Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1200

โฮก!

ในป่าดึกดำบรรพ์ เสียงมังกรคำรามดังก้องขึ้นมาจากภายในร่างหลินสวิน เสียงครั่นครืนแผ่กระจายออกมาทันที

ห้วงอากาศใกล้เคียงพลันปั่นป่วน ส่งเสียงคร่ำครวญคล้ายแบกรับพลังเช่นนี้ไม่อยู่

ต้นไม้ใหญ่มากมายแตกระเบิดเสียงดังสนั่นกลายเป็นเศษไม้ปลิวลอย

ในจุดที่ห่างออกไป กิ้งก่าเขาทองลายทางตัวหนึ่งที่เดิมซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าร่างพลันระเบิดออก ฝนโลหิตซ่านเซ็น

พร้อมกันนี้หลินสวินก็ลืมตาขึ้น

ภายในร่างเขาเจินหลงตัวหนึ่งขยับเคลื่อนมีชีวิตชีวาขดล้อมรอบเมล็ดพันธุ์มรรค ดูดกลืนแสงมรรคแห่งน้ำไฟ!

‘เจ็ดวัน ในที่สุดก็ทะลวงแก่นมรรคเจินหลงได้ถึงระดับระเบียบมรรค’

หลินสวินผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ

เขาเพียงคิดในใจ อักษรเคราะห์ทองอร่ามเก้าตัวแปลงเป็นสัตว์เทพมายาเก้าชนิดอย่างชือน้ำแข็ง ฟู่ซี่ ซวนหนี ปี้อั้น เฉาเฟิง หยาจื้อ ฉิวหนิว ผูเหลา ป้าเซี่ย

สัตว์เทพแต่ละตัวต่างขยับเคลื่อนมีชีวิตชีวาเปี่ยมจิตวิญญาณ ครอบครองสมบัติอย่างมุกน้ำแข็ง เกราะศึก เตาสมบัติ ตราประทับ ธนูเทพ พิณโบราณเป็นต้น

ไอเจินหลงหลากสายแผ่อวลจากร่างเหล่าสัตว์เทพ เบียดเสียดห้วงอากาศไปทั้งแถบ!

สิ่งมีชีวิตทั้งมวลที่จำศีลอยู่ในรัศมีหมื่นจั้ง เวลานี้ต่างสั่นไปทั้งตัว ถูกทำให้หวั่นหวาดโดยสมบูรณ์ หมอบคลานลงกับพื้นตัวสั่นงันงก

ใช้กฎเกณฑ์เจินหลงโคจรมังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปร เห็นได้ชัดว่าอานุภาพต่างจากการใช้กฎเกณฑ์มหามรรคอื่นมาโคจรโดยสิ้นเชิง จิตวิญญาณและอานุภาพเพิ่มขึ้นมามาก!

สรุปง่ายๆ ก็คือ กฎเกณฑ์เจินหลงและมังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปรคือ ‘วิถี’ กับ ‘กฎเกณฑ์’ ที่เสริมส่งกันและกัน!

ไม่นานหลินสวินก็เก็บงำพลัง สลายอานุภาพทั่วร่าง จมสู่ห้วงความคิด

ตอนนี้ก็เหลือเพียงมรรคดับดารากลืนกินและมรรคไร้มรณะที่ยังไม่เปลี่ยนเป็นระดับระเบียบมรรค แต่คงใช้เวลาทะลวงระดับไม่นานนัก

ทันใดนั้นหลินสวินก็ฉุกคิดถึงเรื่องหนึ่ง ‘บัวเทพสองลักษณ์คือโอสถเทพ หากกินมันเวลานี้แม้จะทำให้ข้าครอบครองมหามรรคทั้งสองอย่างหยินหยางได้ แต่กลับจะสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์…’

เขาตัดสินใจจะกินโอสถนี้ยามจำเป็น

ฟุ่บ!

หลินสวินไม่โอเอ้อีก หยัดร่างขึ้น เวลาต่อมาเงาร่างก็หายลับจากไป

วันนี้ก็คือวันที่นัดเจอกับจี้ซิงเหยา

…

บนเนินเขาเตี้ยลูกหนึ่ง

ร่างงามสง่าของจี้ซิงเหยายืนอยู่บนนั้น หญ้าสีเขียวใกล้เคียงพลิ้วไสว นางสวมชุดขาว ผมดำทั้งศีรษะพลิ้วไหวกลางสายลม เหนือโลกีย์ดั่งเทพธิดา งามบริสุทธิ์โดดเด่น

“แม่นางจี้”

หลินสวินมาแล้ว ยิ้มกล่าวทักทาย “ออกเดินทางเมื่อไหร่รึ”

“รอเดี๋ยว ครั้งนี้ยังมีคนกลุ่มหนึ่งจะเดินทางไปกับพวกเราด้วย”

จี้ซิงเหยากล่าวราบเรียบ

“ใครหรือ” หลินสวินชะงัก

“ผู้สืบทอดของ ‘จวนเทพขุมทมิฬ’ แห่งแดนเร้นอริยะ คนนำขบวนของพวกเขาเป็นสัตว์ประหลาดยุคโบราณที่ทรงพลังคนหนึ่งนามว่าเจิ้นอวิ๋นเฟิง มีพรสวรรค์ ‘เลือดเงินกระดูกนรก’ แต่กำเนิด สมัยบรรพกาลก็เป็นยอดบุคคลในหมู่บุคคลขอบเขตมกุฎ พลังต่อสู้น่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง”

จี้ซิงเหยากล่าวอธิบายรวดเร็ว “สาเหตุที่ร่วมมือกับพวกเขา เนื่องเพราะในมือพวกเขาก็มีแผนภาพที่ไม่สมบูรณ์ซึ่งเกี่ยวข้องกับบ่อโลหิตนรกเทพม้วนหนึ่ง อีกทั้งเจิ้นอวิ๋นเฟิงนี่ยังสนิทกับโม่เทียนเหอ สัตว์ประหลาดยุคโบราณของเรือนกระบี่เร้นปุจฉาของข้า ร่วมมือกับพวกเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอันตรายอะไร”

หลินสวินพยักหน้า เขาไม่มีความเห็นเรื่องนี้

พวกจี้ซิงเหยามาเพื่อเสาะหาวาสนา ส่วนเขาก็มาเพื่อช่วยเจ้าคางคก ไม่ถึงขั้นขัดผลประโยชน์

แน่นอนว่าหากเกิดการปะทะระหว่างทำภารกิจจริง หลินสวินก็ไม่หวั่นเกรง

“จริงสิ ข้ามีสมบัติอยู่ชิ้นหนึ่งสามารถเปลี่ยนหน้าตาและบุคลิกเจ้าได้ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วใครก็ไม่อาจมองฐานะของเจ้าออก”

จี้ซิงเหยากล่าวอย่างลังเลอยู่บ้าง

หลินสวินเข้าใจความกังวลของนาง สิบวันก่อนเขาเพิ่งอัดโม่เทียนเหอไปยกหนึ่ง หากเคลื่อนไหวร่วมกันคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความขัดแย้งขึ้น

“ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น”

หลินสวินพูดพลางโคจรเคล็ดวิชามหาไร้รูป หน้าตาและบุคลิกทั้งตัวพลันเปลี่ยนไป กลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาธรรมดา ท่าทางสุขุมจริงจังคนหนึ่ง

จี้ซิงเหยาตะลึง มองหลินสวินตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วอมยิ้มกล่าว “เห็นอย่างนี้ค่อยรู้สึกเจริญตาขึ้นมาก”

หลินสวินกล่าวไม่สบอารมณ์ “ก่อนหน้านี้ไม่เจริญตารึ”

จี้ซิงเหยาพยักหน้าจริงจัง “แต่ก่อนเจ้าเหมือนนักเลงหัวไม้ หน้าด้านไร้ยางอาย ยิ่งดูยิ่งไม่สบอารมณ์”

นางพูดพลางอดหัวเราะไม่ได้ หลุดขำพรืดออกมา ใบหน้างามพิสุทธิ์โดดเด่น ภายใต้แสงจากท้องฟ้าแลดูบริสุทธิ์ผุดผ่องผิดธรรมดา

หลินสวินกลอกตาใส่ “พวกเราก็เหมือนๆ กัน แต่ก่อนเจ้าเหมือนนกยูงรำแพนหาง มองเหยียดจมูกเชิด เย่อหยิ่งจนไม่รู้จะว่าอย่างไร”

จี้ซิงเหยาถลึงตากว้าง โกรธจนกัดฟันกรอด ขณะกำลังจะพูดอะไรบางอย่างหลินสวินก็พูดออกมา “อย่าเอะอะ มีคนมาแล้ว!”

จี้ซิงเหยาหน้าค้างแข็งทันที โพรงจมูกส่งเสียงฮึเย็นชา จากนั้นก็ฟื้นคืนความสง่างามปลีกวิเวกดั่งเทพธิดาเหมือนแต่ก่อน

“ศิษย์น้องจี้ ให้เจ้ารอนานแล้ว”

บนเวิ้งฟ้าเงาร่างกลุ่มหนึ่งพุ่งแหวกอากาศมา ผู้นำคือชายหนุ่มเสื้อคลุมนกกระเรียนคนหนึ่ง เป็นสัตว์ประหลาดยุคโบราณของเรือนกระบี่เร้นปุจฉาโม่เทียนเหอ

จี้ซิงเหยาพยักหน้าน้อยๆ สายตามองไปยังชายที่อยู่ข้างกายโม่เทียนเหอ

“ศิษย์น้องจี้ นี่ก็คือสหายยุทธ์เจิ้นอวิ๋นเฟิง สมัยบรรพกาลพวกเราเคยเข้าไปในแดนมกุฎด้วยกัน สนิทสนมกันทีเดียว”

โม่เทียนเหอยิ้มกล่าวแนะนำ

นี่คือชายหน้าตาเคร่งขรึมคนหนึ่ง สวมชุดคลุมดำแขนกว้าง ศีรษะสวมเกี้ยวประดับดารา ร่างสูงโปร่งองอาจ ผิวขาวกระจ่างประหนึ่งหยก