวเถาและหวังลี่ พาเหล่าบ่าวรับใช้สิบกว่าคนมาปิดกั้นประตูใหญ่อย่างสนิท

ฝูงชนที่มามุงดู ต่างชี้นิ้วไปที่ประตูใหญ่

“ข้าบอกอะไรไปแล้ว? หญิงสาวทั้งสามคนนั้นโอ้อวดเกินไป วันคัดเลือกสาวงามใกล้เข้ามาแล้ว สตรีทั้งหมดต่างหลบซ่อนตัว ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ ใครกล้าออกมาอวดโฉม ย่อมหนีไม่พ้นการจ้องมองจากเหล่าคหบดี”

“เฮ้อ ไม่ฟังคำเตือน แล้วจะทำอย่างไรได้?”

“คราวนี้แย่แล้ว ถูกหลิวเถาและหวังลี่จับตามอง คงไม่มีจุดจบที่ดีแน่”

ชาวบ้านต่างถอนหายใจไม่หยุด แม้ในใจจะรู้สึกเห็นใจสตรีทั้งสามรวมทั้งหลิ่วหงเหยียนแต่จะทำอย่างไรได้?

ในอำเภอเฉาอวิ๋น ยอมขัดใจนายอำเภอยังดีกว่าขัดใจตระกูลใหญ่เหล่านี้

ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังพวกเขา แท้จริงแล้วมีสนมคนไหนคอยหนุนหลังอยู่

แม้ชาวบ้านจะมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นภายในศาลาพักม้าแต่ทุกคนต่างไม่มีความหวังใด ๆ สำหรับหลิ่วหงเหยียนและสตรีทั้งสาม

ในเวลาเดียวกัน บรรยากาศภายในศาลาพักม้าก็ตึงเครียด

ผู้ดูแลได้หลบเข้าไปในแท่นวางแล้ว ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย

สตรีทั้งสามต่างนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูหลิวเถาและหวังลี่ทั้งสองคนด้วยความสนใจ

หลิวเถาเคยพบคุณหนูมามากมาย พูดถึงเรื่องฐานะ คนที่ยิ่งใหญ่กว่าสามสาวตรงหน้านี้ก็มีไม่น้อย แต่เมื่อมาถึงอำเภอเฉาอวิ๋น มังกรก็ต้องขดตัว เสือก็ต้องหมอบลง

หลิวเถาไม่เพียงไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่น้อย กลับยิ้มตาหยีและเริ่มพูดจาเย้าแหย่

“พี่หวัง ดูเหมือนบ่าวรับใช้ไม่ได้โอ้อวดเกินจริง สาวงามทั้งสามคนนี้ มีรูปโฉมที่งดงามจนบ้านเมืองล่มจมจริง ๆ”

“มีนางฟ้ามาพร้อมกันถึงสามคน พวกเราแบ่งกันคนละหนึ่ง ที่เหลือส่งให้ราชสำนัก นับว่าทุกฝ่ายมีความสุขไม่ใช่หรือ?”

หวังลี่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็มีรอยยิ้มลามกเต็มหน้า

“ฮ่า ๆ สมแล้วที่เป็นพี่หลิว จัดการได้เหมาะเจาะยิ่งนัก”

พูดถึงตรงนี้ หวังลี่ก็ชี้นิ้วไปที่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์โดยตรง “ข้าต้องการนางคนนี้ ส่วนสองคนที่เหลือ ให้พี่หลิวเลือกตามใจก็แล้วกัน”

“คุณหนูท่านนี้ นางมีบุญนัก ที่ได้รับความสนใจจากคุณชายอย่างข้า ชีวิตครึ่งหลังของนางจะต้องเต็มไปด้วยความมั่งคั่งและเกียรติยศอย่างไม่มีวันสิ้นสุด”

“แม้จะไม่ได้เป็นภรรยาเอก แต่การเป็นอนุภรรยา ก็เพียงพอเกินไปแล้ว”

เมื่อถูกหวังลี่พูดจาลวนลาม สายตาของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่มีความเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ อยู่ตลอดเวลา

เห็นได้ชัดว่า สัตว์สองตัวนี้ คงเคยทำเรื่องรังแกผู้ชายและข่มเหงผู้หญิงมาไม่น้อย

ในฐานะภรรยาของฉินเฟิง เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ย่อมต้องช่วยเหลือสามี กำจัดสัตว์ร้ายที่สร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้คนเช่นนี้

นางแกล้งทำเป็นอ่อนแอ ยิ้มพลางกล่าวว่า “คุณชายหวังใช่หรือไม่? เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้ เพราะข้าเป็นสตรีที่มีสามีแล้ว”

หวังลี่ไม่เคยคิดจะให้ตำแหน่งใด ๆ แก่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ต่อให้เป็นหญิงงามเพียงใด สักวันก็ต้องเบื่อ

ความแตกต่างอยู่ที่ หญิงงามระดับนี้ เวลาที่จะเล่นสนุกด้วยนั้นยาวนานกว่าเท่านั้นเอง

หวังลี่เอ่ยล้อเลียนทันที “ไม่เป็นไร!”

“อย่าว่าแต่เป็นสตรีที่มีสามีเลย ต่อให้เป็นมารดาแล้ว ข้าก็ไม่สนใจ ฮ่า ๆ”

“เพียงแค่เจ้าตามข้าไป ข้าจะให้เงินทองแก่เจ้า เจ้าก็เตะสามีขี้ขลาดของเจ้าทิ้งไป แล้วตามข้าไป ชีวิตที่เหลือจะมีความสุข ช่างดีเหลือเกิน ไม่ใช่หรือ?”

ด้านข้าง หลิวเถาชูนิ้วโป้งให้หวังลี่

คิดในใจว่า สมแล้วที่เป็นพี่หวัง คำพูดนี้ช่างห้าวหาญเหลือเกิน!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน