บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 861

บทที่ 861 โศกนาฏกรรมที่เกิดจากประโยคเดียว

ฝีมือการทำอาหารของหนิงหู่น่าสยดสยองเหลือเกิน เขาหยิบเนื้อย่างที่สุก ๆ ดิบ ๆ ขึ้นมาแล้วกัดกินอย่างดุดัน โดยไม่สนใจว่ามันจะอร่อยหรือไม่ เพียงแค่เคี้ยวอย่างรวดเร็วเท่านั้น

“พี่ฉิน เจ้าเป็นหนามยอกอกประเภทไหนกันแน่?”

ฉินเฟิงหัวเราะเบา ๆ “ข้าเป็นทั้งหมด แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับฝ่าบาทนั้นแท้จริงแล้วเรียบง่ายมาก ต่างฝ่ายต่างได้ในสิ่งที่ต้องการ เป็นเพียงการใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกันเท่านั้น”

“การมีตัวตนของข้า สำหรับฝ่าบาทแล้วมีประโยชน์มากกว่าโทษ ในทำนองเดียวกัน การมีตัวตนของฝ่าบาทก็สำคัญอย่างยิ่งสำหรับข้า”

“เจ้าคิดว่าข้าลงมือกับหลี่ยงโดยตรงเพราะความจงรักภักดีหรือ? ฮึ ข้าเพียงแค่คุ้นเคยกับการอยู่ร่วมกับฝ่าบาท ไม่อยากเสียเวลาและแรงงานไปกับการปรับตัวเข้ากับเจ้านายคนใหม่เท่านั้นเอง”

“อ้า ข้าต้องคิดถึงประชาชนของชายแดนเหนือและซางโจวด้วย”

แม้หนิงหู่จะไม่ฉลาดนัก แต่เขาก็ไม่โง่ เขารู้ว่าจุดยืนของฉินเฟิงได้เปลี่ยนไปแล้ว

จากตอนแรกที่คิดถึงแคว้นต้าเหลียงก่อนแล้วค่อยคิดถึงตัวเอง ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นคิดถึงชายแดนเหนือก่อนแล้วค่อยคิดถึงแคว้นต้าเหลียง

หนิงหู่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะท้ายที่สุดแล้วชายแดนเหนือก็ยังเป็นดินแดนของแคว้นต้าเหลียง ประชาชนของชายแดนเหนือก็คือประชาชนของแคว้นต้าเหลียง ขอเพียงชายแดนเหนือยืนหยัดได้มั่นคง ก็จะสามารถปกป้องแคว้นต้าเหลียงให้ปลอดภัยได้

พูดตามตรงก็คือ ขอเพียงผู้มีอำนาจภายในแคว้นต้าเหลียงอย่าได้หาเรื่องตาย ไม่ต้องจงใจใส่ร้ายฉินเฟิง ฉินเฟิงก็จะเป็นประโยชน์แก่พวกเขาร้อยทางโดยไม่มีโทษแม้แต่น้อย

ตอนนี้เอง ฉินเฟิงจ้องมองหนิงหู่ ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วกล่าวว่า “เจ้าเสือน้อย เจ้ามาอยู่ที่เป่ยตี๋นานขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีสาวคนใดถูกใจเจ้าบ้างหรือ?”

“เจ้าก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ควรจะคิดเรื่องแต่งงานได้แล้วนะ”

หนิงหู่เป็นบุรุษหยาบกระด้าง แต่ในเวลาเช่นนี้ก็หน้าแดงเป็น เขายิ้มกว้างแล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจ “ฮ่า ๆ หากข้าอยากได้สตรี ข้าก็แค่ไปที่หอโคมเขียวเท่านั้น”

“เรื่องแต่งงานยุ่งยากเกินไป”

แต่ฉินเฟิงกลับมีความเห็นแตกต่าง “พูดเช่นนั้นไม่ได้ การมีคนคอยห่วงใยเจ้าอยู่ที่บ้านย่อมเป็นสิ่งที่ดีเสมอ อีกอย่าง หญิงในหอโคมเขียวจะมีใจให้เจ้าได้อย่างไร? พวกนางสนใจแต่เพียงถุงเงินของเจ้าเท่านั้น”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฉินเฟิงก็เสนอ “ข้าคิดว่าฉีย่าก็ไม่เลวนะ”

พอได้ยินชื่อฉีย่า หนิงหู่ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด เขาวางเนื้อย่างลงเงียบ ๆ แล้วหันมองฉินเฟิง สีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ก่อนที่ฉินเฟิงจะทันได้ตั้งตัว หนิงหู่ก็ชักมีดสั้นออกมาจากเอวแล้วแทงเข้าที่ท้องน้อยของตัวเอง…

เนื่องจากไม่ได้สวมเกราะป้องกัน ผลลัพธ์จึงเป็นไปตามคาด เลือดสด ๆ ไหลออกมาเป็นทาง

ฉินเฟิงตกใจ รีบเปลื้องผ้าห่มออกแล้วถีบเข้าที่หน้าอกของหนิงหู่ พอหนิงหู่ล้มลงกับพื้น ก็ใช้เข่ากดที่หน้าอกของเขาไว้ ไม่ให้เขาขยับตัว พร้อมกับบังคับให้เขาปล่อยมือออก

เจ้าคนโหดเหี้ยม มีดสั้นทั้งเล่มจมหายเข้าไปในท้องแล้ว ฉินเฟิงไม่ได้รีบร้อนดึงมีดออกอย่างไร้สติ

เพื่อหลีกเลี่ยงการเสียเลือดมากเกินไป เขาปล่อยให้มีดสั้นปักอยู่ในท้องของหนิงหู่

ฉินเฟิงโกรธจัดจนแทบคลั่ง เขากำหมัดแน่นแล้วซัดไปที่จมูกของหนิงหู่ทีหนึ่ง

เลือดกำเดาของหนิงหู่พุ่งกระเซ็น ตาเห็นดาวระยิบระยับ

“เจ้าเสือบ้า เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ?!”

“ข้าเพียงแค่พูดถึงฉีย่า เจ้าเป็นบ้าอะไรขึ้นมา?”

“หลิ่วหมิง! รีบไปเรียกหมอมาเร็ว!”

หนิงหู่ถูกทำร้ายจนใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด แต่เขาไม่ได้โทษฉินเฟิงแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับซาบซึ้งใจ อย่างน้อยปฏิกิริยาโกรธเกรี้ยวของฉินเฟิงก็พิสูจน์ว่า ฉินเฟิงถือว่าเขาเป็นพี่น้องจริง ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน