Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1346

“ตาย!”

ในเสียงระเบิด สองมือของอูหลิ่วฉือประคองสุริยันใหญ่สีทองผ่ากระแทกออกไป

ชั่วขณะนั้นราวกับสุริยันที่แท้จริงดวงหนึ่งร่วงหล่นจากฟากฟ้า หมายจะทำลายล้างโลก อากาศล้วนหลอมละลาย ผืนป่ารอบๆ มอดไหม้ขึ้นมา

ผึง!

และตอนนี้เอง เสียงหวีดแปลกประหลาดดังก้องขึ้น

บนสายธนูสีแดงสดที่ถูกดึงจนตึง ศรแห่งนภาครามยิงออกมา กลางฟ้าดินเกิดปรากฏการณ์น่ากลัวที่ธารดาราระเบิด สรรพสิ่งยุบทลาย

และรอบๆ ธนูวิญญาณไร้แก่นสารก็สะท้อนภาพสุริยันจมดิ่ง กาทองร้องไห้เป็นสายเลือด!

แวบเดียวก็สามารถมองเห็นว่า ห้วงอากาศ ฝุ่นควัน และรัศมีแสงรอบๆ… ล้วนพังทลายแตกดับในชั่วพริบตา แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกึกก้องปั่นป่วนรุนแรง

ราวกับเมื่อศรนี้ยิงออกมา ก็นำพาทุกสิ่งเข้าสู่ความว่างเปล่าอย่างหนึ่ง และทำลายล้างมันจนสิ้นซาก!

ภาพนี้สะท้านขวัญเกินไป

เพียงแค่ศรเดียวเท่านั้น

ฟ้าดินถูกอานุภาพนี้ช่วงชิง!

ตูม

ศรแห่งนภาครามราวกับรุ้งเทพ แทงอาทิตย์สีทองดวงนั้นทะลุอย่างง่ายดายกลางอากาศ ทำให้มันระเบิดเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นเปลวเพลิงที่ม้วนตัวปั่นป่วน

และศรแห่งนภาครามอานุภาพไม่ลดลง พุ่งทะยานไปทางอูหลิ่วฉือที่อยู่ห่างออกไป!

“สมควรตาย!”

สีหน้าของอูหลิ่วฉือเปลี่ยนไปโดยพลัน

สำหรับเขา แม้มีศรแห่งนภาครามหลินสวินก็ยากจะแสดงอานุภาพของศรนี้ ถึงอย่างไรเด็กนี่ก็เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งระดับอมตะเคราะห์ด่านเจ็ดคนหนึ่งเท่านั้น

แต่ใครจะคิดว่า พลังของศรนี้เหนือการคาดการณ์ของเขาอย่างสิ้นเชิง!

‘เป็นพลังของธนูนั่น ทำให้ศรนภาครามสำแดงอานุภาพที่เหนือจินตนาการ’

อูหลิ่วฉือในฐานะอิรยะประสบการณ์หลากหลายเพียงใด สามารถตัดสินสาเหตุได้ในทันที

สวบ!

เงาร่างของเขาพริบไหว เคลื่อนผ่านห้วงอากาศหลบหนี

แต่สิ่งที่ทำให้อูหลิ่วฉือขนลุกคือ ศรนภาครามประหนึ่งมีชีวีต กักขังตัวเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา พุ่งทะยานเข้ามาราวกับจะกัดกินกระดูก!

‘เบื้องบนเป็นนภาครามเบื้องล่างเป็นยมโลก ข้าดันลืมไปว่าเมื่อศรนี้แผลงออกมา ไม่เห็นเลือดไม่หวนกลับ!’

ในใจอูหลิ่วฉือเดือดดาล

พรวด!

ในขณะที่อูหลิ่วฉือพยายามจะหลบอีกครั้ง เพียงรู้สึกว่าหน้าอกเจ็บปวดรุนแรง ถูกศรแห่งนภาครามทะลวงเป็นรูเลือดทั้งอย่างนั้น

เขากลั้นไม่อยู่อีกต่อไปส่งเสียงร้องเจ็บปวดออกมา ใบหน้าชราดุร้ายขึ้นมา

แปลกประหลาดเกินไปแล้ว!

ด้วยพลังระดับอริยะของเขา แม้แต่หลบหนีดันทำไม่ได้ เหตุใดศรนภาครามจึงน่ากลัวเพียงนี้

ชั่วขณะนี้อูหลิ่วฉือฉุกคิดถึงป้ายวิญญาณแต่ละป้ายในศาลบรรพชนของเผ่า ในหมู่ป้ายวิญญาณเหล่านั้น อย่างน้อยมีกว่าครึ่งที่ตายภายใต้ศรเทพทั้งเก้าของเผ่าต้าอี้

และบรรพชนที่ตายภายใต้ศรนภาคราม อย่างน้อยมีมากกว่าสิบคน พวกเขาทุกคนล้วนมีพลังปราณระดับอริยะ!

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ ถึงขั้นมีพลังต่อสู้ระดับมหาอริยะ!

แต่สุดท้ายล้วนตายภายใต้ศรนภาคราม

ทั้งหมดนี้ล้วนสามารถยืนยันความน่ากลัวของศรนภาคราม

ในเวลาเดียวกันในใจหลินสวินเองก็ตกตะลึงระลอกหนึ่ง หลังจากเข้าสู่ดินแดนรกร้างโบราณ มีน้อยครั้งที่เขาจะใช้ธนูวิญญาณไร้แก่นสาร

ส่วนศรแห่งนภาครามยิ่งไม่เคยใช้แม้แต่ครั้งเดียว

คิดไม่ถึงว่าภายใต้การประสานของธนูวิญญาณไร้แก่นสารและศรแห่งนภาคราม จะสามารถเกิดพลังทำลายล้างที่น่ากลัวเพียงนี้

‘ที่ราชินีกระหายเลือดจ้าวซิงเย่พูดไว้ไม่ผิด ศรเทพทั้งเก้าของเผ่าต้าอี้คือดาวข่มแต่กำเนิดของเผ่าอีกาทอง’

‘ยังมีธนูวิญญาณไร้แก่นสาร เรียกได้ว่าเป็นอาวุธสังหารชั้นเลิศ ตอนนั้นราชินีกระหายเลือดเคยพูดว่า หากอยากตามหาวิญญาณอาวุธของธนูวิญญาณไร้แก่นสารกลับคืนมา สามารถไปที่หุบเขาตะวันคล้อยสักเที่ยว…’

‘คาดเดาเช่นนี้ ระหว่างธนูวิญญาณไร้แก่นสารกับเผ่าอีกาทอง น่าจะต้องมีบุญคุณความแค้นที่คลี่คลายไม่ได้ถึงจะถูก…’

‘น่าเสียดาย ด้วยพลังของข้าในตอนนี้ยังไม่เพียงพอจะไปบุกหุบเขาตะวันคล้อย มิฉะนั้นก็อยากฉวยโอกาสนี้ไปสักรอบเสียจริง’

ความคิดเหล่านี้แวบขึ้นมาในใจหลินสวินทันใด

แต่ในมือเขาไม่หยุดชะงักแม้สักนิด ง้างสายธนูอีกครั้ง

วู้ม

ทันใดนั้นระลอกคลื่นแปลกประหลาดที่ประหนึ่งเสียงโหยหวนของเทพมารดังก้องขึ้นอีกครั้ง

สีหน้าของอูหลิ่วฉือเปลี่ยนไปทันที ชูมือเรียกค้อนทองแดงด้ามหนึ่งออกมา สายฟ้าสีทองพรั่งพรู ทุบกระแทกใส่หลินสวินโดยพลัน

ค้อนทองแดงนี้เห็นชัดว่าเป็นสมบัติอริยะชิ้นหนึ่ง!

และเมื่อใช้ในมืออริยะอย่างอูหลิ่วฉือ อานุภาพที่เกิดขึ้นจึงสามารถสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

พลันเห็นว่าชั่วพริบตานั้นพายุปั่นป่วนลมคะนองปกคลุมฟ้าดิน ในห้วงอากาศถึงกับควบรวมดอกตูมสายฟ้าหลายดอกออกมา แผ่วพลิ้วล่องลอยลงมาโดยมีสายฟ้าโลดแล่น

สวบ!

ศรแห่งนภาครามพุ่งออกมา ดุเดือดรุนแรงถึงขั้นน่าสะพรึง ทะลวงลำแสงสายฟ้าเป็นชั้นๆ โดยตรง พุ่งโจมตีไปทางอูหลิ่วฉือ

อูหลิ่วฉือตะโกน ถือค้อนทองแดงฟาดตีดังปัง ศรแห่งนภาครามถูกสกัดไว้

แต่ทั้งร่างของเขากลับถูกแรงกระแทกที่น่ากลัวนั่นสะเทือนจนเซถอย หน้าอกกระเพื่อมรุนแรง กระอักเลือดคำหนึ่งออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว

นี่ทำให้อูหลิ่วฉือยังยากจะเชื่อ

คนหนุ่มระดับอมตะเคราะห์ด่านเจ็ดคนหนึ่ง ใช้เพียงหนึ่งคันธนูหนึ่งศรก็มีพลังที่โจมตีเขาจนบาดเจ็บได้แล้วงั้นหรือ

เหลวไหลเกินไปแล้ว!

แต่ดันเกิดขึ้นมาเสียอย่างนั้น!

“มาอีก วันนี้ข้าจะง้างธนูยิงกา ทำลายล้างสัตว์เดรัจฉานอย่างเจ้าซะ”

ผมดำของหลินสวินพลิ้วไหว ท่าทางเย่อหยิ่ง คลื่นพลังในร่างกายไหลสู่ธนูวิญญาณไร้แก่นสารราวกับแม่น้ำใหญ่

วู้ม

ศรแห่งนภาครามพาดบนสายธนูที่ดึงจนตึงอีกครั้ง พายุสายฟ้าสั่นสะเทือน เทพมารคำราม ความรุนแรงของอานุภาพสั่นสะเทือนเก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดิน

สีหน้าของอูหลิ่วฉือมืดทะมึนคล้ำเขียวถึงขีดสุดแล้ว ตาแทบถลนออกมา

อริยะที่ยิ่งใหญ่ กลับถูกคนรุ่นหลังคนหนึ่งโจมตีจนบาดเจ็บต่อเนื่อง เป็นความน่าอับอายอย่างมหันต์ ทำให้เขาแทบคลั่ง

“ข้าจะฆ่าเจ้า”

เขาตะคอก

ฝีมือของอริยะ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นี้

ชั่วขณะนี้ก็เห็นอูหลิ่วฉือสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง รุ้งเทพสีทองเป็นสายๆ ทะลวงอากาศ เปลี่ยนเป็นวงแสงที่ดุจดั่งตะวันดวงน้อยมากมายเป็นร้อยเป็นพัน เบียดแน่นหนาทึบ ปูแผ่เต็มฟ้า

พันตะวันผลาญอากาศ!

นี่คือวิชาลับอริยะมรรคชั้นสูงเฉพาะเผ่าอีกาทอง ชักนำแนวโน้มแห่งความว่างเปล่าโดยรอบ เป็นพลังที่มีเพียงอริยะเท่านั้นจึงจะครอบครองได้

หลินสวินนัยน์ตาหดรัดลงทันที

……

เขาตัดสินได้ในทันทีว่าอีกาเฒ่าตัวนี้กำลังคลั่ง ใช้พลังทั้งหมดแล้ว!

‘ดูเหมือนว่าได้แต่ต้องใช้…’

ตอนที่หลินสวินตัดสินจะใช้ไพ่ตายนั่นเอง จู่ๆ ก็เห็นสัญลักษณ์แน่นขนัดสายหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศกะทันหัน ไหลเข้าธนูวิญญาณไร้แก่นสารในมือ

“หืม?”

แขนของหลินสวินหนักอึ้งขึ้นมาพลัน สัมผัสได้ว่าธนูวิญญาณไร้แก่นสารเหมือนมีชีวิตขึ้นมาในชั่วขณะนี้ กลิ่นอายดุดันรุนแรงที่น่าหวั่นหวาดไม่มีที่สิ้นสุดปรากฏขึ้นราวกับภูเขาไฟระเบิด

“เด็กเมื่อวานซืน สามารถบีบให้ข้าใช้ไพ่ตาย เจ้าก็สามารถตายตาหลับได้แล้ว ไปตายซะ!”

ห่างออกไปอูหลิ่วฉือตะโกนอย่างเดือดดาล สีหน้าเหี้ยมโหดน่ากลัว

ตูม!

ในอากาศเต็มไปด้วยวงแสงนับพันที่ราวกับตะวันดวงเล็ก ร่วงพรูลงมาอย่างรวดเร็ว

ดุจดั่งฝนตะวัน!

พร่างพราวและแสบตาเกินไปแล้ว ทำให้ภูผาธารา ห้วงอากาศว่างเปล่ายโดยรอบทั่วสิบทิศถูกส่องสว่าง ผลาญเผาขึ้นมากะทันหัน สรรพสิ่งประหนึ่งถูกเผาอย่างสิ้นเชิง

นี่ก็คือพันตะวันผลาญอากาศ อานุภาพของวิชาลับอริยะมรรค!

ในเวลาเดียวกันหลินสวินเองยังไม่ทันได้ตอบสนอง คันธนูที่ง้างจนตึงแต่แรกพลันสั่นอย่างรุนแรงขึ้นมาคราหนึ่ง

ปึง!

ศรแห่งนภาครามยิงพุ่งออกไปพร้อมกัน

หนึ่งศรเมื่อเทียบกับเมื่อครู่นี้แล้ว อานุภาพแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง มีพลานุภาพท่วมฟ้าที่สังหารจักรวาลและผ่าแหวกนิรันดร์กาลได้

ไอดุร้ายที่โหมซัดระเบิดปะทุออกมาพร้อมกับศรนี้ ราวกับน้ำหมึกดำสนิทแต่งแต้มฟ้าดินจนกลายเป็นสีดำ

วงแสงมากมายราวกับตะวันดวงน้อยที่กระหน่ำลงมาเหล่านั้น ยังไม่ทันได้สำแดงอานุภาพก็ถูกไอดุดันนั่นปกคลุมท่วมท้น…

ลบล้างทั้งหมด!

“นี่…”

อูหลิ่วฉือแข็งทื่อไปทั้งตัว เบิกตาโพลง แทบไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

นี่คือวิชาอริยมรรคที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา กลับถูกสลายอย่างง่ายดายเช่นนี้หรือ

ปึง!

และตอนนี้เอง ศรเทพดอกหนึ่งทะลวงสังหารเข้ามา

นี่ไม่เหมือนศรดอกหนึ่ง แต่เหมือนเคียวในมือเทพแห่งความตาย เต็มไปด้วยไอดุดันงที่สามารถทำให้จักรวาลเปลี่ยนสี น่าสะพรึงอย่างไร้ที่สิ้นสุด!

“เป็นไปได้อย่างไร!?”

อูหลิ่วฉือตกใจจนหนังหัวชาวาบ ขวัญหนีดีฝ่อ

ตั้งแต่ก้าวเข้าสู่ระดับอริยะ เขาก็ไม่ได้สัมผัสกลิ่นอายแห่งความตายที่อยู่ใกล้ขนาดนี้มานานแล้ว

หนี!

แทบจะเป็นไปตามสัญชาตญาณ เขาเลือกหนีอย่างไม่ลังเลสักนิด โคจรวิชาเคลื่อนผ่านอากาศจนถึงขีดสุด

เสียดายที่เขายังคงประเมินความน่ากลัวของศรดอกนี้ต่ำเกินไป!

ก็ได้ยินเสียงพรืดดังขึ้นคราหนึ่ง ในตำแหน่งที่ห่างออกไปพันจั้ง อูหลิ่วฉือซึ่งกำลังเคลื่อนย้ายผ่านอากาศถูกศรดอกหนึ่งแทงทะลุ ร่างกายระเบิดออกโดยตรง!

ฝนโลหิตสาดพรมราวกับน้ำตก

งดงามและน่าสยองราวกับม้วนภาพคาวเลือด

อริยะคนหนึ่งถูกสังหารด้วยหนึ่งศร ร่างกายและจิตวิญญาณดับสลาย!

——