Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1411

ครั้งนี้หิมะตกหนักเป็นพิเศษ เมฆขาวปกคลุม เมืองนครหยกโพลนทั้งแถบ

บนถนนหลินสวินเดินอยู่เพียงลำพัง ในแววตาเหม่อลอย เขาเดินอย่างไร้เป้าหมายอยู่อย่างนี้ หิมะตกใส่เต็มตัว ผมดำย้อมเป็นสีเกล็ดหิมะ

สุนัขล่าสัตว์ตัวหนึ่งหนีออกมา ส่ายหางไปมาใส่หลินสวินอย่างได้ใจ

สุนัขตัวหนึ่งเท่านั้นกลับสวมใส่เสื้อผ้าที่ตัดขึ้นพิเศษหรูหราพอดีตัว แม้แต่ตรงคอยังมีกระดิ่งทองคาดอยู่พวงหนึ่ง

โครก…

หลินสวินท้องร้องขึ้นมาอย่างไม่เอาไหน

เขาเคลื่อนสายตาเหลือบมองสุนัขตัวนั้นปราดหนึ่ง อีกฝ่ายสั่นระริกไปทั้งตัว ขนลุกซู่ขึ้นมาทีหนึ่ง เหมือนตกใจกลัวอย่างมาก หนีบหางหนีกระเจิงไป

ภาพนี้ทำให้อดนึกถึงคำพูดที่ว่า ‘หนีกระเจิงราวกับสุนัขจรจัด’ ไม่ได้

หลินสวินเก็บสายตา ในใจกลับคิดว่า ตนเหมือนจะไม่ได้ชิมรสชาติเนื้อสุนัขมานานมากแล้ว…

“มั่งมี มั่งมี!”

ห่างออกไป กลุ่มคนที่เหมือนจะเป็นข้ารับใช้ไล่ตามสุนัขล่าสัตว์ที่หนีออกมาตัวนั้นอย่างร้อนใจ

“เจ้าขอทาน หยุดนะ!”

ข้ารับใช้หญิงที่รูปลักษณ์งดงาม ท่าทางกลับดูเย่อหยิ่งคนหนึ่งขวางทางหลินสวินไว้อย่างขุ่นเคือง ชี้หน้าหลินสวินต่อว่าออกมา

“เจ้าทำอะไรลงไป ทำสุนัขแสนรักของฮูหยินตระกูลข้าตกใจ… เอ๊ะ เจ้า… เจ้าคือนายน้อยหรือ”

เสียงต่อว่าหยุดไปอย่างกะทันหัน

ข้ารับใช้หญิงจำหลินสวินได้แล้ว เบิกตาโพลงเหมือนยากจะเชื่อ

หลินสวินเองก็จำได้ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือเสี่ยวเฉ่า ข้ารับใช้หญิงที่ปรนนิบัติอยู่ข้างกายหลินสวินตั้งแต่เด็ก

เพียงแต่หลังจากตระกูลหลินล่มสลาย เขาก็ไม่ได้เจออีกฝ่ายมาหลายปีแล้ว

ดูจากสถานการณ์ หลังไปจากตระกูลหลินชีวิตนางไม่เลวเลย แม้ดูแล้วยังคงเป็นข้ารับใช้คนหนึ่ง แต่กลับแต่งกายครบครัน ชุดผ้าแพรขนสัตว์ เปล่งประกายกลิ่นอายสูงส่งไปทั่วทั้งตัว

“เจ้าเองหรือ เสี่ยวเฉ่า”

หลินสวินรู้สึกว่าจำเป็นต้องทักทายอีกฝ่าย ถึงอย่างไรเมื่อก่อนเสี่ยวเฉ่าก็นับว่าเป็น ‘คนคุ้นเคย’ คนหนึ่ง

“อย่าเรียกข้าว่าเสี่ยวเฉ่า!”

ทันใดนั้นข้ารับใช้หญิงสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา หัวเราะเยาะเอ่ย “เจ้าคิดว่าเจ้ายังเป็นนายน้อยตระกูลหลินหรือ ดูสภาพเจ้าตอนนี้ แม้แต่สุนัขตัวหนึ่งยังสู้ไม่ได้ ยังอยากจะมาเชื่อมสัมพันธ์กับข้า จะบอกเจ้าให้ ต่อไปหากเจ้ากล้าพูดกับคนอื่นว่าข้าเป็นข้ารับใช้ข้างกายเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้าเป็นคนแรก!”

นางดูตื่นตระหนกมาก รีบขีดเส้นความสัมพันธ์กับหลินสวิน

หลินสวินมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินหน้าต่อไป

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีความแปรปรวนของอารมณ์สักนิด นี่ทำให้เสี่ยวเฉ่าประหลาดใจ

หลังจากประหลาดใจก็เป็นความโกรธ นางพุ่งเข้าไปอีกครั้งพร้อมพูดว่า “เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่ เจ้าช่างเป็นคนโง่คนหนึ่งจริงๆ มีชีวิตอยู่มาหลายปีขนาดนี้แล้ว แม้แต่สุนัขยังสู้ไม่ได้ พ่อแม่ตายหมดแล้ว ตระกูลหลินก็ล่มสลายไปแล้ว แม้แต่เจ้าก็ถูกไล่ออกจากตระกูลหลิน ไม่แน่ว่าวันใดจะแข็งตายกลางพายุหิมะ แม้แต่ศพก็ไม่มีใครช่วยเจ้าเก็บ!”

หลินสวินยังคงเดินหน้า เหมือนไม่ได้ยิน

นี่ทำให้เสี่ยวเฉ่ายิ่งโกรธ ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันพูด “เป็นคนโง่จริงๆ ด้วย ถึงว่าตอนนั้นฮูหยินเลือกจะถอนหมั้น ใครจะยินยอมแต่งงานกับคนโง่ปัญญาทึบอย่างเจ้า”

หลินสวินชะงักฝีเท้าพลันเอ่ย “ฮูหยินหรือ”

เห็นว่าในที่สุดเจ้าโง่คนนี้ก็ตอบสนองบ้างแล้ว เสี่ยวเฉ่าเหมือนสู้รบชนะอย่างไรอย่างนั้น หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความได้ใจและดูถูก “เจ้าถึงกับยังจำฮูหยินได้หรือ ไม่ผิด ฮูหยินตระกูลข้าก็คือหวังจื่อหลวน!”

ในเมืองนครหยกตอนนี้ ใครจะไม่รู้จักชื่อเสียงของหวังจื่อหลวน ส่วนหวงฝู่เซ่าอวี่สามีของหวังจื่อหลวน ยิ่งเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่มีน้อยจนนับนิ้วได้

ว่ากันว่าหวงฝู่เซ่าอวี่ถูกกำหนดให้สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักสำนักเมฆาเขียวเป็นการภายในแล้ว ต่อไปไม่ช้าก็เร็วจะต้องครองอำนาจใหญ่ในสำนักเมฆาเขียว!

“เป็นอย่างไร ตอนนี้เจ้าทรมานมากใช่หรือไม่ รู้สึกโกรธมากใช่ไหม”

เสี่ยวเฉ่ายิ้มเยาะ “น่าเสียดาย หากข้าเป็นฮูหยิน ตอนนั้นก็ไม่มีทางแต่งกับคนโง่ปัญญาทึบอย่างเจ้าเช่นกัน!”

“ยังจำได้ว่า ตอนนั้นเจ้าเคยถามข้าว่าไม่โกรธหรือ”

หลินสวินขมวดคิ้ว เหมือนกำลังระลึกความทรงจำที่ยากลำบาก ครู่หนึ่งจึงพูดว่า “ตอนนั้นข้าบอกว่านางไม่มีค่าให้ข้าโกรธ”

เสี่ยวเฉ่าอึ้งไป เอ่ยว่า “ตอนนี้ล่ะ”

หลินสวินพูด “ตอนนี้ก็เช่นกัน”

ตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา สายตาที่ตอนแรกเหม่อลอยของเขา ราวกับผิวทะเลสาบที่ถูกสลายหมอกหนา ใสกระจ่างไม่แปดเปื้อนมลทินแม้แต่เสี้ยวเดียว

ในใจเสี่ยวเฉ่ากลับมีความไม่จำยอมและจนปัญญาอย่างบอกไม่ถูก เจ้าโง่คนนี้แม้กระทั่งการเย้ยหยัน หัวเราะเยาะและโจมตียังสัมผัสไม่ได้หรือ

ช่างเป็น… เจ้าโง่ที่เกิดมาพร้อมกับปรากฏการณ์ประหลาดจากฟ้าดิน!

หากเป็นผู้ชายทั่วไปคนอื่นๆ คงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าตั้งนาน เดือดดาลจนปะทุตั้งนานแล้ว แต่ดูเขา กลับไม่มีการตอบสนองเลยสักนิด!

ตอนนี้เสี่ยวเฉ่าถึงขั้นรู้สึกเหมือนจะคลั่ง รู้สึกว่าคุยกับเจ้าโง่คนนี้อีกประโยคเดียวตนจะต้องโกรธจนกระอักเลือดแน่

“แม่นางเสี่ยวเฉ่า เจอมั่งมีแล้ว”

ห่างออกไป ข้ารับใช้เหล่านั้นอุ้มสุนัขล่าสัตว์ที่สวมเสื้อผ้างดงามหรูหราตัวนั้นกลับมาอย่างดีอกดีใจ

เสี่ยวเฉ่าฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้ ชี้หลินสวินที่อยู่ข้างๆ แล้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด “เมื่อครู่นี้เขานี่แหละที่ทำให้มั่งมีตกใจ พวกเจ้ารู้ว่าควรทำอย่างไรแล้วใช่ไหม”

ทันใดนั้นสายตาที่ข้ารับใช้เหล่านั้นมองหลินสวินพลันไม่เป็นมิตรขึ้นมา ถูมือไปมาเตรียมพร้อมลงมือ

หลินสวินกลับเหมือนไม่รู้สึกรู้สา เพียงแต่ตอนที่เขาเห็นสุนัขล่าสัตว์ที่อ้วนท้วนสมบูรณ์ตัวนั้น ท้องก็ร้องขึ้นมาอีกทีหนึ่ง

“เอ๋งๆ!”

สุนัขล่าสัตว์มั่งมีส่งเสียงเห่าเศร้ารันทดอย่างที่สุด ราวกับตกใจเกินเหตุอย่างไรอย่างนั้น ดิ้นอย่างแรงจนหลุดแล้ววิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่งทันที