Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1683

อะไรกัน

พวกอูเฟิงจื่อที่เดิมมีไอสังหารคิดจัดการหลินสวิน พริบตานี้ไม่มีใครไม่หน้าเปลี่ยนสี

เจ้ามารบาปนั่นหลุดออกมาแล้ว!

เสียงวู้มดังขึ้น สมองของพวกเขาแทบจะระเบิด

พลังลึกลับที่คอยช่วยหลินสวินเพิ่งหายไป วิญญาณอาวุธของธนูวิญญาณไร้แก่นสารก็หลุดรอดออกมา นี่ทำให้พวกอูเฟิงจื่อต่างมีความรู้สึกว่าจะพังทลาย

โชคไม่เกิดขึ้นพร้อมกัน หายนะไม่มาเดี่ยว!

ต้นเทพฝูซางมืดสลัว กิ่งก้านเผยแววมืดมน เจตจำนงมหาจักรพรรดิก่อนหน้านี้สูบพลังของมันไปกว่าครึ่ง แน่นอนว่าไม่มีทางกำราบวิญญาณอาวุธของธนูวิญญาณไร้แก่นสารได้อีก

ยามนี้เงาร่างนั้นยืนอยู่กลางอากาศ แหงนมองฟ้าหัวเราะร่า ไอสังหารอำมหิตปกคลุมฟ้าดินราวกับคลื่นยักษ์ซัดโหม

เมื่อมองอย่างละเอียด ลักษณะของเขาคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่รูปงามเป็นอย่างยิ่ง แต่ผมกลับเป็นสีขาวเทา นัยน์ตาราวกับวังวนหลุมดำ แววดุดันน่าพรั่นพรึงไหลวน

“นายท่านน้อย ขอยืมธนูยักษ์สักประเดี๋ยว!”

เมื่อสายตาของเด็กหนุ่มผมเทามองไปทางหลินสวิน กลับอ่อนน้อมถ่อมตนโค้งคำนับ

นี่เหมือนเป็นการยอมรับฐานะของหลินสวินอย่างหนึ่ง

หรือพูดได้ว่าตั้งแต่พริบตาที่หลินสวินบุกเข้ามาในหุบเขาตะวันคล้อยเพื่อช่วยเขาออกไป เขาก็ยอมรับชายหนุ่มคนนี้แล้ว

“เอาไป!”

หลินสวินสะบัดมือลวกๆ ธนูวิญญาณไร้แก่นสารและศรนภาครามต่างพุ่งออกไป ถูกเด็กหนุ่มผมเทารับไว้

วู้ม!

เด็กหนุ่มผมเทากระหวัดนิ้วชี้เกี่ยวสายธนู เสียงเร้าระทึกเหมือนพายุสายฟ้า

ในดวงตาเขาฉายแววตื่นเต้น เหม่อลอย และยินดี กล่าวพึมพำว่า “ในที่สุด… ข้าก็มาอยู่บนโลกได้อีกครั้ง เจ้าเฒ่าอีกามาร… เจ้าล้างคอรอไว้เถอะ… อีกไม่นานข้าจะไปหาเจ้าเพื่อแก้แค้น!”

กล่าวถึงตอนท้ายเขาพลันเงยหน้าขึ้น สายตากวาดมองพวกอูเฟิงจื่อ มุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มเย็นชา วาจาอึมครึมเหี้ยมเกรียม

“ข้าเคยบอกแล้วว่ายามที่หลุดออกมาได้ ความทรมานทั้งหมดที่ได้รับมาเนิ่นนานนี้จะสนองคืนทั้งหมด ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว!”

เขาพลันง้างสายธนู จากนั้นศรนภาครามพุ่งวาบออกไป

ตูม!

ศรเดียวกลับมีอานุภาพแหวกผ่านห้วงอากาศ บดขยี้ภูผาธารา ไอพลังอำมหิตเหมือนดั่งคงอยู่จริงทะยานตามศรนี้ออกมา

ในความรางเลือนยังมีเสียงเข่นฆ่าสังหารดังก้องเป็นระลอก

หลินสวินขนพองสยองเกล้า เมื่อธนูวิญญาณไร้แก่นสารถูกใช้โดยวิญญาณอาวุธของมัน อานุภาพนั้นต่างออกไปอย่างสมบูรณ์ น่ากลัวถึงขั้นไม่อาจจินตนาการได้

“หลบเร็ว!”

อูเฟิงจื่อตะโกนลั่น

แต่สุดท้ายก็ยังช้าไปหนึ่งส่วน หรือพูดได้ว่าภายใต้ศรนี้ ถ้าคิดจะหลบก็เป็นไปไม่ได้

ปึง!

เงาร่างหนึ่งระเบิดออก เลือดเนื้อสาดกระจาย

เป็นอูหลิงจื่อ นี่เป็นถึงคนที่อยู่ในระดับราชันอริยะคนหนึ่ง แต่กลับถูกศรเดียวสังหารกระจุย ร่างกายที่แหลกละเอียดของเขาหายไปในแสงศรอำมหิต!

พวกอูเหิงเทียนตื่นตระหนกอย่างถึงที่สุด ทั้งตัวถูกความกลัวเข้าครอบงำ แทบจะเผ่นหนีตามสัญชาตญาณทันที

วิญญาณอาวุธของธนูวิญญาณไร้แก่นสารน่ากลัวเกินไปแล้ว!

ตอนที่เขาถูกกำราบ พวกเขายังมองมันเป็นมารบาป ทั้งเฆี่ยนตีและดูหมิ่นรังแก แต่ยามวิญญาณอาวุธของธนูวิญญาณไร้แก่นสารหลุดออกมาก็ต่างออกไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

อานุภาพที่เขาครอบครอง ถึงขั้นอยู่เหนือความคาดหมายของสัตว์ประหลาดเฒ่าเผ่าอีกาทองทุกคนอยู่โข

“คิดหนีรึ ไม่มีทาง!”

เด็กหนุ่มผมเทาราวกับเทพดุร้ายคนหนึ่ง ดึงธนูง้างศร แค่ชั่วพริบตาก็ยิงธนูออกไปสิบกว่าดอก แต่ละดอกล้วนมีอานุภาพอัศจรรย์ทะลวงแผ่นฟ้า โจมตีสุริยันจันทราให้จมดิ่ง

ฟุ่บ!

ฟุ่บ!

ฟุ่บ!

เพียงพริบตาผู้แข็งแกร่งเผ่าอีกาทองคนแล้วคนเล่าถูกทะลวงผ่าน ร่างกายระเบิดออก ฝนโลหิตสาดพรม จิตสิ้นวิญญาณสลาย

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับมหาอริยะก็ดี หรือจะเป็นระดับอริยะแท้ก็ตาม ขอแค่เป็นคนที่ถูกเล็งก็ล้วนหนีจุดจบแห่งความตายไม่พ้น

เด็กหนุ่มผมเทายืนอยู่กลางอากาศ ร่างผอมบาง ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายอำมหิตทะลุทะลวง ธนูยักษ์เหี้ยมเกรียมคันหนึ่งที่ทำขึ้นจากกระดูกขาวมากมาย ขับเน้นให้อานุภาพของเขาไม่ธรรมดายิ่งกว่าเดิม

แม้แต่หลินสวินก็ยังสูดหายใจหนาวเยือกอย่างอดไม่ได้ แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

วิญญาณอาวุธตนหนึ่ง ถูกกักขังและจองจำในกาลเวลาไร้สิ้นสุด ถูกเฆี่ยนตี ทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็นไม่รู้เท่าไร กระทั่งวันนี้ที่รอดพ้นความลำบากก็ยังมีอานุภาพร้ายกาจเช่นนี้

นี่ทำให้หลินสวินไม่กล้าจินตนาการว่า วิญญาณอาวุธของธนูวิญญาณไร้แก่นสารในช่วงแรกจะมีพลังที่สะเทือนใต้หล้าแค่ไหน

อย่างอูหลิงจื่อที่เป็นถึงราชันอริยะ พลังอยู่ในระดับสูงสุดของดินแดนรกร้างโบราณในปัจจุบัน แต่กลับต้านการโจมตีเดียวของเด็กหนุ่มผมเทาไม่อยู่!

ปึง! ปึง! ปึง!

เสียงง้างธนูดังก้องเป็นระลอกเหมือนพายุสายฟ้าปั่นป่วน เด็กหนุ่มผมเทายืนอยู่บนชั้นเมฆ ผมยาวคลั่งระบำ บนใบหน้างามเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองน่าครั่นคร้าม

“ปีนั้นข้าเคยสาบานว่า ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสักวันที่ได้เหยียบย่ำที่นี่จนสิ้นซาก ล้างบางเผ่าอีกาทอง วันนี้หากให้พวกเจ้าหนีไปได้ ไม่ใช่ว่าข้าพูดจาตระบัดสัตย์หรือ”

“ฮ่าๆๆ ดูเศษสวะอย่างพวกเจ้าสิ ยังขี้ขลาดเหมือนปีนั้นอยู่เลย! ความกล้ายามพวกเจ้าเฆี่ยนตีข้าล่ะ หายไปไหนแล้ว”

“น่าเสียดาย ในหุบเขาตะวันคล้อยนี้ไม่มีระดับกึ่งจักรพรรดิแล้ว แค่ฆ่าเฒ่าระยำไม่ได้เรื่องอย่างพวกเจ้า สุดท้ายก็ยังไม่สะใจ…”