Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1609

บนเวิ้งฟ้าพลังกฎระเบียบกำลังซัดโหม ใกล้จะก่อตัวเป็นทางน้ำวนอยู่รางๆ

หลินสวินรออยู่เงียบๆ

การมาสมรภูมิเซียนเหินครั้งนี้ นอกจากจะฆ่าศัตรูจนทำให้เขาได้ประโยชน์อย่างมหาศาลแล้ว ตอนนี้ในมือของเขายังมีป้ายคำสั่งเซียนเหินแปดแผ่นที่รวบรวมชะตามรรคผลงานรบได้เพียงพอด้วย

นอกจากนี้ทรัพย์หลังศึกที่ได้มาจากการกำจัดศัตรูก็ยิ่งน่าตื่นตาตื่นใจ วัตถุดิบเทพ สมบัติ ของล้ำค่ามากมายกองพะเนินเหมือนภูเขา มูลค่ามหาศาลไม่อาจประเมิน!

อย่างน้อยในช่วงนี้ไม่ว่าจะเป็นการฝึกปราณหรือหลอมสมบัติอริยะ ล้วนไม่จำเป็นต้องกังวลว่าวัตถุดิบจะไม่พอไปอีกนาน

เปรียบเทียบกันแล้ว ความก้าวหน้าของระดับปราณก็น่าตกตะลึงยิ่งนัก

โดยเฉพาะหลังจากหลอมเถาวัลย์หยกนภาค่ำต้นนั้น การฝึกปราณหนึ่งวันก็เหมือนร้อยวัน ทำให้พลังปราณอริยะแท้ขั้นกลางของหลินสวินบรรลุถึงขั้นสมบูรณ์

ใช้เวลาไม่นานก็จะถือโอกาสก้าวเข้าสู่ระดับอริยะแท้ขั้นปลายได้!

หากความเร็วของการฝึกปราณเช่นนี้แพร่ออกไป ต้องทำให้ใต้หล้าสั่นสะเทือนแน่

ถึงอย่างไรสมรภูมิเก้าดินแดนก็เพิ่งเปิดมาแค่สองปีเท่านั้น

ในสองปีนี้หลินสวินก้าวสู่ระดับมกุฎอริยะจากระดับมกุฎราชันคนหนึ่งได้อย่างราบรื่น จนถึงตอนนี้ก็มีพลังปราณขั้นกลางระดับสมบูรณ์ในการฝึกอริยมรรคแล้ว ความเร็วของการเลื่อนขั้นเช่นนี้เรียกได้ว่าสะเทือนใต้หล้า!

สิ่งที่คาดไม่ถึงที่สุดคือหลินสวินไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นเพราะอยากเลื่อนขั้นปราณอย่างเดียว แต่ละก้าวของเขาล้วนเคี่ยวกรำจนแน่นหนา เหนือกว่าทุกคนในรุ่นเดียวกัน

มิฉะนั้นเขาคงไม่มีทางครอบครองพลังต่อสู้ที่เกือบจะเรียกได้ว่าไร้คู่ต่อกรในหมู่คนรุ่นเดียวกัน!

โดยทั่วไปการเสาะแสวงอริยมรรค แต่ละก้าวล้วนยากลำบาก เหมือนในดินแดนรกร้างโบราณ บนโลกนั้นแทบจะพบเห็นร่องรอยของบุคคลระดับอริยะได้น้อยนัก เพราะอะไร

ง่ายมาก ด้วยกำลังปิดด่านฝึกปราณอยู่!

สำหรับบุคคลระดับอริยะแท้พวกนี้ การปิดด่านร้อยพันปีเพื่อทะลวงขั้นแทบจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน

แต่การที่หลินสวินบรรลุอริยะได้ในเวลาสั้นๆ แค่สองปี ทั้งยังเลื่อนขั้นในระดับอริยะได้หลายต่อหลายครั้ง มีความเกี่ยวข้องกับการมาสมรภูมิเก้าดินแดนครั้งนี้เป็นอย่างมาก

มีแค่อยู่ในสมรภูมิเก้าดินแดน จึงจะมีโชควาสนาพอจะทำให้มกุฎอริยะเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว!

หากตอนนั้นหลินสวินไม่เลือกเข้ามาในสมรภูมิเก้าดินแดน แล้วอยู่ในดินแดนรกร้างโบราณต่อไป เกรงว่าคงไม่มีทางบรรลุมกุฎอริยะได้เร็วขนาดนี้แน่

“นายท่าน สมรภูมิเซียนเหินใกล้จะปิดฉากแล้ว ในการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนครั้งที่สามนี้ ท่านน่าจะได้ฉายาว่า ‘อันดับหนึ่งในเก้าดินแดน’ ได้แล้ว!”

เสี่ยวอิ๋นกล่าวยินดีทันใด

“ข้าเคยได้ยินว่าในการต่อสู้แห่งเก้าดินแดนสองครั้งก่อน พวกที่กลายเป็นอันดับหนึ่งในเก้าดินแดน หลังจากนั้นล้วนก้าวสู่ระดับมหาจักรพรรดิ ด้วยพลังของท่านตอนนี้ ภายหน้าการบรรลุจักรพรรดิต้องไม่ใช่เรื่องยากอย่างแน่นอน”

เสี่ยวเทียนพยักหน้าอยู่ข้างๆ รู้สึกแบบเดียวกัน

การต่อสู้ในสมรภูมิเซียนเหินครั้งนี้ นายท่านได้กำราบผู้คนในระดับเดียวกันด้วยท่าทางไร้คู่ต่อกร สมกับเป็นอันดับหนึ่ง!

เจ้านกดำเหมือนไม่พอใจ กล่าวเยาะหยันออกมา “อย่าลืมสิ ข้าเป็นคนช่วยนายท่านของพวกเจ้าจากเงื้อมมือของมกุฎมหาอริยะคนหนึ่ง ว่ากันตามจริงข้าต่างหากที่เป็นอันดับหนึ่งในเก้าดินแดนได้อย่างสมชื่อคู่ควร!”

เสี่ยวอิ๋นโวยทันที “เจ้านกขี้ขโมย กล้าประลองกับนายท่านของข้าเพื่อแบ่งสูงต่ำไหมเล่า”

สีหน้าของเสี่ยวเทียนก็เปลี่ยนเป็นไม่เป็นมิตรขึ้นมา

เจ้านกดำลูกตากลอกกลิ้งหมุนวน เหล่มองหลินสวินกล่าวหยั่งเชิง “เจ้าหนู มาเล่นกันหน่อยไหม”

หลินสวินยิ้มสดใส ตกปากรับคำอย่างยินดี “ได้สิ!”

เจ้านกดำพลันยิ้มแห้งกล่าว “ช่างเถอะๆ สมรภูมิเซียนเหินนี้จะปิดฉากอยู่แล้ว จะมาต่อยตีอะไรกันอีก ข้าถอยให้ก้าวหนึ่ง พวกเราเป็นอันดับหนึ่งในเก้าดินแดนคู่กันก็แล้วกัน”

“เป็นอันดับหนึ่งคู่กันหรือ ไม่น่าฟังเกินไปแล้ว ทางที่ดีแบ่งสูงต่ำกันไปเลยจะดีกว่า”

หลินสวินพูดพลางก้าวออกไปก้าวหนึ่ง

กลับเห็นเจ้านกดำพุ่งหลบห่างออกไปเหมือนนกหวาดธนู ทำให้เสี่ยวอิ๋นและเสี่ยวเทียนหัวเราะเยาะขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

เจ้าหมอนี่แค่มองก็รู้แล้วว่าร้อนตัว!

หลินสวินถอยกลับไม่ลงมือ แต่เจ้านกดำกลับรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ไม่พูดถึงเรื่องอันดับหนึ่งในเก้าดินแดนไปพักหนึ่ง

วู้ม!

ไม่นานบนเวิ้งฟ้าปรากฏอุโมงค์น้ำวนขนาดมหึมาหนึ่ง

“ไป!”

หลินสวินพาเสี่ยวอิ๋น เสี่ยวเทียนและเจ้านกดำทะยานสู่ฟากฟ้าไปพร้อมกันโดยไม่ลังเล

…

โลกรกร้างโบราณ เมืองอารักษ์มรรค

ศึกใหญ่สิ้นสุดไปหลายวันแล้ว นอกเมืองบนสนามรบที่พังพินาศ น้ำเลือดและซากศพที่กระจายอยู่ทั่วนั้นถูกจัดการไปนานแล้ว

ยามนี้ล้วนสะอาดหมดจด ไม่แปดเปื้อนโลกีย์

ในเมืองมีเสียงหัวเราะเริงร่ายินดีดังครึกครื้นอย่างต่อเนื่อง บนหน้าของผู้แข็งแกร่งดินแดนรกร้างโบราณทุกคนต่างเจือความผ่อนคลายและเชื่อมั่นจากก้นบึ้งหัวใจ

ทัพพันธมิตรแปดดินแดนออกโจมตีเต็มกำลัง แต่สุดท้ายก็ได้แต่สลัดขนหนีกลับ เหลือไว้เพียงซากศพและกลิ่นคาวเลือดนองพื้น พูดได้ว่าล้มตายกันเป็นเบือ

จากบันทึกภายหลัง แค่มกุฎอริยะที่ถูกฆ่าล้วนมีมากกว่าร้อยคน!