บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1241

บทที่ 1241 พี่น้องร่วมตาย

“ฉินเฟิงจบแล้ว!”

“ฮ่า ๆ ในที่สุดก็ลากมันลงมาได้สำเร็จ!”

“พี่น้องทั้งหลาย ถึงเวลาที่พวกเราจะสร้างผลงานและชื่อเสียงแล้ว ท่านแม่ทัพมีคำสั่งมา ผู้ใดตัดหัวฉินเฟิงได้ จะได้รับรางวัลหนึ่งหมื่นตำลึง และแต่งตั้งเป็นเชียนฮู่โหว!”

หนึ่งหมื่นตำลึง เชียนฮู่โหว

สำหรับทหารธรรมดาแล้ว นี่เป็นโอกาสเดียวที่จะก้าวสู่สวรรค์

พวกเขาคลั่งไปหมดแล้ว แม้รู้ว่าเสือป่วยยังคงสามารถฆ่าคนได้ แต่พวกเขาไม่สนใจอีกต่อไป อาหารเลิศรส เงินทองมากมายอยู่ตรงหน้าแล้ว

“ฆ่าฉินเฟิง!”

“ฉินเฟิงเป็นของข้า!”

น่าเสียดายที่ไม่ว่าพวกเขาจะตะโกนดุเดือดเพียงใด ก็ไม่สามารถเข้าใกล้ฉินเฟิงได้ เพราะด้านหน้ามีศัตรูเยอะมากเกินไป

กองทหารม้าทมิฬรอบตัวฉินเฟิงหดตัวเป็นกลุ่ม ทุกคนยกโล่ใหญ่ขึ้น แข็งแกร่งยิ่งกว่าเปลือกเต่า

การจะทะลวงกระบวนทัพกระดองเต่านี้ จะง่ายได้อย่างไร?

และเนื่องจากพื้นที่ป้องกันของกองทหารม้าทมิฬมีขนาดเล็ก ศัตรูที่สามารถเข้าถึงกองทหารม้าทมิฬจึงมีน้อยมาก

หากนับดูดี ๆ ทหารแดนใต้ที่สามารถโจมตีกองทหารม้าทมิฬได้โดยตรงมีเพียงร้อยกว่าคนเท่านั้น แถมยังสวมแค่เกราะเบาหรือไม่ก็เกราะครึ่งตัว

เพื่อป้องกันการโต้กลับ พวกเขาจึงต้องใช้อาวุธยาวฟันแทงอย่างต่อเนื่อง แต่การโจมตีเช่นนี้ การทำลายโล่ใหญ่นั้นยากเย็นแสนเข็ญ

ในที่สุดเมื่อไม่มีทางเลือก กลุ่มทหารพลีชีพจึงเสี่ยงฝ่าแหลนที่ยื่นออกมาจากแนวรบรูปเต่า พุ่งเข้าไปผูกเชือกที่โล่ใหญ่ หลายคนร่วมแรงกันดึงโล่ออกไปโดยตรง

เมื่อสูญเสียการป้องกันจากโล่ กองทหารม้าทมิฬก็เผยตัวต่อหน้าศัตรูอย่างสมบูรณ์ ในชั่วพริบตา หอกแหลนสิบกว่าอันก็พุ่งแทงเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

แม้ว่าเกราะของกองทหารม้าทมิฬจะประณีตเพียงใด เมื่อเผชิญกับการล้อมโจมตีเช่นนี้ พวกเขาก็ตายในสนามรบในชั่วพริบตา

โล่ถูกฉีกออกมากขึ้นเรื่อย ๆ และมีกองทหารม้าทมิฬถูกสังหารมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในที่สุด เหลือกองทหารม้าทมิฬที่ยังมีชีวิตอยู่เพียงสิบสามคน พวกเขาเกือบทั้งหมดหันหลังให้ศัตรู ประสานแขนเป็นวงกลมล้อมรอบฉินเฟิง ตั้งใจจะใช้ร่างกายเลือดเนื้อของตนเพื่อแย่งชิงเวลาอันมีค่าให้ฉินเฟิงอีกสักครู่

“ฉินอ๋อง ถึงพวกข้าตายก็ไม่เสียดาย!”

“ได้ติดตามอยู่เคียงข้างท่าน ชาตินี้ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว”

“ฉินอ๋องต้องไม่จำเป็นต้องสัญญาอะไร เพราะข้าเชื่อใจในตัวตนของฉินอ๋องแม้ข้าจะตาย แต่ตราบใดที่ต้าเหลียงไม่วุ่นวาย ชายแดนเหนืออยู่อย่างสงบสุข ภรรยาและลูกของข้าก็จะยังคงมีชีวิตที่ดีต่อไป”

“พี่น้องทั้งหลาย เพื่อแย่งชิงเวลาให้ฉินอ๋องอีกสักครู่”

“ฮ่า ๆ ๆ ตั้งแต่วันแรกที่ข้าก้าวเท้าเข้าสู่สนามรบ ข้าก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะต้องหลั่งเลือดบนผืนแผ่นดิน พูดแบบนี้อาจจะเข้าข่ายกบฏ แต่เพื่อต้าเหลียงไม่คุ้มค่าหรอก! เพื่อฉินอ๋องต่างหาก ถึงจะคุ้ม!”

แม้รู้ว่าต้องตาย กองทหารม้าทมิฬที่ปกติเงียบขรึมก็ค่อย ๆ เปิดใจ

พวกเขาเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจคำพูดของตัวเอง

“ฮ่องเต้บ้าบออะไรกัน! ตั้งแต่ข้าเหยียบเข้ามาในเมืองเป่ยซี ก็ไม่เคยใส่ใจฮ่องเต้ต้าเหลียงนั่นอีกเลย”

“พูดถูกแล้ว! ท่านอ๋องฉินต่อสู้สร้างบ้านเมืองให้ ปกป้องจากศัตรูรอบด้าน รักษาความสงบภายใน แล้วได้อะไรตอบแทน? จนถึงป่านนี้ ฮ่องเต้นั่นยังคิดคดทรยศ คอยแต่จะหาเรื่องให้ท่านอ๋องฉินต้องระแวดระวังตัวตลอดเวลา”

“ฮ่องเต้อกตัญญูเยี่ยงสุนัข แม้พวกข้าจะตาย แต่เพื่ออำเภอเป่ยซีเพื่อฉินอ๋องเพื่อครอบครัว ไม่เกี่ยวอะไรกับฮ่องเต้ที่อยู่สูงส่งและคิดแต่จะวางแผนเล่นงานผู้อื่น!”

สวีโม่ได้ยินเสียงตะโกนของกองทหารม้าทมิฬอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น ไม่ใช่เพราะความโกรธ แต่เพราะความลับที่ซ่อนอยู่ลึกที่สุดในใจของเขา กลับถูกกองทหารม้าทมิฬพูดออกมา

นับตั้งแต่สวีโม่ติดตามฉินเฟิงมา เขาได้เห็นการต่อสู้ทางการเมืองระหว่างฉินเฟิงและฮ่องเต้ต้าเหลียงมากเหลือเกิน

ในใจของสวีโม่ความจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ต้าเหลียงได้หายไปหมดสิ้นแล้ว

ชีวิตนี้ของเขา มีไว้เพื่อฉินเฟิงและอำเภอเป่ยซีเท่านั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน