Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1286

ฉับพลันดวงหน้าของเหวินฉงเฟิงก็บวมเป่งเป็นสีตับหมู คับแค้นปางตาย

เขา ถึงกับถอยกรูด!

ก้าวเดียวสั้นๆ ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดสักนิดก็เพียงพอจะพิสูจน์ได้ว่า เบื้องลึกในจิตใจเขาเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ

“ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”

เหวินฉงเฟิงตะโกนลั่น สติแตกอย่างสิ้นเชิง เขาไม่อาจยอมรับเรื่องนี้ได้

อาจกล่าวได้ว่าการถอยร่นครั้งนี้ก็เหมือนความอัปยศครั้งใหญ่ ทำเอาเขาได้รับการกระตุ้นรุนแรง ไม่สามารถประคองสติสัมปชัญญะได้อีกต่อไป

พรึ่บ!

ปราณกระบี่เจิดจ้าไร้ทัดเทียมสายหนึ่งโฉบออกมา ราวกับรุ้งวิเศษที่หอบม้วนจักรวาล

เพียงแต่การต่อต้านเหล่านี้ล้วนถูกกำหนดให้เสียแรงเปล่า

ต่อกรกับเหวินฉงเฟิงในสภาพสมบูรณ์สูงสุด บางทีอาจต้องสิ้นเปลืองฝีมือของหลินสวินไปส่วนหนึ่ง

ทว่าหากต่อกรกับเหวินฉงเฟิงที่ขาดสติ ก็ไม่มีภัยคุกคามและความระทึกขวัญให้เอ่ยถึงสักนิด

เพียงชั่วครู่เท่านั้นเหวินฉงเฟิงก็ถูกพิฆาต ถูกดาบสังหารด้วยนัยเร้นลับแห่งไม่เที่ยงแท้ หัวล้วนถูกตัดขาด พลังจิตดับสลาย

ในลานเงียบสงัดไร้สุ้มเสียง เหล่าผู้กล้าต่างตะลึงงัน

ผู้แข็งแกร่งแกล้วกล้าแห่งสำนักกระบี่เทียมฟ้าทั้งกลุ่ม วันนี้ถูกหลินสวินสังหารทีละคน ขนาดสัตว์ประหลาดยุคโบราณ สิบอันดับแรกในกระดานทองคำผู้กล้าอย่างเหวินฉงเฟิงก็ยังถูกพิฆาต!

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าใครก็ไม่อาจคาดคิด

เวลานี้เมื่อทอดมองเงาร่างปราศจากมลทินของหลินสวินในลานนั่น หัวใจของทุกคนต่างผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา…

แดนเก้าบนในยามนี้ ผู้ใดยังจะสามารถหยุดยั้งอานุภาพแห่งเทพมารหลินได้

…

ในวันนี้ ข่าวเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งนี้แพร่กระจายออกไป แดนเก้าบนล้วนสั่นสะเทือน!

“สำนักกระบี่เทียมฟ้าจบเห่แล้ว…”

ขุมอำนาจใหญ่ส่วนหนึ่งต่างทอดถอนใจ

ที่ผ่านมาเพราะมีอวิ๋นชิ่งไป๋เป็นกำลังหลัก สำนักกระบี่เทียมฟ้าเป็นเหมือนนายเหนือหัวที่ไม่มีผู้ใดกล้าล่วงเกิน ไม่ว่าจะเป็นใครต่างไม่กล้าลูบคม ได้แต่ถอยฉากหลบเลี่ยง

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปแล้ว!

“ครึ่งปีแล้ว หลินสวินปรากฏตัว ศึกเดียวก็สยบฆ่าผู้แข็งแกร่งสำนักกระบี่เทียมฟ้าทั้งกลุ่ม แสดงให้เห็นถึงพลังต่อสู้ที่ไร้เทียมทาน”

“แต่อวิ๋นชิ่งไป๋กลับโอ้เอ้ไม่เคยปรากฏตัว หากเขารู้ข่าวยังจะทนต่อไปได้อีกหรือ”

คนส่วนหนึ่งคลางแคลงใจไม่สิ้น

นี่ผิดปกติยิ่ง ตามอุปนิสัยของอวิ๋นชิ่งไป๋ เป็นไปได้หรือที่เขาจะทนต่อความอัปยศใหญ่หลวงเช่นนี้ได้

ขณะที่โลกภายนอกปั่นป่วน พื้นที่ละแวกสถูปเจดีย์เหมือนจะกลายเป็นแดนต้องห้ามแห่งหนึ่ง ไม่มีใครกล้าเฉียดใกล้

เพราะต่างรู้ดีว่าหลินสวินกำลังฝึกตนอยู่ภายในสามพันสถูปเจดีย์นั่น

หนำซ้ำเขาเองก็ไม่กลัวถูกคนรู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่นี่สักนิด เสมือนกำลังเฝ้ารออวิ๋นชิ่งไป๋มาหาถึงที่โดยตลอด!

ท่าทีเช่นนี้เดิมทีก็เป็นพลังอำนาจเหยียดหยันอันไร้รูปอย่างหนึ่ง พาให้ผู้คนใจสะท้าน

ทว่าเหนือความคาดหมายของทุกคน พร้อมๆ กับเวลาที่เคลื่อนคล้อย อวิ๋นชิ่งไป๋ไม่เคยปรากฏตัวเลย…

‘อาการบาดเจ็บของเขาสาหัสมาก แม้จะฟื้นตื้นขึ้นมา กลัวแต่ว่าคงไม่กล้ามุ่งหน้ามาข้าทันทีทันใด เพราะเขาย่อมไม่อาจทนให้ประสบความล้มเหลวอีกเป็นครั้งที่สองอย่างเด็ดขาด’

มีเพียงหลินสวินเท่านั้นที่รู้ดีว่า ภายในเวลาอันสั้นไม่มีทางที่อวิ๋นชิ่งไป๋จะหวนคืนมาอีกครั้ง

เขาถึงขั้นสรุปชัด มีเพียงยามที่เตรียมตัวพร้อมเต็มที่ที่สุดแล้วเท่านั้น อวิ๋นชิ่งไป๋จึงจะปรากฏตัวต่อสายตาของคนทั่วหล้าอีกครั้ง

และตอนนั้น ระยะห่างจากวันแห่งศึกตัดสินของเขาและอวิ๋นชิ่งไป๋คงจะไม่ไกลเกินไปอย่างแน่นอน!

…

ในป่าลึกไร้คืนวัน ฤดูกาลไม่รู้รอบปี

การเคลื่อนคล้อยของเวลา ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกปราณหรือปุถุชนคนทั่วไปล้วนไม่อาจย้อนคืน

คำกล่าวที่ว่าฟ้าดินเหมือนที่พักรับรองแขก กาลเวลาดั่งนักเดินทางที่ผ่านเลยไปคงจะเป็นเช่นนี้

นับตั้งแต่วันนั้นที่หลินสวินสังหารเหวินฉงเฟิงเป็นต้นมา ก็ผ่านไปเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว

ช่วงเวลาหนึ่งปีนี้บรรยากาศในแดนเก้าบนยิ่งเดือดระอุมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกแห่งหนล้วนอุบัติการเข่นฆ่านองเลือด การต่อสู้ไร้ปรานี

มีขุมอำนาจดุจนายเหนือหัวเผด็จการ ร่วงโรยจมดิ่งกลางเพลิงสงคราม

และมีบุคคลขอบเขตมกุฎที่แต่เดิมชื่อเสียงยังไม่โดดเด่น ในหนึ่งปีก็ผงาดง้ำดุจดาวหาง ดึงดูดความสนใจทั่วแดนเก้าบน

มีคนร่ำไห้ มีคนหัวเราะ มีคนผิดหวัง มีคนได้ใจ สุขโศกมากมายเคล้าระคน รักโลภโกรธหลงล้วนบังเกิดในแดนเก้าบน

หลายแห่งชื่นมื่น หลายแห่งโศกศัลย์

ช่วงหนึ่งปีนี้ลำดับรายชื่อร้อยอันดับแรกของกระดานทองคำผู้กล้าก็เปลี่ยนไปด้วยความเร็วที่พาให้ผู้คนปากอ้าตาค้าง พาให้ผู้คนจับตามองไม่ทัน

ยอดกำแพงเมืองผันเปลี่ยนธงราชัน ฝ่ายท่านสรรเสริญข้าขึ้นแท่นบัลลังก์!

แต่มีเพียงตำแหน่งที่หนึ่งของอวิ๋นชิ่งไป๋เท่านั้นที่ไม่เคยถูกคนสั่นคลอน

ขณะเดียวกัน ชื่อของหลินสวินก็ไม่เคยปรากฏบนกระดานทองคำผู้กล้าเช่นกัน

ถึงขนาดหนึ่งปีมานี้ ก็ไม่มีข่าวเกี่ยวกับหลินสวินแพร่กระจายออกมาอีกเลย

เพราะเขาเอาแต่ปิดด่านอยู่ภายในสถูปเจดีย์

หนึ่งปีนี้ เป็นปีที่เจ็ดที่แดนมกุฎปรากฏในดินแดนรกร้างโบราณ ระยะเวลาในการต่อสู้แห่งมกุฎครั้งนี้ ก็เหลือไม่ถึงสามปีแล้ว

…

ลมฝนดั่งเลือนราง กระดูกขาวกองเป็นภูเขา

หลังจากหนึ่งปีแห่งการเปลี่ยนแปลง พื้นที่สถูปก็กลับสู่ความเงียบสงบและว่างเปล่าดังที่ผ่านมา

ที่นี่ สุดท้ายก็เป็นแดนธรรมสถูปอันเป็นแดนดินหฤโหดที่เต็มไปด้วยอันตรายและความอัปมงคล ไม่ใช่ว่าใครจะมีปัญญาตั้งหลักปักฐานที่นี่ได้

เสียงการต่อสู้ดุเดือดที่สะเทือนจนหูจะหนวกระลอกหนึ่งดังก้องขึ้น

ก็เห็นปราณกระบี่แข็งกร้าวสายแล้วสายเล่าผสานเข้าด้วยกัน ฉีกทึ้งห้วงอากาศแตกเป็นเสี่ยง ดุดันพาให้เมฆลมเปลี่ยนสี

ดาบหักขาวกระจ่างดุจหิมะสายหนึ่งแล่นผ่านภายในนั้น กำลังต่อสู้ดุเดือดกับปราณกระบี่น่าสะพรึงที่เบียดเสียดแน่นขนัดเหล่านั้น

“นายท่าน ข้าข้ามอมตะเคราะห์ด่านสองแล้ว!”

เป็นเสี่ยวอิ๋น เพียงแต่บนดวงหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาหาใดเปรียบในอดีตของเจ้าตัวน้อย เวลานี้กลับเต็มไปด้วยความฮึกเหิมและเบิกบาน

หนึ่งปีมานี้ พัฒนาการของเสี่ยวอิ๋นก็เรียกได้ว่ารวดเร็วระดับเทพ

บางทีหากพูดถึงระดับอาจเทียบหลินสวินไม่ติด แต่ควรรู้ว่ามันเป็นถึงราชันหนอนที่เหยียบย่างระดับมกุฎราชันตัวแรกในเผ่าหนอนกินเทพ

กอปรกับพลังพรสวรรค์น่าสะพรึงที่ติดตัวมันมาแต่เกิด ข้ามระดับฆ่าศัตรูไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปสักนิด

ถึงขนาดว่าด้วยศักยภาพในยามนี้ของหลินสวิน หากเจอกับการลอบฆ่าของเสี่ยวอิ๋น ก็ต้องถอยกรูดสุดกำลังเป็นแน่

“ไม่เลว ไม่เลว”

หลินสวินพอใจยิ่ง แรกเริ่มเดิมทีเพื่อจะบ่มเพาะเสี่ยวอิ๋น ทำให้เขาสิ้นเปลืองเวลาและพละกำลังมากมายไปรวบรวมสมบัติเพื่อความก้าวหน้าให้เสี่ยวอิ๋น

แต่หลายปีมานี้ ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลยสักนิด

เพราะเสี่ยวอิ๋นมีศักยภาพในการเลื่อนระดับด้วยตัวเองแล้ว มรรคาของมันก็เรียกได้ว่าเป็นเอกลักษณ์เช่นกัน จำเป็นต้องให้มันไปแสวงหาด้วยตัวเอง

แม้แต่หลินสวินก็ช่วยอะไรไม่ได้

“นายท่าน พวกเราจะออกจากที่แห่งนี้เมื่อไหร่”

เสี่ยวอิ๋นเอ่ยถาม

“รออีกระยะหนึ่ง”

หลินสวินมีคำตอบอยู่ในใจ ขณะพูดก็พาเสี่ยวอิ๋นกลับไปที่สามพันสถูปเจดีย์

เพิ่งเดินเข้าไปในเจดีย์ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะบ้าคลั่งดังขึ้นระลอกหนึ่ง…

“ฮ่าๆๆ สวรรค์ไม่รังแกข้า ในที่สุดก็ให้ข้าหยั่งถึงนัยเร้นลับส่วนหนึ่งของลายมรรคหินสลักสิบแปดแผ่นนี่เสียที!”

เป็นเสียงของเจ้าคางคก

หลินสวินจิตใจไหวสะท้าน ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ เจ้าคางคกและนกทมิฬร่วมกันศึกษาและสำรวจมาหนึ่งปีกว่า ทั้งคู่ต่างลงความเห็นว่ามหาศุภโชคที่ซุกซ่อนในสามพันสถูปเจดีย์ ก็อยู่ในลายมรรคหินสลักสิบแปดแผ่นนี่แหละ

แต่ก็เพิ่งวันนี้เองที่ได้ยินเจ้าคางคกบอกข่าวดีนี้ออกมา!

ควรรู้ว่าเจ้าคางคกเป็นถึงทายาทเผ่าคางคกทองสามขา แยกแยะสรรพสิ่งได้โดยกำเนิด รอบรู้อดีตและปัจจุบัน ส่วนนกทมิฬก็ไม่ธรรมดา ล่วงรู้ความลับที่น่าเหลือเชื่อมากมาย

แต่กลับเสียเวลาไปหนึ่งปีกว่าถึงค้นพบนัยเร้นลับภายในนั้น แค่คิดก็รู้ว่าศุภโชคชิ้นนี้ซุกซ่อนอยู่ลึกปานไหน

และเจ้าคางคกกับนกทมิฬ ทุ่มเทแรงกายแรงใจและอุตสาหะเพื่อสิ่งนี้มากมายเท่าใดกัน

หลินสวินพลันเดินขึ้นไปบนชั้นสิบแปดโดยไม่ลังเล

ก็เห็นเจ้าคางคกอยู่กับนกทมิฬ ดวงตาต่างทอประกาย จับจ้องลายมรรคหินสลักบนกำแพงอย่างตื่นเต้นหาใดเปรียบ

อาการเช่นนั้นเหมือนผีหื่นกระหายจับจ้องสาวงามชัดๆ ถูหมัดเช็ดฝ่ามือ ท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือ

“พบอะไรหรือ”

หลินสวินเดินเข้าไป เอ่ยถามอย่างใคร่รู้

……………………………..