บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1239
บทที่ 1239 แนวรบตะวันออกนองเลือด
ฉินเฟิงเพียงคนเดียวแสดงออกถึงพลังที่ทำให้ศัตรูรอบข้างต้องชะงักไป
ภายใต้การนำของฉินเฟิงสวีโม่ไม่ลังเลอีกต่อไป มือถือแหลนพุ่งตามหลังเขาไปอย่างรวดเร็ว
เหล่ากองทหารม้าทมิฬต่างมองหน้ากันก่อนจะพุ่งเข้ามาตามกัน
“ฆ่า!”
“ร่างกายนี้อุทิศให้แผ่นดิน แม้ศัตรูจะมีมากกว่ายี่สิบเท่า พวกข้าก็จะสู้!”
“เพื่อฉินอ๋อง ฆ่ามัน!”
“ถึงต้องตาย ก็ต้องลากพวกมันลงนรกไปด้วยให้ได้มากที่สุด”
สวีโม่ใช้แหลนในมือแทงไปข้างหน้าอย่างแรง ปักทะลุร่างศัตรูที่พยายามจะลอบโจมตีฉินเฟิงจนตายคาที่
เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ยืนชิดติดฉินเฟิงกัดฟันแน่นและตะโกนด้วยเสียงดุดัน
“ใครอยากได้หัวของฉินอ๋องต้องถามข้าสวีโม่ก่อนว่ายินยอมหรือไม่!”
“มาสิ! ไอ้พวกไม่กลัวตาย มาให้หมด มาทีละคน ข้าจะฆ่าให้หมดทุกคน!”
ดวงตาของฉินเฟิงเต็มไปด้วยเลือด ฟันกรามขบเข้าหากันจนมีเสียงดังกรอด มือทั้งสองกำด้ามดาบแน่น ทุกครั้งที่เขาฟันดาบ เขารู้สึกเหมือนแขนกำลังจะหลุดออกจากร่าง
ถึงกระนั้น ฉินเฟิงก็ยังคงเหวี่ยงดาบอย่างต่อเนื่อง สังหารศัตรูที่ขวางหน้าทั้งหมด
แม้แต่ตัวฉินเฟิงเองก็ยังไม่รู้ว่าพละกำลังนี้มาจากที่ใดกันแน่
ในสมองของเขาตอนนี้เหลือเพียงความเชื่อเดียว นั่นคือการกำจัดศัตรูให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำลายพวกกบฏเหล่านี้ เพื่อลดแรงกดดันในภายหลังให้กับต้าเหลียง
“พี่น้องทั้งหลาย แม้ว่าพวกเราจะไปถึงสะพานไร้ทางกลับ พวกเราก็ยังคงอยู่เคียงข้างกัน”
“เพื่อต้าเหลียงตายแล้วจะเป็นไร?!”
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของฉินเฟิงสวีโม่และเหล่ากองทหารม้าทมิฬทั้งหมดก็ยิ่งทุ่มเทสุดชีวิตในการต่อสู้
ด้วยฐานะและตำแหน่งของฉินเฟิง เขายังคงสามารถสละชีวิตและเลือดเนื้อเพื่อตอบแทนแคว้น แล้วพวกเขาที่เป็นทหารจะทำไม่ได้หรือ?!
ในขณะที่ฉินเฟิงและสวีโม่นำกองทหารม้าทมิฬที่เหลืออยู่ บุกเข้าโจมตีแบบฆ่าตัวตายอยู่นั้น
บนต้นไม้ใหญ่ห่างจากฉินเฟิงไม่ถึงสามลี้ มีองครักษ์เสื้อแพรนั่งยอง ๆ อยู่คนหนึ่ง
หลังจากยืนยันว่าฉินเฟิงถูกล้อมโจมตีแล้ว องครักษ์เสื้อแพรก็พลิกตัวกระโดดลงจากต้นไม้ใหญ่ วิ่งสุดแรงไปสองร้อยก้าว กระโดดขึ้นหลังม้าศึกที่ซ่อนอยู่ในแอ่งน้ำ แล้วควบไปทางทิศเหนือ
หลังจากควบม้าอย่างบ้าคลั่งไปได้สองลี้ องครักษ์เสื้อแพรก็รู้สึกว่าตรงหน้าเกิดอาการหน้ามืดวิงเวียน ทั้งร่างร่วงลงจากหลังม้าอย่างแรง
ตามมาด้วยเสียงม้าร้องดังมาจากด้านหลัง!
องครักษ์เสื้อแพรตกใจมาก รีบลุกขึ้นจากพื้นอย่างร้อนรน สิ่งแรกที่ทำคือชักดาบที่คาดเอวออกมา
คอของเขาก็ถูกดาบสามเล่มจ่อไว้ รอบข้างยังมีแหลนหลายอันยื่นเข้ามา
“ข้าน้อยจับคนสอดแนมได้หนึ่งคน!”
องครักษ์เสื้อแพรจ้องมองด้วยความโกรธ เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองบังเอิญบุกเข้ามาในค่ายทหาร รอบข้างมีทหารอย่างน้อยหลายร้อยนาย
ในเวลานั้นเอง ชายร่างกำยำสวมเกราะถือดาบ สูงถึงหกฉื่อเดินเข้ามา
เมื่อเห็นชุดเกราะของอีกฝ่าย องครักษ์เสื้อแพรถอนหายใจอย่างโล่งอก ตะโกนว่า “ท่านสังกัดหน่วยใด?!”
เนื่องจากองครักษ์เสื้อแพรปฏิบัติการในสนามรบ จึงสวมชุดธรรมดา ทำให้ชายร่างกำยำและทหารใต้บังคับบัญชาไม่รู้ว่าเขาคือองครักษ์เสื้อแพร
ชายร่างกำยำตวาดเสียงเย็น “ข้าคือเฉิงชู นายกองภายใต้บัญชาของท่านแม่ทัพสวี!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น องครักษ์เสื้อแพรรีบอธิบาย “รีบนำป้ายประจำตัวที่เอวข้าออกมา!”
“ข้าคือองครักษ์เสื้อแพรทูตส่งสารป้ายประจำตัวสามารถพิสูจน์ตัวตนของข้าได้”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทหารรอบข้างต่างตกตะลึง เฉิงชูก็ขมวดคิ้วแน่น รีบเข้าไปข้างหน้า เปิดเสื้อขององครักษ์เสื้อแพรและพบป้ายประจำตัวทูตส่งสารที่เอวจริง ๆ
แต่เฉิงชูไม่ได้รีบปล่อยตัวคน กลับระแวดระวังอย่างยิ่ง “แค่ป้ายประจำตัวยังไม่พอ หากเป็นของที่เก็บมาจากศพ จะทำอย่างไร?”
“หากท่านเป็นทูตส่งสารจริง ย่อมต้องรู้ชื่อของแม่ทัพของกองทัพพวกเรา”
“นายกองแห่งกองพลที่ห้าและนายกองทัพหน้าแห่งกองพลที่สอง ชื่ออะไร?”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ