Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1232

ตูม!

แสงมรรคที่น่ากลัวห่อหุ้มวิชามรรคและสมบัติชนิดต่างๆ บดขยี้ห้วงอากาศจนแหลกละเอียด พวยพุ่งเข้ามาราวกับปิดคลุมฟ้าดิน

สัตว์ประหลาดยุคโบราณสามคนลงมือพร้อมกัน และเห็นได้ชัดว่าใช้กำลังทั้งหมด

พลังทำลายล้างระดับนั้นเพียงพอจะทำให้ทุกคนสิ้นหวัง!

ทางถอยทางเดียว อาจจะเป็นการหลบเข้าไปอยู่ในเรือเล็กสีดำ

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้หลินสวินแปลกใจกว่าคือ ชายซูบผอมและหญิงชุดม่วงที่ก่อนหน้านี้ยังหลีกทางให้ตนอย่างเคารพนอบน้อม กลับจู่โจมในเวลานี้ด้วย!

ลอบโจมตีหลินสวินจากด้านหลัง!

ทั้งหน้าทั้งหลัง ทำให้หลินสวินถูกล้อมโจมตีอย่างสมบูรณ์

ไม่สามารถขวางกั้นได้

ไม่อาจหนีพ้น!

นี่คือแผนการที่เซวียเป่าจีคิด ร่วมมือกับพวกตงหยางถิง ทั่วป๋าหุนเพื่อกำจัดหลินสวินด้วยกันในตอนนี้

เหตุผลนั้นง่ายมาก ระหว่างทางก่อนหน้านี้หลินสวินบีบให้นางกับตงหยางถิงขอโทษ

ส่วนพวกทั่วป๋าหุนก็ไม่พอใจหลินสวินเช่นกัน คิดว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของหลินสวินเลยเถิดเกินไป มองข้ามการมีตัวตนของพวกเขา

หากไม่ใช่เพราะเซวียเป่าจีและตงหยางถิงเป็นฝ่ายยอมถอย ตอนนั้นจะต้องเกิดการต่อสู้แน่ จุดจบนั้นไม่อยากจะคิด!

การโจมตีในตอนนี้ก็คือการแก้แค้นของพวกเขานั่นเอง

อีกทั้งทันทีที่ลงมือก็โจมตีเต็มกำลัง

เพราะพวกเขารู้ดีว่าการจะเล่นงานคนร้ายกาจอย่างหลินสวิน หากไม่คิดลงมือก็ช่างเถอะ แต่เมื่อลงมือแล้วก็ต้องกำจัดให้สิ้นซาก

มิฉะนั้นปัญหาที่ตามมาต้องไม่มีหยุดแน่!

เสียดายที่พวกเขาก็ยังคงประเมินหลินสวินต่ำไป

ตอนนี้หลินสวินที่ถูกล้อมโจมตีอยู่ตรงกลาง นัยน์ตาดำลุ่มลึก สีหน้าไร้อารมณ์ ราวกับคาดการณ์ถึงเหตุการณ์ไว้นานแล้ว

และบนร่างเขา อานุภาพน่าสะพรึงที่ยากจะเปรียบเทียบปะทุออกมาอย่างสิ้นเชิง!

ตูม!

แสงมรรคสว่างไสว สัญลักษณ์อักษรเคราะห์มากมายพุ่งออกมาวนเวียนรอบกาย ส่วนในร่างกายโทสะหยาจื้อและวิชาอริยะยุทธ์โคจรพร้อมกัน

ทันใดนั้นหลินสวินที่ก่อนหน้านี้ดูนิ่งเฉยประหนึ่งเมฆลอยมาโดยตลอด ราวกับเปลี่ยนเป็นเทพมารองค์หนึ่ง มีอานุภาพสะเทือนฟ้า

ปัง! ปัง!

เสียงระเบิดสะเทือนแก้วหูดังขึ้นสองครั้ง ชายร่างผอมซูบและหญิงชุดม่วงถูกซัดจนกระอักเลือด ร่างกายกระเด็นออกไป แทบจะร่วงลงไปในแม่น้ำนรกอันกว้างใหญ่ไพศาลนั่น

ตูม!

ในเวลาเดียวกันพลังหมัดพันหมื่นสายพุ่งมา อานุภาพราวกับสามารถทำลายสรรพสิ่ง บดขยี้การโจมตีทุกรูปแบบที่โจมตีเข้ามาจนแหลกละเอียด

ครึ่ก!

พื้นผิวของประทับสมบัติม่วงอร่ามเป็นรอยแตก ถูกโจมตีจนกระเด็น

ตึง!

เสือขาวที่วิวัฒน์มาจากวิชามรรคตัวหนึ่งถูกโจมตีจนกลายเป็นละอองแสงเต็มท้องฟ้า

ครืน โครมๆ

วิชามรรคและสมบัติอื่นๆ ล้วนถูกพลังหมัดที่เจิดจ้าไร้เทียมทานนั่นโจมตีจนแตกออก สลายและดับสูญ

ทันทีที่แสดงฝีมือก็สลายการโจมตีจากทั่วทุกสารทิศ!

เพียงชั่วพริบตาพวกเซวียเป่าจีที่มั่นใจเต็มเปี่ยมพลันสูดหายใจหนาวเยือก เกือบจะร้องเสียงหลงออกมา

ก่อนหน้านี้พวกเขาระแวงและระวังมากแล้ว มองหลินสวินเป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง

แต่ไหนเลยจะคิดว่าพอเปิดศึกกันอย่างแท้จริง ความแข็งแกร่งในพลังต่อสู้ ความรุนแรงในอานุภาพของอีกฝ่าย กลับเหนือกว่าการคาดการณ์ของพวกเขาโดยสิ้นเชิง!

แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

ท่าทางราวกับเทพมารมาเยือนโลกเช่นนี้ ทำให้พวกเขาต่างรู้สึกกลัว

เจ้าหมอนี่เป็นใครกันแน่

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า แม้ฝีพายโครงกระดูกนั่นตอนนี้ยังเหลือบมองหลินสวินแวบหนึ่ง

“คิดว่าข้าใจดีเกินไป พวกเจ้าจะท้าทายอย่างไรก็ได้งั้นหรือ”

ระหว่างเอ่ยอย่างราบเรียบนิ่งสงบ หลินสวินก้าวเดินกลางอากาศ พุ่งสังหารไปข้างหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เล่นเป็นเพื่อนพวกเจ้าสักหน่อย!”

ตูม!

เขาเปล่งแสงทั่วทั้งตัว ในชั่วพริบตามือใหญ่แหวกฟ้า สำแดงนัยเร้นลับของประทับปี้อั้นตบลงมา

เสียงพรูดดังขึ้นคราหนึ่ง เซวียเป่าจีกระอักเลือด แม้จะสกัดกั้นการโจมตีนี้ได้ แต่ร่างกายของนางก็ถูกตบจนปลิว บาดเจ็บสาหัส

“เหตุใด… เหตุใดเจ้าจึงแข็งแกร่งขนาดนี้”

นางกรีดร้อง

ทั่วป๋าหุนกับตงหยางถิงเองก็หนังหัวชาวาบ ร้ายกาจเกินไปแล้ว! หากไม่ใช่เพราะเห็นกับตา พวกเขาคงไม่กล้าเชื่อแน่ว่าคนในรุ่นเดียวกันจะมีคนที่วิปริตขนาดนี้

แต่พวกเขาไม่อาจคิดอะไรมากแล้ว ด้วยหลินสวินจู่โจมเข้ามาแล้ว!

“ไป!”

ทั่วป๋าหุนส่งเสียงคำรามยาว

ฉึก!

แต่ก็ในตอนนี้เอง หลินสวินโจมตีคันฉ่องสมบัติที่ตงหยางถิงเรียกออกมาแตกในหมัดเดียว พลังหมัดพุ่งไปเบื้องหน้าและทะลวงหน้าอกของตงหยางถิงเป็นหลุม!

คนผู้นี้นับว่าใจเด็ด ทิ้งร่างเอาไว้อย่างไม่ลังเล พลังจิตทะยานขึ้นห้วงอากาศออกไป

ห่างออกไปเซวียเป่าจีและทั่วป๋าหุนหนีไปไกลนานแล้ว

การปิดล้อมโจมตีที่มีการวางแผนมาอย่างดี กลับถูกพลิกผันด้วยพลังต่อสู้อันสุดยอดของหลินสวิน แข็งกร้าวจนไม่เหลือสภาพ

หลินสวินไม่ได้ไล่ตามไป

เพราะตอนนี้ฝีพายโครงกระดูกกลับพูดขึ้นอย่างไม่คาดคิดมาก่อน “สหายน้อย ช่วยอะไรข้าหน่อยได้หรือไม่”

เสียงกลับอบอุ่นกระจ่างใส ราวกับเสียงธรรมดังก้อง พาให้จิตใจนิ่งสงบอย่างไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

หลินสวินอึ้ง หมุนตัวหันมองฝีพายโครงกระดูก พลันเห็นอีกฝ่ายยืนอยู่บนเรือเล็กสีดำ สวมชุดผ้าป่าน เพลิงมรกตในดวงตาลุกโชน

แต่ในสายตาของหลินสวินกลับเห็นภาพของชายวัยกลางคนในชุดแขนกว้างตัวหลวม ท่าทางสบายๆ บุคลิกราวกับเซียนคนหนึ่ง