บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 588

บทที่ 588 ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง

หลี่ยงขมวดคิ้วเล็กน้อย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้

เมื่อมองชายแปลกหน้าที่ถูกทหารรักษาพระราชวังควบคุมตัวมาอยู่ตรงหน้า หลี่ยงก็ตระหนักได้ว่า ชายผู้นี้ต้องเกี่ยวข้องกับวังหลวงอย่างแน่นอน

แต่เขาก็ยังอดทนถามออกไปประโยคหนึ่ง

“พี่รอง ชายผู้นี้เป็นใคร”

นี่ไม่ใช่แค่ข้อสงสัยของหลี่ยงเท่านั้น แต่ยังเป็นความสงสัยร่วมกันในใจของทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นด้วย

หลี่เฉียนหัวเราะ โดยมิได้ตอบคำถาม วันนี้ชัยชนะอยู่ในกำมือของเขาแล้ว

หลินไท่เป่าคุกเข่าลงคำนับ แล้วกล่าวอธิบายอย่างกึกก้อง “ทูลท่านองค์ชาย ชายผู้นี้มีนามว่าเว่ยเซียว”

“เขาเป็นหนึ่งในมือสังหารแห่งสมาคมรายนามสวรรค์ หลายปีมานี้เขาไล่ล่าสังหารหลี่เซียวหลาน ซึ่งก็คือองค์หญิงที่อาศัยอยู่ในหมู่ประชาชนของต้าเหลียง”

เมื่อถ้อยคำนี้เอ่ยออกมา บรรดาผู้ที่อยู่ในงานต่างพากันอึ้งงัน

องค์หญิงที่สูญหายไป นับเป็นเรื่องใหญ่ที่สั่นสะเทือนฟ้าดิน สามารถก่อให้เกิดคลื่นใหญ่ทั้งในหมู่ประชาชนและราชสำนัก

แต่เมื่อได้ทราบว่า องค์หญิงถูกไล่ล่าสังหารมาโดยตลอด ไม่เพียงแค่หลี่ยงและฉีหยางจวิ้นจู่เท่านั้น แม้แต่ขุนนางที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ยังตกตะลึงยิ่งนัก

ชั่วขณะหนึ่ง เสียงตะโกนด่าทอก็ดังขึ้นระงม

“ไอ้โจรอันธพาลบังอาจ กล้าดียังไงไปทำร้ายองค์หญิง ยังไม่รีบสารภาพอีกหรือว่าใครเป็นผู้บงการเจ้า!”

“มือสังหารแห่งสมาคมรายนามสวรรค์งั้นหรือ พวกเลวทรามนี่สมควรจะจับกุมพวกมันให้หมดสิ้น!”

“แม้แต่องค์หญิงแห่งต้าเหลียงยังกล้าไล่สังหาร ช่างไม่รู้จักความตายซะจริง ๆ”

“ยังไม่ยอมสารภาพอีกหรือว่าใครเป็นผู้บงการ!”

แม้ทุกคนจะตะโกนด่าทอเว่ยเซียวอย่างโกรธเคือง แต่สายตาของพวกเขากลับเหลือบมองไปที่ฉินเฟิงเป็นระยะ ราวกับจงใจบอกใบ้ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับฉินเฟิงอย่างแน่นอน

ฉินเฟิงไม่ได้แก้ต่างอะไร อันที่จริงก็ไม่รู้จะแก้ต่างอย่างไร

เมื่อตัวตนของหลี่เซียวหลานถูกเปิดเผยออกมาแล้ว ต่อให้ฉินเฟิงกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ล้างตัวให้พ้นผิดไม่ได้

หรือต่อให้ฉินเฟิงไม่ใช่ผู้บงการ แต่ก็ให้การปกป้องหลี่เซียวหลานอย่างเต็มที่ แค่การปิดบังตัวตนขององค์หญิงและรู้เห็นเป็นใจไม่รายงานความจริง ก็นับว่าเป็นความผิดร้ายแรงแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับเสียงตำหนิจากผู้คนมากมาย เว่ยเซียวอดส่ายหน้าหัวเราะไม่ได้

“เหอะ ๆ”

“ข้าเว่ยเซียวตกเป็นนักโทษ จะไม่มีวันก้มหัวอ้อนวอนขอชีวิตรอด และไม่คิดจะแก้ต่างให้ตนเองอีกด้วย”

“พวกเจ้าที่อ้างตนเป็นขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ เสาหลักของแผ่นดิน กลับเป็นพวกหน้าซื่อใจคดยิ่งนัก”

เมื่อได้ยินดังนั้น สายตาของหลินไท่เป่าก็วาวโรจน์ขึ้นทันที

“ใกล้ตายยังจะพูดจาหยาบคายไม่เกรงกลัวอีก!”

“ดูท่าความมุทะลุของเจ้ายังไม่หมดไปนี่ ยืนงงอยู่ทำไม?”

ทหารรักษาพระราชวังไม่ลังเลแม้แต่น้อย ควักดาบที่เหน็บเอวออกมาทันที โดยไม่ชักดาบออกจากฝัก กำด้ามดาบแล้วตีเข้าที่หลังของเว่ยเซียวอย่างแรง

ตำแหน่งที่ทหารรักษาพระราชวังลงมือนั้นแม่นยำอย่างยิ่ง มุ่งโจมตีไปที่กระดูกสันหลังโดยเฉพาะ

เว่ยเซียวทั้งร่างล้มลงกับพื้น ตัวสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ

แต่สายตาของเขากลับไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

“ผู้ที่ไล่ล่าหลี่เซียวหลาน มิใช่ท่านฉินเฟิง หากแต่เป็นคนในราชสำนัก ส่วนจะเป็นผู้ใด ท่านหลินไท่เป่า ท่านเสนาบดี ใต้เท้า พวกท่านย่อมรู้ดีกว่าข้า”

สีหน้าของหลินไท่เป่าและเสนาบดีกรมยุติธรรมดูหมองคล้ำ

ไม่นึกเลยว่า เว่ยเซียวจะกล้ากัดพวกเขากลับแม้ใกล้ตาย

ในขณะที่หลินไท่เป่ากำลังจะออกคำสั่งให้ทรมานเว่ยเซียวอย่างหนัก ฉินเฟิงกลับเดินมาขวางหน้าเว่ยเซียวเสียก่อน

เมื่อเห็นฉินเฟิงยืนขวางหลินไท่เป่าจึงมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พลางตะโกนด้วยน้ำเสียงดุดัน “ท่านโหวฉิน ท่านคงไม่ได้ต้องการจะช่วยเหลือกบฏผู้นี้กระมัง!”

ฉินเฟิงยืนประสานมือมองดูเว่ยเซียวที่มีบาดแผลเต็มตัว น่าสังเวชยิ่งนัก ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน