Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1530

ผึ้งมารลายดำตัวหนึ่งที่ขนาดประมาณนิ้วหัวแม่มือและไม่สะดุดตาเลยสักนิดคลานอยู่บนยอดกิ่ง เห็นภาพที่พวกหลินสวินปรากฎตัวพอดี

โดยเฉพาะตอนเห็นเหตุการณ์ที่เหล่าผู้แข็งแกร่งดินแดนโบราณมารโลหิตถูกฆ่าตายอย่างไร้สุ้มเสียง ผึ้งมารลายดำตัวนี้ตกใจจนแทบจะกรีดร้องออกมา

‘เจ้าสวะดินแดนรกร้างโบราณคนนี้มีชีวิตอยู่ ไม่ใช่หมายความว่าเสียงครวญอริยะร่วงหล่นที่ดังขึ้นเมื่อครู่นี้ เป็นเสียงที่ดังขึ้นยามพวกใต้เท้าเล่อเซวี่ยซิวประสบเคราะห์หรอกหรือ’

‘หากเป็นเช่นนี้จริง…’

‘ไม่ได้การแล้ว ต้องกระจายข่าวนี้ออกไป!’

ผึ้งมารลายดำตัวนี้ตระหนักได้ทันทีว่าสถานการณ์ร้ายแรง

เพียงแต่ตอนที่มันเพิ่งกระพือปีกบินขึ้น พลันเห็นคนจิ๋วรูปลักษณ์หล่อเหลาที่สูงสามชุ่นไม่รู้ยืนอยู่ตรงหน้ามันตั้งแต่เมื่อไหร่

“เผ่าพวกเจ้าช่างต่ำช้าเหมือนพวกเผ่าสุนัขสวรรค์อาชาทมิฬแห่งดินแดนรกร้างโบราณ น่ารังเกียจ”

ชิ้ง!

เสี่ยวอิ๋นชักกระบี่ออกมา ประกายกระบี่กะพริบวาบ ผึ้งมารลายดำถูกฟันจนแหลกละเอียดคาที่

……

“ป่าหลอมจิตแห่งนี้แปลกประหลาดเกินไปแล้ว ตอนแรกพวกเล่อมู่จิ้นกับอริยะอย่างเสอเฟิงมาที่นี่ ไม่นานต่างก็ประสบเคราะห์สิ้นชีพไป”

“ตอนนี้มีเสียงอริยะร่วงหล่นดังขึ้นไม่ขาดสาย พวกใต้เท้าเล่อเซวี่ยซิว… จะซ้ำรอยเดิมหรือไม่”

“แปลกเกินไปแล้วจริงๆ เพียงเพื่อตามฆ่าแพะสองขาดินแดนรกร้างโบราณคนหนึ่ง แต่ดันเกิดการสิ้นชีพมากมายขนาดนี้ ผิดปกติจริงๆ”

ผู้แข็งแกร่งดินแดนโบราณมารโลหิตกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกันเสียงเบา สีหน้าของทุกคนล้วนมีความประหลาดใจไม่สามารถสงบได้

พวกเขามักรู้สึกว่าในส่วนลึกของผืนป่ามืดดำนี้ มีกลิ่นอายที่น่ากลัวและแปลกประหลาดแพร่กระจายอยู่ ทำเอาพวกเขาหนาวสั่นขึ้นมา

“หรือว่า… พวกเราออกจากที่นี่ก่อน?”

มีคนเสนอ และได้รับเสียงตอบรับจากคนทั้งกลุ่ม

แต่ตอนที่พวกเขาเตรียมจะเคลื่อนไหว จู่ๆ สายตาก็ถูกผีเสื้อที่ขนาดประมาณฝ่ามือ ปีกราวกับถูกหลอมขึ้นจากหยกดำ เรียวบางงดงามไปทั้งตัวดึงดูด

“นี่คือ?”

“ช่างเป็นผีเสื้อที่สวยมาก”

พวกเขาอึ้งงัน รู้สึกประหลาดใจ

เพียงแต่ครู่ต่อมาสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปโดยพลัน

ผีเสื้อมารแยกฟ้ากระพือปีกเบาๆ ในห้วงอากาศรอบๆ พลันปรากฏรอยแยกห้วงอากาศที่แหลมคมดุจดาบมากมายปกคลุมลงมา

พรวดๆๆ!

ครู่ต่อมาเลือดสีแดงสดระเบิดออกดั่งประทัด สะท้อนในลานเป็นระลอก

น่าสยดสยองและนองเลือด

ตอนที่ผีเสื้อมารแยกฟ้าหายไป ในลานเหลือเพียงชิ้นส่วนอวัยวะ แขนที่ขาด แอ่งเลือดน่าสยดสยอง

……

“ใต้เท้า ในส่วนลึกของป่าหลอมจิตนั่นจะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่แน่!”

ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่หน้าอริยะคนหนึ่ง แต่ละคนดูกังวล

อริยะคนนี้อยู่ในชุดคลุมดำ สวมเกี้ยวประดับสูงคาดเข็มขัดกว้าง สีหน้าเคร่งขรึม จ้องมองส่วนลึกของป่าหลอมจิต

ครู่หนึ่งเขาจึงพูดว่า “ต่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่แค่ไหน ก็มีมกุฎอริยะเจ็ดคนอย่างพวกใต้เท้าเล่อเซวี่ยซิวรับมืออยู่ พวกเจ้าจะลนลานอะไร”

“แต่เมื่อครู่นี้มีเสียงครวญอริยะร่วงหล่นเจ็ดเสียงดังก้องท้องฟ้าพอดี…” มีคนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

ชายชุดคลุมดำขมวดคิ้วพูด “นี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ หรือพวกเจ้าคิดว่ามกุฎอริยะจะร่วงหล่นง่ายปานนี้ โง่เขลา!”

ทุกคนมองหน้ากัน ต่างเงียบกริบ

“บังเอิญหรือ เช่นนั้นเจ้าคิดว่าหากข้าสังหารเจ้า นับเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่”

เสียงชัดเจนเสนาะหูดังขึ้น

“ใคร!?”

ชายชุดคลุมดำตวาด สายตามองไปไกลๆ ทันที

ก็เห็นเงาร่างงดงามที่อาบอยู่ในเปลวเพลิงพร่างพรายกำลังเดินออกจากส่วนลึกของผืนป่ามืดสนิท สวมชุดแดงทั้งตัว ผมดำราวกับน้ำตก ใบหน้างามไร้ที่ติเผยแสงประกายศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์

ชั่วครู่เดียวสีหน้าของชายชุดคลุมดำก็เปลี่ยนไปในที่สุด เป็นผู้หญิงที่ถูกมกุฎอริยะเจ็ดคนตามฆ่า!

นาง… ปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร

“รู้สึกบังเอิญมากใช่หรือไม่ น่าเสียดาย บางทีความบังเอิญก็หมายถึงความตาย”

รั่วอู่พูดเรียบๆ

ตอนที่สิ้นเสียง ในพื้นที่แถบนี้ถูกเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์รุนแรงปกคลุม

ชั่วพริบตาพื้นที่พันจั้งล้วนถูกแผดเผาสิ้น!

ส่วนอริยะชุดคลุมดำคนนั้นรวมถึงกลุ่มผู้แข็งแกร่งที่อยู่ข้างๆ กลายเป็นเถ้าถ่านอย่างไม่มีข้อยกเว้น หายไปจากโลกอย่างสิ้นเชิง

……

ภาพเหตุการณ์เช่นนี้หลายภาพเกิดขึ้นในป่าหลอมจิตด้วยความเร็วน่าตกใจ

ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวอิ๋น ผีเสื้อมารแยกฟ้าหรือรั่วอู่ ความแค้นและความชิงชังสั่งสมอยู่ในใจมีมากเกินไป

ตอนนี้ล้วนกำลังแก้แค้น!

พร้อมๆ กับเวลาที่ไหลเคลื่อน เสียงโหยหวนน่าอนาถ กลิ่นคาวเลือดฉุนจมูก เสียงร้องตกใจตื่นตระหนก เงาร่างที่หนีเตลิด… ปรากฏขึ้นในป่าหลอมจิตอย่างไม่ขาดสาย

ม้วนภาพนองเลือดที่มีฉากหลังเป็นการเข่นฆ่าค่อยๆ ปูแผ่ออกมา

ผู้แข็งแกร่งที่กระจายอยู่ในป่าหลอมจิต ส่วนใหญ่เป็นผู้ฝึกปราณระดับอมตะเคราะห์ที่ยังไม่บรรลุอริยะ มีอริยะเพียงส่วนน้อย และยังเป็นเพียงอริยะแท้ทั่วไป

สำหรับพวกหลินสวิน นี่ไม่มีภัยคุกคามใดๆ ให้พูดถึง สามารถใช้คำว่าอ่อนแอจนไม่อาจต้านได้แม้แต่การโจมตีเดียวมาอธิบายด้วยซ้ำ

“ไม่…!”

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”

“หนีเร็ว!”

“เร็วเข้า รีบส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ!”