บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 646

บทที่ 646 ข้าก็แค่พ่อค้าหัวใสเท่านั้น

ดวงตาคมกริบของฉินเฟิงกวาดมองทองคำ เงิน และอัญมณีล้ำค่าที่บรรจุอยู่เต็มสี่หีบ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“พี่จ้าว เจ้าช่างไม่จริงใจเอาเสียเลย”

“ขนสิ่งฟุ่มเฟือยไร้สาระเหล่านี้มา มีประโยชน์อันใดกัน?”

“มีเพียงหีบเดียวที่บรรจุเงินแท่งเอาแสนตำลึง นั่นยังพอจะนับว่าเข้าท่า ส่วนทองคำ ปะการัง ไข่มุก และอาเกต ถึงรวมกันทั้งหมดก็คงมีมูลค่าเพียงสองหมื่นตำลึงเท่านั้น”

“ท่านคิดว่าเพียงหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึง จะไถ่ตัวคุณชายจ้าวจ่านได้หรือ?”

“เจ้าทำเช่นนี้ ก็พิสูจน์ได้แล้วว่า เจ้าหาความจริงใจไม่”

แววตาฉินเฟิงเย็นชา ริมฝีปากเหยียดยิ้ม

จ้าวลี่ผู้นี้คงคิดว่าเขาดีแต่ใช้กำลัง เป็นพวกหัวรุนแรงจากชายแดนเหนือ แต่ไร้วิสัยทัศน์ พอได้เห็นเงินทองของมีค่าก็จะตาลุกวาว

หารู้ไม่ ฉินเฟิงไม่ได้สนใจของพวกนี้ แม้แต่ทองคำเขาก็ไม่ต้องการ

ไม่ว่าสิ่งใด ก็ไม่อาจเทียบได้กับเงิน

โดยเฉพาะต้นปะการังนั่น ช่างไร้สาระจริง ๆ

คาดว่าคงจะสักห้าพันตำลึงได้ ถ้าวางไว้ในบ้านก็คงดูดีอยู่หรอก

แต่สำหรับฉินเฟิง มันไม่ได้มีค่าอะไรเลย

ส่วนทองคำ จริงอยู่ว่าใช้แทนเงินได้ แต่ก็จำกัดเฉพาะในราชสำนักและการแลกเปลี่ยนของเหล่าขุนนาง ไม่นิยมใช้กันในหมู่ชาวบ้าน เพราะยุ่งยากในการแลกเปลี่ยน

พูดให้ชัดเจนก็คือ มีเพียงเงินเท่านั้นที่เป็นที่ยอมรับ

เห็นสีหน้าเหยียดหยันของฉินเฟิง จ้าวหลี่สูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบอารมณ์

“สมกับเป็นนายน้อยฉิน สายตากว้างไกลจริง ๆ”

“ของเหล่านี้ถือเสียว่าเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากข้า นายน้อยฉินไม่ชอบ ก็ไม่เป็นไร”

“ข้าจะเปลี่ยนเป็นเงินให้”

“นายน้อยฉินเป็นคนตรงไปตรงมา เช่นนั้นก็บอกมาเถอะ ท่านต้องการเงินเท่าใดจึงจะยอมปล่อยน้องข้า”

ฉินเฟิงวางถ้วยชาลง ประสานมือไว้บนเข่า แย้มยิ้ม มองจ้าวหลี่อย่างมีเลศนัย

พอสบสายตาแบบนี้ของฉินเฟิง จ้าวหลี่เย็นยะเยือกไปถึงกระดูกสันหลัง

ราวกับความคิดทั้งหมดถูกฉินเฟิงมองทะลุปรุโปร่ง

เป็นไปไม่ได้

ฉินเฟิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ไหนเลยจะมีสายตาเฉียบคมขนาดนั้นได้?

จ้าวลี่สูดหายใจเข้าลึก ควบคุมจิตใจที่ร้อนรนไม่สงบอีกรอบ

ฉินเฟิงพูดตรงไปตรงมา

“ใช้เงินแลกชีวิต ช่างเป็นวิธีที่น่าเบื่อนัก”

“อย่างไรสอนให้จับปลา ก็ดีกว่าให้ปลา”

“ต่อให้ได้เงินมามากเพียงใด สักวันก็ต้องหมดไป”

“หากเจ้าปรารถนาจะช่วยชีวิตจ้าวจ่านจริง ข้าก็จะให้เวลาสามวัน ตระกูลจ้าวจงเก็บข้าวของ จัดการผู้คน แล้วออกจากเมืองเหยียนโซ่วไปเสีย”

“ทำแบบนี้ เจ้าไม่ต้องเสียสักอีแปะ ก็ช่วยชีวิตจ้าวจ่านได้ นับว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่ได้ผลกำไร”

จ้าวลี่กำหมัดแน่น

ภาพลักษณ์ของคุณชายใหญ่ตระกูลจ้าวผู้สูงสง่าหายวับ

เขาตวาดเสียงดัง

“ฉินเฟิง อย่าให้มากไปนัก!”

“ข้าถอยให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับได้คืบจะเอาศอก”

“อำเภอเหยียนโซ่วเป็นเส้นเลือดหล่อเลี้ยงตระกูลจ้าว แต่เจ้าบอกให้ข้าทิ้งไปหรือ?”

“เจ้ายึดอำเภอเหยียนโซ่วไปจากตระกูลจ้าว ก็เท่ากับยึดลมหายใจของตระกูลจ้าวไปแล้ว”

“หากเจ้าต้องการเหยียนโซ่ว เจ้าก็ยกทัพบุกเข้าเมือง สังหารตระกูลจ้าวของข้าให้สิ้นซากเสียก่อน ไม่อย่างนั้น ก็อย่าได้หวัง!”

จ้าวลี่โกรธมาก

หากฉินเฟิงยอมเจรจาโดยดี แล้วเรียกเงินมา ต่อให้เรียกสักสามแสนหรือห้าแสนตำลึง เขาย่อมกัดฟันจ่ายได้

ใครเล่าจะยอมให้พี่น้องของตนต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้

แต่นี่ฉินเฟิงกลับคิดขับไล่ตระกูลจ้าวออกจากเหยียนโซ่ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน