Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1412

“ทุกท่าน ช่วงพลบค่ำวันนี้พี่สาวข้าจะกลับมาเยี่ยมญาติ ข้าผู้แซ่หวังขอตัวก่อน”

หวังจื่อหลงดื่มเหล้าจอกหนึ่งก็หมุนตัวออกไป

ทุกคนต่างลุกขึ้นส่ง

เห็นมาดน่าเกรงขามเช่นนี้ของหวังจื่อหลง ลูกหลานตระกูลหลินเหล่านั้นอดลอบถอนหายใจไม่ได้ ตอนที่ตระกูลหลินยังรุ่งเรืองอยู่ ลูกหลานตระกูลหลินอย่างพวกเขาเดินไปถึงไหนมีหรือจะไม่มีมาดเช่นนี้

แต่ตอนนี้…

ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักได้ถึงรสชาติของการตกต่ำ ไม่มีคนสนใจแล้ว

ช่วงพลบค่ำ

ยานสำเภาที่ยาวร้อยจั้งลำหนึ่งบดขยี้ชั้นเมฆเข้าสู่เมืองนครหยก ทำให้เกิดความฮือฮา ทุกสายตาล้วนมองไปที่ตระกูลหวัง

เพราะวันนี้หวังจื่อหลวนกลับมาเยี่ยมญาติที่บ้านเดิม คนที่มาด้วยยังมีหวงฝู่เซ่าอวี่ ศิษย์แกนหลักสายในของสำนักเมฆาเขียวที่ประหนึ่งผู้กล้าแห่งสวรรค์

คืนนั้นขุมอำนาจใหญ่มากมายในเมืองต่างนำของขวัญมาเยี่ยมเยือนถึงที่

และคืนนั้นก็เกิดเรื่องหนึ่งขึ้น ทำให้ตระกูลหลินกลายเป็นตัวตลก

เหตุผลเพราะคืนนั้นมีชายชราคนหนึ่งของตระกูลหลินนำของขวัญมาเยี่ยมเยือนตระกูลหวัง ผลลัพธ์กลับถูกขวางไว้นอกประตูโดยตรง!

ในงานเลี้ยงคืนนั้นหวังเทียนสิงผู้นำตระกูลหวังที่ดื่มจนหน้าแดง ถามอย่างประหลาดใจต่อหน้าคนใหญ่คนโตซึ่งนั่งกันเต็มงาน “ตระกูลหลินหรือ ตระกูลหลินไหน ในเมืองนครหยกยังมีตระกูลหลินอีกหรือ”

ทันใดนั้นทุกคนที่นั่งอยู่หัวเราะลั่น

หวังจื่อหลงฉวยโอกาสนี้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นนอกหอสุราตอนกลางวันเหมือนเป็นเรื่องตลก

ตอนที่รู้ว่าเจ้าโง่ตระกูลหลินนั่นถึงกับเก็บกระดูกไก่ขึ้นมาจริงๆ คนใหญ่คนโตซึ่งนั่งกันเต็มงานต่างหัวเราะตัวโยน

ตอนนั้นหวังจื่อหลวนก็อยู่ด้วย ผ่านไปหลายปี นางคิดไม่ถึงว่ายามได้ยินชื่อหลินสวินอีกครั้งกลับเกี่ยวข้องกับกระดูกไก่ชิ้นหนึ่ง

นี่ทำให้ในใจนางอดหัวเราะเยาะไม่ได้ โชคดีที่ตอนนั้นถอนหมั้นไป หากตอนนั้นกลายเป็นฮูหยินน้อยของตระกูลหลิน นั่นคงเป็นฝันร้ายชัดๆ

“หลินสวินคนนั้นหรือ”

หวงฝู่เซ่าอวี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ นางถามด้วยสีหน้าราบเรียบ

เขาอยู่ในชุดคลุมหยก บนศีรษะสวมเกี้ยวประดับขนนก เอวคาดเข็มขัดมังกร รูปลักษณ์หล่อเหลา สง่างามดุงดั่งต้นหยก อาจหาญไม่ธรรมดาอย่างมาก

“อืม” หวังจื่อหลวนพยักหน้า มุมปากเผยแววเย้ยหยัน “เจ้าโง่ที่ถือกำเนิดพร้อมปรากฏการณ์ประหลาดแห่งฟ้าดินคนหนึ่งเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสนใจเขา”

หวงฝู่เซ่าอวี่ขมวดคิ้ว กล่าวเสียงขรึม “แม้ตอนนั้นเจ้าจะเป็นฝ่ายถอนหมั้นกับเขา แต่ถูกคนพูดถึงอย่างไรก็ไม่เหมาะสม”

หวังจื่อหลวนอึ้งไป ก่อนพูดอย่างเห็นด้วย “ที่ท่านพี่พูดมีเหตุผล เขาเป็นตัวตลกคนหนึ่ง ข้าไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับตัวตลกเช่นนี้”

หวงฝู่เซ่าอวี่พูดอย่างไม่เร่งไม่รีบ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้ตัวตลกคนนี้หายไปตลอดกาลก็จะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว”

หวังจื่อหลวนเข้าใจทันที พลันพยักหน้าพูด “ข้าจะจบเรื่องนี้เสีย”

หวงฝู่เซ่าอวี่ขานรับว่าอืมแล้วไม่พูดอะไรอีก

เจ้าโง่คนหนึ่งเท่านั้น หากไม่เคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับหวังจื่อหลวนเขาก็คร้านจะสนใจ

เขาไม่ใส่ใจ หวังจื่อหลวนกลับใส่ใจ

คืนนั้นนางไปหาเสี่ยวเฉ่าแล้วถามว่า “เมื่อก่อนเจ้าเป็นสาวใช้ข้างกายหลินสวินหรือ”

เสี่ยวเฉ่าหัวใจสะท้านรีบพูดว่า “นี่เป็นเรื่องในอดีตเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ข้าน้อยเป็นคนของตระกูลหวัง จงรักภักดีต่อฮูหยิน ไม่มีใจคิดเป็นอื่นเด็ดขาด”

หวังจื่อหลวนขานรับว่าอ้อคำหนึ่งแล้วพูดว่า “อยากแสดงความจงรักภักดีก็ได้ พรุ่งนี้เจ้าพาข้ารับใช้กลุ่มหนึ่งไปจัดการเรื่องหนึ่ง ข้าหวังว่า… ต่อไปจะไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับหลินสวินอีก เจ้าเข้าใจหรือยังว่าควรทำอย่างไร”

เสี่ยวเฉ่าแข็งทื่อไปทั้งตัว พูดเสียงสั่น “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ!”

หากไม่อยากได้ยินเรื่องของใครคนหนึ่ง วิธีที่ง่ายและตรงไปตรงมาที่สุด แน่นอนว่าเป็นการทำให้เขาหายไปจากโลกนี้เงียบๆ

นางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

“ไปเถอะ หากครั้งนี้ทำสำเร็จ ข้าจึงจะเชื่อในความจงรักภักดีของเจ้า”

หวังจื่อหลวนพูดนิ่งๆ

เสี่ยวเฉ่าโค้งคำนับแล้วจากไป

‘ให้สาวใช้ที่เคยปรนนิบัติเจ้าส่งเจ้าด้วยตัวเอง ก็นับว่าเมตตาที่สุดแล้วกระมัง’

หวังจื่อหลวนใคร่ครวญ

หากไม่ใช่เพราะเสี่ยวเฉ่าปรนนิบัติอยู่ข้างกายหลินสวิน หวังจื่อหลวนคงจำสาวใช้ที่เลี้ยงสุนัขให้นางโดยเฉพาะคนนี้ไม่ได้

ใช่แล้ว เสี่ยวเฉ่าเป็นเพียงสาวใช้เลี้ยงสุนัขคนหนึ่ง ฐานะห่างไกลกับสาวใช้ข้างกายของหวังจื่อหลวนอย่างมาก

……

หิมะโปรยปราย

ในสุสานนอกเมืองแห่งหนึ่ง

หลินสวินยืนนิ่งอยู่หน้าสุสานสองหลักที่เคียงข้างกัน นิ่งเงียบไม่พูดจา

เขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืน เหมือนป้ายหินที่เต็มไปด้วยหิมะ นิ่งไม่ขยับ

มีเพียงแววตาของเขาที่ยิ่งชัดเจนกระจ่างใสกว่าเดิม

“ตั้งแต่ข้าเกิดมา ข้าก็รู้ว่าข้าเป็นใครแล้ว แต่กลับไม่เคยกล้าเชื่อ จึงคิดมาโดยตลอดว่า ข้า… เป็นใครกันแน่”

“ในหลายปีที่ผ่านมานี้ข้าคิดมาโดยตลอด คิดมาเยอะมากๆ แต่ก็คิดไม่ตกเสียที อย่างที่ในพระพุทธศาสนาว่า ความจริงเท็จนั้นล้วนเป็นภาพมายา ราวกับความฝันไม่จีรัง”

“ส่วนข้า… ก็เหมือนผู้ชมคนหนึ่ง คนผ่านทางคนหนึ่ง กำลังพิจารณาสิ่งที่พบเจอและสัมผัสว่าเป็นความฝันที่ไม่สมจริงหรือไม่…”

“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ไม่ว่าจะในฝันหรือความเป็นจริง ข้าก็คือข้า ไม่ใช่คนผ่านทาง และไม่ใช่ผู้ชมคนหนึ่ง”

หลินสวินพึมพำกับตัวเอง เหมือนคนโง่กำลังพร่ำเพ้อ

จากนั้นเขาคุกเข่าลงบนพื้นหิมะ โค้งคำนับอย่างจริงจังนับถือ “หลายปีมานี้… เป็นลูกอกตัญญูเอง!”

พูดถึงสุดท้าย แต่ละภาพในอดีตปรากฏขึ้นในหัว

ในวัยเด็ก ท่าทางดีใจแทบคลั่งของบิดายามที่ได้ยินตนเองขานเรียกคำว่าท่านพ่อครั้งแรก ตอนนั้นมารดายิ้มอยู่ข้างๆ สายตาอ่อนโยนราวกับน้ำ

ท่าทางที่สับสน ไม่เข้าใจ เจ็บปวด โกรธ และถอนหายใจของบิดามารดา ยามตนถูกมองว่าเป็นคนโง่ที่ไม่อาจรักษาได้…

แต่ไม่ว่าตนจะกลายเป็นอย่างไร พวกเขาเพียงหวังให้ตนสงบสุขปลอดภัย ไม่เคยละทิ้งเพราะตนเป็นคนโง่