บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1237

บทที่ 1237 ติดอยู่ในวงล้อมศัตรู

ในสถานการณ์เช่นนี้ จะหยุดไม่ได้ มิฉะนั้นหากถูกล้อมไว้ ก็เท่ากับรอความตาย

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะไม่มีกองหนุน เพราะฉินเฟิงได้ส่งทหารทั้งหมดออกไปจนหมดแล้ว

ฉินเฟิงออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด “ฆ่าแล้วฝ่าออกไป!”

เนื่องจากเส้นทางด้านหลังถูกตัดขาดแล้ว อีกทั้งกองทหารม้าเบียดกันอยู่ ไม่สามารถหันหัวม้าได้ ดังนั้นภายใต้การนำของฉินเฟิงห้าร้อยกองทหารม้าทมิฬจึงบุกตะลุยไปข้างหน้าต่อไปโดยตรง

เมื่อความเร็วของม้าลดลง แรงปะทะก็ลดลงอย่างรวดเร็ว กองทหารม้าแถวหน้าจึงสละทวน หันมาใช้ดาบยาว ขวานใหญ่ หรืออาวุธหนักอื่น ๆ แทน

อาวุธหนักเหล่านี้สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงได้ แม้แต่กับทหารราบเกราะหนัก

และผู้ที่อยู่ในสนามรบล้วนเป็นทหารราบเบา เมื่อเผชิญหน้ากับกองทหารม้าทมิฬที่สวมเกราะหนักและอาวุธหนัก พวกเขาไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่ก้าวเดียว ศัตรูทุกคนที่ขวางหน้า ไม่มีใครสามารถทนได้แม้แต่การปะทะเพียงครั้งเดียว

บ่อยครั้งที่กองทหารม้าแถวหน้าทุกครั้งที่โบกอาวุธ สามารถสังหารศัตรูได้หนึ่งคนโดยตรง

เมื่อเผชิญหน้ากับกองทหารม้าทมิฬที่ไม่อาจต้านทานได้ ทหารราบเบาโดยรอบเริ่มถอยร่นออกไป

แต่สายตาของฉินเฟิงไม่มีความลังเลใด ๆ อยู่ด้านหลังแถวหน้าเขาตะโกนสั่งเสียงหนักแน่น “ห้ามหยุด!”

“บุกต่อไปข้างหน้า ทะลวงศัตรูให้แตกพ่ายไปเลย!”

สถานการณ์ชัดเจนแล้ว หากหันหัวม้ากลับ แถวทัพอาจจะกระจัดกระจายและสับสน ซึ่งสำหรับฉินเฟิงแล้วนั่นเป็นเรื่องอันตรายถึงชีวิต ดังนั้นนอกจากการบุกตรงไปข้างหน้าแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

กองทหารม้าทมิฬห้าร้อยนายพุ่งทะยานดั่งคมดาบ ผ่ากองทัพศัตรูหลายพันนายให้แตกกระเจิง

เนื่องจากกองทหารม้าทมิฬไม่ได้นำม้าสำรองติดตัวมาด้วย ดังนั้นสวีโม่และองครักษ์ที่รอดชีวิต ทั้งหมดจึงเดินเท้า แทรกอยู่ตรงกลางกองทหารม้าทมิฬตอนนี้ภารกิจเดียวของพวกเขาไม่ใช่การฆ่าศัตรู ไม่ใช่การช่วยเหลือ แต่เป็นการเอาชีวิตรอด ไม่ให้ล้มลงไปถูกทหารม้าเหยียบ

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

ฉินเฟิงกับกองทหารม้าทมิฬฝ่าแนวศัตรูไปได้ในคราวเดียว เคลื่อนจากทางเหนือของสนามรบไปยังทางใต้

แม้จะหลุดพ้นจากแนวศัตรูมาได้อย่างยากลำบาก แต่ฉินเฟิงก็ไม่มีเวลาหายใจหอบ เพราะตำแหน่งที่เขายืนอยู่แทบไม่ต่างอะไรกับหน้าผา หากก้าวพลาดเพียงก้าวเดียว ก็ไม่สามารถกลับมาได้อีกเลย

ทางใต้ของสนามรบคือพื้นที่ปฏิบัติการของศัตรู ไกลออกไปมีกองกำลังใหญ่เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา

กองกำลังที่อยู่ใกล้ฉินเฟิงมากที่สุดอยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งลี้เท่านั้น แม้แต่การมองด้วยตาเปล่าก็สามารถเห็นสถานการณ์ของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

ความรุนแรงของสนามรบฝั่งตะวันออกไม่ได้ด้อยไปกว่าสนามรบหลักที่เมืองกูซูเลยแม้แต่น้อย

“ฉินอ๋องพวกเราต้องรีบกลับไปยังเขตป้องกันโดยเร็วที่สุด หากไม่มีท่านคุมสนามรบ ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง ผลที่ตามไม่อาจคาดเดาได้”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของสวีโม่ฉินเฟิงก็โบกมือใหญ่ แล้วตะโกนเสียงต่ำว่า “ไม่ต้องกังวล!”

“อำนาจบัญชาการในสนามรบหลักได้มอบให้ซุนปอและจ้าวอวี้หลงทั้งหมดแล้ว”

“จ้าวอวี้หลงทำหน้าที่บัญชาการแนวหน้า ซุนปอบัญชาการอยู่เบื้องหลัง เพียงพอที่จะควบคุมสถานการณ์ได้”

“สถานการณ์ในแนวรบทางตะวันออกเลวร้ายกว่าแนวรบหลักมาก พวกเราต้องรักษาที่นี่ไว้ให้ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น สวีโม่มองดูศัตรูที่เคลื่อนไหวเข้ามาไม่หยุดราวกับฝูงหมาป่า สายตาของเขาหนักอึ้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่นึกว่าจะมีศัตรูมากมายขนาดนี้…”

“ตระกูลใหญ่ทางใต้ไม่ใช่ว่าพวกเขาส่งกำลังมาทั้งหมดแล้วกระมัง?!”

ฉินเฟิงกลับมีสายตาที่มุ่งมั่น พูดอย่างหนักแน่น “ไม่ต้องสนใจมากนัก มากี่คนก็ฆ่าให้หมดเท่านั้น”

“ศึกครั้งนี้ กองทัพของพวกเราต้องไม่ถอย!”

ในขณะนั้น มีศัตรูเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้ทางนี้แล้ว

เมื่อพบว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นทหารราบเบาเป็นหลัก ฉินเฟิงตัดสินใจทันที “โจมตี ฆ่าพวกมันให้หมด!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน