Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1184

“จริงสิ เวินเอ้าไห่ไปไหนล่ะ”

หลินสวินพลันเอ่ยถาม

รุ่ยม่านชิงอึ้งไป จากนั้นในใจก็พลันสั่นไหว เทพมารหลินผู้นี้กังวลว่าศิษย์พี่เวินอ้าวหมิ่งจะรีบกลับมาหรือ

เห็นทีเขาก็ไม่ได้ไม่กลัวอะไรเลย!

คิดถึงตรงนี้รุ่ยม่านหรงสูดหายใจลึก เอ่ยว่า “สองวันก่อนศิษย์พี่เวินได้ไปยังที่ที่ ‘ศิลาศึกอัคคีทักษิณ’ ตั้งอยู่ จะเข้าทะลวงการทดสอบกระดานทองคำผู้กล้า!”

ศิลาศึกอัคคีทักษิณ!

หลินสวินเคยได้ยินเจ้าคางคกพูดว่า ในแต่ละแดนของแดนเก้าบนล้วนมีศิลาศึกเช่นนี้อยู่

มีเพียงเข้าทดสอบหน้าศิลาศึก ถึงมีคุณสมบัติพาตัวเองขึ้นสู่กระดานทองคำผู้กล้า

“ระดับมกุฎราชันก็สามารถพาตัวเองขึ้นสู่กระดานทองคำผู้กล้าด้วยหรือ” หลินสวินถามอย่างประหลาดใจ

ในความเข้าใจของเขาก่อนหน้านี้ มีเพียงบุคคลขอบเขตมกุฎที่อยู่ในระดับกระบวนแปรจุติ ถึงมีคุณสมบัติไปแข่งขันและพาตัวเองขึ้นสู่กระดานทองคำผู้กล้า

เมื่อได้ยินคำถามของหลินสวิน ในดวงตารุ่ยม่านหรงก็ฉายแววดูถูกอย่างยากสังเกตเห็น เทพมารหลินผู้นี้แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เสียอย่างนั้น

ทว่าที่น่าเศร้าก็ตรงนี้ ต่อให้ใจนางดูแคลน แต่ติดที่อำนาจกดขี่ของหลินสวิน นางจึงไม่อาจไม่ตอบ

“ก่อนแดนมกุฎคราวนี้จะมาถึง กระดานทองคำผู้กล้าปรากฏขึ้นเพียงไม่กี่ครั้งในยุคบรรพกาลเท่านั้น ตอนนั้นยังไม่เคยมีระดับมกุฎราชันเลยสักคน”

“ดังนั้นผู้แข็งแกร่งที่สามารถพาตัวเองขึ้นสู่กระดานทองคำผู้กล้า จึงมีเพียงบุคคลขอบเขตมกุฎในระดับกระบวนแปรจุติ”

“แต่คราวนี้ไม่เหมือนกัน เป็นมหายุคที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แดนมกุฎก็เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเพราะเหตุนี้”

“ในตอนนี้ผู้แข็งแกร่งที่กระจายตัวอยู่ในแดนเก้าบนต่างรู้ดีว่า หากต้องการพาตัวเองขึ้นสู่หนึ่งร้อยอันดับแรกของกระดานทองคำผู้กล้า ต้องมีพลังที่แท้จริงของระดับมกุฎราชัน”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของรุ่ยม่านหรง หลินสวินถึงเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งในตอนนี้

ไม่นานนักรุ่ยม่านหรงก็จากไป หลินสวินเริ่มฝึกตน

ในช่วงหนึ่งวันหนึ่งคือที่เสี่ยงภัยอยู่ในเขตต้องห้ามแม่น้ำนรกนั่น ทำให้เขาใช้พลังไปมากมายนัก พิษร้ายของยุงโลหิตหกปีกที่อยู่บนตัวยังไม่สลายไป

ฟู่!

หลินสวินนั่งขัดสมาธิลงบนศิลาต้นกำเนิดสีทองอ่อนนั้น ชั่วพริบตาก็สังเกตได้อย่างฉับไวว่าไอวิญญาณที่ไพศาลและบริสุทธิ์พุ่งเข้ามาในร่างกายของตนราวธารน้ำสายยาว

ไม่ต้องดูดซับอย่างยากลำบากก็สามารถหลอมได้อย่างสบาย!

‘ยอดเลย ฝึกปราณที่นี่วันเดียวก็เทียบเท่ากับฝึกหนึ่งเดือนแล้ว…’

หลินสวินทอดถอนใจในใจ สมเป็นแดนเก้าบน แดนมงคลฝึกปราณเช่นนี้ หากอยู่ในโลกภายนอกต้องชักนำให้สำนักใหญ่ต่างๆ เกิดความละโมบและแก่งแย่งกันแน่

แต่ในแดนอัคคีทักษิณแห่งนี้ กลับมีไม่น้อย!

ฮูม!

ไม่นานนักละอองแสงไอวิญญาณราวน้ำตกก็ท่วมตัวหลินสวิน ตัวเขาดูดกลืนและหลอมพลังอย่างบ้าคลั่งเหมือนเหวลึกเหวหนึ่ง

กระทั่งต่อมาภายในบ้านหินทั้งหลังก็เกิดเสียงดังครึกโครมแปลกประหลาด ประหนึ่งพายุสายฟ้าปั่นป่วน ทั้งเหมือนเสียงธรรมกำลังดังก้อง

เลื่อนระดับเป็นราชัน พลังที่จำเป็นต่อการฝึกก็แตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง

เฉกเช่นในตอนนี้ ไอวิญญาณที่หลินสวินหลอมไปในชั่วหนึ่งลมหายใจ ก็เทียบเท่ากับพลังที่หลอมในหนึ่งวันสมัยอยู่ในระดับกระบวนแปรจุติ!

มองจากตาก็เห็นว่าบาดแผลและพิษร้ายตามร่างกายของหลินสวินกำลังจางลงทีละน้อย ถูกฟื้นฟูขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ

ตัวเขารางเลือนอยู่ท่ามกลางละอองแสงไอวิญญาณ พิสุทธิ์ยากจับต้อง

……

หากมองดูจากโลกภายนอก บ้านหินที่หลินสวินอยู่เหมือนวังน้ำวนมหึมาลูกหนึ่งกำลังหมุนวน ทันทีที่ไอวิญญาณทั่วทุกทิศรวมตัวเข้ามา ก็ถูกกลืนกินจนไม่หลงเหลือแม้สักหยด

ครืน!

พร้อมกับที่วังน้ำวนโคจร ยังมีเสียงอึกทึกครึกโครมน่าตระหนกดังขึ้น สั่นสะท้านจิตวิญญาณ

หากไม่ได้เห็นกับตาก็ยากจะจินตนาการได้ว่า นี่คือความเคลื่อนไหวที่ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งก่อให้เกิดขึ้นยามฝึกปราณ

ผู้สืบทอดเขาวิญญาณหมื่นอสูรทุกคนรวมตัวที่ไหล่เขา

เมื่อแหงนหน้ามองดูตรงยอดเขา พวกเขาต่างสีหน้าอึมครึมหาใดเทียบ เผยให้เห็นความเคียดแค้น ไม่ยินยอม อดสูและขุ่นเคือง

ที่นี่เดิมทีเป็นอาณาเขตของพวกเขาเขาวิญญาณหมื่นอสูร แต่ตอนนี้กลับถูกเทพมารหลินยึดครองไปแล้ว หนำซ้ำยังบีบบังคับให้พวกเขายอมสยบเป็นข้ารับใช้!

นี่จะให้พวกเขาไม่แค้นได้อย่างไร

‘ศิษย์พี่เมิ่ง ศิษย์พี่เวินเอ้าไห่จะกลับมาเมื่อไรกันแน่’ มีคนสื่อจิตสอบถามอย่างอดไม่ได้

คนอื่นต่างก็ทอดสายตาไปยังชายหนุ่มชุดแดงผู้นั้น

เขามีนามว่าเมิ่งอิงหวา บารมีสูงส่ง เมื่อได้ยินคำถามนี้เขาก็ครุ่นคิดเล็กน้อยค่อยพูดว่า ‘คงไม่เกินครึ่งเดือน’

‘ครึ่งเดือนหรือ’

ทุกคนต่างออกจะนั่งไม่ติดแล้ว “แค่ทะลวงอันดับกระดานทองคำผู้กล้า ดูเหมือนไม่ต้องใช้เวลานานขนาดนั้นกระมัง”

ตอนนี้พวกเขามองเวินเอ้าไห่เป็นดวงดาวช่วยชีวิตเพียงดวงเดียวแล้ว ย่อมต้องการให้เวินเอ้าไห่รีบกลับมาในทันที

‘ไม่ นอกจากทะลวงกระดานทองคำผู้กล้า ศิษย์พี่เวินยังต้องไปเยี่ยมเยียนขุมอำนาจใหญ่อีกสองสามแห่งเพื่อหารือการใหญ่เรื่องหนึ่ง’

เมิ่งอิงหวาสายตาไหวเคลื่อน

‘การใหญ่อะไรหรือ’ มีคนถามอย่างอดไม่ได้

‘ข้าบอกพวกเจ้าได้แค่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับศุภโชคเย้ยฟ้าที่ผนึกในกาลเวลาอันยาวนานชิ้นหนึ่ง หากทำได้อย่างราบรื่น เช่นนั้นผลประโยชน์ก็จะมากมายนัก’

เมิ่งอิงหวาพูดถึงตรงนี้ สายตาก็แปรเปลี่ยนเป็นลุกวาว

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นอึมครึมเยียบเย็น เอ่ยว่า ‘ทุกคนอย่ากระวนกระวายใจ ช่วงนี้อดทนสักไม่กี่วันไปก่อน รอวันที่ศิษย์พี่เวินเอ้าไห่เสร็จธุระกลับมา ก็จะเป็นเวลาที่เทพมารหลินผู้นี้สิ้นชีพ!’

ทุกคนล้วนพยักหน้า ในใจไม่ท้อแท้สิ้นหวังอีก พวกเขารู้ว่าเวินอ้าวถิงต้องกลับมาแน่!

ก็ในตอนนี้เองเสียงเฉยชาสงบนิ่งของหลินสวินนั้นก็ดังขึ้นที่ไหล่เขาทันที “พวกเจ้ามารวมตัวกันทำอะไร ไม่ใช่บอกให้พวกเจ้าไปขุดแร่หรือ ถ้ากล้าอู้อีก เกรงว่าจะรอศิษย์พี่เวินของพวกเจ้าไม่ได้อีกแล้ว”

ถ้อยคำนี้มีนัยเร้นลับแห่งเสียงคำรามผูเหลาอยู่ ทันทีที่ดังขึ้นก็สั่นสะเทือนจนพวกเมิ่งอิงหวายากรับไหวจนแทบกระอักเลือด ดวงตาพร่ามัว

สารเลว!

ทุกคนสีหน้าย่ำแย่หาใดเทียบ แค้นจนกัดฟันแทบแตก

‘อดทนไว้ก่อน อย่าไปโต้เถียงกับเขา!’