บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 648

บทที่ 648 ขุดหลุมพรางรอ

“พี่จ้าว เจ้าคิดว่าตัวเองไร้สาระหรือเปล่า?”

“ฮ่า ๆๆ เจ้าสนใจแค่เรื่องกำไรเช่นนี้ เจ้าไม่ใช่นักพ่อค้าที่ดีเลย”

“พ่อค้าที่แท้จริงต้องมีความคิดเปิดกว้าง สายตากว้างไกล”

จ้าวลี่รู้สึกว่าชนะแล้ว เขาเลิกคิ้วขึ้น

“สายตากว้างไกล? เช่นนั้นเจ้าก็บอกมาหน่อย สายตากว้างไกลเป็นอย่างไร?”

ฉินเฟิงไม่ได้รีบตอบ

เขาแค่สั่งให้ฉินเสี่ยวฝูเก็บของที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมดตรงหน้า

เงินหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึง

จากนั้นชี้ไปทางจ้าวจ่าน นายน้อยฉินยกยยิ้ม แล้วเหลือบมองจ้าวลี่ “สิ่งนี้เป็นของเจ้าแล้ว”

จ้าวลี่ชะงัก ไม่คิดว่าฉินเฟิงจะยอมง่ายขนาดนี้

ทำไมฉินเฟิงถึงทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้?

แต่

ไม่มีอะไรต้องกลัว

อำนาจในเมืองเหยียนโซ่ว อยู่ในมือเขา จ้าวลี่

ฉินเฟิงย่อมรู้ดีว่าไม่มีทางชนะ จึงได้ยื่นไมตรีให้

ต้องเป็นเช่นนั้นแน่!

จ้าวจ่านคล้ายได้รับการอภัยโทษ เขาลุกขึ้น แล้วรับไปหลบอยู่ด้านหลังจ้าวลี่

“พี่ใหญ่ โชคดีที่ท่านมาทัน”

“มีเพียงท่านเท่านั้น ที่สามารถต่อกรกับฉินเฟิงได้!”

นี่นับเป็นครั้งแรกที่จ้าวจ่านเลื่อมใสในตัวพี่ชาย

จ้าวลี่เย้ยหยันเสียงหนึ่ง ไม่สนใจไยดีน้องชายไร้ค่า จ้องฉินเฟิงอย่างไม่วางตา

“นายน้อยฉินผู้เลื่องชื่อลือชา กลับพ่ายแพ้ง่ายดาย ฮ่า ๆๆ ได้เห็นกับตา ดีกว่าได้ยินกับหูร้อยครั้งจริง ๆ”

“แต่พูดก็พูดเถอะ ข้าชื่นชมในตัวนายน้อยฉินจริง ๆ”

“บุรุษรู้จักกาลเทศะ ย่อมเป็นวีรบุรุษ”

“ตัดสินใจเด็ดขาด หยุดความเสียหาย ไม่ทุ่มเงินทิ้ง ความเด็ดเดี่ยว นับเป็นคุณสมบัติที่พ่อค้าพึงมี”

ฉินเฟิงไม่ได้โกรธเคือง แม้จ้าวลี่จะแสดงท่าทีดีใจหรือพูดจาอะไร

เพราะในสายตาของเขา จ้าวลี่ก็เป็นแค่ศพ

ตั้งแต่เขาเดินทางมาถึงอำเภอเหยียนโซ่ว จ้าวลี่ก็กว้านซื้อธัญพืชจำนวนมาก เขาจึงพ่ายแพ้แล้ว

“ยอมแพ้หรือ? น่าเสียดาย ข้าไม่เคยรู้จักคำนี้”

“ส่วนเรื่องหัวใจพ่อค้า ข้าเองก็ไม่อาจสั่งสอนเจ้าได้ ว่าควรค้าขายอย่างไร”

ฉินเฟิงมองหีบเงินตรงหน้า

“ภายในหีบนี้มีเงินอยู่หนึ่งแสนตำลึง พวกของอื่น ๆ มูลค่าราวสองหมื่นตำลึง รวมเป็นแสนสองหมื่นตำลึง”

“จ้าวลี่ เจ้ารู้หรือไม่ เงินหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึงสามารถซื้ออาหารได้มากเพียงใด?”

หมายความว่าอย่างไร?

แม้แต่พ่อค้าตัวเล็ก ๆ ก็คำนวณได้ไม่ใช่หรือ

ในสายตาของจ้าวลี่ ฉินเฟิงเสียสติไปแล้ว

และเขาอยากจะเห็นนักว่า ฉินเฟิงจะทำอะไร

จ้าวลี่ยกยิ้มภูมิใจ

“สี่ล้านต้าน!”

ฉินเฟิงพยักหน้า “นั่นราคาปกติ”

“แต่ถ้าในเมืองเหยียนโซ่วเล่า ข้าจะซื้อได้เท่าไหร่?”

จ้าวลี่คำนวณอยู่ในใจ ก่อนจะตอบ

“ราวห้าถึงหกล้านต้าน”

ฉินเฟิงเลิกคิ้วถาม “เท่าใดแน่?”

จ้าวลี่หงุดหงิดขึ้นมา

แม้จะเปลืองเรี่ยวแรงไปบ้าง แต่ถ้าได้เห็นฉินเฟิงยอมจำนน ก็มิใช่เรื่องใหญ่

คิดคำนวณอย่างถี่ถ้วนในใจอยู่ครู่หนึ่ง

แล้วจ้าวลี่ก็ตอบว่า “เอาเป็นเลขกลม ๆ ก็ห้าล้านเจ็ดแสนต้าน”

ตอนนี้ผลผลิตตกต่ำ ผลผลิตต่อหมู่จึงได้ไม่เกินสองต้าน

ครอบครัวทั่วไปสามชีวิต ปริมาณอาหารต่อปีจะอยู่ที่ราว ๆ ยี่สิบถึงสามสิบต้าน

ตีกลาง ๆ ก็ยี่สิบห้าต้าน

เงินหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึง เพียงพอจะซื้อเสบียงอาหารให้ชาวบ้านได้ราวสองแสนครัวเรือน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน