Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1391

หน้าของราชันเกราะทองบิดเบี้ยวเกรี้ยวกราดเพราะความเจ็บปวดรุนแรง เขาพยายามขัดขืน แต่ร่างกลับถูกอานุภาพกดดันของหลินสวินกดทับไว้อย่างแน่นหนา

สิ่งนี้ทำให้เขาเข้าใจโดยสิ้นเชิง ครั้งนี้เจอเข้ากับพวกของแข็งแล้ว!

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้”

เสียงของเขาแหบพร่า บนหน้าเปี่ยมด้วยความเคียดแค้นและสงสัย

“เจ้าไม่ได้ลั่นวาจาว่าจะรับข้าเป็นข้ารับใช้หรอกหรือ ทำไมพอข้าอยู่ตรงหน้าเจ้า เจ้ากลับจำไม่ได้เสียแล้วล่ะ”

หลินสวินสีหน้าราบเรียบ

“เป็นเจ้า หลินสวิน!”

ราชันเกราะทองแข็งทื่อไปทั้งตัว เบิกตากว้าง มีอาการไม่อยากเชื่อ

ก่อนหน้านี้ตอนที่รู้ว่าในนครต้องห้ามแห่งจักรวรรดิมีชายหนุ่มคนหนึ่งนามว่าหลินสวิน เคยเหยียบย่ำทำลายตระกูลทรงอิทธิพลชั้นสูงสองตระกูลใหญ่ ราชันเกราะทองก็รู้สึกแปลกใจยิ่ง แต่มีความสุขบนคราวเคราะห์ของผู้อื่นเสียมากกว่า

ศึกภายในของเผ่ามนุษย์ เอื้อประโยชน์ต่อขุมอำนาจสัตว์อสูรมารอย่างพวกเขา

แต่เขากลับคิดไม่ถึง คนหนุ่มเช่นนี้จะปรากฏตัวอยู่ในถิ่นของเขาได้ หนำซ้ำ… ความแข็งแกร่งยังน่ากลัวถึงเพียงนี้

ควรรู้ว่าเขาเป็นถึงราชันอสูรมารอมตะเคราะห์ด่านเจ็ดเชียว!

แต่ยามนี้แม้แต่อานุภาพกดข่มของหลินสวินยังต้านไม่ได้ ถูกบีบให้คุกเข่าลงตรงๆ สิ่งนี้มีหรือจะไม่ทำให้ราชันเกราะทองตกใจ

จักรวรรดิมีพวกร้ายกาจเช่นนี้โผล่ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมยังอายุน้อยเช่นนี้อีก

“ตอบคำถามข้ามาสักสองสามข้อ ข้าสามารถทำให้เจ้าได้ตายสบายขึ้นมาหน่อย”

แววตาหลินสวินเย็นเยียบลุ่มลึก

“น่าขัน ถ้าอยู่โลกภายนอก บางทีข้ายังอาจลังเล แต่อยู่ที่นี่…”

ขณะราชันเกราะทองพูดก็ร้องเสียงดังลั่นขึ้นมา “ใต้เท้าบรรพจารย์อสูรมาร ท่านโปรดลงมือ สังหารเจ้าเดรัจฉานนี่ด้วยเถิด!”

ตูม!

ก็เห็นห้วงกระแสน้ำวนกลางอากาศมีมือใหญ่ข้างหนึ่งที่เกิดจากการรวมตัวของแสงสีเลือดโฉบออกมา พุ่งแผ่ครอบมาทางหลินสวิน

มือใหญ่นั้นแสงเลือดไหลเวียน แผ่กลิ่นอายชั่วร้ายที่น่าสะพรึงหาใดเปรียบ ประหนึ่งมือมารที่พุ่งออกมาจากนรก

นัยน์ตาหลินสวินหดรัดลง เงาร่างถอยหลังไป

กลิ่นอายของมือใหญ่สีเลือดสายนั้นแปลกประหลาดอย่างที่สุด ทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายร้ายแรง อย่างน้อยก็ต้องมีอานุภาพแข็งแกร่งระดับอริยะขึ้นไปจึงจะสามารถสำแดงการโจมตีนี้ได้

ปึง!

เหนือความคาดหมายของหลินสวิน ตอนที่มือใหญ่สีเลือดนั้นมาถึงกลางทาง จู่ๆ ก็เปลี่ยนทิศกะทันหัน ตบเข้าที่ร่างราชันเกราะทองซึ่งคุกเข่าหมอบบนพื้นอย่างรุนแรง

เพียงชั่วพริบตาร่างของเขาก็ถูกตบแบนราบ กลายเป็นบ่อเลือด

“ใต้เท้าบรรพจารย์อสูรมารท่าน…”

เสียงราชันเกราะทองเจือแววผิดหวัง ไม่อยากเชื่อ ยังไม่ทันสิ้นเสียง ทั้งกายและวิญญาณต่างก็มอดดับ

หลินสวินเห็นเช่นนี้ในใจก็เย็นวูบ

วู้ม!

โดยไม่ลังเล ธนูวิญญาณไร้แก่นสารและศรแห่งนภาครามถูกเขากุมไว้ในมือ พลังขับเคลื่อนทั่วร่างกู่ก้อง กลิ่นอายทั้งตัวห้อทะยานถึงสู่ระดับสูงสุดในพริบตา

ก่อนหน้านี้เขาเคยใช้ธนูวิญญาณไร้แก่นสารสังหารอริยะเทียมเผ่าอีกาทองสองคน ยามนี้ก็ต้องดูว่าจะสามารถต้านทาน ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ ที่แปลกประหลาดนี้ได้หรือไม่

“น่าสนใจ ถึงกับให้ข้าได้เจอกับราชันที่เหยียบย่างมกุฎมรรคาคนหนึ่งบนโลกนี้เชียว”

ส่วนลึกของวังน้ำวนนั้น เสียงเย็นเยียบและขึงขังสายหนึ่งดังขึ้น

“เจ้าเป็นใคร”

หลินสวินขมวดคิ้ว

“สถานะของข้า เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติจะล่วงรู้ เดิมทีข้าตั้งใจจะกำจัดเจ้าเสีย แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว”

เสียงที่เย็นเยียบนั้นอื้ออึงกึกก้อง “ให้โอกาสเจ้าสักหน โขกหัวสาบานว่าจะรับใช้ข้า รอถึงยามที่ข้าออกด่าน จะมอบพลังระดับมกุฎอริยะให้เจ้าเอง!”

หลินสวินหลุดขำพรืดออกมา กล่าวว่า “ข้าก็จะให้โอกาสเจ้าสักหน ไสหัวออกมาคุกเข่าร้องขอชีวิต ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างสมเกียรติอยู่บ้าง”

ขณะพูดสายธนูสีแดงฉานปานเลือดของธนูวิญญาณไร้แก่นสารถูกง้างเต็มเหนี่ยว ส่งเสียงร้องครวญสะเทือนห้วงอากาศ

เสียงนั้นเงียบกริบลงทันควัน บรรยากาศก็พลอยเปลี่ยนเป็นตึงเครียดหาใดเปรียบด้วย

สถานการณ์ตึงเครียด!

หลินสวินรับรู้ได้อย่างชัดเจน ว่าส่วนลึกของวังน้ำวนนั้นมีพลังประหลาดที่น่าสะพรึงสะท้านโลกกำลังรวมตัวกันอยู่ ทำให้คนขนพองสยองเกล้า

“สมกับเป็นบุคคลที่เหยียบย่างมกุฎมรรคา ความกล้าหาญนี้ทำให้ข้ายังอดชื่นชมไม่ได้ หากเจ้าถวายชีวิตให้ข้า ไม่แน่ข้าอาจฉีกกฎ รับเจ้าเป็นศิษย์เบื้องท้าย ถ่ายทอดมรรคาสูงสุดแห่งการบรรลุอริยะกลายเป็นบรรพจารย์ให้แก่เจ้า!”

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง เจือแววชื่นชม

หลินสวินยิ้มบางๆ กล่าวว่า “เจ้ามีศักยภาพมากมายเช่นนี้ เหตุใดกลับไม่กล้าแสดงตัวเรื่อยมา หรือว่าเพราะถูกจองจำไว้ที่ใดสักแห่ง”

เหนือความคาดหมายของหลินสวิน เสียงนั้นกล่าวเรียบเฉย “เจ้าฉลาดยิ่ง ข้าเองก็ไม่คิดปิดบัง แต่เจ้ากลับไม่รู้เลย ต่อให้ตอนนี้จะยังไม่อาจหลุดพ้น ภายในสิบปีข้าจะต้องทำลาย ‘โซ่มรรคกักจิต’ นี่แล้วปรากฏตัวสู่โลกอีกครั้ง!”

เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวต่อไปว่า “ข้าอยากรู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใดโลกนี้ถึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ และเหตุใดในช่วงไม่กี่ปีมานี้ถึงไม่เคยมีอริยะปรากฏตัวขึ้นหยุดยั้งภัยพิบัติที่หอบม้วนโลกหล้าครานี้เลย”

เสียงนั้นเจือพลังมอมเมาจิต “ง่ายดายยิ่ง พวกเขาต่างยากจะปกป้องตัวเองได้ ต้องไปสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่งเพื่อสลายพิบัติเคราะห์ และลำพังอาศัยแค่ผู้แข็งแกร่งระดับราชันในโลกพวกนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะต้านทานการลุกลามของภัยพิบัติครั้งนี้!”

เปลือกตาหลินสวินกระตุก นึกถึงจักรพรรดิและจักรพรรดินีที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย และนึกถึงคนอื่นๆ อย่างราชันกระหายเลือดจ้าวไท่ไหล เจ้าสำนักสำนักศึกษามฤคมรกต…

สิบกว่าปีแล้วที่ในจักรวรรดิเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่จากสัตว์อสูรมาร พวกเขากลับไม่เคยปรากฏตัว หรือว่าจะไปยังสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่งอย่างที่ ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ ว่ามาจริงๆ

บึงเลือดเวิ้งว้างกกลางห้วงอากาศแตกระเบิดทันควัน ถูกโจมตีจนแหลกลาญ

และเวลานี้เอง วังน้ำวนที่ลอยอยู่เหนือบึงเลือดเริ่มก็โคลงเคลงรุนแรงขึ้นมาทันที เริ่มปริแตกพังครืนทีละส่วน

“เจ้า… ถึงกับกล้าทำลายแท่นบูชาของข้า…!”

เสียงนั้นเปลี่ยนเป็นร้อนรน เดือดาล เปี่ยมด้วยความเคียดแค้นขุ่นเคืองไร้สิ้นสุดอย่างสิ้นเชิง กล่าวเน้นทีละคำ “รอให้ถึงคราวข้าหลุดพ้นการจองจำ จะต้องทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่สามารถอย่างแน่นอน!!”

ครืน!

ยามที่เสียงนั้นสิ้นสุด กระแสน้ำวนที่ลอยตัวกลางห้วงอากาศก็พังครืนทรุดฮวบ อันตรธานหายไปอย่างสิ้นเชิง

“แม้จะเป็นบรรพจารย์อสูรมารที่ไม่มีสิ่งใดทำไม่ได้ ก็ยังเป็นบรรพจารย์อสูรมารที่ถูกจองจำคนหนึ่ง ซ้ำยังเพ้อเจ้อเช่นนี้ เกรงว่าคนอื่นคงไม่รู้ว่าเขาไม่อาจปลดพันธการ… ดูท่าคงเพราะถูกจองจำนานเกินไป ถึงยังคิดว่าตัวเองทำได้ทุกอย่างเหมือนในกาลก่อนอยู่กระมัง”

สีหน้าหลินสวินเจือแววเหยียดหยัน

เปลี่ยนเป็นคนอื่น จะต้องสะทกสะท้านเพราะคำพูดของบรรพจารย์อสูรมารแน่

แต่ไม่ใช่เขา

ตั้งแต่แรกเขาก็มองออกแล้วว่า ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ ที่ว่านี้ไม่สามารถปลดเปลื้องพันธนาการได้สักนิด บทสนทนาต่อจากนั้นก็ได้พิสูจน์จุดนี้แล้วด้วย

‘บรรพจารย์อสูรมาร’ ที่ไม่สามารถหลุดพ้นการจองจำได้ อาจทำให้คนอื่นกริ่งเกรง แต่หากอยากให้หลินสวินศิโรราบทั้งอย่างนี้ นั่นต่างหากที่เรียกว่าน่าขัน

“ที่แท้ก็เป็นนิ่มตัวหนึ่งนี่เอง…”

หลินสวินเหลือบมองปราดหนึ่ง ก็เห็นราชันเกราะทองที่ถูกตบตายคาพื้นเผยร่างเดิมออกมา ถึงกับเป็นตัวนิ่มสีทองความยาวหลายสิบจั้ง ร่างใหญ่เท่าเนินเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง

เขาสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่งแล้วเก็บร่างอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนหมุนตัวออกจากที่แห่งนี้

วู้ม!

เชิงเขาวิญญาณหยิน เงาร่างของหลินสวินเดินออกมาจากแท่นบูชาโบราณแห่งนั้น

เขาหมุนตัวทอดมองแท่นบูชานี้ หัวคิ้วขมวดมุ่น ภายในจักรวรรดิตอนนี้มีราชันอสูรมารมากมายซุ่มซ่อนอยู่ ราชันเกราะทองเป็นเพียงหนึ่งในนั้น

หากต้องการยับยั้งไม่ให้ ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ นั่นหลุดพ้นการจองจำ ก็ต้องกำจัดราชันอสูรมารพวกนี้ให้หมดภายในระยะเวลาอันสั้นที่สุด!

หาไม่ภายใต้การช่วยเหลือของราชันอสูรมารพวกนี้ ก็จะมีการรวบรวมของเซ่นไหว้เพื่อให้ ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ นั่นเสริมพลังได้มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเร่งให้เขาหลุดพ้นการจองจำได้มากขึ้น…

“ใครจะไปคิดว่าจุดประสงค์ที่ราชันอสูรมารพวกนี้ก่อหายนะ เผาชิงปล้นฆ่า ก็แค่เพื่อให้ ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ ที่ถูกจองจำนี้หลุดพ้นออกมา”

เมื่อหลินสวินนึกถึง ‘ของเซ่นไหว้’ พวกนั้น ในใจก็มีไอสังหารที่บอกไม่ถูกผุดขึ้นมา

ใช้ชีวิตและโลหิตสดๆ ของเด็กหญิงเด็กชายเผ่ามนุษย์ เป็นแหล่งที่มาของการฟื้นคืนพลังของ ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ นี่ วิธีการฝึกปราณนองเลือดที่ชั่วช้าเลวทรามหาใดเปรียบนี้ ทำให้หลินสวินยังรู้สึกไม่ดีและรังเกียจอย่างที่สุด

ในวันนี้ หลินสวินคนเดียวเหยียบเขาวิญญาณหยินรังสัตว์อสูรมารจนพังพินาศ ล่วงรู้ความลับของ ‘บรรพจารย์อสูรมาร’ และหิ้วร่างราชันเกราะทองกลับมา

——