Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1240

ภารกิจสำรวจแดนโลหิตแม่น้ำนรกสิ้นสุดลงแล้ว ข่าวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในนั้นก็พลอยแพร่กระจายตามออกไปด้วย

ผู้ที่ได้รับความสนใจมากที่สุดมีสามคน

คนแรกคือหลินสวิน บุคคลชั้นยอดอย่างอู่ซานหลินสัตว์ประหลาดยุคโบราณ อูหลิงเต้าองค์ชายสิบสามเผ่าอีกาทอง ล้วนตายด้วยน้ำมือของเขา ผลงานการต่อสู้โดดเด่นสะดุดตา ทำให้ผู้คนสนอกสนใจ

แต่สิ่งที่พาให้ผู้คนเสียดายก็อยู่ที่จุดนี้เหมือนกัน มกุฎราชันที่เจิดจ้าคนหนึ่งเช่นนี้กลับต้องมาจบชีวิตใต้แม่น้ำนรก ไม่ว่าใครได้ยินเกรงว่าคงไม่อาจรักษาความสงบเอาไว้ได้

คนที่สองคือบุตรนรก บุคคลน่าหวาดกลัวที่หลับใหลไปหมื่นสมัย ปรากฏสู่โลกจากแท่นบูชานรกเทพ พลังต่อสู้ย่อมแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่างหวังเสวียนอวี๋ยังถูกซัดสะเทือนติดๆ กันด้วยสองกระบวนท่า!

หนำซ้ำในมือเขายังครอบครองกาหลอมจิตจักรพรรดินรก ผนึกศุภโชคพลิกฟ้าไว้มากมาย พาให้ผู้คนน้ำลายไหลและกริ่งเกรงอย่างอดไม่ได้

แต่ว่าบุตรนรกใช่ว่าไร้ศัตรู

เพราะทุกคนต่างรู้ดี เทพมารหลินเคยทำเขาเจ็บสาหัส อีกทั้งนกทมิฬตัวใหญ่จอมเจ้าเล่ห์ที่ร่วมมือกันยังใช้กระทะดำเก็บเอากาหลอมจิตจักรพรรดินรกไปจากมือเขา!

ที่น่าเสียดายคือ เทพมารหลินยังไม่ทันเพลิดเพลินกับชัยชนะกลับต้องมาสิ้นชีพลงเสียก่อน…

คนที่สามก็คือกู่ฝอจื่อ

กล่าวได้ว่าเหตุที่กู่ฝอจื่อดึงดูดความสนใจจากทั่วทิศ ก็เป็นเพราะการตายของหลินสวินล้วนๆ นี่เป็นฝีมือเขา!

เทพมารหลินแข็งแกร่งหรือไม่

แข็งแกร่ง!

ไม่ว่าในดินแดนรกร้างโบราณหรือแดนมกุฎแห่งนี้ เพียงแค่คำว่า ‘เทพมารหลิน’ สามคำนี้ ก็เพียงพอจะเขย่าขวัญเหล่าผู้กล้า ทำเอาผู้คนได้ยินแล้วต้องหน้าเปลี่ยนสี

แต่สุดท้ายก็ยังมาตายในสถานการณ์ที่กู่ฝอจื่อตั้งใจวางเอาไว้!

เมื่อเป็นเช่นนี้ กู่ฝอจื่อไม่อยากดึงดูดความสนใจจากผู้คนยังล้วนยากนัก

แน่นอน เมื่อก่อนกู่ฝอจื่อเองก็มีชื่อเสียงเลื่องระบือเป็นที่สุด เพียงแต่ทำตัวลึกลับอย่างมาก มีข่าวของเขาแพร่งพรายออกมาน้อยยิ่ง

แต่ยามนี้เขาเรียกได้ว่าศึกเดียวสร้างชื่อ เหยียบซากศพของเทพมารหลิน ได้รับความสนใจจากผู้คนอย่างที่สุด!

นอกจากพวกเขาสามคน ยังมีข่าวสารอื่นๆ บางส่วนที่สะเทือนจิตใจผู้คน แต่เมื่อเทียบกันแล้วผลกระทบล้วนด้อยกว่าไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด

……

“เทพมารหลินตามแล้ว ฮ่าๆๆ พี่เจ็ด น้องสิบสาม นี่ก็คือลิขิตสวรรค์! พวกเจ้าตายตาหลับกันได้แล้ว!”

เบื้องหน้าเขาฝนดาวตก อูหลิงคงองค์ชายเก้าเผ่าอีกาทองทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ น้ำเสียงเศร้าสลดและมีความชื่นมื่นอย่างบอกไม่ถูก

เบื้องหลังของเขา สีหน้าผู้แข็งแกร่งเผ่าอีกาทองต่างเจือแววตื่นเต้นและแววเจ็บปวดปนกันไป

เทพมารหลินคนเดียวสังหารผู้แข็งแกร่งของพวกเขาไม่รู้เท่าไร ยามนี้ในที่สุดก็ประสบเคราะห์ ทำให้พวกเขาต่างรู้สึกเหมือนความแค้นได้รับการชำระ

……

“ดี!”

“สวรรค์มีตา ในที่สุดก็ทำให้เจ้าหมอนี่สิ้นชีพ!”

“ตายได้ดี ตายอย่างยอดเยี่ยม ใครจะไปเชื่อว่าเทพมารหลินจะถึงกับถูกคนวางกับดักสังหารกันเล่า ฮ่าๆๆ…”

ในวันนี้ผู้สืบทอดขุมอำนาจใหญ่อย่างเขาวิญญาณหมื่นอสูร สำนักยุทธ์นครนิล เผ่าวิญญาณสมุทร ลัทธิบูชาจันทร์เป็นต้น ต่างรวมตัวอยู่ด้วยกัน

ยามพูดคุยถึงข่าวการตายของหลินสวิน ต่างพากันหน้าระรื่น มีความสุขบนคราวเคราะห์ของผู้อื่น ราวกับได้กำจัดก้อนหินหนักอึ้งที่สุดในใจไปแล้ว

……

“คนทั่วหล้าต่างกำลังพูดกันหนาหูว่าหลินสวินตายไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เชื่อ”

จี้ซิงเหยากล่าวเสียงเบา นางสวมชุดขาวราวหิมะ เงาร่างอรชรงดงามดุจภาพวาด

โม่เทียนเหอที่อยู่ข้างๆ ทอดถอนใจหนึ่งครา กล่าวว่า “ศิษย์น้อง พวกเราล้วนเฝ้าอยู่ที่นอกเขตต้องห้ามแม่น้ำนรกนี่มาครึ่งเดือนแล้ว กลับไม่เคยเห็นเขาปรากฏตัวออกมาสักที เจ้าคิดว่าเขายังมีชีวิตรอดอยู่อีกหรือ”

“รอดสิ!”

คนที่ตอบกลับคือเจ้าคางคก เขาเยือกเย็นผิดธรรมดา จับจ้องไปยังทิศของเขตต้องห้ามแม่น้ำนรก กล่าวว่า “เขาเป็นพี่ใหญ่ของข้าจินตู๋อี มีหรือจะตายไปทั้งอย่างนี้ได้”

น้ำเสียงต่ำลึกคล้ายฝืนข่มอารมณ์ภายในใจเอาไว้

จากนั้นเขาเก็บสายตากลับมา หมุนตัวฉับพลันแล้วสาวเท้าฉับๆ เดินไกลออกไป

“เจ้าจะไปไหน”

จี้ซิงเหยาถาม

“เร็วเข้า ห้ามเขาไว้ เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าเขาจะไปแก้แค้นกู่ฝอจื่อ!”

ทันใดนั้นโม่เทียนเหอหน้าเปลี่ยนสีทันควัน ไล่ตามไปพร้อมกับจี้ซิงเหยา

เพียงแต่ตอนที่ไล่ตามไปนั้นไหนเลยจะยังมีเงาของเจ้าคางคกอยู่อีก

……

แดนวาโยอาคเนย์ หนองน้ำสีเทาขุ่นทั้งแถบ

ชิ้ง!

เจตกระบี่พร่างพราวราวกับดอกไม้ไฟสายหนึ่งปรากฏขึ้นทันควัน กลายร่างเป็นปราณกระบี่นับพันนับหมื่นปกคลุมลงไป

เสียงอู้อี้มากมายดังขึ้นระลอกหนึ่ง ปนกับเลือดที่พุ่งกระเซ็นและเสียงร้องโหยหวน

ผ่านไปครู่หนึ่งในลานกลับสู่ความสงบตามเดิม บนพื้นมีซากศพโชกเลือดเพิ่มขึ้นเจ็ดแปดศพ

ชิ้ง!

ชายหนุ่มชุดเทาที่ยืนในลานเพียงลำพังเก็บกระบี่เขียวสามฉื่อในมือ ก่อนหมุนกายจากไป

เทพมารหลินตายแล้ว!

ยามกลับจากหนองน้ำ พอได้ยินข่าวนี้เข้าชายหนุ่มชุดเทาก็อึ้งงัน สองมือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว เส้นเลือดบริเวณหลังมือปูดโปน!

“ปีนั้นเจ้าเห็นข้าเยวี่ยเจี้ยนหมิงเป็นพี่น้อง วันนี้ข้าจะใช้ชีวิตของข้าแก้แค้นแทนเจ้า!”

เนิ่นนานชายหนุ่มชุดเทาจึงขยับตัว ทะยานกลางฟ้าดินเพียงลำพัง นิ่งเงียบและหนักแน่น

ราชาปฏิบัติต่อข้าด้วยเมตตา ข้าย่อมแทนคุณ!

……

“ศิษย์น้องจิ่งเซวียน เทพมารหลินตายแล้ว เหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมปล่อยวาง”

แดนอัคคีทักษิณ เยี่ยนจั่นชิวขมวดคิ้ว

นับตั้งแต่ได้ยินข่าวการตายของหลินสวิน จ้าวจิ่งเซวียนก็มุ่งหน้ามาแดนอัคคีทักษิณราวกับถูกผีสิงก็ไม่ปาน

เจ็ดวันเจ็ดคืนไม่หยุดไม่พัก

นางไม่เชื่อว่าหลินสวินจะตาย!

ข่าวการตายของหลินสวินกระทบวงกว้าง เหนือกว่าที่คาดการณ์ลิบลับ

ขณะที่ทุกคนต่างตกใจว่าเหตุใดข่าวเหล่านี้ถึงแพร่สะพัดทั่วแดนเก้าบนนั้น ถึงเพิ่งค้นพบว่าที่แท้อิทธิพลของหลินสวินสามารถชักจูงจิตใจของทุกๆ คนได้โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว!

นี่ ไม่ใช่บารมีอย่างหนึ่งหรอกหรือ

แต่ที่น่าเสียดายคือ บารมีเช่นนี้กลับปรากฏขึ้นหลังจากที่เขาสิ้นลมไปแล้ว…

สิ่งนี้พาให้ผู้คนต่างทอดถอนใจ

ก็เหมือนกับอาทิตย์บนฟากฟ้า ที่ผ่านมามันอยู่ตรงนั้นตลอด ผู้คนคุ้นเคยกับการมีอยู่ของมันมานานแล้ว แต่เมื่อวันหนึ่งมันร่วงหล่นไม่ปรากฏตัวอีกต่อไป ผู้คนถึงได้ค้นพบความเป็นหนึ่งไม่มีสองของดวงอาทิตย์!

กาลเวลาไร้ปรานี คำกล่าวนี้เป็นเรื่องจริง พร้อมๆ กับเวลาที่เคลื่อนคล้อย ข่าวเกี่ยวกับหลินสวินก็ค่อยๆ สงบลง

แดนเก้าบนล้วนมีเรื่องใหญ่ชวนตื่นเต้นเกิดขึ้นในทุกช่วงเวลา

มีบุคคลแห่งยุคผงาดง้ำ นำมาซึ่งชื่อเสียงพักหนึ่ง

มีสถานที่แห่งศุภโชคที่พลิกฟ้าปรากฏสู่โลก ดึงดูดผู้แข็งแกร่งจากทั่วทิศมุ่งหน้าไปเสาะแสวงหา

การพูดคุยเรื่องของหลินสวินก็ค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ แต่ต่อให้เอ่ยถึงก็ได้แต่ส่งเสียงถอนใจเบาๆ อย่างเสียดายออกมา หรือไม่ก็เป็นเสียงหัวเราะมีความสุขบนคราวเคราะห์ของผู้อื่น

แดนอัคคีทักษิณระเบิดเพลิงศึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนที่ผ่านมา เกิดการปะทะนองเลือดเป็นปกติ

ในวันนี้ ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งมาถึงเขาฝนดาวตก

“ฆ่า อย่าให้เหลือแม้แต่ซาก!”

เยี่ยเฉินซึ่งเป็นผู้นำแววตาเย็นเยียบ

ออกคำสั่งคราเดียว ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขาต่างวิ่งกรูออกไป

ไม่ทันไรบนเขาฝนดาวตกก็มีสารพัดเสียงดังก้องขึ้น ทั้งเสียงคำรามเกรี้ยวกราด เสียงร้องโหยหวน เสียงตะคอกอาฆาตแค้น…

ประกายศักดิ์สิทธิ์ ละอองแสง เสียงธรรม แสงสมบัติ ต่างตัดสลับไปมาบนภูเขา ส่องสว่างทั่วเวิ้งฟ้า

ที่นั่นโลหิตแดงฉาน การเข่นฆ่าอันดุเดือดกำลังเปิดฉากประหนึ่งแดนนรก

เยี่ยเฉินในชุดคลุมสีม่วงทั้งร่าง ผมดำเงาลื่นราวกับผ้าไหมเป็นประกายขึ้นมัน เงาร่างผอมสูงตั้งตรงดุจกระบี่เล่มหนึ่ง คล้ายกับสามารถจ้วงทะลวงเวิ้งฟ้า

ภาพน่าอนาถและแสงเพลิงบนภูเขาที่อยู่ไกลออกไปส่องสะท้อนในนัยน์ตาของเขา แต่กลับไม่อาจชักนำระลอกคลื่นเคลื่อนไหวแม้เพียงเสี้ยว ราบเรียบและเยียบเย็นอย่างเห็นได้ชัดถึงเพียงนั้น

เนิ่นนาน อูหลิงคงรัชทายาทองค์ชายเก้าเผ่าอีกาทองหนีโซซัดโซเซออกมาจากเขาฝนดาวตก

ฟุ่บ!

เพียงแต่ไม่รอให้หนีไป เขาก็ถูกกระบี่สีม่วงเล่มหนึ่งแทงทะลวงอก และในเวลาเดียวกันเขาก็มองเห็นเยี่ยเฉินที่อยู่ไกลออกไป

เขาย่อมรู้จักมารกระบี่เยี่ยเฉินแห่งเขาจื่อเวยแดนกาฬทักษิณอยู่แล้ว!

เพียงแต่เขากลับไม่เข้าใจว่าเหตุใดเยี่ยเฉินถึงต้องบุกโจมตีเผ่าอีกาทองของเขาด้วย

“เพราะอะไร”

สายตาอูหลิงคงอาฆาตแค้น

“ตอนยังอยู่หลินสวินมีศัตรูมากมาย ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว แต่ศัตรูพวกนั้นยังเสพสุขอยู่บนโลก ข้าเห็นแล้วขัดตา ดังนั้นจึงตัดสินใจช่วยเขาแก้แค้นทีละคน คลายปมในใจที่ยังไม่ได้แก้ตอนที่เขายังไม่ตาย”

เยี่ยเฉินอาภรณ์โบกสะบัด เอ่ยปากเรียบๆ

——