Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1536

ห่างออกไป ในเมืองอารักษ์มรรคเงียบสงัดทั้งแถบ

สีหน้าของคนคนมากมายแข็งค้าง เบิกตาโพลง ราวกับไม่กล้าเชื่ออย่างไรอย่างนั้น

ในการคาดการณ์ของพวกเขา หลินสวินที่ถูกกลุ่มอริยะปิดล้อมจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนหน้านี้จึงต่างคุยโวว่าจะให้หลินสวินตายอย่างน่าอนาถ

แต่ผลลัพธ์… กลับตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง!

ข้างๆ ปี้เจี้ยนฉยง ตอนนี้มีมกุฎอริยะจำนวนไม่น้อยรวมตัวกัน แต่เมื่อเห็นฝีมือที่เข่นฆ่าอย่างไม่อาจขวางกั้นของหลินสวินต่างก็ตกใจ

หลินสวินสามารถสังหารศัตรูภายใต้การปิดล้อมของมกุฎอริยะห้าคนได้ตามใจ ก็หมายความว่าเขาเองก็สามารถใช้วิธีนี้เล่นงานพวกเขาได้!

จากเรื่องนี้สามารถดูออกว่าเจ้าหนุ่มที่ถูกพวกเขามองข้ามมาโดยตลอดคนนี้ แม้เพิ่งก้าวสู่ระดับมกุฎอริยะได้ไม่นาน แต่พลังแซงหน้าพวกเขาไปไกลแล้ว!

“ไป!”

เลี่ยอวี้ตวาด

เขาไม่ยอมสู้ต่อแล้ว

มีเพียงได้ต่อสู้กับหลินสวินอย่างแท้จริง จึงจะเข้าใจว่าพลังต่อสู้ของเจ้าหนุ่มนี่น่ากลัวเพียงใด

“หนีพ้นหรือ”

รั่วอู่ที่เตรียมพร้อมนานแล้วเคลื่อนตัวออกมา ขวางทางหนีของเลี่ยอวี้เอาไว้

ชั่วพริบตาเลี่ยอวี้สีหน้าเปลี่ยนไป

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่บนกำแพงเมือง เขาตื่นเต้นอย่างมาก ไม่ปกปิดความปรารถนาที่มีต่อรั่วอู่เลยสักนิด หมายจะจับเป็นรั่วอู่เพื่อนำมาปรนนิบัติตน

แต่ตอนนี้ในใจเขามีเพียงความเดือดดาล อยากจะให้รั่วอู่หายไปจากตรงหน้าเสียเดี๋ยวนี้

“คนที่หก”

เสียงของหลินสวินดังขึ้นอีกครั้ง

หนึ่งหมัดของเขาสะเทือนฟ้า พลังหมัดที่สว่างไสวราวกับสุริยันระเบิดออกกลางอากาศ อานุภาพน่ากลัวถึงขีดสุด

ปังๆๆ!

ตรงหน้าเขามกุฎอริยะคนหนึ่งถูกโจมตีจนถลาถอยออกไป ระหว่างทางร่างกายก็ยุบสลาย แตกออกทุกกระเบียด จนสุดท้ายแม้แต่ศีรษะก็ระเบิด

ภาพนี้กระตุ้นจนเลี่ยอวี้อดส่งเสียงตวาดแหลมออกมาไม่ได้อีกต่อไป “ปี้เจี้ยนฉยง พวกเจ้าจะปล่อยให้พวกเราตายต่อหน้าต่อตาโดยไม่ช่วยเช่นนี้หรือ”

เสียงคำรามเดือดดาลดังก้องท้องฟ้า

บนหอกำแพงเมืองที่ห่างออกไปพันลี้ ปี้เจี้ยนฉยงสีหน้าอึมครึมไม่อาจสงบได้ พลันกัดฟันโบกมือพูด “พวกเจ้าก็เห็นแล้ว เจ้าหมอนี่ดุดันบ้าคลั่ง หาใช่คนทั่วไปจะเทียบได้ ตอนนี้พวกเจ้ามีใครยินยอมเข้าสู้หรือไม่”

รอบๆ มีมกุฎอริยะสิบกว่าคน แต่ตอนนี้แต่ละคนมองหน้ากัน สายตาวูบไหว

ไม่ได้กลัว แต่รู้ดีว่าไม่ว่าเป็นใคร หากออกโจมตีเพียงลำพังล้วนไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของหลินสวินนั่น ไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย

“น่าขายหน้า!”

ปี้เจี้ยนฉยงโกรธจนหนวดผมชี้ขึ้น “ที่นี่เป็นถึงค่ายทัพดินแดนโบราณมารโลหิตของพวกเรา พวกเจ้ากลับกลัวแพะสองขาตัวหนึ่ง หากแพร่ออกไป ดินแดนโบราณมารโลหิตของพวกเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“ลงมือพร้อมกันไหม”

มีคนเสนอ

“ก็ดี!”

ตอนนั้นเองทุกคนต่างกัดฟัน พยักหน้าตอบรับ

เป็นอย่างที่ปี้เจี้ยนฉยงพูด การต่อสู้นี้จะต้องชนะเท่านั้น!

ไม่เช่นนั้นหากหลินสวินรอดไปได้ ดินแดนโบราณมารโลหิตของพวกเขาต้องกลายเป็นตัวตลกในสมรภูมิเก้าดินแดนแน่!

พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!

รุ้งเทพมากมายกะพริบเคลื่อนย้ายไปในอากาศ พุ่งจากเมืองอารักษ์มรรคไปยังสนามรบที่ห่างออกไปพันลี้

เร็วจนน่าตกใจ

‘หลินสวิน สถานการณ์ไม่ดี!’

รั่วอู่นัยน์ตาหดรัด สื่อจิตเตือน

ชั่วขณะนี้ถึงกับมีกลิ่นอายที่เป็นตัวแทนแห่งมกุฎอริยะอย่างน้อยสิบหกสายกำลังเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ชวนให้คนใจสั่น

ได้ยินเช่นนี้หลินสวินพูดสบายๆ ‘รั่วอู่ เจ้าถอยไป การต่อสู้ครั้งนี้ ข้าอยากจะดูหน่อยว่าพวกเขาจะสามารถขวางข้าได้หรือไม่!’

เสียงเด็ดเดี่ยว มีความองอาจที่หยิ่งยโสและผงาดกร้าว

รั่วอู่อึ้ง

แต่เลี่ยอวี้ที่เดิมลนลานจนทำอะไรไม่ถูกกลับมานิ่งสงบเหมือนเดิมแล้ว พลันหัวเราะเยาะออกมา “คนสวย ครั้งนี้เจ้าหนีไม่พ้นแน่!”

เขาแค้นจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ตั้งแต่บรรลุอริยะ เขายังไม่เคยสะบักสะบอมขนาดนี้มาก่อน!

ตอนนี้เขาต้องการระบาย

แต่ตอนนี้เองเสียงอันเย็นเยียบและไร้อารมณ์ของหลินสวินดังขึ้นในที่นั้น

“คนที่เจ็ด”

เลี่ยอวี้สีหน้าเปลี่ยนไปทันใด เงยหน้ามองไปก็เห็นแสงที่น่ากลัวปรากฏ สะเทือนฟ้าดิน เข้าปกคลุมเงาร่างของมกุฎอริยะคนหนึ่งไว้

ทันใดนั้นจิตหลุดลอยวิญญาณสลาย!

ส่วนหลินสวินก็ย้ายสายตามามองเขาจากไกลๆ

เลี่ยอวี้ตกใจจนหนังหัวชาวาบ พลันหลบไกลออกไปตามจิตใต้สำนึก

หลินสวินไม่ได้ตามไปโจมตี แต่หันมองรั่วอู่ “เชื่อใจข้า”

คำสั้นๆ เพียงสามคำทำให้ในใจรั่วอู่ยิ่งสั่นไหว นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “ข้าจะช่วยหนุนเจ้า!”

พูดจบเงาร่างของนางก็พริบไหว ถอยออกไปไกล

และตอนนี้มกุฎอริยะสิบหกคนมาถึงแล้ว มีทั้งชายทั้งหญิง ทั้งชราและเยาว์วัย กลิ่นอายน่ากลัวไร้ขอบเขต

อยู่ในสมรภูมิเก้าดินแดน นี่ก็คือยักษ์ใหญ่ดั่งผู้คุมอำนาจ หาไม่ใช่เรื่องสำคัญย่อมไม่ปรากฏตัวง่ายๆ

แต่ตอนนี้เพียงเพื่อหลินสวินคนเดียว มกุฎอริยะเหล่านี้ต่างลงมือพร้อมกัน