Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1607

ฟุ่บๆๆ!

ฝนโลหิตกำลังสาดพรม ซากศพเนื้อละเอียดร่วงหล่น เสียงกรีดร้องโหยหวนและเสียงคำรามอย่างหวาดผวาสิ้นหวังถักทอเข้าด้วยกัน สั่นสะเทือนฟ้าดิน

ใต้หล้าเหมือนตกสู่ความมืดมิดแห่งรัตติกาลนิรันดร์ โลหิตราวหมึกเขียนแดงก่ำ ตามการสังหารของซย่าจื้อที่แผ่ขยายไปในฉากรัตติกาล

ครั้งนี้ทัพพันธมิตรแปดดินแดนออกโจมตีเต็มกำลัง แค่มกุฎอริยะยังมีมากนับร้อยคน

บ้างนั่งบัญชาอยู่ด้านหลัง ปิดล้อมทั้งเมือง

บ้างเป็นทัพหน้า ออกจู่โจมสังหาร

บ้างก็อยู่ในทัพใหญ่ คอยจัดกระบวนทัพ

นอกจากนี้ยังมีอริยะแท้ไม่รู้เท่าไรนำผู้แข็งแกร่งของแต่ละดินแดน ถล่มจู่โจมเมืองอารักษ์มรรคจากทิศทางต่างกันออกไป

แต่ตอนนี้บนสนามรบที่กว้างใหญ่นั้น ในจุดที่ซย่าจื้อยืนอยู่กลับกลายเป็นตาพายุ!

มกุฎอริยะมากมายพุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง วางแผนพึ่งพาข้อได้เปรียบในด้านจำนวนมากำราบซย่าจื้อ

แต่แน่นอนว่าเปล่าประโยชน์!

นางตัวคนเดียวถือทวนกระดูกขาว เงาร่างอาบไล้ด้วยม่านรัตติกาลนิรันดร์ พลังทำลายรุนแรงเหมือนเข้าไปในแดนไร้ผู้คน!

พวกเซ่าเฮ่า จ้าวจิ่งเซวียน เจ้าคางคก อาหลู่เดิมจะเข้าไปช่วย แต่กลับพบว่าในการต่อสู้ที่น่ากลัวเช่นนี้ พวกเขาไม่อาจเข้าไปยุ่งแต่แรก

ใช่ว่าเพราะศัตรูมากเกินไป หากแต่เพราะซย่าจื้อคนเดียวก็เหมือนคลองกั้นขวางหน้าเมืองอารักษ์มรรค ไม่มีใครข้ามไปได้!

สิ่งที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงที่สุดคือ มกุฎอริยะพวกนั้นน่ากลัวระดับใด แต่ละคนอานุภาพร้ายกาจราวกับนายเหนือหัว

แต่ในสายตาของซย่าจื้อกลับเหมือนฝูงแมงเม่าบินเข้ากองไฟ เมื่อใดที่เข้าใกล้ก็จะถูกฆ่าตายคาที่ สิ่งที่เรียกว่าหมดจดชัดเจน รวดเร็วรุนแรงคืออย่างนี้นี่เอง

เพียงครู่เดียวก็มีมกุฎอริยะสามสิบกว่าคนล้มตาย ศพและน้ำเลือดของพวกเขาหยาดย้อมฟ้าดินหน้าเมืองทั้งแถบเป็นสีแดงน่าพรั่นพรึง

ตรงกันข้าม ตั้งแต่ต้นจนจบซย่าจื้อไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ไม่แปดเปื้อนโลกีย์ ตัวคนเดียวกลับขวางศัตรูได้ทั้งหมด!

“เป็นไปได้อย่างไร!”

“นาง… ทำไมนางถึงแข็งแกร่งเช่นนี้”

“นี่คือพลังไร้คู่ต่อกรที่แท้จริงในระดับมกุฎอริยะแท้หรือ”

ในที่นั้นมีเสียงตกตะลึงไม่รู้เท่าไรดังขึ้น เต็มไปด้วยความเดือดดาล หวาดกลัว ยากจะเชื่อ สีหน้าของมกุฎอริยะแต่ละคนต่างคล้ำเขียวและไม่น่าดูหาใดเปรียบ

“ทุกคนกระจายกันออกไป ถล่มเมืองเต็มกำลัง!”

มีคนคำราม

เมืองอารักษ์มรรคนี้ครอบครองพื้นที่กว้างใหญ่ ตอนนี้ไม่อาจบุกแนวป้องกันที่ซย่าจื้ออยู่ได้ ก็ได้แต่กระจายกันออกไป พุ่งเป้าสำคัญไปที่การบุกเมือง

ถึงอย่างไรต่อให้อีกฝ่ายแข็งแกร่งแค่ไหน สุดท้ายก็ตัวคนเดียว จะป้องกันเมืองทั้งเมืองได้อย่างไร

ขอแค่ถล่มเมืองนี้ได้ คมประกายของทัพใหญ่แปดดินแดนจะต้องโจมตีผู้แข็งแกร่งของดินแดนรกร้างโบราณที่อยู่ในเมืองจนพังทลายได้อย่างแน่นอน

ตูม!

จากนั้นมกุฎอริยะที่พุ่งสังหารเข้ามาพวกนั้นต่างกระจายกันออกไป พุ่งโฉบไปคนละทาง

นี่ทำให้พวกเซ่าเฮ่าอดหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้ รู้ว่าศัตรูไม่สนใจอะไรแล้ว ยอมสละทุกอย่างเพื่อเหยียบย่ำเมืองอารักษ์มรรคให้ได้

วู้ม…

เวลานี้กลับเห็นซย่าจื้อพลันก้าวขึ้นไปกลางอากาศ เงาร่างเพรียวบางดึงดูดแสงแห่งรัตติกาลนิรันดร์กลางฟ้าดิน ลักษณะพลังก็พุ่งทะยานถึงขีดสุดตามไปด้วย

พริบตานั้นเงาร่างมากมายแยกออกมาจากตัวซย่าจื้อ แต่ละร่างล้วนอาบไล้ด้วยพลังของความมืดแห่งรัตติกาลนิรันดร์ เงาร่างเพรียวบางนับร้อยพันพุ่งไปยังจุดต่างๆ ของเมืองอารักษ์มรรค

รัตติกาลนิรันดร์เป็นสื่อนำ จากหนึ่งกลายเป็นพัน!

เหตุการณ์สะเทือนใต้หล้าเช่นนั้น ทำให้ทั่วทั้งลานตกตะลึงทันที

สิ่งที่คาดไม่ถึงที่สุดคือร่างแยกพวกนั้นแต่ละร่างล้วนแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง แม้จะร้ายกาจสู้ร่างต้นไม่ได้ แต่ก็มีพลังต่อสู้ไม่ด้อยไปกว่ามกุฎอริยะ!

“นี่…”

ผู้แข็งแกร่งแปดดินแดนไม่น้อยตกใจจนลูกตาแทบถลนออกมา

“นี่คือวิชามรรคอะไร”

มกุฎอริยะบางส่วนกล่าวอย่างตระหนก

เมื่อสอดส่องสายตาไป เงาร่างของซย่าจื้อนับร้อยพันอาบไล้ด้วยรัตติกาลนิรันดร์ ก้าวเดินอยู่กลางฟ้าดินแน่นขนัด น่าหวาดกลัวเหลือคณา

แม้แต่พวกเซ่าเฮ่า จ้าวจิ่งเซวียน เจ้าคางคกก็จิตหลุดไปพักหนึ่ง ในระดับมกุฎอริยะแท้ยังมีพลังที่น่าเหลือเชื่อเช่นนี้ด้วยหรือ

ตูม!

การต่อสู้เปิดฉากต่อเนื่องโดยไม่น่าหวั่นวิตกใดๆ

เพียงแต่ความตั้งใจที่จะแบ่งคนไปบุกเมืองเต็มกำลังของมกุฎอริยะแปดดินแดน ยามนี้ได้ถูกป่นเป็นจุณอย่างสิ้นเชิง

ไม่ว่าพวกเขาจะโผล่ไปที่ไหน ล้วนถูกร่างแยกของซย่าจื้อขวางไว้หมด!

ซย่าจื้อกว่าพันคนก็หมายถึงมกุฎอริยะนับพันคน จำนวนมหาศาลเช่นนั้นทำให้มกุฎอริยะแปดดินแดนพวกนั้นที่รวมกันแล้วมีแค่หลักร้อยดูไม่จืดไปทันที

แม้ว่าพลังของร่างแยกพวกนั้นจะน่ากลัวสู้ร่างต้นไม่ได้อยู่มาก แต่ภายใต้สถานการณ์มากต่อน้อยก็ยังได้เปรียบกว่าอยู่ดี!

“เยี่ยม!”

บนเมืองอารักษ์มรรค เสียงตะโกนอย่างตื่นเต้นปะทุขึ้น รวมถึงเหล่ามกุฎอริยะอย่างพวกเซ่าเฮ่า รั่วอู่ก็ยังโลหิตเดือดพล่าน ฮึกเหิมหาใดเปรียบ

คนผู้เดียวปกป้องเมืองแห่งหนึ่งได้อย่างปาฏิหาริย์!

“ลงมือพร้อมกัน!”

“ได้เลย!”

“ฆ่า!”

พวกจ้าวจิ่งเซวียน เจ้าคางคก อาหลู่ต่างเคลื่อนพลเต็มกำลัง ร่วมมือกับซย่าจื้อ เริ่มจู่โจมกลับจากทิศทางต่างๆ ของเมืองอารักษ์มรรค

ตูม ครืน…

กลางฟ้าดินเสียงกัมปนาทดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แสงศักดิ์สิทธิ์ม้วนแผ่ออกมาดุจเขาถล่มสมุทรคำราม

ทัพพันธมิตรแปดดินแดนพวกที่พลังสู้มกุฎอริยะแท้ไม่ได้เหล่านั้นไม่กล้าเข้าใกล้อย่างสิ้นเชิง ด้วยทันทีที่โดนลูกหลงจะพบฉากจบที่ร่างแหลกสลาย

และคนต้นเรื่องทั้งหมดอย่างซย่าจื้อก็ยังคงนิ่งสงบ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยเอ่ยวาจา ประหนึ่งไม่มีคลื่นความรู้สึก

ร่างต้นของนางมือกุมทวนกระดูกขาว ก้าวเดินอยู่ในที่นั้น ขอแค่เป็นศัตรูที่ถูกนางจับจ้อง ก็ล้วนหนีจุดจบของความตายไม่พ้น!

แต่ละคนลนลานเหมือนสุนัขไร้เจ้าของ!

จากนั้นทัพพันธมิตรแปดดินแดนที่อยู่ห่างออกไปเห็นท่าไม่ดี ก็แตกฮือเหมือนกระแสน้ำหลากหนีตายกันอลหม่าน เผ่นกระเจิงไปคนละทิศละทาง

เสียงหวีดร้อง ทุรนทุราย โหยหวนสะท้อนก้องจักรวาล

บนสนามรบที่กว้างใหญ่นั้น เห็นกองทัพพ่ายเละไม่เป็นท่า ทุกหนแห่งที่สายตามองเห็นล้วนเป็นภาพกระเจิดกระเจิงไม่เป็นขบวน!

“ชนะแล้ว… ชนะแล้วจริงๆ…”

เซ่าเฮ่าผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายเปื้อนเลือด มองเหตุการณ์นี้อย่างอึ้งงัน เห็นศัตรูพวกนั้นหนีกระเจิดกระเจิงร้องหาพ่อแม่ สีหน้าเลยดูมึนงงคล้ายยังไม่กล้าเชื่อ

ครั้งนี้ทัพพันธมิตรแปดดินแดนบุกโจมตีเต็มกำลัง ปิดล้อมเมืองอารักษ์มรรค วางกำลังพลทบเป็นชั้นเหมือนแหฟ้าตาข่ายดิน หลายวันมานี้ทำให้ทั้งค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณกินไม่ได้นอนไม่หลับ นั่งนอนไม่เป็นสุข ในใจทุกคนเหมือนถูกหินทับแทบจะหายใจไม่สะดวก

ถึงขั้นที่ว่าวันนี้พวกเขายังคิดจะยอมพลีชีพแล้ว!

ใครจะคิด…

ว่าพวกเขาจะชนะแล้ว!

ไม่เพียงแต่คลี่คลายวิกฤติที่เมืองอารักษ์มรรคจะล่มสลาย ยังตีทัพพันธมิตรแปดดินแดนพ่ายยับเยิน สังหารจนพวกเขาหนีหัวซุกหัวซุนด้วย!

“ชนะแล้ว…”

พวกรั่วอู่ เซี่ยวชางเทียน เยี่ยเฉิน หมีเหิงเจินก็หน้าตามึนงง แต่ละคนต่างดูสะบักสะบอม เสื้อผ้าเปื้อนเลือดไปทั้งตัว

แต่สีหน้าของพวกเขากลับเปล่งประกาย!

“ฆ่า!”

อาหลู่ตะโกนลั่นคิดจะตามไป แต่ถูกจ้าวจิ่งเซวียนห้ามไว้ นี่ไม่ใช่เวลาไล่ฆ่าศัตรู

“ฮ่าๆๆ ชนะแล้ว พวกเราค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณชนะแล้ว!”

เจ้าคางคกหัวเราะลั่น หัวเราะจนน้ำตาไหล

ศึกนี้ยากลำบาก บ้าระห่ำและไม่ง่ายดายนัก ถ้าไม่เจอกับตัวคงยากบรรยายความทุกข์ทรมานของมัน

ฮูม…

ยามนี้สีแห่งรัตติกาลนิรันดร์ทั่วฟ้ารวมเป็นสายเดียวกัน รวมตัวมุ่งไปทางซย่าจื้อ ร่างแยกนับพันนั้นของนางกลับมารวมกันเป็นหนึ่ง

ยามนี้ต่อให้ชนะนางก็ดูนิ่งสงบ ไม่เคยมีคลื่นความรู้สึกใดๆ เหมือนการเข่นฆ่าและการต่อสู้อย่างดุเดือดก่อนหน้านี้ไม่มีความสำคัญ

เพียงแต่ยามนี้ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปที่เงาร่างสูงเพรียวนั้นของนางอย่างพร้อมเพรียง ในแววตาล้วนเจือความชื่นชมและซาบซึ้งใจ

ใครต่างก็รู้ว่าวันนี้ที่ค่ายทัพดินแดนรกร้างโบราณยังอยู่ เมืองอารักษ์มรรคนี้ยังตั้งตระหง่านสมบูรณ์ไร้ความเสียหายมาได้

ล้วนเป็นผลงานของซย่าจื้อทั้งสิ้น!

พูดอย่างไม่เกินจริง ในศึกนี้นางคนเดียวก็กอบกู้สถานการณ์อันตรายได้ สังหารศัตรูได้อย่างรวดเร็วรุนแรง ไร้เทียมทานเหมือนทวยเทพที่ไม่อาจทัดเทียมในตำนาน!

นี่จะไม่ให้พวกเขาซาบซึ้งใจได้อย่างไร ทั้งใครเล่าจะไม่ชื่นชมและยกย่อง

เพียงแต่ซย่าจื้อกลับไม่รับรู้อะไร นางแค่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปบนเวิ้งฟ้า นางที่อาบไล้ด้วยความมืดแห่งรัตติกาลนิรันดร์ ราวกับไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้มาก่อน

……