Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1127

อีกาทองขวางนภา ร่างส่องประกายเจิดจ้าราวหล่อจากทองคำ ยามกระพือปีกดุจเมฆสยายบดบังฟ้า เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำเผาห้วงอากาศทั้งมวล ใต้หล้าล้วนสว่างไสว

มองจากไกลๆ ราวกับอาทิตย์ดวงใหญ่เคลื่อนขวาง!

ครืน…

เปลวเพลิงบางส่วนทิ้งตัวลงบนพื้นดิน หลอมละลายพื้นดินจนเกิดรอยพรุนเต็มไปหมด พลังทำลายล้างน่าอัศจรรย์

อีกาทองอาศัยอยู่บนต้นฝูซาง โอ้อวดว่าตนเป็นลูกหลานสุริยเทพ เป็นหนึ่งในนกปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งบรรพกาล พลังต่อสู้น่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง

อีกาทองที่อยู่ไกลออกไปตัวนั้นบินทะยานกลางฟ้า พริบตาก็หายไปในเวิ้งฟ้าที่ห่างออกไป

“มารดามันเถอะ อีกาทองพวกนี้ยังไม่ตายเรียบ ดูท่าลูกหลานของเผ่ามันก็อาจเข้าไปในแดนมกุฎด้วย”

สีหน้าเจ้าคางคกวูบไหวไม่หยุด

แดนมกุฎมี ‘สามพันแดน’ แต่ละแดนเหมือนอาณาเขตกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต แต่ละอาณาเขตต่างมีทางเข้าหนึ่งโดยเฉพาะ

ช่องทางนี้ก็คือแท่นมรรคบูชาอริยะ!

นี่ก็บ่งชี้ว่าการเข้าสู่แท่นมรรคบูชาอริยะที่ต่างกันก็จะไปยังอาณาเขตในแดนมกุฎที่แตกต่าง ต่างฝ่ายต่างกระจัดกระจายกันออกไป

เส้นทางที่เจ้าคางคกเลือกคราวนี้ตั้งอยู่ในแถบสนามรบโบราณ ใกล้ๆ หุบเขาตะวันคล้อย ทั้งไม่มีขุมอำนาจกระจายอยู่เท่าไรนัก น่าจะนับได้ว่าเป็นเส้นทางที่ปลอดภัยพอควร

แต่ตอนนี้เจ้าคางคกไม่กล้าแน่ใจอยู่บ้างแล้ว

หากเผ่าอีกาทองที่อาศัยอยู่ในหุบเขาตะวันคล้อยเข้ามายุ่ง ถึงแม้เข้าสู่แดนมกุฎได้ก็ต้องเข้าไปในเขตเดียวกัน ไม่อาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้งได้แน่!

“การต่อสู้แห่งมหายุค การต่อสู้แห่งมกุฎ ล้วนมีคำว่าสู้ แค่เข้าไปในแดนมกุฎ ไยต้องหวาดกลัวที่จะสู้กับคนอื่นด้วยเล่า”

หลินสวินตบบ่าเจ้าคางคก

ตั้งแต่ระดับราชันขึ้นไปล้วนไม่มีทางเข้าสู่แดนมกุฎ นี่ก็เพียงพอแล้ว ขอแค่เป็นการแข่งขันในรุ่นเดียวกัน หลินสวินก็หาได้หวาดกลัวใครไม่

สนามรบโบราณกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต ยิ่งเข้าไปลึกฟ้าดินก็ยิ่งมืดสลัว บนพื้นเต็มไปด้วยซากสมรภูมิ เศษกำแพงปรักหักพัง

ระหว่างเดินทางพวกหลินสวินทยอยพบเจอคนบางส่วน ไม่จำเป็นต้องสงสัย คนเหล่านี้ก็มารอแท่นมรรคบูชาอริยะมาเยือนเช่นกัน

“โฮก…”

ทันใดนั้นเสียงสัตว์ปีศาจพลันดังขึ้น ดังกระหึ่มดุจฟ้าคำราม สะท้อนก้องในสนามรบโบราณ ทำลายบรรยากาศเงียบสงัดของฟ้าดินแถบนี้

พลันนั้นพวกหลินสวินก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งทะยานฟ้ามาแต่ไกล คนมากมายล้วนนั่งมาบนนกปีศาจสัตว์อสูร

บ้างราววัวกิเลน บ้างเป็นอสูรกลืนวิญญาณ บ้างก็เป็นค้างคาวเลือด ล้วนแต่มีพลานุภาพถาโถมชวนตะลึง

พวกหลินสวินชะลอฝีเท้า ตลอดทางสังเกตเห็นว่า ยิ่งเวลาล่วงเลยเงาร่างผู้ฝึกปราณที่พบเจอก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

ล้วนเกาะกลุ่มเป็นขบวนแทบทั้งสิ้น

ทั้งยังดูเหมือนผู้สืบทอดที่มาจากต่างขุมอำนาจ

“เจ้าคางคก เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าแท่นมรรคบูชาอริยะที่จะมาเยือนที่นี่มีคนรู้น้อยมาก” อาหลู่อดกล่าวพึมพำไม่ได้

ตลอดทางมานี้ล้วนเจอผู้ฝึกปราณนับร้อยนับพันแล้ว

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า”

เจ้าคางคกก็พูดไม่ออก ประสบการณ์ของเขามาจากสมัยบรรพกาล แต่เห็นชัดว่าตามการเปลี่ยนผันของกาลเวลาไร้สิ้นสุด ได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายแล้ว

“ไสหัวไป!”

ห้วงอากาศด้านหลังสั่นสะเทือน เสียงตวาดราวฟ้าคะนองหนึ่งดังขึ้น ยานสำเภายักษ์สีเลือดดุจปราสาทลำหนึ่งบีบกดชั้นฟ้ามาถึง

ยานสำเภานี้ใหญ่โตแดงฉานตลอดลำ ลายมรรคชวนประหวั่นไหลหลั่ง หน้ายานสำเภามีสัตว์ปีศาจสายพันธุ์บรรพกาลมากมายฉุดลากห้อตะบึง

แต่ละตัวล้วนเป็นสัตว์หายากอย่างชือไฟแปดกรงเล็บ สีแดงเพลิงตลอดตัว พลานุภาพร้ายกาจมองใต้หล้าอย่างเหยียดหยัน

มีแรดอสนีแยกฟ้า ยามห้อตะบึงห้วงอากาศล้วนถูกย่ำแหลกละเอียด

ยังมีนกกระจอกหางดำที่เรียกลมเรียกฝน ทั้งมีอสรพิษปีกหลากสีตัวใหญ่ราวมังกรที่เป็นทายาทมังกรมายาดึกดำบรรพ์

ยานสำเภายักษ์สีเลือด สัตว์สายพันธุ์ประหลาดบรรพกาลมากมายกดอัดห้วงนภา คำรามก้องฟ้าดิน พลานุภาพชวนประหวั่นนั้นบีบกดแผ่นฟ้า ทำเอาสนามรบโบราณแถบนี้สั่นสะเทือน

บนยานสำเภายักษ์ชายชุดโบราณสวมเกี้ยวประดับสูงคนหนึ่งสองมือไพล่หลัง ช่วงเอวคาดขลุ่ยยาวเขียวมรกตเลาหนึ่ง เงาร่างหยิ่งทะนง แววตาดุจอินทรีกิริยาดั่งหมาป่า กลางนัยน์ตาวาบประกายอัศจรรย์เรืองรองจ้าตากว่าดวงตะวัน

ข้างกายเขายังล้อมรอบด้วยชายหญิงกลุ่มหนึ่ง ล้วนแต่บุคลิกไม่ธรรมดา

ครืน!

เห็นพวกหลินสวินสามคนอยู่ข้างหน้า แต่ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดบรรพกาลพวกนั้นหรือทุกคนบนยานสำเภาสีเลือดก็ต่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เจ้าคางคกและอาหลู่ล้วนโกรธจัด ทว่ากลับถูกหลินสวินคุมตัวพาพุ่งหลบไปอีกด้าน หลีกทางแต่โดยดี

ห้วงอากาศแถบนี้อลหม่าน ยานสำเภาสีเลือดกดอัดผ่านไปโดยไม่หยุดพัก ส่งเสียงกัมปนาทห่างออกไปราวฟ้าคำราม เหลือไว้เพียงคลื่นลมแผ่กระจาย

ยังได้ยินเสียงเยาะหยันและปรามาสบางส่วนอยู่รางๆ คล้ายกำลังวิจารณ์พวกหลินสวิน เจือกลิ่นอายสัพยอก

เจ้าคางคกและอาหลู่ต่างหัวเสีย สีหน้าไม่น่าดู เมื่อครู่คนพวกนั้นจงใจชัดๆ บนฟ้ากว้างใหญ่เสียปานนั้นยังดันทุรังเคลื่อนตัวเบียดพวกเขา นี่มันทำเกินไปแล้ว

หว่างคิ้วหลินสวินฉายแววเยียบเย็นวูบหนึ่ง