Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1608

สมรภูมิเซียนเหิน

เขาตัดหมอก

“ให้ตายเถอะ ในที่สุดก็เจอสมบัติอีกชิ้นแล้ว!”

เจ้านกดำตื่นเต้นจนถูกรงเล็บทองอร่ามไปมา ดวงตาวาววาบ

นี่คือภูเขาลูกย่อมที่อบอวลหมอกควันสีทองอ่อน สูงแค่ร้อยจั้ง หินผาที่อยู่บนนั้นสูงสลับซับซ้อน ต้นไม้ใบหญ้าล้วนทองอร่ามเหมือนหล่อจากทองคำ งดงามเป็นอย่างยิ่ง

เวลานี้พวกหลินสวินยืนอยู่หน้าหินเก่าแก่ก้อนหนึ่งที่กลางทางขึ้นเขา

บนซอกหินมีต้นหญ้าเรียวยาวราวกระบี่คมกริบต้นหนึ่งขึ้นอยู่

มันสูงหนึ่งฉื่อ หนาเท่าหัวแม่โป้ง ลำต้นที่บริสุทธิ์เหมือนทองเทพมีลายเมฆขดมากมายขึ้นอยู่ตามธรรมชาติ ข้างลำต้นทั้งสองด้านยังมีใบไม้เก้าใบที่บางเหมือนปีกจักจั่นขึ้นอยู่ติดๆ กัน

เมื่อมองดูโดยละเอียด ใบไม้มากมายนั้นราวกับบันไดสวรรค์สีทองทบชั้นขึ้นไป แต่ละเส้นใบล้วนมีเปลวไฟสายหนึ่งไหลเวียนอยู่

“หญ้าวิญญาณทองเก้าใบ!”

“ทุกพันปีจึงจะออกใบมาใบหนึ่ง ทุกสามพันปีจะต้องรับพิบัติเคราะห์แห่งฟ้าดิน มีเพียงต้นที่ข้ามด่านเคราะห์แล้วไม่ดับสลายเท่านั้นจึงจะเติบโตต่อไปได้”

“นี่เป็นถึงสมบัติอริยะที่ฟ้าดินสรรสร้าง แฝงพลังแห่งวิญญาณทองแต่กำเนิด ขอแค่นำไปหลอมอีกหน่อยก็จะแปลงเป็นกระบี่บินไร้เทียมทานเล่มหนึ่งได้ พลังทำลายล้างยิ่งใหญ่มหัศจรรย์หาใดเปรียบ!”

เจ้านกดำน้ำลายแตกฟอง หน้าตาดีอกดีใจ “ที่น่าอัศจรรย์ที่สุดคือ สมบัตินี้ยังทำหน้าที่เป็นเจตวัตถุฟ้าประทานได้ด้วย มีประโยชน์ต่อการหลอมอาวุธอริยะบริสุทธิ์อย่างไม่อาจประเมิน!”

“หญ้าวิญญาณทองเก้าใบตรงหน้านี้มีเปลวเพลิงเก้าพันปี ผ่านการหล่อหลอมของเคราะห์สวรรค์มาสามครั้งแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการเก็บเกี่ยว”

หลินสวินฟังไปพลาง อีกด้านหนึ่งก็เริ่มลงมือ

เหมือนกับ ‘เถาวัลย์หยกนภาค่ำ’ ต้นนั้นที่เจอในตอนแรก ใกล้หญ้าวิญญาณทองเก้าใบนี้ถูกวางกระบวนผนึกลายมรรคไว้เช่นกัน

เจ้านกดำกล่าวเตือนอยู่ข้างๆ “เจ้าหนู ตามสัญญาตอนนั้น หญ้าวิญญาณทองเก้าใบต้นนี้ควรแบ่งให้ข้าแล้ว”

เสี่ยวอิ๋นและเสี่ยวเทียนต่างทำหน้ารังเกียจ ด้วยนิสัยของนายท่านมีหรือจะละโมบอยากได้ของของเจ้า เจ้านกขี้ขโมยนี่ใช้น้ำใจคนต่ำช้ามาประเมินวิญญูชน พาให้คนดูถูกจริงๆ!

เจ้านกดำมองข้ามอย่างสิ้นเชิง มันหน้าด้านเสมออยู่แล้ว

…

ขณะเดียวกันในโลกฟากหนึ่งที่อยู่ไกลจากสมรภูมิเซียนเหินไปไม่รู้เท่าไร บนยอดเขาสูงอัศจรรย์งามวิจิตรที่เต็มไปด้วยไอเซียนลูกหนึ่ง

เมฆาลอยล่องหมอกระยับ ฝูงอีกาทองสยายปีกบิน พรมแสงทองงามตระการลงมา เคลือบทับสิ่งปลูกสร้างเก่าแก่ที่เรียงรายเป็นระเบียบอยู่บนเทือกเขาชั้นหนึ่งจนเป็นประกายทองดูศักดิ์สิทธิ์

“น่าชังนัก เจ้าหัวขโมยหน้าไม่อายนั่น เห็นชัดว่าคิดจะกวาดสมบัติที่พวกเราถนอมไว้ในสมรภูมิเซียนเหินไปจนเกลี้ยง!”

บนยอดเขาเจียงเหิงแค้นจนกัดฟันกรอด นัยน์ตาคู่งามเต็มไปด้วยความเดือดดาล

ใบหน้านางเหมือนหยกงาม นัยน์ตาดุจน้ำพุใสสะอาด สวมชุดกระโปรงสีเขียวน้ำทะเล ยืนสันโดษอยู่ในทะเลหมอกบนยอดเขา เจิดจรัสไร้ใครเทียมราวกับเซียนสาวผู้สำรวมตน

แม้ยามนี้จะโกรธอยู่ก็ยังมีความงามที่น่าตกตะลึง

ข้างหน้าเจียงเหิงมีจานแปดทิศที่ทำจากกระดองเต่าใบหนึ่งลอยคว้างอยู่ ควบรวมเป็นม่านแสง

ในม่านแสงนั้นปรากฏเป็นเงาร่างของพวกหลินสวิน!

นี่คือ ‘จานดารากระสายยา’ ที่เชื่อมต่อกับกระบวนผนึกลายมรรคใกล้หญ้าวิญญาณทองเก้าใบ เมื่อใช้สมบัตินี้จะสังเกตการเติบโตของหญ้าวิญญาณทองเก้าใบได้

ตอนนั้นเจียงเหิงก็ใช้สมบัตินี้สำรวจโอสถเทพที่ถนอมไว้ในสมรภูมิเซียนเหิน จึงพบว่าเถาวัลย์หยกนภาค่ำต้นนั้นถูกหลินสวินเก็บเอาไป

“ศิษย์น้องเจียงเหิง สมรภูมิเซียนเหินมีความเกี่ยวข้องกับแหล่งสถานคุนหลุนในตำนาน เป็นแดนลี้ลับที่แปลกประหลาดแห่งหนึ่ง ทุกร้อยปีพวกเราจึงจะเปิดอุโมงค์อากาศเข้าไปในนั้นได้ครั้งหนึ่ง”

ข้างๆ จู่ๆ ชายชุดขาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวกล่าว “ก่อนหน้านี้พวกเราใช้ไปแล้วครั้งหนึ่ง นี่ก็หมายความว่าพวกเราไม่มีทางลงมือได้อีกแล้ว”

ชายชุดขาวร่างผอมบาง สองมือไพล่หลัง ผมสีเทาอ่อน นัยน์ตาเฉียบคมส่องประกายวาววามแหวกอากาศ ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายน่าเกรงขามที่ยิ่งใหญ่ไร้สิ้นสุด

เห็นได้ชัดว่าเขายังหนุ่ม ท่าทางสง่างาม บนตัวมีกลิ่นอายแห่งกาลเวลาไม่เท่าไร แต่ลักษณะพลังของเขากลับน่ากลัวกว่ามกุฎอริยะ!

“ศิษย์พี่ใหญ่ หลายวันนี้เจ้าหัวขโมยนั่นขโมยของมีค่ามากมายอย่าง ‘บุปผาเขียวเย็นระอุ’ ‘รากขันธ์ห้า[1] ปีกหงส์’ ‘ไม้พิภพแสงทมิฬ’ ไปแล้ว”

เจียงเหิงยังกล่าวโกรธเคือง “แล้วไหนจะ ‘เถาวัลย์หยกนภาค่ำ’ และ ‘หญ้าวิญญาณทองเก้าใบ’ ต้นนี้อีก สมบัติที่พวกเราสำนักยุทธ์เสวียนจีถนอมไว้ในนั้น แทบจะถูกเจ้าโจรนี่ขโมยไปหมดแล้ว! พวกเราจะมองตาปริบๆ ต่อไปหรือ”

ชายชุดขาวที่ถูกเรียกว่าศิษย์พี่ใหญ่ยิ้ม แววตาล้ำลึก ไอพลังเฉียบคมน่าพรั่นพรึงพวยพุ่งกล่าว

“เทียบกับเจดีย์สมบัตินั่นบนตัวเจ้านี่แล้ว สมบัติพวกนี้ไม่นับว่ามีค่าอะไร ยามวาสนาของแหล่งสถานคุนหลุนปรากฏ ข้าจะให้เขาคายของที่กินไปออกมาเป็นสิบเท่าร้อยเท่าแน่!”

เสียงฉะฉานดังก้องดุจระฆังอรุณกลองสายัณห์ เผยให้เห็นความมั่นใจหาใดเปรียบ

เจียงเหิงดวงตาแวววาว “ใช่ เจ้าหัวขโมยนี่มีป้ายคำสั่งเซียนเหินติดตัว ภายหน้าจะต้องไปแหล่งสถานคุนหลุนแน่ ถึงตอนนั้นค่อยหาตัวเขาแล้วคิดบัญชีนี้ให้เต็มที่!”

“จริงสิ”

เจียงเหิงฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้กล่าวว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ เจดีย์สมบัติในมือเจ้าหัวขโมยนั่นมีความเป็นมาอย่างไรกันแน่ ถึงต้านการโจมตีของวงอสนีสุริยันได้”

วงอสนีสุริยันคือหนึ่งในยอดสมบัติพิทักษ์สำนักของสำนักยุทธ์เสวียนจี เกิดจากต้นกำเนิดฟ้าประทานของโลกอสนีแกร่งแห่งหนึ่ง

หลายปีก่อน บุคคลระดับจักรพรรดิคนหนึ่งของสำนักยุทธ์เสวียนจีลงมือด้วยตัวเองเพื่อกำราบสมบัตินี้ เมื่อหลอมละลาย ‘โลกอสนีแกร่ง’ นั้นทั้งใบแล้วจึงฉวยโอกาสกำราบสมบัตินี้และชิงมาได้ในคราเดียว

จากนั้นด้วยสมบัตินี้มีอานุภาพยิ่งใหญ่มหัศจรรย์ ทั้งสะสมต้นกำเนิดมรรคอสนีฟากหนึ่งไว้ภายใน จึงกลายเป็นหนึ่งในมหาสมบัติพิทักษ์สำนักของสำนักยุทธ์เสวียนจีได้อย่างสมเหตุผล

แต่เจดีย์สมบัตินั้นกลับขวางการโจมตีอันดุเดือดของวงอสนีสุริยันได้ ทั้งยังทำให้ศิษย์พี่ใหญ่ลงมือด้วยตัวเอง นี่จะไม่ให้เจียงเหิงอยากรู้อยากเห็นได้อย่างไร

“เจดีย์นี้มีความเป็นมายิ่งใหญ่ ก่อนหน้านี้ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดก็มีชื่อเสียงสะเทือนใต้หล้า เกริกก้องสะท้านสวรรค์ ครอบครองอานุภาพที่คาดไม่ถึงแล้ว”

ชายชุดขาวแววตาส่องประกาย เสียงทุ้มต่ำ “เพียงแต่… ข้ายังไม่แน่ใจอยู่บ้างว่าจะใช่เจดีย์สมบัติในตำนานนั้นหรือไม่”