Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1186

การฝึกตนมาหลายวันทำให้หลินสวินเหมือนถอดรยางค์เปลี่ยนกระดูก รากฐานมรรคราชันในตัวก็เสถียรขึ้นอีกขั้น

เขาในตอนนี้เงาร่างสูงโปร่ง ยืนอยู่บนยอดเขาเพียงลำพัง ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายหลุดพ้นเหนือธรรมดา ประหนึ่งเมฆคล้อยบนขอบฟ้า

นี่ก็คือคุณประโยชน์ของศิลาต้นกำเนิด

ไอวิญญาณในแดนอัคคีทักษิณเดิมก็เข้มข้นหาใดเทียบอยู่แล้ว ยังมีศิลาต้นกำเนิดช่วยเสริมการฝึกปราณ เพียงไม่กี่วันก็เทียบเท่ากับการฝึกปราณหลายเดือนในสมัยก่อน!

“เทพมารหลิน ความตายมาเยือนแล้วเจ้ายังกล้าคุยโวไม่ละอาย นี่สะกดคำว่าตายไม่เป็นจริงๆ ใช่ไหม”

พวกเมิ่งอิงหวาต่างเดือดดาลยากทนได้

ตอนนี้เวินเอ้าไห่กลับมาแล้ว ทำให้พวกเขาหาคนพึ่งพิงได้ ความอัปยศและความแค้นที่สั่งสมอยู่ในใจมาหลายวันจึงปะทุออกมาในตอนนี้

“พวกเจ้าทำให้ข้าผิดหวังเกินไปแล้ว ในเมื่อเลือกยอมสยบ ก็ต้องตระหนักว่าเป็นข้าเป็นทาส แต่ตอนนี้กลับกลับไปกลับมา หรือเป็นเพราะข้าเมตตาเกินไป”

หลินสวินทอดถอนใจเบาๆ

เมตตา?

พวกเมิ่งอิงหวาแค้นจนกัดฟันกรอด หลายวันมานี้พวกเขาถูกบีบให้ขุดแร่ ได้รับการดูถูกเหยียดหยามอย่างที่สุด นี่ยังเรียกเมตตาหรือ

“เทพมารหลิน แน่จริงก็มาสู้กันสักตั้ง!”

เสียงสวบดังขึ้น เวินเอ้าไห่ทะยานขึ้นไปบนฟ้า ยืนทระนงบนยอดเมฆ ไอสังหารคับฟ้าถาโถมไปทั่วกาย ผมยาวปลิวไสว

สภาพอากาศแปรเปลี่ยน ห้วงอากาศปั่นป่วนในทันใด

พลานุภาพของระดับมกุฎราชันสำแดงออกมาจนหมดสิ้นในขณะนี้

“ทำไมจะไม่กล้า”

หลินสวินเหยียบชือน้ำแข็งที่ขดตัว ค้ำให้ตัวเขาทะยานขึ้นฟ้าไปอย่างรวดเร็ว เงาร่างสูงโปร่งยืนตระหง่านกลางทะเลเมฆ ราวภูผาสูงเด่นอันไม่อาจสั่นคลอน

“ศิษย์พี่เวิน ต้องฆ่าไอ้สวะนี่ให้ได้!”

บนภูเขาทุกคนร้องเสียงดังตื่นเต้น สายตาที่มองหลินสวินเจือไปด้วยความเคียดแค้น

“วางใจได้ ข้าจะทำให้มันตายอย่างไม่น่าดู”

เวินเอ้าไห่สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง สีหน้าเย็นชา พูดชัดถ้อยชัดคำ สำแดงไอสังหารปอดฟ้าคลุมดินออกมา

สวบ!

ชั่วพริบตาเงาร่างของเขาก็หายไปจากที่เดิม

เร็วเหมือนลมพายุ ไปมาไร้เงา!

ดวงตาดำของหลินสวินหดรัดทันใด เงาร่างหลบหนีตามจิตใต้สำนึก

ฉับ!

คมดาบวายุดุดันหาใดเทียบสายหนึ่งไหววูบผ่านไป ตัดเส้นผมตรงริมหูปอยหนึ่งของหลินสวิน ห้วงอากาศด้านหนึ่งถูกตัดออกเป็นรอยแยกตรงแน่วเส้นหนึ่งเหมือนผืนผ้า

ว่องไวนัก!

หลินสวินประหลาดใจ จิตต่อสู้ในใจปะทุออกมา

นี่นับได้ว่าเป็นการต่อสู้กับคู่ต่อสู้ในระดับเดียวกันครั้งแรกตั้งแต่เขาบรรลุระดับมกุฎราชันมา

หลินสวินตั้งตาคอยนักว่า ในระดับนี้คู่ต่อสู้จะต้านทานได้หรือไม่

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

ชั่วพริบตากลางห้วงอากาศเต็มไปด้วยคมดาบวายุดุดันไร้รูปนับพันนับหมื่น รวดเร็วอัศจรรย์เหมือนสายฟ้า ไปมาไร้ร่องรอย ดุจพายุคลั่งเต็มท้องฟ้าม้วนตลบทะเลเมฆ

เหนือห้วงอากาศรอยแยกที่น่าตื่นตระหนกสายแล้วสายเล่าตัดกันไปทั่ว ชั้นเมฆทั่วสารทิศล้วนเหมือนเศษกระดาษที่ถูกฉีกแหลกปลิวว่อน

และตั้งแต่เริ่มจนจบ เพียงเห็นได้รางเลือนว่าเงาร่างของเวินเอ้าไห่นั้นไหววูบแล้วหายไป ไม่อาจจับกุมไว้ได้เหมือนผีสาง

ไม่เพียงว่องไว ยังดุดันถึงที่สุดด้วย!

มีคมดาบวายุโฉบออกมาเป็นครั้งคราว ไถผืนดินให้เป็นคูน้ำมหึมาที่ลึกจนไม่อาจหยั่งถึงสายแล้วสายเล่า หินผาแหลกสลาย

ตัวหลินสวินอยู่ท่ามกลางบริเวณนั้น ฉับพลันทันใดเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุฝนบ้าคลั่งกว้างไกล มีแต่คมดาบวายุที่ดุดันจนสามารถทำให้อกสั่นขวัญแขวน

ในระหว่างนี้ เขาหลบหนีอยู่ตลอด ลองเล็งเป้าเงาร่างของเวินเอ้าไห่

ทว่าความเร็วของเวินเอ้าไห่ช่างน่าตื่นตะลึง เงาร่างเคลื่อนไหวว่องไว เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่

ชั่วไม่กี่อึดใจคล้ายทั่วทิศเต็มไปด้วยเงาร่างของเขา แต่เมื่อเข้าไปจับกลับพบว่านั่นเป็นเพียงรอยเงาเท่านั้น!

มหามรรคสลาตันบูรพาใต้!

ลม มีอยู่ทุกที่ ไม่มีที่ใดเข้าไปไม่ได้

ยามอ่อนโยน พัดผ่านหน้าก็ไม่รู้สึก

ยามดุดัน สามารถพลิกภูเขาคว่ำสมุทร ก่อให้เกิดพายุล้างโลกได้!

ไม่ต้องสงสัยว่านี่เป็นมกุฎมรรคาของเวินเอ้าไห่ ที่เสาะหาก็คือร่างกายดั่งพายุสลาตัน ลอยสูงไร้ร่องรอย

ฟึ่บฟั่บๆ!

แม้หลินสวินจะหลบหนีเต็มที่ อาภรณ์บนร่างก็ยังคงถูกปัดโดนและฉีกออก

ส่วนในสายตาของพวกเมิ่งอิงหวา เพียงรู้สึกว่าดวงตาไม่พอดู เห็นได้เพียงว่าในท้องฟ้ามีแต่คมดาบวายุกับเงาร่างของเวินเอ้าไห่ไปทุกหนแห่ง

ด้านหลินสวินก็เหมือนอยู่กลางทะเลคมวายุ แม้เคลื่อนย้ายไปมา แต่กลับถูกกักขังไว้อย่างแน่นหนาไม่อาจสลัดพ้น

นี่ทำให้พวกเขาฮึกเหิม ส่งเสียงโห่ร้องให้กำลังใจเวินเอ้าไห่ขึ้นมา

“สะใจนัก! สะใจจริงๆ มหามรรคสลาตันบูรพาใต้ของศิษย์พี่เวินช่างมีอานุภาพพิศวงสุดหยั่งจริงๆ สามารถทำให้ฟ้าดินอับสีได้!”

“ตอนนี้ข้าเพียงกังวลว่าเทพมารหลินนั่นจะถูกฆ่าตายได้ง่ายเกินไปหรือไม่เท่านั้นแล้ว!”

และเหนือเวิ้งฟ้าเวินเอ้าไห่ก็หัวเราะเสียงดัง “หลินสวิน เป็นมกุฎราชันเหมือนกัน แต่ทำไมเจ้ากลับอ่อนแอปานนี้ คงไม่ใช่ว่าไม่ได้บรรลุระดับมกุฎราชันจริงๆ กระมัง”

เดิมทีเขายังระแวดระวัง ถึงอย่างไรตอนอยู่ระดับกระบวนแปรจุติหลินสวินก็มีพลังต่อสู้เย้ยฟ้าที่สามารถกวาดล้างคนรุ่นเดียวกันได้ แข็งแกร่งหาใดเทียบจริงๆ คิดดูแล้วหลังจากเลื่อนเป็นระดับมกุฎราชัน พลังต่อสู้ต้องไม่แย่นัก

ไหนเลยจะคิดว่ากลับอ่อนแอเช่นนี้ แม้แต่เงาร่างของตนยังเล็งไว้ไม่ได้!

ฉึบ!

คมดาบวายุสายหนึ่งปัดโดนคอของหลินสวินอย่างเฉียดฉิว อีกนิดเดียวก็จะอันตรายถึงชีวิต

แต่หลินสวินกลับสีหน้าเรียบเฉยไม่ตระหนก ดวงตาดำลุ่มลึกและเฉยชา

ตั้งแต่เริ่มจนจบเขาไม่ได้โจมตีกลับไปจริง ยามหลบหนีก็ถูกข่วนให้เป็นแผลเป็นครั้งคราว

ส่วนหลินสวินก็ไม่ออมมืออีก เริ่มโจมตีกลับในตอนนี้!

โฮก!

ชือน้ำแข็งทะยานไปในอากาศ ชูคอส่งเสียงคำราม เกี่ยวกระหวัดรอบกายหลินสวิน ขับเน้นให้เขาเหมือนเทพบงการมังกร แสงมรรคทั้งร่างไหวเคลื่อน แจ่มจรัสราวดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเจิดจ้าเพียงดวงเดียว

พลังหมัดสะท้านฟ้าสะเทือนดินปะทุขึ้น ทุกหมัดล้วนแข็งแกร่งเกินต้านทาน กลืนกินสรรพสิ่ง ทำลายล้างพลังในห้วงอากาศโดยรอบไปสิ้น

พายุลูกใหญ่เหล่านั้นกลับถูกพลังหมัดน่าหวาดหวั่นนั่นกลบจนสิ้นเหมือนเศษกระดาษ

ปึง!

ร่างของเวินเอ้าไห่ถูกพลังหมัดสายหนึ่งกวาดโดนโดยไม่ทันตั้งตัว

ชั่วพริบตานั้นเขายังสงสัยว่าถูกมือของเทพมารตบเจ้าอย่างจัง ร่างกายเจ็บปวดรวดร้าวยากทนได้ กระอักเลือดออกปากและจมูก

“เจ้า…” เขาเกรี้ยวกราด สีหน้าคล้ำเขียว

แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรออกมาก็ต้องหลบหนีเต็มกำลัง โคจรพลังในกายตนถึงจุดสูงสุด

ต่อให้เป็นเช่นนี้เวินเอ้าไห่ก็ยังรู้สึกใช้พลังไม่ได้ดั่งใจ ถูกกดข่มโดยสิ้นเชิงเหมือนเดิม ทุกที่มีแต่พลังหมัดที่สามารถทำลายจักรวาลได้ ดุดัน อหังการ ทำลายได้ทุกอย่าง

ปึงๆๆ!

เพียงครู่เดียวเท่านั้นบนร่างของเขาก็ไม่รู้ว่าถูกพลังหมัดกี่ลูกซัดโดน หนังเปิดเนื้อเหวอะ กล้ามเนื้อกระดูกต่างรับไม่ไหว มีร่องรอยฉีกขาดปรากฏขึ้นหลายแห่ง เจ็บปวดจนเขากระอักเลือดไม่หยุดหย่อน

“เป็นไปไม่ได้!”

พวกเมิ่งอิงหวาหน้าเปลี่ยนสีโดยสมบูรณ์แล้ว ตกตะลึงเกินธรรมดา

ตอนนี้ในสายตาของพวกเขา เวินเอ้าไห่ก็เหมือนฟางที่ตกลงไปในเหวลึกแห่งหนึ่ง พลังหมัดทั่วสารทิศซัดมาเหมือนภูเขาถล่มทะเลคำรน แทบจะถูกกลบจนมิดแล้ว!

ทุกอย่างดูน่าเหลือเชื่อ

ก่อนหน้านี้หลินสวินต่างหากที่ถูกกักขัง ไร้กำลังโต้กลับ ทำไมชั่วพริบตาทุกอย่างถึงเปลี่ยนไปแล้ว

สมองพวกเมิ่งอิงหวาสับสนงงงวย มือเท้าเย็นเฉียบ นี่ไม่ได้หมายความว่าเมื่อกี้หลินสวินไม่ได้ใช้พลังที่แท้จริงเลยหรือ

“เป็นไปไม่ได้! ขอบเขตมกุฎเหมือนกัน เหตุใดพลังต่อสู้ของเจ้าถึงแข็งแกร่งปานนี้” เหนือเวิ้งฟ้าเวินเอ้าไห่ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง หน้าบวมเป่งจมูกเขียวคล้ำ รอยหมัดประทับไปทั้งตัว อนาถยิ่งนัก

เพียงแต่เมื่อเทียบกับสิ่งนี้ ที่เขาหวาดผวายิ่งกว่าก็คือเป็นขอบเขตมกุฎเหมือนกัน แต่ต่อหน้าหลินสวิน เขากลับมีความรู้สึกไร้กำลังอย่างบอกไม่ถูก

เหมือนกับอีกฝ่ายเป็นภูเขาลูกใหญ่สูงตระหง่านลูกหนึ่ง ส่วนตนเป็นมดที่กำลังเขย่าภูเขาตัวหนึ่ง ดูเล็กจ้อยและอ่อนแรงนัก!

นี่ทำให้เวินเอ้าไห่ไม่อาจยอมรับได้โดยสิ้นเชิง

เดิมนึกว่าเมื่อบรรลุระดับมกุฎราชัน ยังไม่ต้องพูดถึงการผงาดผยองเหนือคนรุ่นเดียวกัน อย่างน้อยก็ต้องมีรากฐานพลังที่ไม่หวั่นกลัวคู่ต่อสู้ใดๆ

จะคิดได้อย่างไรว่าตอนนี้กลับถูกเทพมารหลินกำราบโดยสมบูรณ์ในเวลาเพียงชั่วพลิกฝ่ามือ!

สวบ!

หลินสวินไม่ให้โอกาสเวินเอ้าไห่ได้หายใจก็พุ่งไปแล้ว พลังหมัดราวสายฟ้า ตวัดแขนกระแทกออกไปดังปึง ตัวเวินเอ้าไห่ก็ถูกกระแทกลงไปจากกลางอากาศเข้าอย่างจัง

ตัวเขากระแทกพื้นจนเกิดหลุมใหญ่หลุมหนึ่งเหมือนอุกกาตก้อนหนึ่ง ผืนดินสั่นสะเทือนไปชั่วครู่ ฝุ่นควันตลบอบอวล

“อย่างเจ้า ก็คู่ควรเรียกว่ามกุฎด้วยหรือ” หลินสวินยืนตระหง่านมองเหยียดหยันลงมาจากฟ้าสูง น้ำเสียงเรียบเฉย

——