บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 140

บทที่ 140 ปิดประตูตีสุนัข

ดังสุภาษิตที่ว่า เมื่อโอรสสวรรค์ทำผิดก็มีความผิดเช่นเดียวกับคนทั่วไป

ในอุดมคตินั้นคำพูดนี้ฟังดูสวยงาม แต่ความเป็นจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

อย่าว่าแต่โอรสสวรรค์ แม้แต่บุตรหลานขุนนางคนใดคนหนึ่งก็สามารถทำให้สุภาษิตที่ว่านี้เป็นแค่เรื่องไร้สาระ และเหยียบย่ำมันลงพื้นได้

ทั้งจี้อ๋องกับฉินเทียนหู่ต่างมีประสบการณ์มาก่อน ในใจย่อมรู้ดีว่าการได้รับค่าชดเชยจำนวนมหาศาล และไม่ต้องกังวลไปตลอดชีวิต ย่อมเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับหญิงม่ายผู้นี้แล้ว

จี้อ๋องพยักหน้าเบา ๆ และมองดูฉินเฟิงด้วยความชื่นชมในสายตา อดไม่ได้ที่จะยกย่องฉินเทียนหู่ “แม้ว่าฉินเฟิงจะยังเด็ก และเลือดร้อนไปบ้าง แต่เขาไม่ใช่คนบุ่มบ่าม ทำอะไรก็รู้ตื้นลึกหนาบาง ใต้เท้าฉินสอนบุตรได้ดีจริง ๆ ข้านับถือ”

ใบหน้าของฉินเทียนหู่ขึ้นสีแดงเรื่อ ปรากฏรอยยิ้มผุดพรายบนริมฝีปาก “ท่านอ๋องชมเกินไปแล้ว ฉินเฟิงยังเด็กนัก เขายังต้องเติบโตขึ้นอีก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี้อ๋องก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน ด้วยความสามารถของฉินเฟิง ยังต้องเติบโตต่อไปอีกหรือ? จะไม่ปล่อยให้เด็กคนอื่น ๆ ได้เป็นที่เชิดหน้าชูตาบ้างเลยหรือไร?

หลังจากเรื่องเงินชดเชยได้รับการตกลงเรียบร้อยแล้ว ฉินเฟิงก็ขอให้สวีโม่ที่กำลังรออยู่ตรงประตูช่วยส่งหน่วยลาดตระเวนพาหญิงม่ายไปส่ง และดูแลเรื่องการชดเชยให้แล้วเสร็จ

เมื่อเป็นเช่นนี้ ในหอสุราก็ไม่มีบุคคลภายนอกอีก

ฉินเฟิงปัดเป่าท่าทางจริงจังก่อนหน้านี้ของเขาออกไปทันที นายน้อยเจ้าสำราญลุกยืนขึ้นอย่างเชื่องช้า เอามือไพล่หลัง แล้วเดินไปรอบ ๆ ฉีเชิ่ง วางมาดอย่างคนเจนจัดมากประสบการณ์ และเอ่ยพูดอย่างจริงจัง “ใต้เท้าฉีไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่มีคนนอกอยู่แล้ว เรามาพูดกันตรง ๆ ดีกว่า… ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าฉีเป็นศิษย์คนโปรดของมหาเสนาเกา ช่วงนี้ท่านพุ่งเป้ามาที่ข้าตลอด เป็นคำสั่งของมหาเสนาเกาอย่างนั้นหรือ?”

ใบหน้าของฉีเชิ่งเดี๋ยวก็มืดมนอย่างมาก เดี๋ยวก็ทำอะไรไม่ถูก

และก่อนที่ฉีเชิ่งจะได้เอ่ยตอบ เกาซงที่อยู่ข้าง ๆ ก็กัดฟันกรอด และตะโกนว่า “ถ้าใช่แล้วจะทำไม!”

ทันทีที่สิ้นประโยค ฉินเฟิงก็ตบชายหนุ่มด้วยหลังมือทันที

เพียะ!

เสียงดังคมชัด

ฝ่ามือนี้ไม่เพียงทำให้เกาซงตกตะลึงเท่านั้น แต่ยังทำให้ฉินเทียนหู่กับจี้อ๋องตกใจด้วย

มหาเสนาเกาเป็นหนึ่งในสามขุนนางสูงสุด แม้ว่าจะเป็นจี้อ๋อง แต่ก็ต้องเห็นแก่หน้าของมหาเสนาเกา เขาจึงไม่สามารถลงมือต่อเกาซงได้โดยตรง กลับกันแล้ว เจ้าเด็กฉินเฟิงคนนี้ไม่มีความกังวลแม้แต่น้อย เขาคิดจะตีก็ตีได้หรือ?

เกาซงรู้สึกว่าใบหน้ากำลังร้อนเป็นไฟ ดวงตาเบิกเขม็ง ใช้เวลานานกว่าจะกลับมามีสติ เขาจึงตวาดเสียงเกรี้ยว “ฉินเฟิง! เจ้าอย่าทำเกินไปนัก! ข้าเป็นบุตรชายของมหาเสนา เจ้ากล้าดียังไงมาทำกับข้าเช่นนี้!”

ฉินเฟิงแคะหูของเขา แล้วยกยิ้ม “ฮะ? บุตรชายมหาเสนา? ข้าได้ยินมาว่ามีเพียงฐานันดรศักดิ์ที่สามารถสืบทอดได้ แล้วตั้งแต่เมื่อใดกันที่ตำแหน่งมหาเสนาก็สืบทอดให้ลูกหลานได้? พี่เกา ความสำเร็จของบรรพบุรุษหาได้เกี่ยวอะไรกับตัวเราไม่ เราต่างก็เป็นคนธรรมดาสามัญ เจ้าจะมาเป็นผู้สูงศักดิ์อะไรแถวนี้?”

“ในเมื่อข้าไม่ได้ขอให้เจ้าพูด เจ้าก็อย่าสอดปาก!”

เกาซงตกตะลึงครั้งแล้วครั้งเล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาสบกับสายตาที่ดูเหมือนจะล่องลอยแต่กลับมั่นคงของฉินเฟิง เกาซงก็อดจะรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจไม่ได้ และยังรู้สึกว่าตนเองน่าขันอยู่ครู่หนึ่ง คนบ้าที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ ไม่แม้แต่จะสนใจองค์ชาย แล้วนับประสาอะไรกับสามขุนนางสูงสุดเล่า?

ในขณะเดียวกัน ฝ่ามือของฉินเฟิงครั้งนี้ยังทำลายการป้องกันทางจิตใจของฉีเชิ่งด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน