Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1652

ประโยคเดียวของหลิงเซียวจื่อเหมือนเปิดโปงความคิดทั้งหมดของสัตว์ประหลาดเฒ่าพวกนั้น ทำให้คนไม่น้อยต่างสีหน้าทะมึนขึ้นมา

“หลิงเซียวจื่อ เจ้าเห็นพวกเราเป็นอะไรไปแล้ว พวกข้าทำเช่นนี้ไม่ใช่ว่าดีต่อหลินสวินรึ”

มีคนตวาด

“ฮึ จากที่พวกข้ารู้ เจ้าหลิงเซียวจื่อกับเจ้าหนูหลินสวินนี่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กัน ตอนนี้กลับปกป้องเจ้าเด็กนี่เช่นนี้ คงไม่ใช่ว่าคิดจะใช้วิธีนี้ทำให้เจ้าหนูหลินสวินนี่ประทับใจ จากนั้นค่อยยึดใบหิมะน้ำแข็งนั่นเป็นของตัวเองกระมัง”

มีคนคาดเดาอย่างเย็นชา เจือเจตนาร้าย

“เฮ้อ ทุกคนล้วนเป็นสหายยุทธ์ ทำไมต้องบันดาลโทสะเพื่อคนรุ่นหลังคนหนึ่งด้วย หลิงเซียวจื่อ นักพรตชิวถูกเจ้าเด็กนี่ฆ่า เจ้าหนูนี่ไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนบ้างหรืออย่างไร”

และมีคนไกล่เกลี่ย แต่ทั้งนอกและในวาจายังมุ่งเป้าไปที่หลินสวิน

หลิงเซียวจื่อเห็นดังนี้ก็โกรธจนสั่นไปทั้งตัว เพื่อโอกาสเข้าใกล้ระดับจักรพรรดิ เจ้าเฒ่าพวกนี้ถึงกับไม่สนหน้าตาอะไรแล้ว!

‘ไม่จำเป็นต้องพูดมากแล้ว เจ้ามองไม่ออกหรือว่าเจ้าพวกนี้ถูกความโลภครอบงำจิตใจไปนานแล้ว การมาถึงของกู่เหลียงฉวี่เป็นแค่โอกาสที่ทำให้พวกเขาลงมือได้เท่านั้น’

ฮูหยินมู่สื่อจิตด้วยสีหน้าเยียบเย็น ‘คนจำพวกนี้เจ้าห้ามปรามไม่ได้อยู่แล้ว’

หลิงเซียวจื่อทอดถอนใจ เต็มไปด้วยความผิดหวัง ‘ข้าเพียงแต่ผิดหวัง คิดไม่ถึงว่าเจ้าเฒ่าพวกนี้จะเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ได้เพราะสมบัติชิ้นเดียว!’

ฮูหยินมู่เงียบงัน

คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรือ

ไม่!

เป็นเพราะละโมบ!

…

ขณะเดียวกันหน้าตำหนักสำริดที่หลินสวินพำนักอยู่ชั่วคราว ผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิทั้งสองอย่างซิงเฟิงและเนี่ยถูอยู่ดีๆ ก็มาเยือน

“หลินสวินอยู่ไหม รีบออกมาเร็วๆ ใต้เท้ากู่เหลียงฉวี่เรียกเจ้าไปพบ”

เสียงเยียบเย็นของซิงเฟิงดังกระหึ่มเข้าไปในตำหนักสำริด

เนี่ยถูกลับยิ้มกล่าวด้วยเสียงอบอุ่น “สหายน้อยไม่ต้องกลัว พวกเราไม่มีเจตนาร้าย แต่ถ้าเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ หลังจากนี้หนึ่งเค่อใต้เท้ากู่จะมาพบเจ้าด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น… ผลที่ตามมาก็พูดลำบากแล้ว”

ในตำหนัก หลินสวินลืมตาขึ้น นัยน์ตาล้ำลึกดุจหุบเหว

กู่เหลียงฉวี่ถึงกับชิงตัดหน้ามาถึงก่อนท่านเซิ่น นี่ทำให้หลินสวินรับรู้ได้ทันทีว่าการตายของนักพรตชิวทำให้กู่เหลียงฉวี่โกรธแล้ว!

“ไม่ว่าง”

หลินสวินปฏิเสธโดยไม่ลังเล

บางทีกู่เหลียงฉวี่อาจเป็นอันดับหนึ่งของกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิ มีบารมีและอานุภาพยิ่งใหญ่ แต่เขามีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับตน

ทั้งยังบอกว่าภายในหนึ่งเค่อถ้าไม่เห็นตนไปพบก็จะมาหาตนด้วยตัวเอง นี่ไม่ต่างอะไรกับการข่มขู่เลย

“เจ้าเด็กนี่พูดอะไร”

ซิงเฟิงเบิกตากว้างคล้ายยากจะเชื่อ

“เขาบอกว่าเขาไม่ว่าง”

ดวงตาเนี่ยถูฉายแววเยียบเย็น “ข้าเพิ่งเคยเจอคนรุ่นหลังที่เหิมเกริมเช่นนี้เป็นครั้งแรก กึ่งจักรพรรดิอย่างพวกเราสองคนมาเชิญยังถูกปฏิเสธตรงๆ หึๆ น่าสนใจ”

“น่าชังนัก! เห็นชัดว่าพวกเราไว้หน้าแล้วยังไม่ยอมอีก!”

ซิงเฟิงสีหน้าอึมครึม กำลังจะพุ่งเข้าไปจับเป็นหลินสวินแล้ว

เนี่ยถูห้ามเขาไว้แล้วกล่าว “อย่าลืมสิ ใต้เท้ากู่บอกว่าห้ามใช้กำลัง ถ้าใช้อำนาจรังแกคนอ่อนแอหากแพร่ออกไปจะไม่น่าฟัง”

ซิงเฟิงกล่าวขุ่นเคือง “ถ้าพวกเรากลับไปเช่นนี้ นั่นสิถึงเรียกว่าขายหน้า คนรุ่นหลังคนหนึ่งยังเชิญไปไม่ได้ ภายหน้าพวกเราจะมีที่ยืนในกำแพงเมืองด่านจักรพรรดิได้อย่างไร”

เนี่ยถูสะบัดพัดเหล็กในมือ สื่อจิตกล่าว ‘อย่าลืมสิ นักพรตชิวถูกเจ้าเด็กนี่ฆ่า เจ้าอยากซ้ำรอยหรือ แม้ว่าเขาจะเป็นคนรุ่นหลัง แต่ไพ่ตายในมือเขาน่ะไม่ธรรมดา!’

ซิงเฟิงสีหน้าปรวนแปรไม่หยุด ในที่สุดก็ด่าออกไปเต็มๆ “มารดามันเถอะ หลังผ่านไปหนึ่งเค่อแล้ว ข้าจะจับเจ้าเด็กสวะนี่มาทรมานให้ตายแน่!”

เขาพูดพลางจะจากไปพร้อมเนี่ยถู แต่เวลาเดียวกันนี้ในตำหนักมีเสียงเยียบเย็นของหลินสวินดังขึ้น “หลังจากพูดพล่อยๆ แล้วก็คิดจะจากไปเช่นนี้หรือ พวกเจ้าเห็นข้าหลินสวินเป็นอะไร”

ที่มาพร้อมกับเสียงคือเงาร่างของหลินสวินที่ก้าวออกมาจากตำหนัก นัยน์ตาเยียบเย็นจนน่ากลัว

“เจ้าพูดอะไรนะ”

ไอสังหารในดวงตาของซิงเฟิงพวยพุ่ง อานุภาพน่าพรั่นพรึงก็แผ่กระจายตามมา พูดพล่อยๆ รึ นี่คือท่าทีที่คนรุ่นหลังคนหนึ่งควรมีหรือ

หลินสวินสีหน้าราบเรียบ กล่าวตอบอย่างจริงจัง “ข้าบอกว่าพวกเจ้าปากเหม็นมาก นี่กินขี้มาใช่ไหม”

“รนหาที่ตาย!”

ซิงเฟิงระเบิดแล้ว ลงมือโดยไม่ลังเล

“แย่แล้ว!”

เนี่ยถูหน้าเปลี่ยนสี

เวลานี้ดอกไม้แดงเข้มที่แผ่แสงมรรคประหลาดตลอดต้นพุ่งออกมา กลีบดอกที่เปล่งประกายงามเพริศพริ้งมีปราณกระบี่สลัวรางมากมายไหลวน ส่งเสียงชิ้งๆ ก้องกังวาน

ตูม!

ซิงเฟิงยื่นมือข้างหนึ่งออกมา ความน่ากลัวของพลังสามารถบดทลายภูผาธาราให้เป็นจุณ

แต่ไปได้ครึ่งทางก็ถูกปราณกระบี่สลัวรางเหมือนหมอกควันนับไม่ถ้วนบดละเอียด ปราณกระบี่หวือแหวกเข้าใส่ แขนขวาที่ซิงเฟิงยื่นออกไปล้วนถูกบดขยี้ กลายเป็นหมอกโลหิตลอยล่องทั่วฟ้า

ซิงเฟิงเจ็บปวด เผยสีหน้าตกตะลึงให้เห็น

นี่คือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอะไร

“หากพูดว่าทำเพื่อสหายน้อยอย่างเดียวก็คงไม่ใช่ทั้งหมด ข้าแค่อยากให้สหายน้อยรับน้ำใจก็เท่านั้น”

ดอกกระบี่พันปีกกล่าวอย่างอบอุ่นและจริงจัง “ยิ่งสหายน้อยรับน้ำใจมากเท่าไร สำหรับข้าก็ยิ่งเป็นเรื่องดีมากเท่านั้น อย่างน้อยต่อให้สหายน้อยหวาดกลัวและระวังตัวแค่ไหน ก็ไม่มีทางลงมือรุนแรงกับข้า”

หลินสวินกล่าวเยาะหยันออกมา “ด้วยพลังของข้าตอนนี้ มีหรือจะกล้าลงมือรุนแรงกับคนที่ขาดแค่จุดเปลี่ยนเดียวก็จะก้าวเข้าสู่ระดับจักรพรรดิอย่างเจ้า”

ดอกกระบี่พันปีกทอดถอนใจ “บางทีสหายน้อยอาจทำไม่ได้ แต่ใบไม้ที่จักจั่นทองทิ้งไว้ใบนี้กลับทำได้ ดังนั้นข้าจะลงมือกับสหายน้อยอย่างเต็มกำลังได้อย่างไร”

หลินสวินแน่ใจว่านี่คือความจริง เพียงแต่ดอกกระบี่พันปีกมีความคิดอะไรนั้น เขาไม่อาจรู้ได้เลย

“ถ้าอยากให้เจ้าฆ่าสองคนนี้ล่ะ” หลินสวินพลันกล่าว

ดอกกระบี่พันปีกกล่าวโดยไม่ลังเล “เช่นนั้นก็ฆ่า แค่เจ้าตัวจ้อยสองคนที่ไม่ได้เรื่องได้ราวเท่านั้น ตายไปก็ไม่เห็นเป็นไร”

ขณะกล่าวมันก็ลงมือ กลีบดอกพลิ้วไหวร่ายปราณกระบี่สลัวรางออกมา

“ช้าก่อน”

หลินสวินกล่าว

ดอกกระบี่พันปีกหยุดมือทันทีดังคาด ไม่ลำบากใจและไม่ตำหนิแม้แต่น้อย หากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง เกรงว่าใครก็คงไม่กล้าเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวตนหนึ่งเช่นนี้ จะยอมเชื่อฟังคำสั่งของคนรุ่นหลังคนหนึ่งด้วยความสมัครใจและจงรักภักดีเช่นนี้

แต่สีหน้าของหลินสวินกลับวูบไหวไม่หยุดอยู่บ้าง

เขามองความคิดของดอกกระบี่พันปีกไม่ออกจริงๆ เจ้าสัตว์ประหลาดเฒ่านี่เชื่อฟังกันเกินไปแล้ว ไม่เคยเผยการกระทำที่ผิดปกติให้เห็นแม้เศษเสี้ยว

บนพื้นซิงเฟิงและเนี่ยถูหายใจรวยริน ในใจถูกความหวาดกลัวเข้าครอบงำ พูดไม่ออกแม้แต่น้อย ด้วยกลิ่นอายของดอกกระบี่พันปีกกำราบพวกเขาอยู่หมัดโดยตลอด

หลินสวินสูดหายใจลึก เหลือบมองดอกกระบี่พันปีกแล้วกล่าว “ข้าไม่สนว่าในใจเจ้ามีเจตนาอะไร อีกไม่นานข้าก็จะจากไปแล้ว ส่วนเจ้ากับพวกที่ถูกผนึกอยู่ในใบไม้นั่นก็จะถูกทิ้งไว้ที่กำแพงเมืองด่านจักรพรรดินี่ ว่ากันตามจริง ตอนนี้ต่อให้เจ้าแสดงออกว่าเชื่อฟังข้าแค่ไหน ภายหน้าก็ไม่มีทางเรียกร้องอะไรจากข้าได้อยู่ดี”

ดอกกระบี่พันปีกยิ้มกล่าว “ข้าคาดเดาไว้อยู่แล้ว แต่ไม่เป็นไร ขอแค่สหายน้อยรับน้ำใจของข้าไว้ก็พอแล้ว”

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เผยความผิดหวังหรือความรู้สึกอื่นให้เห็นแม้แต่น้อย

นี่ทำให้หลินสวินแคลงใจอย่างอดไม่อยู่ หรือว่าตนจะระแวดระวังและละเอียดอ่อนเกินไป

เขาเงียบงันอย่างอดไม่อยู่ไปชั่วขณะหนึ่ง

ดอกกระบี่พันปีกกลับยืนอยู่ข้างๆ กลีบดอกเปล่งประกาย สีแดงเพลิงเหมือนหมอกเมฆ ปราณกระบี่สลัวรางไหลวน ดูลึกลับและแปลกประหลาด

สุดท้ายหลินสวินก็ถอนหายใจ เขาคิดไม่ออกและคาดเดาไม่ถูก

มองดอกกระบี่พันปีกที่อยู่ข้างกาย เขาพลันกล่าวอย่างใคร่รู้ทันใด “ว่าไปแล้ว เจ้าเป็นถึงตัวตนที่อยู่ในระดับกึ่งจักรพรรดิ ทำไมถึงไม่เคยปรากฏตัวในรูปคน เพราะไม่อยากหรือมีสาเหตุอื่น”

“สหายน้อยอยากรู้หรือ”

“แน่นอน”

เสียงของหลินสวินแผ่วลง ก็เห็นดอกกระบี่พันปีกแปลงร่างเป็นหญิงสาวที่สวมชุดกระโปรงแดง ผิวพรรณขาวยิ่งกว่าหิมะ ผมดำราวน้ำตกคนหนึ่ง