Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1240

ภารกิจสำรวจแดนโลหิตแม่น้ำนรกสิ้นสุดลงแล้ว ข่าวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในนั้นก็พลอยแพร่กระจายตามออกไปด้วย

ผู้ที่ได้รับความสนใจมากที่สุดมีสามคน

คนแรกคือหลินสวิน บุคคลชั้นยอดอย่างอู่ซานหลินสัตว์ประหลาดยุคโบราณ อูหลิงเต้าองค์ชายสิบสามเผ่าอีกาทอง ล้วนตายด้วยน้ำมือของเขา ผลงานการต่อสู้โดดเด่นสะดุดตา ทำให้ผู้คนสนอกสนใจ

แต่สิ่งที่พาให้ผู้คนเสียดายก็อยู่ที่จุดนี้เหมือนกัน มกุฎราชันที่เจิดจ้าคนหนึ่งเช่นนี้กลับต้องมาจบชีวิตใต้แม่น้ำนรก ไม่ว่าใครได้ยินเกรงว่าคงไม่อาจรักษาความสงบเอาไว้ได้

คนที่สองคือบุตรนรก บุคคลน่าหวาดกลัวที่หลับใหลไปหมื่นสมัย ปรากฏสู่โลกจากแท่นบูชานรกเทพ พลังต่อสู้ย่อมแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่างหวังเสวียนอวี๋ยังถูกซัดสะเทือนติดๆ กันด้วยสองกระบวนท่า!

หนำซ้ำในมือเขายังครอบครองกาหลอมจิตจักรพรรดินรก ผนึกศุภโชคพลิกฟ้าไว้มากมาย พาให้ผู้คนน้ำลายไหลและกริ่งเกรงอย่างอดไม่ได้

แต่ว่าบุตรนรกใช่ว่าไร้ศัตรู

เพราะทุกคนต่างรู้ดี เทพมารหลินเคยทำเขาเจ็บสาหัส อีกทั้งนกทมิฬตัวใหญ่จอมเจ้าเล่ห์ที่ร่วมมือกันยังใช้กระทะดำเก็บเอากาหลอมจิตจักรพรรดินรกไปจากมือเขา!

ที่น่าเสียดายคือ เทพมารหลินยังไม่ทันเพลิดเพลินกับชัยชนะกลับต้องมาสิ้นชีพลงเสียก่อน…

คนที่สามก็คือกู่ฝอจื่อ

กล่าวได้ว่าเหตุที่กู่ฝอจื่อดึงดูดความสนใจจากทั่วทิศ ก็เป็นเพราะการตายของหลินสวินล้วนๆ นี่เป็นฝีมือเขา!

เทพมารหลินแข็งแกร่งหรือไม่

แข็งแกร่ง!

ไม่ว่าในดินแดนรกร้างโบราณหรือแดนมกุฎแห่งนี้ เพียงแค่คำว่า ‘เทพมารหลิน’ สามคำนี้ ก็เพียงพอจะเขย่าขวัญเหล่าผู้กล้า ทำเอาผู้คนได้ยินแล้วต้องหน้าเปลี่ยนสี

แต่สุดท้ายก็ยังมาตายในสถานการณ์ที่กู่ฝอจื่อตั้งใจวางเอาไว้!

เมื่อเป็นเช่นนี้ กู่ฝอจื่อไม่อยากดึงดูดความสนใจจากผู้คนยังล้วนยากนัก

แน่นอน เมื่อก่อนกู่ฝอจื่อเองก็มีชื่อเสียงเลื่องระบือเป็นที่สุด เพียงแต่ทำตัวลึกลับอย่างมาก มีข่าวของเขาแพร่งพรายออกมาน้อยยิ่ง

แต่ยามนี้เขาเรียกได้ว่าศึกเดียวสร้างชื่อ เหยียบซากศพของเทพมารหลิน ได้รับความสนใจจากผู้คนอย่างที่สุด!

นอกจากพวกเขาสามคน ยังมีข่าวสารอื่นๆ บางส่วนที่สะเทือนจิตใจผู้คน แต่เมื่อเทียบกันแล้วผลกระทบล้วนด้อยกว่าไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด

……

“เทพมารหลินตามแล้ว ฮ่าๆๆ พี่เจ็ด น้องสิบสาม นี่ก็คือลิขิตสวรรค์! พวกเจ้าตายตาหลับกันได้แล้ว!”

เบื้องหน้าเขาฝนดาวตก อูหลิงคงองค์ชายเก้าเผ่าอีกาทองทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ น้ำเสียงเศร้าสลดและมีความชื่นมื่นอย่างบอกไม่ถูก

เบื้องหลังของเขา สีหน้าผู้แข็งแกร่งเผ่าอีกาทองต่างเจือแววตื่นเต้นและแววเจ็บปวดปนกันไป

เทพมารหลินคนเดียวสังหารผู้แข็งแกร่งของพวกเขาไม่รู้เท่าไร ยามนี้ในที่สุดก็ประสบเคราะห์ ทำให้พวกเขาต่างรู้สึกเหมือนความแค้นได้รับการชำระ

……

“ดี!”

“สวรรค์มีตา ในที่สุดก็ทำให้เจ้าหมอนี่สิ้นชีพ!”

“ตายได้ดี ตายอย่างยอดเยี่ยม ใครจะไปเชื่อว่าเทพมารหลินจะถึงกับถูกคนวางกับดักสังหารกันเล่า ฮ่าๆๆ…”

ในวันนี้ผู้สืบทอดขุมอำนาจใหญ่อย่างเขาวิญญาณหมื่นอสูร สำนักยุทธ์นครนิล เผ่าวิญญาณสมุทร ลัทธิบูชาจันทร์เป็นต้น ต่างรวมตัวอยู่ด้วยกัน

ยามพูดคุยถึงข่าวการตายของหลินสวิน ต่างพากันหน้าระรื่น มีความสุขบนคราวเคราะห์ของผู้อื่น ราวกับได้กำจัดก้อนหินหนักอึ้งที่สุดในใจไปแล้ว

……

“คนทั่วหล้าต่างกำลังพูดกันหนาหูว่าหลินสวินตายไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เชื่อ”

จี้ซิงเหยากล่าวเสียงเบา นางสวมชุดขาวราวหิมะ เงาร่างอรชรงดงามดุจภาพวาด

โม่เทียนเหอที่อยู่ข้างๆ ทอดถอนใจหนึ่งครา กล่าวว่า “ศิษย์น้อง พวกเราล้วนเฝ้าอยู่ที่นอกเขตต้องห้ามแม่น้ำนรกนี่มาครึ่งเดือนแล้ว กลับไม่เคยเห็นเขาปรากฏตัวออกมาสักที เจ้าคิดว่าเขายังมีชีวิตรอดอยู่อีกหรือ”

“รอดสิ!”

คนที่ตอบกลับคือเจ้าคางคก เขาเยือกเย็นผิดธรรมดา จับจ้องไปยังทิศของเขตต้องห้ามแม่น้ำนรก กล่าวว่า “เขาเป็นพี่ใหญ่ของข้าจินตู๋อี มีหรือจะตายไปทั้งอย่างนี้ได้”

น้ำเสียงต่ำลึกคล้ายฝืนข่มอารมณ์ภายในใจเอาไว้

จากนั้นเขาเก็บสายตากลับมา หมุนตัวฉับพลันแล้วสาวเท้าฉับๆ เดินไกลออกไป

“เจ้าจะไปไหน”

จี้ซิงเหยาถาม

“เร็วเข้า ห้ามเขาไว้ เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าเขาจะไปแก้แค้นกู่ฝอจื่อ!”

ทันใดนั้นโม่เทียนเหอหน้าเปลี่ยนสีทันควัน ไล่ตามไปพร้อมกับจี้ซิงเหยา

เพียงแต่ตอนที่ไล่ตามไปนั้นไหนเลยจะยังมีเงาของเจ้าคางคกอยู่อีก

……

แดนวาโยอาคเนย์ หนองน้ำสีเทาขุ่นทั้งแถบ

ชิ้ง!

เจตกระบี่พร่างพราวราวกับดอกไม้ไฟสายหนึ่งปรากฏขึ้นทันควัน กลายร่างเป็นปราณกระบี่นับพันนับหมื่นปกคลุมลงไป

เสียงอู้อี้มากมายดังขึ้นระลอกหนึ่ง ปนกับเลือดที่พุ่งกระเซ็นและเสียงร้องโหยหวน

ผ่านไปครู่หนึ่งในลานกลับสู่ความสงบตามเดิม บนพื้นมีซากศพโชกเลือดเพิ่มขึ้นเจ็ดแปดศพ

ชิ้ง!

ชายหนุ่มชุดเทาที่ยืนในลานเพียงลำพังเก็บกระบี่เขียวสามฉื่อในมือ ก่อนหมุนกายจากไป

เทพมารหลินตายแล้ว!

ยามกลับจากหนองน้ำ พอได้ยินข่าวนี้เข้าชายหนุ่มชุดเทาก็อึ้งงัน สองมือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว เส้นเลือดบริเวณหลังมือปูดโปน!

“ปีนั้นเจ้าเห็นข้าเยวี่ยเจี้ยนหมิงเป็นพี่น้อง วันนี้ข้าจะใช้ชีวิตของข้าแก้แค้นแทนเจ้า!”

เนิ่นนานชายหนุ่มชุดเทาจึงขยับตัว ทะยานกลางฟ้าดินเพียงลำพัง นิ่งเงียบและหนักแน่น

ราชาปฏิบัติต่อข้าด้วยเมตตา ข้าย่อมแทนคุณ!

……

“ศิษย์น้องจิ่งเซวียน เทพมารหลินตายแล้ว เหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมปล่อยวาง”

แดนอัคคีทักษิณ เยี่ยนจั่นชิวขมวดคิ้ว

นับตั้งแต่ได้ยินข่าวการตายของหลินสวิน จ้าวจิ่งเซวียนก็มุ่งหน้ามาแดนอัคคีทักษิณราวกับถูกผีสิงก็ไม่ปาน

เจ็ดวันเจ็ดคืนไม่หยุดไม่พัก

นางไม่เชื่อว่าหลินสวินจะตาย!