Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1589

จู่ๆ เสียงขลุ่ยคล้ายเสียงสวรรค์เสียงหนึ่งดังขึ้นเหนือทะเลกระดูกขาวอันพิสดารน่าสะพรึงกลัว ดูไม่เข้ากันเท่าไรนัก และดูแปลกประหลาดหาใดเทียบ

หลินสวินดวงตานิ่งขึง เสี่ยวอิ๋นกับเสี่ยวเทียนที่รู้กันก่อนแล้ว เคลื่อนเข้าไปซ่อนในจิตรับรู้ของเขา

ด้านหลินสวินกำลังโคจรไอซวนหนีปกคลุมทั้งกาย ตัวเขาเหมือนหายลับไปในห้วงอากาศโดยสมบูรณ์

หลังจากเข้าใจนัยเร้นลับมังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปรอย่างถ่องแท้โดยสมบูรณ์ พลังไอซวนหนีก็ถูกหลินสวินอนุมานถึงขั้นใหม่เอี่ยม

ตอนนี้นอกจากคนรุ่นเดียวกันที่ครอบครองวิชาลับด้านสัมผัสที่มีเอกลักษณ์แล้ว คนอื่นถึงกับไม่อาจรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของหลินสวิน

หลังจากเคลื่อนตามเสียงขลุ่ยห่างออกมาได้ประมาณหนึ่งแล้ว หลินสวินได้เห็นภาพอันน่าเหลือเชื่อภาพหนึ่งในทันใด

วิญญาณเซียนเหินที่ปรากฏตัวจากกองกระดูกฝูงหนึ่งมารวมตัวกันแล้วเคลื่อนออกไปไกลด้วยการชักนำของเสียงขลุ่ย

ไอพิฆาตโหดเหี้ยมบนตัวพวกมันยังอยู่เหมือนเดิม น่าสยดสยองถึงที่สุดทั้งนั้น แต่เสียงขลุ่ยนั้นราวกับมีพลังมารอันเป็นเอกลักษณ์ ทำให้พวกมันต่างเชื่อฟังการร้องเรียกโดยมิได้นัดหมาย!

‘มรรคแห่งศาสตร์ดนตรีที่ร้ายกาจนัก!’

ในใจหลินสวินยังตกตะลึงอย่างเลี่ยงไม่ได้

ควรรู้ว่าพลังต่อสู้วิญญาณเซียนเหินแต่ละตนนั้นไม่อ่อนแอกว่ามกุฎอริยะเลย แต่กลับไม่อาจต้านทานการควบคุมของขลุ่ยนั้น ประหนึ่งสัตว์ที่ถูกทำให้เชื่อง

ทว่าเมื่อเสียงขลุ่ยนี้เข้าหูหลินสวิน กลับไม่ได้มีพลังคุกคามอะไร ฟังแล้วไพเราะเสนาะหูยิ่ง ทำให้จิตใจปลอดโปร่งเสียด้วยซ้ำ

นี่ทำให้เขาตัดสินได้ในชั่วพริบตาว่าวิชาลับศาสตร์ดนตรีนี้น่าจะสร้างขึ้นเพื่อสัตว์ร้ายอย่างวิญญาณเซียนเหิน!

หลินสวินครุ่นคิดพลางเดินหน้าต่ออย่างเงียบเชียบ เขาชักอยากไปดูเสียหน่อยว่าคนที่เป่าขลุ่ยนี้เป็นอริยเทพจากไหน

‘สิบตน สามสิบตน ห้าสิบตน…’

ตลอดทางหลินสวินพบว่าจำนวนวิญญาณเซียนเหินที่ถูกเสียงขลุ่ยควบคุมยิ่งมากขึ้น

ทว่าเมื่อมีจำนวนถึงเก้าสิบเก้าตน จู่ๆ เสียงขลุ่ยก็เปลี่ยนจากเสียงสูงเป็นทุ้มต่ำ แปรเปลี่ยนเป็นท่วงทำนองดนตรีใหม่

ทันใดนั้นหลินสวินก็เห็นว่าวิญญาณเซียนเหินเก้าสิบเก้าตนนั้นต่างเริ่มบินท่องรวมกลุ่มก้อนกัน ไอพิฆาตถาโถม เคลื่อนกวาดออกไป

แล้วก็เป็นตอนนี้เองที่หลินสวินเห็นเงาร่างร่างหนึ่ง

คนผู้นั้นเป็นเด็กสาวที่เปลือยขาขาวกระจ่างทั้งสองข้างคนหนึ่ง สวมชุดคลุมหนังสัตว์ บนหัวประดับด้วยมงกุฎหนาม รูปร่างสูงโปร่งผอมเพรียว เต็มไปด้วยความดิบเถื่อน

มือนางถือขลุ่ยที่เจียรขึ้นจากกระดูกขาวเลาหนึ่ง ก้าวย่างไปในห้วงอากาศพลางเป่าขลุ่ย กลิ่นอายยากจับต้องเก่าแก่ราวพงไพรตลบอบอวลรอบกาย

วิญญาณเซียนเหินกลุ่มนั้นตามอยู่เบื้องหลังนาง

‘กลิ่นอายของดินแดนโบราณจิ่วหลี!’

ประกายเย็นชาฉายวาบในส่วนลึกของดวงตาหลินสวิน

บนตัวผู้แข็งแกร่งที่เข้ามาในสมรภูมิเก้าดินแดนทุกคน ต่างมีป้ายคำสั่งที่มาจากดินแดนของตนชิ้นหนึ่ง

มีเพียงอาศัยป้ายคำสั่งนี้ ถึงสามารถเก็บผลงานมหามรรคได้ และอาศัยป้ายคำสั่งนี้กลับไปยังดินแดนของตนยามการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนปิดฉากลง

อย่างบนตัวหลินสวินก็มีป้ายคำสั่งรกร้างโบราณชิ้นหนึ่ง

ก็เพราะการมีอยู่ของป้ายคำสั่งนี้ ไม่จำเป็นต้องพิจารณาใดๆ ก็ถูกศัตรูสังเกตที่มาที่ไปของเขาได้ในทันที

เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวที่แต่งกายด้วยชุดกระโปรงหนังสัตว์ หัวประดับมงกุฎหนามคนนี้มาจากดินแดนโบราณจิ่วหลี ดินแดนที่ร่ำลือว่ายังคงรักษารูปลักษณ์เก่าแก่ดึกดำบรรพ์ไว้ดังเดิม

“หืม?”

ทันใดนั้นเด็กสาวชุดกระโปรงหนังสัตว์ที่อยู่ไกลออกไปคนนั้นคล้ายสังเกตอะไรได้ หันหน้ากลับมามองครั้งหนึ่ง ในขณะเดียวกันเสียงขลุ่ยก็กระจายออกมาดั่งวงคลื่น

‘ปฏิกิริยาฉับไวนัก’

หลินสวินตื่นตะลึงในใจ เขาหลบออกไปไกลๆ ทันที

ในที่สุดเด็กสาวชุดกระโปรงหนังสัตว์คนนั้นก็ไม่พบอะไรผิดปกติ หันตัวเดินหน้าต่อไป

แต่หลินสวินแน่ใจแล้วว่าเด็กสาวคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ต่อให้เป็นมกุฎอริยะทั่วไปยังไม่มีทางเทียบนางได้

‘ก็จริง คนที่สามารถครอบครองป้ายคำสั่งเซียนเหินเข้ามาที่นี่ได้ ล้วนเป็นผู้ที่ล้ำเลิศที่สุดในแต่ละดินแดน เด็กสาวคนนี้มีปฏิกิริยาเฉียบคมปานนี้ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก…’

หลินสวินครุ่นคิด

เขาไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่น เดินตามต่อไป

เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวชุดกระโปรงหนังสัตว์คนนี้คุ้นเคยกับทะเลทิ้งกระดูกอย่างยิ่ง ตลอดทางดูคล่องแคล่วรู้ทางดี ยามเคลื่อนไหวก็ไม่ลังเลแต่อย่างใด

อีกทั้งพอเสียงขลุ่ยของนางกระจายออกไป ตลอดทางนี้ถึงกับไม่มีวิญญาณเซียนเหินปรากฏขึ้นอีกสักตน

‘ดูท่าในการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนสองครั้งก่อน ผู้แข็งแกร่งแปดดินแดนอื่นเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดในสมรภูมิเซียนเหินอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งไปแล้ว ดังนั้นถึงได้ทำให้ผู้แข็งแกร่งแปดดินแดนอย่างเด็กสาวคนนี้ หลังจากมาถึงสมรภูมิเซียนเหินคราวนี้ก็ได้เปรียบไปหมด’

หลินสวินทอดถอนใจในใจ

เทียบกับแปดดินแดนแล้ว ค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณไม่เพียงขาดพลังต่อสู้ ที่หนักกว่ายังมีระยะห่างด้านรากฐานพลังด้วย

หนึ่งก้านธูปผ่านไป

ไกลออกไปทัศนียภาพแปรเปลี่ยนฉับพลัน ทิวเขาสูงตระหง่านแผ่ตัวยืดขยายสูงต่ำแถบหนึ่งปรากฏขึ้น หมู่ยอดเขาดั่งทวน แทรกตัวเข้าไปในเมฆา เติบโตงอกงามไร้ที่สิ้นสุด

กลิ่นอายโบราณปฐมกาลราวดึกดำบรรพ์ตีกระทบหน้าตามมาด้วย

‘เขาตัดหมอก!’

ในสมองหลินสวินมีชื่อสถานที่หนึ่งปรากฏขึ้น ที่นี่คือสถานที่อันมีชื่อเสียงอย่างยิ่งแห่งหนึ่งในสมรภูมิเซียนเหิน

เทือกเขาแห่งนี้มีอาณาเขตแสนกว่าลี้ ภายในหมอกหนาทึบ ยอดเขาตั้งตระหง่านดั่งต้นไม้ในพงไพร สัตว์อันตรายซ่อนตัวอยู่ไม่น้อย

แต่เช่นเดียวกัน ในเขานี้ก็ไม่ขาดวัตถุดิบเทพและของล้ำค่าที่มีน้อยนิดในโลกภายนอกบางประการ

ตามที่หลินสวินรู้มา ข่าวลือบอกว่าสมัยการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนครั้งที่หนึ่ง เคยมีมกุฎอริยะจากดินแดนโบราณเพลิงสวรรค์ผู้หนึ่งเด็ดเถาศุภโชคหยินหยางต้นหนึ่งไปจากที่นี่!

สิ่งนี้เป็นต้นไม้เทพชั้นหนึ่งในฟ้าดิน สามารถให้กำเนิด ‘ดอกตูมหยินหยาง’ ที่เป็นดั่งสมบัติอริยะดอกแล้วดอกเล่า

ดอกตูมหยินหยางแต่ละดอกล้วนเป็นวัตถุดิบหายากในการหลอมสมบัติอริยะอย่างหนึ่ง!

ถึงขั้นที่หากรอให้เถาศุภโชคหยินหยางมีลายมรรคธรรมชาติเกิดขึ้น กระทั่งรวมตัวเป็นน้ำเต้าศุภโชคได้ สิ่งนั้นจะเป็นถึงสมบัติอริยะฟ้าประทาน!