Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1681

เขตแดนแห่งมรรค ยังถูกเรียกว่าแดนมรรค

เป็นพลังชั้นสูงที่ระดับราชันอริยะมีไว้ในครอบครอง เป็นการสะท้อนให้เห็นถึงมรรควิถีของตน ดูเหมือนเป็นแค่แดนมรรคที่ราวกับโลกใบเล็กใบหนึ่ง

แต่แท้จริงแล้วขอแค่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ติดอยู่ในนั้น ก็ย่อมไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง ถูกเจ้าของแดนมรรคยึดกุมอำนาจทั้งหมด!

ภายใต้สถานการณ์ทั่วไป ยามที่ไม่จำเป็นระดับราชันอริยะจะไม่ใช้ยอดอาวุธสังหารระดับนี้เด็ดขาด ด้วยในดินแดนรกร้างโบราณตอนนี้คู่ต่อสู้ที่คุกคามพวกเขาได้มีน้อยมากจริงๆ

แต่ตอนนี้สองแดนมรรคใหญ่ที่มาจากอูเฟิงจื่อและอูหลิงจื่อซ้อนทับกันออกไป มุ่งเป้าไปที่หลินสวินคนเดียว

ภาพเหตุการณ์นั้นสามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งที่เป็นราชันอริยะเหมือนกันขวัญหนีดีฝ่อ!

เท่านี้ก็มองออกแล้วว่าการเปลี่ยนแปลงของกลิ่นอายหลินสวิน ทำให้ราชันอริยะทั้งสองของเผ่าอีกาทองนี้หวาดกลัวแค่ไหน

หลินสวินไม่หลบหลีก สีหน้าดูนิ่งสงบถึงขีดสุด ทำเหมือนมองไม่เห็น

มีเพียงกระบี่อเวจีในมือที่ฟาดฟันออกไป

ตูม!

ปราณกระบี่สีดำมหึมาพุ่งชนท้องนภา ส่องประกายหาใดเปรียบ กว้างใหญ่ไร้ขอบเขตราวกับธารดาราแห่งรัตติกาลนิรันดร์สายหนึ่ง ภายในมีดวงดาวร่วงหล่น

ในกระบวนการนี้มีหมอกควันแผ่กระจาย ขุมนรกปรากฏ ฟ้าแลบฟ้าคำราม ภาพที่ยิ่งใหญ่สง่างามนั้นเหมือนตอนจักรวาลแรกกำเนิด ทำให้ผู้คนตื่นตระหนกสิ้นหวัง

แย่แล้ว!

อูเฟิงจื่อและอูหลิงจื่อต่างใจกระตุกวูบ ราวกับมีหนามทิ่มแทงอยู่ข้างหลัง สัมผัสได้ว่าอานุภาพของกระบี่นี้ไม่อาจต้าน ยากจะฝืนปะทะ

ทั้งสองหลีกหลบโดยไม่ลังเล

ปึง! ปึง!

พลังที่น่ากลัวทั้งสองอย่างแดนมรรคเพลิงเขียวและแดนทองใบอัคคีถูกกระบี่เดียวบดขยี้

สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าเมื่อกระบี่นี้ฟันลงมา ก็มีตะวันจันทราดาราร่วงหล่น หมื่นลักษณ์ดับสลาย มีท่าทีว่าจะสยบได้ทุกสิ่ง

เสียงตู้มดังขึ้น ในจุดที่อูเฟิงจื่อและอูหลิงจื่อยืนอยู่เดิมล้วนถูกผ่าออกเป็นสองซีก แยกออกเป็นช่องหุบเหวสายหนึ่ง!

ฮูม…

ต้นเทพฝูซางพลันขยับอย่างไร้สุ้มเสียง สาดเพลิงศักดิ์สิทธิ์สีทองดั่งโซ่เทพหลายสายลงมา ถึงกำจัดปราณกระบี่สายนี้ไปได้

เวลานี้อูเฟิงจื่อและอูหลิงจื่อต่างตกใจจนเหงื่อตกไปทั้งตัว

เป็นกระบี่ที่น่ากลัวเกินไปแล้ว!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเพิ่งกลายเป็นระดับมกุฎมหาอริยะครอบครองได้แน่ ช่างสูงส่งและน่าเหลือเชื่อเกินไป

อูเหิงเทียนและผู้แข็งแกร่งเผ่าอีกาทองคนอื่นล้วนเบิกตากว้าง กลิ่นอายมหามรรคที่แฝงอยู่ในกระบี่นี้ ทำให้จิตมรรคของพวกเขามีความรู้สึกว่าจะพังทลาย!

ก่อนหน้านี้เจ้าหนุ่มนี่มีวิญญาณอาวุธของธนูวิญญาณไร้แก่นสารคอยช่วย ถึงได้มีโอกาสสังหารอูหยาจื่อ

แต่ตอนนี้เจ้ามารบาปนั่นถูกกำราบใหม่อีกครั้งแล้ว ยังจะมีใครช่วยเจ้าหนุ่มนี่ในที่ลับอยู่อีกหรือ

นี่ทำให้พวกเขาตื่นตระหนก

ยามนี้หลินสวินกลับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กล่าวอย่างประหลาดใจ “จิตวิญญาณของต้นไม้นี้ไม่อยู่แล้วชัดๆ แต่ยังทรงพลังเช่นนี้ สมกับเป็นหนึ่งใน ‘สี่ไม้เทพดึกดำบรรพ์’ ”

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่หลินสวินที่พูดอยู่

แต่ก็ไม่สำคัญแล้ว

“เจ้าหนุ่มนี่อันตราย ทุกคนลงมือพร้อมกัน!”

“จำไว้ อย่าออกจากเขตพลังของต้นเทพฝูซางเด็ดขาด!”

“ฆ่า!”

อูเฟิงจื่อ อูหลิงจื่อต่างส่งเสียง แววตาชั่วร้าย สีหน้าเยียบเย็น ไอสังหารมืดฟ้ามัวดิน พวกเขาต่างรับรู้ได้ถึงความประหลาดของพลังบนตัวหลินสวิน ไม่กล้าดูถูก

พื้นที่ใกล้เคียงแสงศักดิ์สิทธิ์นานัปการเริงระบำ สมบัติมากมายพุ่งขึ้นมา

ทุกคนรวมถึงอูเหิงเทียนต่างลงมือแล้ว วิชามรรคและสมบัติแน่นขนัดล้วนพุ่งเป้าไปที่หลินสวินคนเดียว

เสียงตูมดังขึ้น ฟ้าดินแถบนี้เหมือนระเบิดออก การโจมตีทุกอย่างปะทุพล่านดั่งฝนเพลิงหินหนืด กว้างใหญ่ไพศาลและหนาแน่น

หลินสวินไม่หลบหลีก มีเพียงเงาร่างที่ส่องประกาย คลื่นพลังเร้นลับวิวัฒน์เป็นวงแหวนเทพเกลี้ยงกลมวงหนึ่ง ปกคลุมทั่วร่างราวกับไม่อาจเข้าถึง

เมื่อเขาสะบัดข้อมือ กระบี่อเวจีส่งเสียงครวญ ซัดเงากระบี่นับหมื่นพันออกไป แสงประกายดั่งรัตติกาลนิรันดร์หมุนวนแน่นหนา ส่งเสียงมีพลังกึกก้อง

จากนั้นก็ม้วนพัดออกมาพร้อมกัน!

ห้วงอากาศล้วนถูกทะลวงเป็นรูพรุนอย่างง่ายดาย รอยกระบี่หลายสายแผ่กว้าง เฉียบคมหาใดเปรียบ ไม่มีใครรับมือทัน ณ ที่นั้นมีคนสิบกว่าคนถูกจู่โจมทะลวงผ่าน กรีดร้องทุรนทุราย

“อ๊าก…”

“ไม่!”

เงากระบี่หลายสายนั้นดุดันไร้ขอบเขต ทะลวงผ่านลำคอ หว่างคิ้ว กะโหลกศีรษะ หัวใจ ช่วงท้องของคนพวกนั้น นำมาซึ่งบุปผาโลหิตแดงก่ำที่กระฉูดเป็นสายๆ

ปราณกระบี่บางสายฟาดผ่าลง กวาดล้างร่างกายของคนพวกนั้นโดยตรง สูญสลายหายไปทันควัน

ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้ผู้คนใจสั่น จิตวิญญาณสั่นระรัว น่ากลัวเกินไป!

“เพลิงวิญญาณครองพิภพ!”

อูเฟิงจื่อตวาดลั่น ม่านแสงเพลิงสีทองแถบหนึ่งลอยเด่นขึ้นมาจากหน้าต้นเทพฝูซาง เข้าปกคลุมอยู่เบื้องหน้า กลายเป็นสิ่งกีดขวางขนาดมหึมาราวกับกำแพงกั้นด่านสีทอง บนนั้นมีคลื่นกฎระเบียบตรวนเทพหลายสายไหลวน

ปึงๆๆ!

เงากระบี่พวกนั้นในที่สุดก็ถูกขวางกั้น แต่เมื่อตรวจสอบจำนวนคนแล้ว แค่กระบี่เดียวเท่านั้น ถึงกับฆ่าผู้แข็งแกร่งระดับมหาอริยะสามคนและระดับอริยะแท้ห้าคนของพวกเขาไป ความเสียหายสาหัสสากรรจ์ทำให้พวกเขาเดือดดาลจนแทบคลั่ง

“ทะยาน!”

แสงม่วงหมุนวน เจิดจรัสหาใดเปรียบ อูเฟิงจื่อเรียกหนังสัตว์สีม่วงผืนหนึ่งออกมา เปลี่ยนเป็นดาบศึกสีม่วงมลังเมลืองงามตระการเล่มหนึ่งกลางอากาศ

บนดาบศึกสลักสัญลักษณ์เก่าแก่ไว้แน่นขนัด มีกลิ่นอายของกึ่งจักรพรรดิหลายสายอบอวล น่าตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

นี่คือยอดสมบัติชิ้นหนึ่งที่กึ่งจักรพรรดิเหลือไว้อย่างไม่ต้องสงสัย!

ฟุ่บ!

ดาบศึกสีม่วงผ่าแหวกออกไปทันที สะท้านฟ้าสะเทือนดิน หมอกม่วงกระเทือนแผ่นฟ้า

การผลาญพลังของหลินสวินไม่ถึงขั้นมาก ด้วยทั้งหมดนี้ถูกพลังของ ‘ซี’ ควบคุมอยู่ แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นก็ยังทำให้หลินสวินตกตะลึงอย่างอดไม่ได้

ซีแข็งแกร่งมากแค่ไหนกันแน่

ต้องรู้ว่านี่เป็นแค่พลังส่วนหนึ่งที่นางแบ่งออกมาเท่านั้น ตัวของนางไม่เคยปรากฏให้เห็น!

ครืน…

ต้นเทพฝูซางโอนเอนไปมาอย่างรุนแรง ใบไม้มากมายที่เจิดจรัสดั่งดวงตะวันส่องประกาย สาดพลังระเบียบของเพลิงศักดิ์สิทธิ์ลงมาดุจกระแสน้ำ ขวางการจู่โจมสังหารของหลินสวินไว้

ปราณกระบี่ส่งเสียงกัมปนาททันที ฟันเพลิงโซ่เทพสีทองแหลกละเอียดไปไม่รู้เท่าไร ทำให้ต้นเทพฝูซางทั้งต้นสั่นสะเทือนรุนแรง เหมือนใกล้จะต้านไม่อยู่

ท่าทางหยิ่งผยองและดุดันนั้นของหลินสวิน ราวกับจอมกระบี่ไร้คู่ต่อกรอย่างแท้จริง!

พวกอูเฟิงจื่อลนลานอย่างสมบูรณ์แล้ว หน้าคล้ำเขียว ทั้งตระหนกและขุ่นเคือง

“เร็วเข้า! เชิญประกาศิตบรรพชนออกมา! อย่าให้เขาทำลายต้นเทพฝูซางเด็ดขาด มิฉะนั้นเผ่าอีกาทองของพวกเราจบเห่แน่!”

อูเฟิงจื่อคำราม สีหน้าเคร่งขรึม

อูเหิงเทียนลังเล “ประกาศิตบรรพชน ถ้าไม่ใช่ช่วงสำคัญชี้เป็นชี้ตายก็ห้ามใช้ ทั้งทันทีที่ใช้จะเผาผลาญพลังของต้นเทพฝูซางไปกว่าครึ่ง เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นจะทำให้เจ้ามารบาปนั่นหลุดออกมาจากที่คุมขัง…”

“พวกหน้าโง่ ไม่ใช้ตอนนี้ รอให้เจ้าสวะนั่นโจมตีสังหารเข้ามา พวกเราก็จบเห่แน่!”

อูเฟิงจื่อกล่าวเดือดดาล

อูเหิงเทียนกัดฟันกรอดตัดสินใจ

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมน่าครั่นคร้าม นำม้วนนกระดาษเก่าแก่ม้วนหนึ่งออกมา ประคองไว้ด้วยสองมือ ริมฝีปากท่องคาถาลับที่ดูซับซ้อนยากหยั่งถึง

ผู้แข็งแกร่งเผ่าอีกาทองอย่างพวกอูเฟิงจื่อ อูหลิงจื่อก็ท่องคาถาตามมา ล้วนสีหน้าเคร่งขรึมหาใดเปรียบ

ฮูม!

ม้วนกระดาษที่ผนึกไว้แน่นหนาค่อยๆ เปิดออก กลิ่นอายน่ากลัวสายหนึ่งพุ่งออกมาทันที ราวกับจอมจักรพรรดิปรากฏตัวขึ้นบนโลก กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ที่เจิดจ้าระเบิดออกดั่งดวงตะวัน ทำให้พื้นที่แถบนั้นส่องสว่างไปทั่ว

บนแผนภาพประทับอักขระมรรคจักรพรรดิไว้มากมาย เหมือนวิวัฒน์จากมหามรรค เจิดจรัสส่องประกาย มองเห็นได้ไม่ชัดอย่างสิ้นเชิง กลิ่นอายน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว

พวกอูเฟิงจื่อตัวสั่น จิตวิญญาณสั่นระรัว อานุภาพกดดันในประกาศิตสูงส่งเกินไป ทำให้ร่างกายและจิตใจของพวกเขาเกือบจะพังทลายแตกซ่าน

‘ประกาศิตบทหนึ่งที่เขียนด้วยเจตจำนงมรรคจักรพรรดิหรือ ก็ถูก เผ่าใหญ่เก่าแก่ที่อยู่มานานเผ่าหนึ่ง ต่อให้ไม่มีระดับจักรพรรดินั่งบัญชา ก็ต้องมีอะไรให้คงอยู่มาได้นานถึงตอนนี้ ประกาศิตบทนี้อาจเป็นที่พึ่งสำคัญของพวกเขา’

หลินสวินที่กำลังจู่โจมมาเหมือนสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เผยความผิดคาดให้เห็นเสี้ยวหนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับสู่ความสงบ

เขาไม่โจมตีแล้ว สองมือไพล่หลังทอดมองอย่างสุขุมเยือกเย็น ดูเหมือนสนใจเป็นอย่างยิ่ง

สุดท้ายอูเหิงเทียนก็ท่องคาถาลับที่ซับซ้อนยาวเหยียดบทหนึ่งออกมา แผ่นประกาศิตม้วนแผ่ออกมาอย่างสมบูรณ์ ปรากฏอยู่กลางอากาศ ถ้อยคำสละสลวยส่องประกายสว่างไสว กลิ่นอายของระดับจักรพรรดิที่สูงส่งทะลวงขึ้นเหนือเมฆ

เกือบจะเวลาเดียวกัน ต้นเทพฝูซางหลั่งเพลิงศักดิ์สิทธิ์สีทองมากมายลงมา ทั้งหมดล้วนถูกประกาศิตแผ่นนี้ดูดกลืนไปหมด

จากนั้นกลิ่นอายที่ประกาศิตบทนี้แผ่ออกมาก็น่ากลัวยิ่งกว่าเดิมแล้ว ทำให้ฟ้าดินแถบนี้ตกอยู่ในสภาพคร่ำครวญ เหมือนกำลังก้มหัวยอมสวามิภักดิ์ต่อจักรพรรดิคนหนึ่ง!

อูเฟิงจื่อเห็นดังนี้ สายตาพลันมองไปยังหลินสวินที่อยู่ห่างออกไป สีหน้าชั่วร้ายและเคร่งขรึม ไอสังหารกระจายตัวแน่น กล่าวเน้นทีละคำ

“เจ้าสวะ ไม่ว่าใครกำลังช่วยเจ้าอยู่ ครั้งนี้พวกเจ้าได้ตายกันหมดแน่!”