บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 590

บทที่ 590 ช่วงชิงผู้กระทำผิดซ้ำ

ประโยคนี้แทบจะดูดพลังของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จนหมดสิ้น เท้าของนางสะดุดโซเซไปสองสามก้าว

ฉินเฟิงที่กำลังจะพูดถึงตรงนั้น ก็ชะงักค้างอยู่กับที่ทันที

เขามองดูเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่ใบหน้าซีดเผือด ฉินเฟิงรู้สึกราวกับหัวใจของตนเองถูกคนบีบอย่างแรง จนแทบหายใจไม่ออก

เขาเคยสัญญา ว่าหลังจากศึกชิงชาติแล้ว จะอภิเษกสมรสกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์

นี่ไม่เพียงแต่เป็นคำสัญญาที่ให้ไว้กับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เท่านั้น แต่ยังเป็นการตัดสินใจของชายที่จะแบกรับความรับผิดชอบต่ออีกฝ่าย เป็นการตัดสินใจเผชิญหน้ากับชีวิตที่เหลืออยู่อีกครั้ง

แต่เมื่อเผชิญกับวังวนผลประโยชน์ที่ถาโถมเข้ามาในเมืองหลวง แม้แต่ฉินเฟิงเองก็ไม่อาจถอนตัวออกจากโลกนี้ได้

ครั้นมองดูความรักของตนเองกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ถูกพัดพาเข้าไปในวังวน ปั่นป่วนจนแหลกละเอียด กลับไร้ความสามารถที่จะทำอะไรได้

“อวิ๋นเอ๋อร์…”

ฉินเฟิงขบกรามแน่น ไม่ยอมปล่อยให้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ต้องแบกรับความเป็นจริงอันโหดร้ายนี้เพียงลำพัง

ในเมื่อตนเองสามารถทำเพื่อตระกูลฉิน เพื่อหมิงอ๋อง เพื่อชายแดนเหนือทั้งหมด ยืนหยัดต่อกรกับ ฮ่องเต้แคว้นเหลียงได้

แล้วทำไมจะไม่สามารถทำเพื่อหญิงที่รัก พร้อมต่อกรกับทั้งใต้หล้าเล่า

ฉินเฟิงก้าวเดินตรงไปข้างหน้าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ พลันยื่นมือคว้าไปที่มือของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ และตั้งใจจะพานางออกไปจากที่นี่

แต่สุดท้ายกลับคว้าได้แต่อากาศ

ยังไม่ทันที่ฉินเฟิงจะได้ตอบสนอง แก้มของเขาก็ถูกตบอย่างแรงจนหน้าหัน

เพียะ!

เสียงนั้นกังวานชัดเจนยิ่ง ทั้งยังผสมปนเปกับเสียงหัวใจสลายของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์

“อย่าแตะต้องข้า!”

ร่างกายของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์สั่นเทิ้ม น้ำตาไหลริน พลันจ้องเขม็งไปที่ฉินเฟิง

“นับจากนี้ไป พวกเราไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กันอีกแล้ว”

“ฐานะของกั๋วกงนั้นสูงส่ง ไม่ว่าจะแต่งงานกับผู้ใด ก็ล้วนเป็นภรรยาเอก”

“คนอย่างข้า เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ จะไม่มีทางยอมเป็นอนุให้ใครแน่นอน!”

ขณะกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แทบจะตะโกนร้อง เสียงสะอื้นของนางเปี่ยมความเศร้าเสียใจและทุกข์ทรมาน

เมื่อมองฉินเฟิงยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาที่เด็ดเดี่ยวค่อย ๆ กลายเป็นหม่นหมอง

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์รู้สึกราวกับหัวใจของนางกำลังโดนกรีด

มีเพียงวิธีนี้ ที่จะสามารถปกป้องตระกูลฉินไว้ได้ ทั้งยังทำให้ฉินเฟิงไม่โดนตราหน้าว่าเป็น “กบฏ”

ในเมื่อฉินเฟิงยอมทำทุกอย่างเพื่อนาง ไม่เกรงกลัวต่อการเป็นศัตรูกับทั้งแผ่นดิน

นางเองก็ย่อมสามารถปล่อยวางสิ่งที่มีค่าที่สุดในใจเพื่อฉินเฟิงได้เช่นกัน!

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่ให้โอกาสฉินเฟิงแม้แต่น้อย นางร่ำไห้จากไปอย่างไม่สนใจไยดี

“อวิ๋นเอ๋อร์ ข้าขอโทษ…”

ใบหน้าของฉินเฟิงรู้สึกเจ็บแสบ แต่เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดในใจแล้ว แทบเทียบกันไม่ได้

ฉีหยางจวิ้นจู่ลุกขึ้นยืน พลันตะโกนด่าด้วยความโกรธแค้นอย่างที่สุด “ฉินเฟิง เจ้าช่างสารเลวจริง ๆ!”

ฉีหยางจวิ้นจู่ก้าวเท้าไล่ตามออกไป

หลี่ยงถอนหายใจเบาๆ ในใจนับถือเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อย่างยิ่ง เพราะ…หญิงผู้นี้ ด้วยพลังของนางเพียงคนเดียว ได้หยุดยั้งสงครามกลางเมืองไว้ได้

เพียงแค่ฉินเฟิงพาเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จากไป ราชวงศ์กับชายแดนเหนือก็จะกลายเป็นศัตรูกันอย่างสมบูรณ์

เมื่อถึงเวลานั้น ต้าเหลียงที่เพิ่งหลุดพ้นจากหล่มสงคราม ก็จะต้องตกลงไปในสงครามกลางเมืองที่ไม่มีที่สิ้นสุดอีกครั้ง

สงครามระหว่างแคว้นของต้าเหลียงกับเป่ยตี๋ แม้จะสูญเสียกันมากมาย แต่เมื่อเทียบกับการสูญเสียจากสงครามกลางเมืองแล้ว กลับดูเหมือนไม่มีค่าอะไรเลย

หลี่เฉียนถอนหายใจ

ผลลัพธ์นี้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาจะเห็น

หลี่เฉียนหวังเหลือเกิน ว่าฉินเฟิงจะยึดมั่นในแนวทางที่เขาเคยทำมาโดยตลอด และพาเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ จากไป

เมื่อถึงเวลานั้น ทั่วหล้าจะพากันลุกขึ้นโจมตีชายแดนเหนือ

แต่ตอนนี้ มันเป็นเพียงการแทงมีดลงบนหัวใจของฉินเฟิง แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นอันตรายถึงชีวิต

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็เลือกฤกษ์ยามดีต้อนรับกั๋วกงกลับเมืองหลวงเถิด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน