Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1413

“ไม่”

แทบจะเพราะสัญชาตญาณ เสี่ยวเฉ่าตอบกลับตามจิตใต้สำนึก

ทันใดนั้นนางงุนงง นี่ตนเป็นอะไรไป ดันถูกคนบ้าคนหนึ่งทำให้ตกใจหรือ

เพลิงโกรธและความอับอายที่พูดไม่ออกพรวดพราดขึ้นในใจ นางอยากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่เมื่อสบสายตาลึกล้ำกระจ่างชัดนั้นของหลินสวินก็หนาวเยือกไปทั้งตัว เหมือนถูกเทพที่สูงส่งจับจ้องอยู่

ส่วนนางเป็นเพียงแค่มดปลวกตัวน้อยเท่านั้น!

“ข้าหลินสวิน เคยปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่เป็นธรรมหรือ”

หลินสวินถาม สีหน้าไม่แสดงความดีใจหรือเสียใจ นิ่งสงบไร้คลื่นอารมณ์

เสี่ยวเฉ่าส่ายหน้าโดยจิตใต้สำนึก

นางหัวสมองว่างเปล่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“มารดามันเถอะ เจ้าโง่นี่พูดมากจริงๆ ทำไม ยังคิดว่าแม่นางเสี่ยวเฉ่าจะปล่อยเจ้าไปเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตหรือ”

ผู้คุ้มกันคนหนึ่งใบหน้าเหลืออดเต็มประดา ตะเบ็งเสียงว่า “ทุกคน ส่งนายน้อยตระกูลหลินของพวกเราไปลงนรกกันเถอะ!”

ชิ้ง!

เขาชักดาบเจิดจ้าราวหิมะด้ามหนึ่งออกมา ยกมือขึ้นฟันออกไป

หลินสวินเหลือบมองเขาปราดหนึ่ง

เพียงแวบเดียว เรื่องที่เหลือเชื่อก็เกิดขึ้นแล้ว

ดาบที่ฟันออกมาระเบิดแตกและแหลกสลายทุกกระเบียด จากนั้นฝ่ามือ แขน รวมถึงร่างกายและศีรษะของผู้คุ้มกันที่ถือดาบก็ระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ตามไป…

เหมือนตุ๊กตาหิมะที่ระเบิดออก เลือดเนื้อยังไม่ทันสาดกระเซ็นก็ร่วงหล่นลงพื้นแล้ว

ภาพที่แปลกประหลาดและเหลือเชื่อนี้ ทำให้ผู้คุ้มกันคนอื่นๆ ลูกตาแทบจะหลุดออกมา ตกใจจนอึ้งงันไป

“เจ้า… เจ้า…”

พวกเขาสั่นระริกไปทั้งตัว สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก แม้แต่คำพูดยังติดๆ ขัดๆ ขึ้นมา

“คิดว่าคนบ้าอย่างข้า ให้คนอื่นฆ่าได้อย่างเดียว ฆ่าคนไม่เป็นงั้นหรือ”

หลินสวินเหลือบมองพวกเขาปราดหนึ่ง

หลังจากนั้นเหล่าผู้คุ้มกันตระกูลหวังที่แข็งแกร่งและเหี้ยมหาญอย่างที่สุด ร่างกายล้วนระเบิดออกทุกส่วน เลือดแดงฉานย้อมหิมะสีขาวบริสุทธิ์ให้เป็นสีแดง ดูน่าสยดสยอง

เสี่ยวเฉ่าอึ้งตาค้างอย่างสิ้นเชิงแล้ว อารมณ์เสียการควบคุม กรีดร้องออกมา “เจ้าไม่ใช่เจ้าโง่คนนั้น เจ้าเป็นใครกันแน่!”

หลินสวินพูดเรียบๆ “ข้าก็คือข้า ไม่เคยเปลี่ยน และไม่มีวันเปลี่ยน”

“เป็นไปไม่ได้!”

เสี่ยวเฉ่าตื่นตระหนก ใบหน้างามซีดเซียว “หากเจ้าเป็นเจ้าโง่คนนั้น เหตุใดจึงทนมองตระกูลหลินล่มสลาย บิดามารดาสิ้นชีพได้ ปล่อยให้พวกคนตระกูลหลินขับไล่เจ้า ถึงขั้น… เก็บกระดูกไก่ที่คนอื่นทิ้งไว้อย่างไม่ห่วงความอับอายและศักดิ์ศรี”

หลินสวินพูด “เพราะตอนนั้นข้ายังไม่เข้าใจ ตอนนี้เข้าใจแล้ว”

เสี่ยวเฉ่าสีหน้างุนงง “ง่ายขนาดนี้เลยหรือ”

“ไม่ง่าย”

หลินสวินถอนหายใจเบาๆ คราหนึ่ง สายตามองไปยังสุสานสองหลักนั้นพร้อมพูดว่า “ปัญหานี้ข้าคิดมาหลายปีมาก หากคิดได้ตั้งแต่แรก พวกเขาก็คงไม่ต้องตาย…”

เสี่ยวเฉ่าอึ้งงันอยู่ตรงนั้น

เป็นครั้งแรกที่นางพบว่า แม้นางเคยติดตามอยู่ข้างกายหลินสวินหลายปี แต่เหมือนจะไม่เคยเข้าใจเขาเลย

นี่… คือเจ้าโง่คนนั้นจริงๆ หรือ

“หากให้เจ้าตายไปง่ายๆ เช่นนี้ คงไม่พอใจมากแน่ๆ ตามข้ามา”

หลินสวินว่าแล้วเดินมุ่งหน้าไปไกลๆ

เขาในชุดสีขาวเอามือไพล่หลัง เดินอยู่ท่ามกลางลมหิมะ ไม่ได้ดูตกต่ำขนาดนั้นอีกต่อไปแล้ว กลับทำให้รู้สึกถึงอานุภาพที่แม้ภูผาธาราจะกว้างใหญ่ กลับทำได้เพียงก้มหัวให้ใต้เท้าเขา

เสี่ยวเฉ่าตามไปโดยไม่รู้ตัว

ราวกับว่าหากนางกล้าไม่เชื่อฟังหรือปฏิเสธ จะเป็นการกระทำความผิดมหันต์ที่ไม่สามารถให้อภัยได้!

……

เมืองนครหยก

ตอนที่ปรากฏตัวในเมืองอีกครั้ง หลินสวินไม่ใช่หลินสวินคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

หรือจะพูดว่า เขาควรจะเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก

“เอ๊ะ นี่เจ้าโง่คนนั้นมิใช่หรือ ถึงกับยังไม่แข็งตาย หายากจริงๆ”

ยังคงเป็นหอสุราแห่งนั้น ยังคงมีคุณชายลูกผู้ดีมากมายกำลังรวมตัวกัน ลูกหลานตระกูลหลินเหล่านั้นก็ยังคงนั่งอยู่ตรงมุม

ตอนที่ได้ยินคำเอ่ยถึงหลินสวิน ลูกหลานตระกูลหลินเหล่านั้นโกรธจนใบหน้ามืดทะมึน เหตุใดเจ้าโง่นี่ถึงปรากฏตัวอีกแล้ว

“จุ๊ๆ หรือหลังจากเมื่อวานเก็บกระดูกไก่ได้ชิ้นหนึ่งก็กินจนติดใจเสียแล้วหรือ”

“มาๆๆ เอากระดูกไก่มาให้ข้าสักหน่อย ข้าจะให้อาหารเขา!”

มีคนถลกแขนเสื้อหยิบกระดูกไก่ขึ้นมา หมายจะเลียนแบบการกระทำของหวังจื่อหลงเมื่อวาน ให้ทานกระดูกไก่กับหลินสวิน

คนอื่นๆ เองก็ร้องโห่ตาม

ลูกหลานตระกูลหลินคนหนึ่งทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว พุ่งไปที่หน้าต่าง ตะคอกด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด “หลินสวิน เหตุใดเจ้าไม่ไปตายซะ กลัวตระกูลหลินของพวกเรายังขายหน้าไม่พอหรือ ไสหัวไป! เจ้าไสหัวไปซะ! อย่าให้ข้าเห็นเจ้าในเมืองอีก!”

ปัง!

เขาเพิ่งพูดจบก็ถูกคุณชายตระกูลร่ำรวยคนหนึ่งสะบัดฝ่ามือตบพร้อมก่นด่า “ไสหัวไปข้างๆ นู่น อย่าทำลายความสนุกของพวกเรา!”

ลูกหลานตระกูลหลินคนนั้นล้มจนหัวแตกเลือดออก แต่กลับทำได้เพียงอดทน ไม่กล้าปริปาก

ในใจยิ่งเคียดแค้นหลินสวิน!

หลินสวินเห็นภาพนี้แล้ว เขาถึงขั้นสามารถมองเห็นสีหน้าเดือดดาลและอัดอั้นถึงที่สุดของลูกหลานตระกูลหลินเหล่านั้นอย่างชัดเจน

และมองเห็นท่าทางที่อยากหาเรื่องสนุกจากการหยอกล้อตน ท่าทางล้อเลียนและนึกสนุกจากคุณชายตระกูลร่ำรวยเหล่านั้น

เพียงแต่กลับขาดหวังจื่อหลงไป

นี่ทำให้ในใจหลินสวินเสียดายเล็กน้อย แต่ครู่ต่อมาก็ไม่คิดอะไรมากแล้ว เพราะอีกเดี๋ยวก็อาจจะได้เจอแล้ว