Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1684

หลินสวินเลิกคิ้ว “เพราะอะไร”

เด็กหนุ่มผมเทากล่าว “เพื่อต้นบ่อเกิดแรกกำเนิด”

ประโยคเดียวทำให้ต้นบรรพชนหลอมจิตกล่าวไม่พอใจทันที “นี่เป็นแค่ข่าวลือไร้สาระเท่านั้น”

เด็กหนุ่มผมเทาเหลือบมองต้นไม้เทพที่เคยติดตามฝึกปราณอยู่กับมหาจักรพรรดิแยกฟ้าต้นนี้เล็กน้อยแล้วกล่าว “หากไม่ได้ทำเพื่อต้นบ่อเกิดแรกกำเนิด ทำไมเจ้าต้องหลอมรากแห่งต้นกำเนิดของต้นเทพฝูซางด้วย”

“ข้าแค่ทำเพื่อฝึกปราณ!”

ต้นบรรพชนหลอมจิตกล่าวโต้แย้ง

นัยน์ตาของเด็กหนุ่มผมเทาฉายแววอำมหิต แววตาที่เยียบเย็นนั้นทำให้ต้นบรรพชนหลอมจิตไหวสั่นไปทั้งตัว ร้องออกมา “เจ้าคิดจะทำอะไร”

เด็กหนุ่มผมเทาถอนสายตากลับ กล่าวกับหลินสวิน “นายท่านน้อย ฝูซาง ชางอู๋ เจี้ยนมู่ คุนอู๋ สี่ไม้เทพบรรพกาลนี้ล้วนเกิดจากบ่อเกิดแรกกำเนิด มีลายมรรคของบ่อเกิดแรกกำเนิดตามธรรมชาติ”

“ลือกันว่าแค่รวบรวม ‘รากปฐมจิตวิญญาณ’ ของไม้เทพทั้งสี่นี้ให้ครบถ้วน ใช้เจตวัตถุฟ้าประทานทั้งสี่อย่างดินปราณแรกกำเนิด ดินอัศจรรย์ห้าสี ทรายวิญญาณดาราขุ่นใส วารีแรกปฐมมาบ่มเพาะ ก็จะปลูกต้นกล้าของต้นบ่อเกิดแรกกำเนิดได้!”

“ถึงตอนนั้นก็ค่อยฝังต้นกล้านี้ไว้ในร่าง มีคุณประโยชน์อย่างคาดไม่ถึงต่อการฝึกปราณมรรคจักรพรรดิ”

“ข้าเคยได้ยินนายท่านเทียนเชวียบอกว่า ในการต่อสู้ระดับจักรพรรดิ ใครครอบครองต้นบ่อเกิดแรกกำเนิดต้นหนึ่งได้ ก็เหมือนหยั่งถึง ‘กฎเกณฑ์แรกกำเนิด’ ครองรากฐานของพลังมรรคแรกกำเนิดแล้ว ไม่ใช่ผู้ที่บุคคลระดับจักรพรรดิคนอื่นเทียบได้”

พอหลินสวินได้ฟังเรื่องพวกนี้ แววตาก็ดูแปลกออกไป มองไปที่ต้นบรรพชนหลอมจิต

เขาจำได้ชัดเจนว่าปีนั้นในแดนลับตำหนักใต้ดินของโลกมารโลหิตที่สมรภูมิเก้าดินแดน ยามจะพาต้นบรรพชนหลอมจิตต้นนี้มาด้วย เจ้าหมอนี่กลับยื่นข้อเรียกร้องมากมาย

ตัวอย่างเช่นขอดินปราณแรกกำเนิด ดินอัศจรรย์ห้าสี ทรายวิญญาณดาราขุ่นใสจากตนเป็นต้น

ตอนนั้นเขายังคิดว่าเจ้าหมอนี่แค่โลภมาก เห็นชัดว่าไม่คิดจะไปกับตน

แต่ตอนนี้ดูท่าว่าเจ้าหมอนี่คงวางแผนไว้ล่วงหน้าอย่างเห็นได้ชัด!

ต้นบรรพชนหลอมจิตถูกสายตาของหลินสวินจับจ้อง ทำเอาอึดอัดไปทั้งตัวทันที กระแอมกล่าว “ต้นบ่อเกิดแรกกำเนิดน่ะหรือ แน่นอนว่าข้าก็เคยได้ยินมาก่อน ปีนั้นข้ากับมหาจักรพรรดิแยกฟ้าท่องตระเวนทั่วห้วงอากาศไร้สิ้นสุดด้วยกัน เป้าหมายก็คือเสาะหาไม้เทพทั้งสี่อย่างฝูซาง คุนอู๋ เจี้ยนมู่ ชางอู๋…”

ไม่รอให้พูดจบก็ถูกหลินสวินตัดบทกล่าว “ข้าเข้าใจแล้ว ตอนนี้เจ้าน่ะอยู่นิ่งๆ!”

สายตาเขามองไปที่เด็กหนุ่มผมเทาแล้วกล่าว “ในเมื่อจิตวิญญาณของต้นเทพฝูซางนี้ถูกมหาจักรพรรดิอีกามารเอาไปแล้ว รากแห่งต้นกำเนิดของมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วไม่ใช่หรือ”

เด็กหนุ่มผมเทาส่ายหัว “ขอแค่มีรากแห่งต้นกำเนิดของมัน ก็ให้กำเนิดจิตวิญญาณสายหนึ่งได้อีกครั้ง จากนั้นจึงกลายเป็น ‘รากปฐมจิตวิญญาณ’ ”

หลินสวินเข้าใจแล้ว ยามมองไปยังต้นเทพฝูซางที่ยืนหยัดค้ำฟ้าต้นนี้อีกครั้ง แววตาก็ต่างออกไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

ต้นไม้เทพต้นนี้ยังเกี่ยวข้องกับการฝึกปราณมรรคจักรพรรดิ เป็นสมบัติจากธรรมชาติที่เหล่าจักรพรรดิยังต้องเสาะหาอย่างยากลำบาก!

บางทีนี่อาจเป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของเผ่าอีกาทอง สมบัติชิ้นอื่นเมื่อเปรียบเทียบกันแล้วดูจางไปไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด

“นายท่านน้อยรอสักครู่ ข้าจะเก็บต้นไม้นี้ให้ท่านเอง”

เด็กหนุ่มผมเทาพูดพลางทะยานสู่ฟากฟ้า ยื่นมือออกไปคว้าทันที

ตูม!

ต้นเทพฝูซางที่แดงเพลิงตลอดต้น ยืนหยัดค้ำฟ้า พลันไหวสั่นอย่างรุนแรงขึ้นมาทันที เหมือนว่ามันยังคงขัดขืน

แต่ภายใต้แรงกดดันของเด็กหนุ่มผมเทา ลำต้นของมันหดเล็กลงอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็กลายเป็นไม้เทพต้นหนึ่งที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ บริสุทธิ์เหมือนเจียระไนจากหยกงามหมอกเพลิง ไอคลุมเครือไหลบ่า หมอกเซียนพวยพุ่ง งดงามยิ่งนัก

“นายท่านน้อย พลังของต้นเทพฝูซางถูกข้าพันธนาการไว้แล้ว รอภายหน้าหากท่านหาดินอัศจรรย์ห้าสีได้ สามารถเลี้ยงมันไว้ในนั้นก่อน”

เด็กหนุ่มผมเทาพูดพลางนำไม้เทพฝูซางที่เล็กเท่าฝ่ามือมอบให้หลินสวินด้วยสองมือ

ต้นบรรพชนหลอมจิตน้ำลายแทบหกอยู่ข้างๆ ดูมุ่งหวังปรารถนาหาใดเปรียบ

แต่หลินสวินไม่ใส่ใจมัน เก็บต้นเทพฝูซางลงไปอย่างระมัดระวังแล้วกล่าว “ขอบคุณมาก”

เด็กหนุ่มผมเทาเผยให้เห็นฟันขาวดุจหิมะเรียงเป็นระเบียบ ยิ้มสดใสกล่าว “นายท่านน้อย ท่านเป็นนาย ข้าเป็นบ่าว การทำเรื่องพวกนี้เดิมทีก็เป็นสัจธรรมที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

โดยทั่วไปยิ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งหาใดเปรียบ ยามคิดจะก้มหัวให้คนรุ่นหลังที่อ่อนแอกว่าตน ย่อมไม่มีใครไม่รู้สึกอับอาย แขวนหน้าไว้ไม่อยู่

แต่เด็กหนุ่มผมเทากลับดูเป็นธรรมชาติ ท่าทางเปิดเผย ทั่วร่างไม่มีไอพลังดุร้ายแม้เศษเสี้ยว กลับมีกลิ่นอายบริสุทธิ์ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่น ไม่ธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง

หลินสวินคิดไปคิดมาก็เอ่ยถาม “พวกอูเฟิงจื่อ… ตายหมดแล้วหรือ”

เด็กหนุ่มผมเทาพยักหน้า ส่วนลึกของนัยน์ตาฉายแววดุดันอย่างยากสังเกตเห็น “แม้ว่าพวกเขาจะตาย แต่เผ่าอีกาทองยังไม่ถึงขั้นมลายสิ้นอย่างแท้จริง บนทางเดินโบราณฟ้าดารายังมีพวกเศษเดนของเผ่านี้อยู่ไม่น้อย”

“มหาจักรพรรดิอีกามารหรือ”

“ถูกต้อง”

“จริงสิ เคยมีผู้อาวุโสคนหนึ่งที่ชื่อว่า ‘เฟยหลัน’ พูดถึงเจ้ากับข้า บอกว่าพวกเจ้าเป็นเพื่อนสนิทกัน”

“เฟยหลัน…”

เด็กหนุ่มผมเทาอึ้งงัน ตื่นเต้นอย่างยากจะได้เห็นอยู่บ้าง “เขายังมีชีวิตอยู่หรือ ถ้าเช่นนั้นเขาก็หาจุดเปลี่ยนของการแจ้งมรรคบรรลุจักรพรรดิได้แล้วหรือ”

หลินสวินบอกเล่าเรื่องราวที่ชายหนุ่มจักจั่นทองพาพวกเฟยหลัน จ้าวหยวนจี๋มุ่งหน้าไปที่ทางเดินโบราณฟ้าดาราออกมาทันที

เด็กหนุ่มผมเทายิ้มสดใส “เช่นนั้นก็ดียิ่ง! นายท่านน้อยคงไม่รู้ เฟยหลันเหมือนกับข้า ร่างเดิมของเขาก็คือ ‘ระฆังมหามรรครวมศูนย์’ ก่อนหน้านี้เมื่อนานมาแล้วพวกเราสองคนต่อยตีกันจนรู้จัก ต่อมาได้ผ่านเหตุการณ์บางอย่าง พวกเราสองคนจึงพูดได้ว่าเป็นเพื่อนตาย ในเมื่อเฟยหลันเคยพูดถึงข้ากับนายท่านน้อย นั่นก็หมายความว่าเขาเชื่อมั่นในตัวนายท่านน้อยยิ่งนัก”

สายตาที่เขามองไปทางหลินสวินเจือความสนิทชิดเชื้อสายหนึ่ง ไม่มีกลิ่นอายที่แม้จะถ่อมตนแต่กลับดูห่างเหินเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

คิดดูแล้วก็ใช่ เด็กหนุ่มผมเทาอยู่มาชั่วกาลแต่ไม่ดับสลาย ท่าทางดูเหมือนเด็กหนุ่มแปลกประหลาด แต่ความจริงก็เรียกได้ว่าเป็นเฒ่าดึกดำบรรพ์ที่มีชีวิตคนหนึ่ง

หลังจากนั้นอู้เชวียก็กลายร่างเป็นหมอกขาวสายหนึ่งกลับเข้าไปในธนูวิญญาณไร้แก่นสาร ส่วนหลินสวินก็นำสมบัติอริยะที่ไม่จำเป็นต้องใช้บางส่วนมอบให้อู้เชวียทั้งหมด

หลินสวินเฝ้ารอเป็นอย่างยิ่ง ว่ายามอู้เชวียฟื้นฟูพลังต่อสู้กลับมาดังเดิมจะแข็งแกร่งเพียงใด!

…

“พี่ใหญ่”

ไม่ทันไรพวกเจ้าคางคก อาหลู่ก็พุ่งโฉบมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

แต่เจ้านกดำกลับหน้าตากลัดกลุ้ม ด้วยปีกทั้งสองของมันถูกเจ้าคางคกและอาหลู่ยึดไว้แน่นหนา มีท่าทีเป็นห่วงว่ามันจะหนีไป

หลินสวินชะงัก “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

อาหลู่หัวเราะพลางกล่าว “เจ้านกขี้ขโมยนี่ขูดรีดสมบัติชั้นดีไปไม่น้อย พวกเราสองคนห่วงว่าจะถูกมันกอบโกยไปหมด ดังนั้นจึงคุมตัวมันไว้ชั่วคราว”

“มารดามันเถอะ ข้าใช่คนแบบนั้นรึ” เจ้านกดำตะโกนออกมาอย่างน้อยใจ

เจ้าคางคกยิ้มแย้มกล่าว “เจ้าไม่ใช่คน เป็นนก ใจนกยากหยั่งถึง”

หลินสวินบื้อใบ้

อาหลู่ใช้มือข้างหนึ่งตบหัวของเจ้านกดำดังป้าบแล้วกล่าว “เร็วเข้า นำสมบัติสองชิ้นนั้นออกมา”

เจ้านกดำโกรธจนร้องเสียงดัง แต่สุดท้ายก็ต้านแรงกดของเจ้าคางคกและอาหลู่ไม่ได้ ได้แต่อ้าปากคายออกมาด้วยจำยอม

ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ศรเทพสองดอกปรากฏออกมา

ดอกหนึ่งขาวดุจหิมะ เปล่งแสงเงินยวงขาวโพลน ปลายศรเยียบเย็น ตัวศรหนาประมาณนิ้วโป้ง บนนั้นสลักอักษรมรรคที่เฉียบคมน่าพรั่นพรึงอยู่สองคำ…

แสงโชค!

อีกดอกหนึ่งเปล่งแสงเทพน้ำเงินเข้มคล้ายมายา เหมือนกับศรเทพแสงโชคไม่มีผิด แต่ตัวศรกลับสลักอักษรมรรคสองคำว่า ‘เสี้ยวปีก’ อยู่รางๆ

ศรเทพทั้งสองลอยคว้าง สาดแสงสว่างไสว กลิ่นอายล้วนน่าพรั่นพรึงหาใดเปรียบ ทำให้ห้วงอากาศใกล้เคียงเกิดคลื่นสะเทือนรุนแรง

นัยน์ตาดำของหลินสวินหดรัด ฉายแววอัศจรรย์

แสงโชค เสี้ยวปีก!

นี่เป็นถึงหนึ่งใน ‘ศรเทพทั้งเก้า’ ของเผ่าต้าอี้บรรพกาลเหมือนศรนภาครามและศรนิรันดร์ มหัศจรรย์หาใดเปรียบ พลังทำลายล้างก็น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง!

………