บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 142

บทที่ 142 วิถีดาบคนบ้า

ฆ่าเกาซงหรือ? ล้อเล่นอะไรกัน! เขาเป็นถึงบุตรชายของมหาเสนา มองดูทั่วทั้งเมืองหลวงถือเป็นบุตรหลานชนชั้นสูง

ยิ่งไปกว่านั้น ได้ยินมาว่ามหาเสนาเกาเข้าสู่วัยชราแล้วถึงได้มีบุตรชายคนนี้ เขาย่อมมองว่าเกาซงเป็นดั่งสมบัติล้ำค่า

หากเกาซงเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ เกาหมิงจะต้องแก้แค้นไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

ฉินเฟิงไม่ได้โง่ขนาดนั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ เกาซงจะต้องได้รับผลของการกระทำ!

ทันใดฉินเฟิงก็หยิบมีดทำครัวออกมาจากห้องครัว โดยมีจี้อ๋องกับฉินเทียนหู่เป็นพยาน เขาแสร้งทำเป็นบ้า ปากเบี้ยว ตาเหล่ และปล่อยให้น้ำลายไหลออกมาจากมุมปาก เขามองเกาซงอย่างล่องลอยราวกับคนป่วย พลางเอื้อนเอ่ยคำถามที่ไม่ชัดเจนนัก

“ข้าไปทำอะไรให้นายน้อยเกาไม่พอใจอย่างนั้นหรือ? ทำไมเจ้าถึงรังแกใส่ร้ายข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า… เอ๊ะ เจ้าเป็นใคร ทำไมเจ้าถึงอยากเอามีดมาแทงข้า”

ดวงตาของเกาซงตกตะลึง ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้ว่าฉินเฟิงสติไม่ดีเพราะตกน้ำ และมักจะสติฟั่นเฟือนบ่อยครั้ง

ยังไม่ต้องคิดว่าคนบ้าฆ่าคนแล้วต้องชดใช้ด้วยชีวิตหรือไม่ หากฉินเฟิงใช้ความบ้าคลั่งนี้แทงเกาซงจริง ๆ เขาก็คงไม่มีเวลาได้ร้องไห้เสียใจแล้ว

เกาซงมองดูมีดทำครัวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมัน เขาตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง เสียงก็เริ่มสั่นเครือขึ้นมา “ฉินเฟิง เจ้า… อย่าเข้ามา ๆ เจ้าตั้งสติไว้ อย่ามาอาการกำเริบตอนนี้! ข้าเป็นบุตรชายมหาเสนา แม้ว่าเจ้าจะบ้า แต่ถ้าเจ้ากล้าฆ่าข้าก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ฉินเฟิงก็โกรธมาก ชายหนุ่มโบกสะบัดมีดทำครัวไปมา เดี๋ยวกระโดดขึ้น เดี๋ยวก็กระโดดลง “เจ้าทำให้ข้าตกใจ! ข้าตกใจมาก! ข้ารู้สึกเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว”

เมื่อมองดูมีดทำครัวที่บินขึ้นลง เกาซงก็ตัวสั่นไปทั้งร่าง เขากลิ้งตัวคลานไปที่ประตู น่าเสียดายที่ประตูลงกลอนเอาไว้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถเปิดออกได้

เกาซงทำได้แค่ทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง คร่ำครวญราวใจจะขาด “ช่วยด้วย ฆ่าคนแล้ว! ฉินเฟิงอาการกำเริบจะฆ่าคนในที่สาธารณะแล้ว เปิดประตูเร็วเข้า!”

“ข้าชื่อเกาซงเป็นบุตรชายมหาเสนาเกา หากใครมาช่วยข้า นายน้อยอย่างข้าจะให้รางวัลอย่างงาม เปิดประตูเร็วเข้า!”

ไม่ว่าเกาซงจะกรีดร้องดังเพียงใด ประตูก็ไม่ขยับเขยื้อน

เขาไม่รู้เลยว่านอกประตูนั้นเต็มไปด้วยผู้คน มือปราบจากศาลาว่าการกรมเมืองก็อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก สวีโม่นำทหารองครักษ์จากกองลาดตระเวน และกองทหารจากกรมกลาโหมมาล้อมประตูหอสุราไว้

แม้ว่าเสียงร้องโหยหวนของเกาซงจะดังเหมือนสุกรถูกเชือดอยู่ข้างในตลอดเวลา แต่ทุกคนก็ทำเป็นหูหนวก ไม่ได้โต้ตอบอะไร

ตอนที่เกาซงตะโกนร้องอย่างโหยหวนแต่ไร้การตอบรับ ฉินเฟิงก็โบกมีดทำครัวพุ่งมาทางเกาซงแล้ว

“อ๊าก!”

พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังลั่นจนน่าตกใจของเกาซง มีดทำครัวพุ่งผ่านหน้าเขา ปักเข้าที่แผงประตูเหนือหัวของนายน้อยเกาอย่างแม่นยำ…

แม้ว่าจะไม่ได้ถูกฟันแต่เกาซงก็ยังคงหวาดกลัวมาก เพื่อเอาชีวิตรอด เขาไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไป นายน้อยเการ้องไห้เสียงดังพลางเอ่ยขอร้องอ้อนวอน “ฉินเฟิง ไม่นะ ท่านพี่! ข้าผิดไปแล้ว โปรดละเว้นชีวิตสุนัขเช่นข้าด้วย ข้าไม่กล้าเป็นศัตรูของเจ้าอีกต่อไปแล้ว!”

ฉินเฟิงราวกับไม่ได้ยิน ดึงมีดทำครัวออกมาอย่างแรงด้วยสีหน้าสับสน “แปลกจริง มันพลาดเป้าไปได้อย่างไร? เอาใหม่!”

สิ้นประโยค ฉินเฟิงก็หยิบมีดทำครัวขึ้นมา แล้วเหวี่ยงมันออกไปอีกครั้ง

“อ๊าก!”

เกาซงกรีดร้องอีกครั้ง

ตามที่คาดไว้ มีดพลาดเป้าตามเคย ครั้งรี้คมมีดฝังอยู่บนกรอบหน้าต่างหลังไหล่ขวาของเกาซง ฉินเฟิงใช้ความพยายามอย่างมากในการดึงมีดทำครัวออกมา และแทงไปอีกครั้งโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เป็นเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมา ทุกครั้งที่เหวี่ยงมีด เกาซงก็รู้สึกเหมือนกับว่าขาข้างหนึ่งของเขาได้ก้าวเข้าไปในประตูนรกแล้ว

ทั้งหอสุราธารหยก สะท้อนเสียงกรีดร้องของเกาซงก้องอย่างไม่ขาดสาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน