Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1079

“คนอย่างหลินสวินฆ่าไม่ตายหรอก พวกเจ้าทำเช่นนี้จะต้อชักนำภัยพิบัติมาสู่สำนักแน่!”

ทันใดนั้นจินมู่อวิ๋นพูดเสียงเย็น กวาดมองข่งหลิงและพวกหม่าหยวนชิง สายตานั่นน่ากลัวราวกับกระบี่คม

เผชิญกับสายตาเช่นนั้น คนอื่นๆ ต่างมีความรู้สึกไม่กล้าสบตา

“มู่อวิ๋น เจ้าพูดบ้าอะไร”

หม่าหยวนชิงขมวดคิ้ว ต่อว่าประโยคหนึ่ง “เจ้าควรรู้ว่ายามประลองก่อนหน้านี้ ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นตัดหัวเจ้าเชียวนะ!”

“ศิษย์พี่จิน ไม่ว่าเทพมารหลินนั่นแข็งแกร่งแค่ใด ก็เพียงแค่หัวเดียวกระเทียมลีบ ตอนนี้ยังมีสำนักโบราณมากมายขนาดนั้นเคลื่อนกำลังพร้อมกัน เขาต้องตายแน่”

ข่งหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ คราหนึ่ง แย้งออกมาเช่นกัน

“ข้าแค่เตือนเท่านั้น พวกเจ้าจะฟังหรือไม่ก็แล้วแต่”

จินมู่อวิ๋นถอนหายใจในใจ จู่ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายอยู่บ้าง ส่ายหน้าแล้วหมุนตัวออกไป

เป็นสำนักโบราณก็สามารถวางอำนาจบาตใหญ่ได้หรือ

เมื่อมหายุคมาเยือน ทุกอย่างจะเกิดการเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ ด้วยความสามารถของหลินสวินในตอนนี้ อนาคตต้องกลายเป็นราชันเป็นอริยะได้อย่างแน่นอน!

แต่ตอนนี้คนเหล่านี้ยังมองเทพมารหลินเป็นของไร้ค่า คิดว่าสามารถกลั่นแกล้งได้ตามอำเภอใจ ช่างไม่รู้จักมองการณ์ไกล!

หากเทพมารหลินฆ่าง่ายขนาดนี้ คงตายตั้งแต่ตอนอยู่ในแดนฐิติประจิมแล้ว จะมีความสำเร็จในวันนี้ได้อย่างไร

ยิ่งคิด ในใจจินมู่อวิ๋นก็ยิ่งผิดหวัง

ดินแดนรกร้างโบราณยิ่งใหญ่เพียงนี้ หรือว่า…จะไม่มีที่ยืนสำหรับเทพมารหลินแค่คนเดียว

เหล่าสำนักที่เห็นเขาเป็นศัตรูเคยรู้หรือไม่ว่า หากปล่อยให้เทพมารหลินรอดชีวิตไปได้ จะเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวแค่ไหน

เสียดายที่คำพูดเหล่านี้ถูกกำหนดให้ไม่มีใครได้ยิน

จินมู่อวิ๋นถอนหายใจอีกครั้ง หยุดคิดมากไปกว่านี้ เขาเพียงคิดว่าอยากรีบออกจากตรงนี้ ยิ่งไกลยิ่งดี จะได้ไม่ถูกเรื่องพวกนี้ทำเสียอารมณ์

“ศิษย์พี่จินเป็นอะไรไป หรือหลังจากถูกหลินสวินเอาชนะแล้วในใจจึงมีเงามืดเหลือทิ้งไว้”

“หึ ข้าว่าเขาคงกลัว!”

“อย่าพูดบ้าๆ ศิษย์พี่จินอาจจะ… อาจจะเป็นห่วงหลายเรื่อง”

มองตามจินมู่อวิ๋นจนลับตาไป พวกหม่าหยวนชิง ข่งหลิงต่างชะงักไปเล็กน้อย ทว่าล้วนไม่เห็นด้วย

หลินสวินยังไม่ได้บรรลุสู่ระดับราชัน ฆ่าเขาตาย ก็ไม่ต่างอะไรกับการบี้มดตรงตีนเขาตัวหนึ่งตาย!

……

สวบ~ สวบ~

ในแดนลับที่แทบจะว่างเปล่า ยิ่งใหญ่และไร้ขอบเขตนี้ ทุกที่ล้วนเป็นสีดำราวกับรัตติกาล เงียบสงบและกว้างโล่ง

ตอนนี้มีลำแสงสีสันงดงามราวกับมายาโบยบินอยู่กลางอากาศสีดำ ก่อนจะหายแวบไปในชั่วพริบตา

ลำแสงนั่นงดงามเกินไปแล้ว ว่องไวบางเบาเหมือนขนนก ปลดปล่อยแสงหลากสี แม้จะหายไปในชั่วพริบตา แต่กลับทำให้รู้สึกถึงความงดงาม

ตอนที่หลินสวินไปถึงที่แห่งนี้ จิตใจก็ถูกดึงดูดทันที

“เจ้าอย่าพยายามไปสัมผัสจะดีที่สุด พลังแห่ง ‘กาลเวลา’ พวกนั้นเป็นพลังกฎระเบียบสูงสุดที่แม้แต่อริยะยังไม่กล้าแตะต้องง่ายๆ”

ข้ารับใช้วิญญาณปรากฏตัวข้างๆ เอ่ยปากเตือน

ประโยคเดียวทำเอาหลินสวินเหงื่อตก สูดหายใจเข้าด้วยความตกใจไม่หยุด

ใครจะคิดได้ว่า แสงที่ราวกับไหวเคลื่อนเกิดดับราวกับขนนกนั่น ดันเป็นพลังของกาลเวลา

ที่อริยะเป็นอริยะได้ ก็เพราะครอบครองนัยเร้นลับแห่งห้วงอากาศว่างเปล่า สามารถตัดผ่านจักรวาล ท่องไปในความว่างเปล่า แทบจะไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้!

ปัจจุบันค่ายกลเคลื่อนย้ายที่กระจายอยู่ในแต่ละแคว้นใหญ่ๆ ของดินแดนรกร้างโบราณ ก็เป็นอริยะเปิดขึ้นมากับมือ มิฉะนั้นในระดับต่ำว่าอริยะ ก็ไม่มีใครสามารถเคลื่อนย้ายผ่านห้วงอากาศว่างเปล่าได้

แม้จะเป็นอริยะ ก็มีพลังที่ไม่สามารถแตะต้องได้ อย่างเช่นเวลา!

สมัยบรรพกาลก็เคยมีอริยะแสดงความหดหู่ว่า ‘กาลเวลาราวกับขนนก ไม่มีใครสามารถแบกรับความหนักของมันได้’

“ที่แห่งนี้คือแดนลับไร้มรณะ ถูกจำกัดด้วยกฎแห่งกาลเวลาที่แตกต่างกัน ฝึกปราณที่นี่หนึ่งปีเท่ากับหนึ่งวันในโลกภายนอก”

เสียงของข้ารับใช้วิญญาณเรียบเฉยมาตลอด ไม่มีคลื่นอารมณ์สักนิด “ทว่าทุกครั้งที่มีการเปิด จะเสียพลังแห่งกาลเวลาสายหนึ่ง หากพูดถึงมูลค่า เรียกได้ว่าเป็นศุภโชคพลิกฟ้า หวังว่าเจ้าจะรักษาโอกาสนี้ อย่าได้เอื่อยเฉื่อย”

“ขอบคุณผู้อาวุโสที่ชี้แนะ”

หลินสวินประสานหมัดคาราวะ

หนึ่งปี!

เพียงพอจะทำให้การฝึกมหามรรคของเขายกระดับขึ้นขั้นใหญ่!

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่นครหยกขาว เขาก็รู้แล้วว่า ไม่ว่าจะเทียบกับอวิ๋นชิ่งไป๋ในด้านใด เขาก็ไม่ด้อยกว่าแล้ว นอกจากด้านเวลา!

อวิ๋นชิ่งไป๋เมื่อสิบปีที่แล้ว ถูกตนก้าวข้ามไปแล้วจริงๆ

แต่อวิ๋นชิ่งไป๋ในสิบปีหลังจากนั้น จะแข็งแกร่งแค่ไหน

หลินสวินไม่รู้ แต่เขามั่นใจว่าด้วยพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมและแก่นกระดูกของอวิ๋นชิ่งไป๋ การปิดด่านฝึกตนสิบปีเพียงพอจะทำให้พลังต่อสู้ของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงราวถอดรยางค์เปลี่ยนกระดูก

ทว่าปัญหาเพียงหนึ่งเดียวก็คือ การฝึกปราณในระดับกระบวนแปรจุติถึงอย่างไรก็มีขีดจำกัด อวิ๋นชิ่งไป๋อยากทะลวง ก็ทำได้เพียงทะลวงตอนมหายุคมาเยือน!

นี่ก็หมายความว่า เขาปิดด่านมาสิบปี ต่อให้การเปลี่ยนแปลงของศักยภาพจะยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่สุดท้ายก็ยังจำกัดเพียงในระดับกระบวนแปรจุติเท่านั้น

นี่เป็นการให้โอกาสหลินสวินได้ชดเชยข้อบกพร่องและไล่ตามให้ทัน!

โดยเฉพาะช่วงเวลาหนึ่งปีในแดนลับไร้มรณะ หากคว้าโอกาสไว้ให้ดี ก็จะสามารถย่นและชดเชยระยะห่างที่ใหญ่ที่สุดได้!

“เจ้า…” ข้ารับใช้วิญญาณเหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็หยุดไป

“ผู้อาวุโสมีเรื่องใดหรือ” หลินสวินถาม

“ตั้งใจฝึกปราณเถอะ” สุดท้ายข้ารับใช้วิญญาณก็ไม่ได้พูดอะไร หมุนตัวจากไป

หลินสวินชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่ทันไรก็หยุดคิดมาก

เขามองห้วงอากาศสีดำไร้ขอบเขตที่ราวกับรัตติกาลนิรันดร์ และมองพลังแห่งกาลเวลาอันงดงามที่ลอยล่องราวกับขนนก จากนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ คราหนึ่ง สลัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวออกไป

หลินสวินนั่งขัดสมาธิ ในใจบริสุทธิ์ว่างเปล่า นิ่งสงบไร้การเปลี่ยนแปลง