Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1633

ความโกลาหลคละคลุ้ง สายฟ้าสีขาวหิมะวาบแปลบปลาบอย่างเงียบๆ

เสียงร่ำไห้ที่เปี่ยมด้วยความโศกเศร้านั้นก็ดังมาจากเงาร่างสีขาวที่ประหนึ่งเซียนผีสายนั้นนั่นเอง

หลินสวินหนังศีรษะชาหนึบ จิตใจมีแต่ความรู้สึกพังทลาย

เสียงร้องไห้นั้นเจือพลังเศร้าโศกแปลกพิกลสายหนึ่ง กระทบจิตใจ ดุจดั่งศรเย็นเยียบที่พุ่งพรวดออกมา หมายเสียบจ้วงหัวใจ!

“ไป!”

ซุ่นจี้คว้าหลินสวินหมับเดียวแล้วเบี่ยงอ้อมออกไปไกลๆ

จนกระทั่งตอนที่มองไม่เห็นภาพประหลาดปั่นป่วนนั่นแล้ว ซุ่นจี้จึงกล่าวด้วยสีหน้าซับซ้อน

“ตำนานเล่าขานว่านั่นคือวิญญาณวีรชนที่เป็นพวกสูงสุดคนหนึ่งในดึกดำบรรพ์ ยามมีชีวิตเป็นจักรพรรดิฝีมือเลิศล้ำ พลังต่อสู้สะท้านอดีตสะเทือนปัจจุบัน เคยบุกเข้าไปในอาณาเขตแปดดินแดนตัวเปล่า ฆ่าฟันจนศัตรูขวัญผวาถ้วนหน้า แค่เอ่ยถึงก็หน้าถอดสี”

ถึงจะเป็นเพียงตำนานเล่าขาน แต่ก็ยังทำให้ผู้คนสะท้านสะเทือน สามารถตะลุยผ่านแปดดินแดน พลังต่อสู้ระดับนั้นจะเย้ยฟ้าท้าโลกปานใด

“น่าเสียดาย สมัยดึกดำบรรพ์ที่นอกกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิแห่งนี้ การต่อสู้ระดับจักรพรรดิดุเดือดอย่างไม่เคยมีมาก่อน สุดท้ายจักรพรรดิคนนี้ก็โรยร่วงภายใต้การปิดล้อมของศัตรูเพราะพลังกายถดถอย”

“ตอนตาย สิ่งเดียวที่นึกเสียใจก็คือไม่อาจได้พบภรรยาของตนอีกครั้ง ตอนนี้วิญญาณวีรชนของเขาวนเวียนอยู่ที่นี่ กาลเวลาไร้สิ้นสุดผ่านไป วิญญาณวีรชนไม่ดับสูญ ยังคงร่ำไห้ด้วยความโศกเศร้าเช่นนี้ร่ำไป”

กล่าวถึงตรงนี้ซุ่นจี้ก็ทอดถอนใจอีกครั้ง

ในสมัยดึกดำบรรพ์ การต่อสู้ครั้งนั้นรบกันจนฟ้าพลิกดินคว่ำ ฆ่าจนจักรวาลตลบหมุน ดินแดนรกร้างโบราณถูกแปดดินแดนร่วมมือกันปิดล้อม จักรพรรดิคนนั้นทุ่มสุดชีวิต ผลสุดท้ายก็ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงจุดจบที่ต้องดับสลายได้

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เอ่ยถึงเรื่องนี้ ล้วนไม่มีใครไม่ทอดถอนใจ

หลินสวินอึ้งงันจิตใจปั่นป่วน เนิ่นนานกว่าจะกล่าวพึมพำ “ผู้อาวุโสคนนี้เป็นคนที่รักมั่นจริงๆ”

“เฮ้อ ตั้งแต่โบราณกาลมากรักรังแต่จะฝากแค้น ใครจะไปกล้าจินตนาการว่าคนผู้นี้จะเป็นมหาจักรพรรดิมรรคมารที่แข็งแกร่งที่สุดในสมัยดึกดำบรรพ์คนหนึ่ง เลือดเย็นไร้ปรานีจนโลกขนานนามให้ว่า ‘จักรพรรดิมารไร้ใจ’”

ซุ่นจี้รำพันไม่หาย

จักรพรรดิมารไร้ใจ!

หลินสวินจำชื่อนี้ไว้ในใจ จักรพรรดิมรรคมารยุคหนึ่ง ได้ฉายามาจากความเลือดเย็นโหดเหี้ยม ก่อนตายกลับเสียดายที่ไม่อาจได้พบหน้าภรรยา!

มุ่งหน้าต่อไปไม่นาน ซุ่นจี้ก็พาหลินสวินเข้าสู่พื้นที่ที่คล้ายแดนเซียนแห่งหนึ่ง ที่นี่แสงเซียนพวยพุ่ง ตำหนักเก่าแก่ตั้งเรียงราย มีประกายเทพไหลร่วงจากฟากฟ้า สว่างใสงดงาม

ซุ่นจี้ยืนอยู่หน้าตำหนักสำริดแห่งหนึ่งแล้วกล่าวว่า “ที่นี่ก็คือที่พำนักของท่านเซิ่น เจ้ารออยู่ที่ก็แล้วกัน”

หลินสวินเอ่ยถาม “ผู้อาวุโส ไม่ทราบว่าท่านเซิ่นจะกลับมาเมื่อไหร่”

ซุ่นจี้ขบคิดครู่หนึ่งก่อนส่ายหน้ากล่าว “พูดยาก ช่วงหลายปีมานี้ศัตรูแปดดินแดนมารุกรานบ่อยครั้ง โดยเฉพาะ ‘ด่านสมุทร’ บนฐานทัพที่สามสิบเจ็ด สถานการณ์การต่อสู้รุนแรงที่สุด ตอนนี้พวกท่านเซิ่นต่างเฝ้าปกปักที่ด่านสมุทรกันหมด…”

ได้ฟังคำอธิบายของซุ่นจี้ หลินสวินถึงได้รู้ว่ากำแพงเมืองด่านจักรพรรดิกว้างขวางอย่างยิ่ง ทอดข้ามโลกว่างเปล่าไม่รู้เท่าไหร่

ด้วยเหตุนี้จึงแบ่งออกเป็น ‘ฐานทัพ’ หนึ่งร้อยแปดแห่ง แต่ละฐานทัพล้วนมีด่านหนึ่งแห่ง

ลำพังแค่ระยะห่างระหว่างแต่ละด่านยังเป็นไปได้สูงว่าอาจห่างกันหลายโลก คิดอยากข้ามผ่านไป จำเป็นต้องอาศัยค่ายกลเคลื่อนย้ายชนิดพิเศษ!

เหมือนอย่างระหว่าง ‘ด่านสมุทร’กับ ‘ด่านตะวัน’ ที่พวกหลินสวินอยู่ในตอนนี้ มีระยะทางห่างกันหลายสิบด่าน เส้นทางไกลโพ้นเหนือจินตนาการ

“มีเพียงเกิดเรื่องใหญ่ที่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์รบแนวหน้า จึงจะสามารถจุด ‘ไฟสัญญาณข่าวจักรพรรดิ’ ส่งข่าวไปยังแต่ละด่าน เจ้าหนู ธุระของเจ้าหากไม่เร่งร้อน ข้าแนะนำให้เจ้ารอไปก่อนดีกว่า ไฟสัญญาณข่าวจักรพรรดิจะใช้มั่วซั่วไม่ได้”

ซุ่นจี้เอ่ย

หลินสวินขบคิดครู่หนึ่งแล้วตอบตกลง

เขามาครั้งนี้ก็แค่ถูกไหว้วานจากชายหนุ่มจักจั่นทอง ให้นำใบหิมะน้ำแข็งใบนั้นมาด้วย ไม่ถึงขั้นเป็นเรื่องใหญ่อะไร

……

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หลินสวินก็พักอยู่ในที่พักของท่านเซิ่นในด่านตะวัน แค่รอให้ท่านเซิ่นกลับมา

ด่านตะวันกว้างใหญ่ยิ่ง ถึงจะบอกว่าเป็นฐานทัพแห่งหนึ่งของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ แต่ความเป็นจริงอาณาเขตทอดยาวของเมืองนั้นพาดข้ามระหว่างโลกที่พังทลายเคว้งเคว้งสามแห่ง

ระดับกึ่งจักรพรรดิที่เฝ้าอยู่ที่นี่มีทั้งหมดสามสิบกว่าคน นอกจากนี้ยังมีราชันอริยะสองสามร้อยคนกระจายตัวอยู่ด้วย

ตอนที่ไม่มีศึก สัตว์ประหลาดเฒ่า ที่กระทืบเท้าเพียงครั้งเดียวก็สามารถทำให้ดินแดนรกร้างโบราณสั่นสะเทือนเหล่านี้ หากไม่ฝึกปราณก็ไปทำธุระของตน

สำหรับการมาของหลินสวิน ถึงแม้จะดึงดูดสายตาไม่น้อย แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่มีใครสนใจ ‘เจ้าตัวน้อย’ แบบนี้อีก

หลินสวินเองก็อยู่อย่างสุขสงบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขามุ่งหน้ามากำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ บางครั้งก็จะเดินเล่นรอบๆ มองดูความยิ่งใหญ่ของคนสมัยโบราณ หวนรำลึกอดีตสะท้อนปัจจุบัน

แต่เวลาส่วนใหญ่เขาจะเร่งฝึกปราณ

ตอนนี้มรรควิถีสามสายอย่างการหลอมปราณ หลอมกาย หลอมจิตของเขาอยู่ในสภาพ ‘ไตรมรรครวมเป็นหนึ่ง ก่อเกิดหนึ่งเดียวอันสัมบูรณ์’ นานแล้ว ปราณก็บรรลุถึงขั้นสมบูรณ์ของระดับอริยะแท้แล้วเช่นกัน

ก้าวต่อไปก็คือ ‘ระดับมหาอริยะ’!

มหาอริยะ ความสูงส่งอยู่ที่คำว่า ‘มหา’

ใหญ่ยิ่งไร้ขอบเขต มหาลักษณ์ไร้รูป มหาสำเนียงเสียงแผ่ว!

นับตั้งแต่อดีจจนปัจจุบัน ไม่ว่าเผ่าพันธุ์ใดภาษาไหน อักษร ‘ใหญ่’ (大) ล้วนประกอบด้วย ‘หนึ่ง’ (一) และ ‘คน’ (人)

‘หนึ่ง’ นี้ก็คืออุบัติฟ้าห้าสิบ รอดพ้นเพียง ‘หนึ่ง’!

ใช้ ‘หนึ่ง’ นี้พาด ‘คน’ กลายเป็น ‘ใหญ่’ มีนัยว่ามหามรรคอยู่ในใจผู้คน!

ระดับมหาอริยะ ก็คือการบำเพ็ญปราณในระดับอริยะ โดยแปรสภาพเป็น ‘มหามรรคอยู่ในใจ กายข้าไร้ขอบเขต’

ฟ้าดินมีความงามมหาวิจิตรแต่เก็บเงียบ กายข้ามีมหามรรคแต่ไร้ขอบเขต!

และตอนนี้ ระยะห่างระดับมหาอริยะของหลินสวิน ก็ห่างเพียงแค่ก้าวเดียว