Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1522

ที่มาพร้อมกับเสียงนั้น คือกลางห้วงอากาศแสงกระจ่างศักดิ์สิทธิ์สายหนึ่งปรากฏขึ้น จากนั้นค่อยๆ วาดเค้าโครงออกมาเป็นเงาร่างที่สูงโปร่งหล่อเหลาสายหนึ่ง

เรือนผมดำของเขาพลิ้วไหว มุมปากเจือรอยยิ้ม ทั่วร่างไหลเวียนละอองแสงสว่างไสว อาภรณ์โบกสะบัด ดุจดั่งเทพมาเยือนโลก ให้ความรู้สึกผ่องแผ้วไร้มลทิน สว่างเต็มสมบูรณ์แก่ผู้คน

เพียงยืนสบายๆ อยู่ตรงนั้นก็มีพลานุภาพราวเบื้องบนเชื่อมฟ้า เบื้องล่างผสานดิน ปรายตามองสรรพชีวิตอย่างไรอย่างนั้น

เสี่ยวอิ๋นอึ้งค้างก่อนเป็นอย่างแรก จากนั้นก็เอี้ยวหัว เมื่อเห็นเงาร่างอันคุ้นเคยสายนั้นชัดถนัดตาแล้ว ความรู้สึกนึกคิดที่แต่เดิมว่างเปล่าขุ่นมัว ก็ค่อยๆ กลับสู่สภาวะกระจ่างชัดเจนอีกครั้ง

เขาดีดตัวดังผึง นัยน์ตาแดงก่ำ กล่าวอย่างตื้นตัน “นะ นะ นาย… นายท่าน! เป็นท่านจริงๆ!?”

ยามกล่าวเขายังคล้ายไม่อยากเชื่อ โฉบพรวดไปยังบ่าของหลินสวิน ดึงปลายหูของหลินสวิน คราวนี้จึงพบว่าเป็นจริงดังคาด จึงทำหน้าโล่งอกฉายรอยยิ้ม ตื้นตันจนมือไม้พันกัน

“ฮ่าๆ นายท่านยังมีชีวิตอยู่! พิบัติเคราะห์เฮงซวยนั่นก็ทำอะไรนายท่านของข้าไม่ได้!”

มองเห็นท่าทางดีใจแทบคลั่งของเขา หลินสวินเองก็อดหัวเราะไม่ได้

ด้านข้างสีหน้าของรั่วอู่ก็อยู่ในสภาวะงุนงงเหมือนกัน เนิ่นนานกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ กล่าวว่า “เจ้า… เหยียบย่างระดับมกุฎอริยะแล้วหรือ”

หลินสวินพยักหน้า “โชคดีที่สำเร็จแล้ว”

แม้ว่ารั่วอู่จะเดาได้แต่แรก ทว่ายามเมื่อได้รับการยืนยันในใจก็ยังคงพลุ่งพล่านระลอกหนึ่ง แววตามึนงงอยู่ดี

สำเร็จแล้ว…

ไม่ได้เข้าร่วมการช่วงชิงในแดนลับนรกโลกันตร์ ไม่ได้หยิบยืมพลังภายนอกใดๆ ในพิบัติเคราะห์ที่น่าสะพรึงและพิสดารจนถึงครั้งยากจะได้เห็นอย่างที่สุดนั้น หลินสวินทะยานฝ่าเคราะห์ สยายปีกบรรลุอริยะ!

“มิน่าเมื่อครู่ข้าจึงไม่สามารถจับกลิ่นอายของเจ้าได้ ที่แท้เจ้าก็เป็นผู้ที่หลุดพ้นมรรคาอมตะ เหยียบย่างระดับมกุฎอริยะแล้ว… หนำซ้ำหากข้าเดาไม่ผิด ระดับมกุฎอริยะที่เจ้าบรรลุก็ไม่ธรรมดายิ่ง”

รั่วอู่สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่งถึงระงับความสะท้านสะเทือนภายในเอาไว้ได้

หลินสวินขบคิดแล้วกล่าวว่า “ความรู้สึกในนั้นข้ายังไม่ทันได้สัมผัสละเอียดนัก ต้องให้ข้าสร้างความมั่นคงในระดับนี้ก่อน”

หลินสวินกล่าวพลางนั่งขัดสมาธิลงกับพื้น

วู้ม!

ตอนที่เขานั่งสมาธิ ฉับพลันด้านหลังศีรษะก็ปรากฏวงแสงกลมวงหนึ่ง เรืองรองดุจอาทิตย์ดวงใหญ่ รุ้งวิเศษรายล้อม แสงบินดั่งสายฝน

ท่ามกลางความเลือนราง กลางวงแสงนั้นปรากฏลักษณ์ประหลาดนานัปการ มีหุบเหวใหญ่กลืนเวิ้งฟ้า มีเจินหลงครวญคำราม มีน้ำไฟไหลเวียน มียอดเอกอุเคลื่อนโคจร มีท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์แห่งไร้มรณะไม่ดับสูญคละคลุ้ง…

ยิ่งกว่านั้นยังมีสัทครรลองมหามรรคที่คล้ายเสียงสวรรค์ระลอกแล้วระลอกเล่าแว่วดังแผ่กว้าง

ทอดมองจากไกลๆ เขาดุจดั่งทวยเทพไม่ผิดเพี้ยน ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ไพศาล มีความน่าเกรงขามที่เหมือนปรายตามองสรรพชีวิตก็ไม่ปานอย่างหนึ่ง

‘แค่ดูจากลักษณ์อริยมรรคนี่ ข้าก็ด้อยกว่าเขาหนึ่งช่วง…’

ในใจรั่วอู่สะดุ้งเฮือกไปครู่หนึ่ง

เสี่ยวอิ๋นก็กำหมัดแน่นด้วยความฮึกเหิม “รอหลังจากระดับของนายท่านมั่นคงแล้ว ก็ถึงเวลาไปสังหารเจ้าเฒ่าเหลือขอพวกนั้นแล้ว!”

ในช่วงเวลานี้ไม่รู้มีผู้แข็งแกร่งของดินแดนรกร้างโบราณตั้งเท่าไหร่ถูกสังหาร ร่างของพวกเขาล้วนถูกโยนลงกลางหุบเหวใหญ่แห่งนี้

หนำซ้ำเล่อเซวี่ยซิวนั่นมักจะส่งเสียงข่มขู่แบบไม่ปกปิดใดๆ อีกด้วย

นี่ทำให้เสี่ยวอิ๋นข่มกลั้นความโกรธเกลียดและเคียดแค้นในอกเอาไว้นานแล้ว!

“ข้าแค่อยากให้นายท่านพาข้าไปเสาะหาจุดเปลี่ยนบรรลุมกุฎอริยะครั้งหนึ่ง หากเป็นเช่นนั้น ตอนที่นายท่านสู้กับมกุฎอริยะ ก็ไม่ต้องต่อสู้กรำศึกเพียงลำพังอีกต่อไปแล้ว”

ผีเสื้อมารแยกฟ้ากล่าวเสียงเบา

เสี่ยวอิ๋นฉีกยิ้มกล่าวว่า “ข้าเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน แต่ก่อนหน้านั้นต้องระบายความคับแค้นออกไป สังหารเจ้าพวกสวะต่างดินแดนเหล่านั้นเสียก่อน!”

…

ครืนโครม!

ภายในร่างหลินสวิน พลังวิญญาณที่พลุ่งพล่านซัดโหมได้แปรเปลี่ยนอย่างสิ้นเชิง กลายเป็นพลังปฐมอริยมรรคสีทองอร่ามผ่องพิสุทธิ์หาใดเปรียบ

ปฐม คือนัยแห่ง ‘แรกสุด’

เหมือนปฐมแรกรุ่ง หมายถึงวันแรกของปี

เหมือนปฐมยุค หมายถึงปีแรกของยุคสมัยใดๆ

เหมือนปฐมบัณฑิต หมายถึงคนแรกที่สำเร็จบางสิ่ง

พลังปฐม ก็หมายถึงพลังแห่งต้นกำเนิดแรกสุดที่ก่อกำเนิดพลังวิญญาณ

พลังระดับนี้ มีเพียงผู้บรรลุอริยะเท่านั้นจึงจะสามารถควบคุมได้

ระดับพลังนี้ ซัดโจมตีส่งๆ คราหนึ่งยังสามารถกดทับเทือกเขาขาดสะบั้น บดขยี้ผู้แข็งแกร่งที่ต่ำกว่าระดับอริยะ แข็งแกร่งอย่างยิ่ง

เวลานี้พลังปฐมอริยมรรคที่พลุ่งพล่านไหลทะลักภายในกายหลินสวินเจิดจรัสเรืองรอง ดุจดั่งอาทิตย์ร้อนแรงไม่เสื่อมคลาย ไพศาลราวไร้ขอบเขต เพียงแค่กลิ่นอายที่แผ่ออกมาก็สามารถทำให้อริยะแท้ทั่วไปหน้าเปลี่ยนสีและดีฝ่อเพราะเหตุนี้ได้แล้ว

และตำแหน่งตันเถียนของหลินสวินก็ควบรวมเป็นเค้าโครงโลกแห่งหนึ่ง ดุจดั่งถ้ำผสานที่หายใจได้แห่งหนึ่ง พ่นกลืนชุบหลอมพลังปฐมอริยมรรครอบกายไม่หยุดหย่อน

นี่คือ ‘โลกถ้ำผสาน’ ที่มีเฉพาะอริยะแท้ รวบรวมมรรควิถีและต้นกำเนิดทั่วร่างของอริยะแท้คนหนึ่ง

ในโลกถ้ำผสานของหลินสวิน มีเทือกเขาขนาดเท่าหัวแม่มือลูกหนึ่งเรืองแสงทองอร่าม ดูคล้ายเล็กจ้อยแต่กลับให้กลิ่นอายแข็งแกร่งทนทาน สูงใหญ่ไร้ขอบเขต ตั้งตระหง่านเทียมฟ้าแก่ผู้คน

นี่ก็คือ ‘รากฐานอริยมรรค’ หรือถูกเรียกอีกอย่างว่า ‘ภูเขามรรคต้นกำเนิด’ บนนั้นประทับนัยเร้นลับของมหามรรคทั้งปวงเอาไว้ รวบรวมสารกาย พลังชีวิตและจิตวิญญาณทั่วร่างของผู้ฝึกปราณ

ภูเขามรรคต้นกำเนิดยิ่งแข็งแกร่งทนทาน ก็หมายความว่ารากฐานของผู้ฝึกปราณยิ่งมั่นคง

วันใดวันหนึ่งเมื่อภูเขามรรคต้นกำเนิดยกตัวขึ้นกลายเป็นเสาค้ำฟ้าที่ค้ำยันโลกถ้ำผสาน นั่นเท่ากับก้าวสู่ระดับราชันอริยะ ได้ยืนอยู่ในจุดสูงสุดของอริยมรรคแล้ว

ยามนี้แม้ภูเขามรรคต้นกำเนิดของหลินสวินจะมีขนาดเพียงหัวแม่มือ แต่มีกลิ่นอายเทียมฟ้าครอบปฐพี ท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์ตั้งตระหง่านไร้ขอบเขตแล้ว!

มหามรรคที่ประทับอยู่บนนั้น สารกาย พลังชีวิตและจิตวิญญาณที่สั่งสมทั้งหมดยิ่งหนาแน่น ทำให้ภูเขามรรคต้นกำเนิดทั้งลูกล้วนเปล่งแสง สาดละอองแสงปลิวว่อน

กล่าวง่ายๆ คือ ระดับอริยะแท้มีพลังปฐมอริยมรรค เปิดโลกถ้ำผสาน ครองภูเขามรรคต้นกำเนิด นี่คือมาตรฐานอันเป็นเอกลักษณ์ของระดับนี้

…

นอกจากนี้จิตวิญญาณของหลินสวินก็แปรเปลี่ยนไปเช่นกัน

ก่อนหน้าพลังจิตที่แบ่งออกเป็นสามส่วน คือลักษณ์ของอดีต ปัจจุบัน อนาคต

และตอนนี้พลังจิตสามส่วนหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง สามลักษณ์รวมตัวคล้ายสามยอดบุปผา ควบคุมดูแลอยู่กลางห้วงนิมิต ส่องประกายเจิดจ้า

เมื่อมองอย่างละเอียด พลังจิตของหลินสวินก็เหมือนเทพองค์หนึ่ง รูปจำลองเคร่งขรึม แสงมรรคไหลเวียน ปรากฏท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์ไม่ดับสลายประหนึ่งยืนยงไม่เสื่อมสูญ!