Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1351

อวี๋ซิวทั้งโกรธทั้งตะลึง!

บรรลุอริยะถึงตอนนี้ เขาผ่านศึกนองเลือดมานับไม่ถ้วน เหตุการณ์ที่อันตรายกว่านี้ก็เจอมาแล้ว

แต่ยังไม่เคยทำให้เขาโกรธขนาดนี้

คนรุ่นเยาว์ระดับอมตะเคราะห์ด่านเจ็ดคนหนึ่ง เพราะยืมพลังประหลาดลึกลับอย่างหนึ่งก็ราวกับไร้เทียมทานแล้ว เพียงยกมือก็ทำให้เขาบาดเจ็บ!

ความรู้สึกเช่นนี้เหมือนถูกมดบนพื้นกัดเข้าที่หัวใจอย่างแรง สิ่งที่ทำให้อวี๋ซิวทนไม่ได้ยิ่งกว่าอาการบาดเจ็บ คือความอับอาย!

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เพียงกระบี่เดียวเขาก็สามารถเฉือนสังหารคู่ต่อสู้ทุกคนที่ต่ำกว่าระดับอริยะได้แล้ว

แต่วันนี้กลับแตกต่าง

ชิ้ง!

อวี๋ซิวไม่อาจคิดมากความคู่ต่อสู้ก็สังหารมาแล้ว เขาเรียกอาวุธอริยะของตนออกมาอย่างไม่ลังเล

เป็นกระบี่มรรคสีแดงชาดส่องประกายโลหะเย็นเยียบเล่มหนึ่ง

เสียงกระบี่ครวญราวกับกระแสน้ำ แฝงร่องรอยกรำศึกอันยาวนาน เคยเข่นฆ่าทั่วสิบทิศกับอวี๋ซิว และเคยสังหารศัตรูมานับไม่ถ้วน!

“ฟัน!”

เขาตะโกนร้อง เงาร่างสูงยาวราวกับสูงใหญ่ไร้สิ้นสุด แขนเสื้อสั่นสะเทือน หนวดผมปลิวสะบัด ควบคุมกระบี่กลางอากาศ ฟันสังหารออกมา

ฉัวะ

กระบี่มรรคจรัสแสง ไอสังหารพลุ่งพล่าน รอบๆ หลั่งเลือดเป็นสายน้ำ กระดูกขาวกองเป็นภูเขา ไอสยดสยองทะลวงฟ้าดิน

น่ากลัวเกินไป!

ในเมืองใหญ่ที่ห่างจากที่นี่ไกลโพ้น ก็มีผู้ฝึกปราณจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังตะลึงในขณะนี้ หวาดกลัวจนสีหน้าเปลี่ยนไป

บนถนนที่ตอนแรกครึกครื้น พลันถูกบรรยากาศกดดันอันน่ากลัวปกคลุม ฟ้าดินล้วนหม่นแสง

เสียงร้องตกใจ แตกตื่น หวาดหวั่นดังขึ้นเป็นระลอก

ส่วนพวกที่คิดว่าตนพลังปราณสูงส่ง ทะยานห้วงอากาศขึ้นมาและมองไปยังบริเวณไกลโพ้น แต่ไม่ทันไรพวกเขาก็เหงื่อแตกพลั่ก จิตใจสูญเสียการควบคุม สีหน้าขาวซีด

อริยะออกโจมตี!

ที่ตรงนั้นเกิดการต่อสู้แห่งระดับอริยะที่น่ากลัวจนไม่สามารถจินตนาการได้!

สุดท้ายพวกเขาก็ร่วงตกจากห้วงอากาศอย่างสะบักสะบอมราวกับเกี๊ยวตกลงหม้อ

และในตอนนี้เองฝ่ามือของหลินสวินกดประทับ อานุภาพราวกับมหาจักรพรรดิโบราณเคลื่อนทัพ กระแทกออกมา

โครม!

เสียงสะท้านฟ้าสะเทือนดินก้องสะท้อน เหนือฟ้าสูงนั่นท้องฟ้าดุจดั่งระเบิดออก แสงอริยะพร่างพราวไร้สิ้นสุดพรั่งหรูม้วนตัว ราวกับปรากฏการณ์ประหลาดวันสิ้นโลกมาเยือนในขณะนี้

จากนั้นเสียงเคร้งดังลั่น ในละอองแสงที่สาดกระเซ็นอวี๋ซิวกระอักเลือดถอยหลัง เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น เลือดย้อมทั่วตัวประหนึ่งมนุษย์เลือด!

ตูม!

แต่ไม่รอให้เขาทรงตัวได้ เงาร่างของหลินสวินก็พุ่งออกมาแล้ว เสมือนประกายแหลมคมที่ดุเดือดถึงที่สุด มีอานุภาพไร้เทียมทาน

“วัฏจักรว่างเปล่านำพา!”

ขู่หยาโจมตีมาจากอีกด้าน กระบี่มรรคสีเขียวเล่มหนึ่งโฉบพุ่งออกมา ราวกับม่านฟ้าสีเขียวแขวนตัว ชักนำพลังแห่งวัฏจักรว่างเปล่า

“ยังจะรออะไร ลงมือ สังหารเจ้าเดรัจฉานนี่ซะ!”

บนรถศึกสำริดซย่าโหวเสวี่ยตะโกนก้อง หมอกดำพลุ่งพล่านทั้งตัว ทวนวงเดือนหลั่งเลือดในมือเปล่งแสงเลือดท่วมฟ้า

ใครก็ดูออกว่าพลังของหลินสวินแปลกประหลาดและน่ากลัวอย่างมาก เริ่มจากระหว่างสะบัดแขนเสื้อ ก็ซัดซย่าโหวเสวี่ยกับขู่หยาให้สะเทือนถอย

จากนั้นตามฆ่าอวี๋ซิวตลอดทาง โจมตีจนอีกฝ่ายถึงขั้นบาดเจ็บหนักกระอักเลือดไม่หยุด!

นี่เป็นมดปลวกระดับอมตะเคราะห์ด่านเจ็ดคนหนึ่งซะที่ไหน เป็นบุคคลน่ากลัวที่สามารถสังหารอริยะได้ชัดๆ

ดังนั้นเหล่าอริยะในที่นั้นต่างออกเคลื่อนไหว!

“ปัก!”

ซางเย่แห่งเผ่าวิญญาณสมุทรชุดชาววังสีม่วงพลิ้วไหว บนศีรษะปรากฏไข่มุกกลมมนสุกใส โอบล้อมด้วยกฎเกณฑ์อริยมรรคเป็นสายๆ

ทันทีที่ปรากฏ ห้วงอากาศ สรรพสิ่ง ท้องฟ้า ฝุ่นควัน รวมถึงเส้นแสงเหมือนถูกปักไว้

แม้แต่หลินสวินที่กำลังเข่นฆ่าเต็มกำลัง เงาร่างก็ชะงักไปเช่นกัน

“มุกอริยะปักสมุทร พวกเฒ่าสารเลวถึงกับเริ่มลงมือพร้อมกันโดยไม่ห่วงหน้าแล้ว!”

เซี่ยวปู้กุยที่อยู่ห่างออกไปนัยน์ตาหดรัดลง หมายจะออกมือช่วยเหลือ แต่กลับถูกเยี่ยจิ่วเซียวที่อยู่ข้างๆ ขวางไว้

“เจ้าหนูให้เราชมการต่อสู้ เช่นนั้นพวกเราก็จะชมการต่อสู้ ดูซิว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหนกันแน่ ถึงกล้าพูดออกมาว่าจะสังหารอริยะ”

เยี่ยจิ่วเซียวสีหน้าแปลกประหลาด “หากเขาเจออันตรายจริงๆ พวกเราค่อยลงมือก็ได้”

“ไม่ผิด พวกเราเพียงต้องระวังพวกที่ซ่อนอยู่ในที่มืดก็พอแล้ว”

สายตาของเหวยฉางอวิ๋นราวกับกระบี่ กวาดมองความว่างเปล่าไกลออกไป

ตูม!

จังหวะที่คุยกันก็เห็นเงาร่างของหลินสวินขยายออกกะทันหัน จิตแห่งการเข่นฆ่าพวยพุ่งออกมาทั่วร่างกาย

แข็งแกร่งราวกับหินกล้า

กว้างใหญ่ไพศาลราวกับจักรวาลฟ้าดารา!

ไอสังหารนั่นถึงขั้นให้ความรู้สึกถึงความสมบูรณ์ เจิดจ้า และไร้ขอบเขตอย่างหนึ่งรางๆ

ภายใต้การพุ่งโจมตีของไอสังหารระดับนี้ พลังของมุกอริยะปักสมุทรระเบิดโดยพลัน ถูกกระแทกแตกสลายอย่างรุนแรง

“ลงมือพร้อมกันก็ดี จะได้ไม่ยุ่งยาก”

หลินสวินสีหน้าราบเรียบ เสียงเรียบเฉย มีความรู้สึกที่สงบถึงขีดสุดอย่างหนึ่ง บนร่างเขาไอสังหารโหมซัด แต่ไม่ได้ดูเหี้ยมโหด กลับให้ความรู้สึกเคร่งขรึมแก่ผู้คน

“ฆ่า!”

บนเวิ้งฟ้ากระบี่มรรคสีเขียวพริบไหว ก็ประหนึ่งม่านฟ้าม้วนตัว บดบังสิบทิศ ปราณกระบี่เรืองรองแผ่กว้างราวกับภาพวาด

กระบี่ดุจม่านฟ้า ม่านฟ้าดั่งภาพวาด!

นี่คือมรรคกระบี่ของขู่หยา

ตูม!

แทบจะในเวลาเดียวกัน กระแสน้ำสีเลือดไหลเชี่ยวกราก แสงประกายส่องระยับ ซย่าโหวเสวี่ยแห่งลัทธิบูชาจันทร์โจมตีเข้ามา กระชับทวนวงเดือนแหวกอากาศปิดล้อมหลินสวิน