Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1708

หากอยู่ในทางเดินโบราณฟ้าดารา อาศัยฐานะของผู้สืบทอดจากสำนักใหญ่ตระกูลมีชื่อเหล่านี้ ก็สามารถทำให้สัตว์ประหลาดเฒ่าบางคนหวาดหวั่นใจ ลูบหน้าปะจมูก

เหมือนดังว่าตีหมาต้องดูเจ้าของ หากผิดใจกับผู้สืบทอดสำนักใหญ่เหล่านี้ ถึงขั้นดึงดูดสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ควบคุมดูแลในสำนักใหญ่ตระกูลมีชื่อเหล่านี้ออกมา นี่จึงจะเป็นสิ่งที่น่าหวาดหวั่นที่สุด

ดังนั้นเมื่อจำฐานะของหลินสวินได้ ผู้ฝึกปราณที่มาเป็นกลุ่มที่สองต่างก็ไม่มีความเกรงกลัวสักนิด แสดงออกอย่างแข็งกร้าวนัก

หลินสวินเห็นดังนี้ก็เพียงตอบกลับแผ่วเบาประโยคเดียวว่า “เยี่ยนฉุนจวินก็บ้าระห่ำเหมือนพวกเจ้า แต่เขากลับตายแล้ว พวกเจ้าอยากเดินตามรอยหรือ”

ก็ด้วยประโยคนี้เองทำให้ผู้ฝึกปราณเหล่านี้แต่ละคนต่างหน้าเปลี่ยนสี สีหน้าปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ

พวกเขาเพิ่งตระหนักได้ในยามนี้ ว่าบนทางเดินโบราณฟ้าดาราบางทีพวกเขาอาจทะนงตัวไปข่มคนบางพวกได้

แต่เห็นได้ชัดว่าหลินสวินที่เคยสังหารเยี่ยนฉุนจวินไม่ได้จัดอยู่ในกลุ่มนี้

ดังนั้นด้วยพวกเขาก็ไม่ได้โง่เขลา จึงตัดสินใจว่าจะถอยไปก้าวหนึ่ง แสดงท่าทีว่าหลินสวินไม่ออกไปก็ไม่เป็นไร แต่พวกเขาก็จะไม่ถอยหนีเพียงเท่านี้

นัยแฝงก็คือต้องแบ่งวาสนาที่อยู่ในโกรกธารหมอกดำด้วยกัน

ใช่แล้ว นี่ก็คือการยอมถอยของพวกเขา คิดว่าจริงใจมากพอแล้ว

แต่สิ่งที่ตอบกลับพวกเขาคือคำกระชับได้ใจความจากหลินสวินว่า

“ไสหัวไป!”

เพียงคำสั้นๆ บวกกับสีหน้าไร้อารมณ์ของหลินสวิน ทำเอาผู้ฝึกปราณเหล่านี้ล้วนโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างยิ่ง หลินสวินคนนี้ช่างบ้าระห่ำนัก ถึงกับให้พวกเขาไสหัวไป จะเกรงใจกันเกินไปแล้ว!

ที่ทำให้พวกเขายิ่งอึ้งงันก็คือ หลินสวินลงมือในทันที

นี่ไม่ใช่ปัญหาว่าเกรงใจกันหรือไม่แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าอหังการถึงขั้นไม่กลัวเกรงอะไร ไม่เห็นพวกเขากับขุมอำนาจเบื้องหลังของพวกเขาอยู่ในสายตาสักนิด!

พวกเขาจึงร่วมกันลงมืออย่างไม่ลังเล

ตูม!

การต่อสู้ปะทุขึ้น แต่ผลลัพธ์กลับไม่เหนือความคาดหมาย ผู้สืบทอดสำนักใหญ่ที่มาจากทางโบราณฟ้าดาราเหล่านี้ถูกหลินสวินกำราบสังหารทีละคน ไม่ปรานีเลยสักนิด

อะไรกัน สมัยเขาหลินสวินเข้าสู่ดินแดนรกร้างโบราณเป็นครั้งแรก เคยก้มหัวนอบน้อมให้สำนักใหญ่แห่งไหนด้วยหรือ

เมื่อก่อนเป็นเช่นนี้ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ ภายหน้าก็ต้องเป็นเช่นนี้!

“พวกเขาไม่ได้โง่ แต่เป็นเพราะคุณธรรมถูกความละโมบบดบัง ทั้งไม่เคยรู้อดีตและพลังต่อสู้ของเจ้า หาไม่แล้วย่อมไม่กล้าท้าทายเช่นนี้แน่”

อาหูกล่าว “ความจริงแล้วคนอย่างเจ้าบนโลกนี้มีน้อยมากจริงๆ ในแหล่งสถานคุนหลุนแห่งนี้ ใครไม่รู้บ้างว่าเยี่ยนฉุนจวินเป็นผู้สืบทอดเรือนมรรคจักรวาล ทุกคนที่อยากต่อกรด้วยล้วนต้องตรึกตรองผลลัพธ์นี้ สุดท้ายส่วนใหญ่ต่างเลือกถอยเพราะรู้ว่ายุ่งยาก แต่เจ้ากลับไม่สนใจสักนิด”

“ไม่ใช่ไม่สนใจ แต่ข้าฝึกปราณมาจนตอนนี้ก็ทำแบบนี้มาตลอด”

หลินสวินเอ่ย “ถ้าสักวันหนึ่งข้าอดกลั้นและก้มหัวให้ เลือกหวั่นกลัวและถอยหนีเพียงเพราะที่มา ภูมิหลังและฐานะของอีกฝ่าย เช่นนั้นก็ไม่ใช่ข้าอีกแล้ว”

“ถ้าสู้ไม่ได้ ข้าจะหนีหรือซ่อนตัวก็ได้ และไม่กลัวเสียหน้าด้วย แต่ถ้าสู้ได้ก็ไม่เคยทำให้ตัวเองอดสู”

“แน่นอนว่าข้ารู้ดีว่าเล่นงานเด็กย่อมเป็นการยั่วยุให้ผู้ใหญ่ออกมา แต่ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่งข้าจะเหยียบผู้ใหญ่พวกนั้นไว้ใต้เท้า!”

ดวงตาของอาหูใสกระจ่าง ในใจนางรู้ดีว่าหลินสวินไม่ได้แค่พูด เขาทำเช่นนี้ด้วย

อย่างตอนแรกที่ดินแดนรกร้างโบราณ หลินสวินเหิมเกริมไม่หวั่นกลัว เป็นศัตรูกับผู้อื่นไปทั่ว มีสำนักไม่รู้เท่าไรมองเขาเป็นหนามยอกอก

แต่ตอนนี้เมื่อมองไปอีกครั้ง ในดินแดนรกร้างโบราณอันกว้างใหญ่ไพศาล ใครยังจะกล้าดูเบาหลินสวิน

ต่อให้เป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าพวกนั้นก็ต้องก้มหัวให้!

เพราะเหตุใดน่ะหรือ

เพราะหลินสวินในตอนนี้อยู่จุดปลายยอดของระดับอริยะในดินแดนรกร้างโบราณ พลานุภาพและรากฐานพลังที่มีเพียงพอจะทำให้ไม่ว่าขุมอำนาจใดก็หวั่นกลัว!

ไม่เห็นหรือว่าเผ่าอีการทองแข็งแกร่งปานไหน แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ถูกหลินสวินเหยียบย่ำหรือไร

อาหูยิ้มเอ่ย “ดังนั้นข้าถึงบอกว่าคนอย่างเจ้าก็มีเพียงคนเดียวในใต้หล้านี้ ไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แลทำให้ผู้สืบทอดสำนักใหญ่ตระกูลมีชื่อบางคนดูโง่นัก”

“เพราะในจิตใต้สำนึกของพวกเขา ความแข็งแกร่งของฐานะและภูมิหลังก็เป็นอำนาจไว้ข่มขู่อย่างหนึ่งเช่นกัน สามารถทำให้คู่ต่อสู้ที่ภูมิหลังและฐานะด้อยกว่าพวกเขาบางคนกลัวได้ แต่ดันมาเจอคนแหกคอกแบบเจ้าเสียนี่ ได้แต่โทษว่าพวกเขาดวงซวย”

หลินสวินยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้ “นี่เจ้ายอข้าหรือด่าข้ากัน”

อาหูยิ้มเอ่ย “ข้าแค่อธิบายว่าทำไมผู้ฝึกปราณพวกนั้นถึงดูโง่แบบนี้”

……

ในเวลาต่อมาก็มีผู้ฝึกปราณกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าปรากฏตัวอย่างต่อเนื่อง

ที่น้อยหน่อยก็ห้าหกคน ที่มากหน่อยก็สิบกว่าคน

ในกลุ่มนี้ก็ไม่ขาดพวกหัวไว เมื่อเห็นว่าหลินสวินกับอาหูอยู่ต่างก็หวาดหวั่นใจ ไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าใกล้

แต่พวกเขาก็ไม่ได้จากไปจริงๆ เช่นกัน

และมีผู้แข็งแกร่งที่ไม่เชื่อ ทะนงตนว่าชาติกำเนิดไม่ธรรมดา มีกำลังคนมาก แต่ก็ไม่ต่างกับก่อนหน้านี้ ถูกหลินสวินกำจัดอย่างไม่เกรงใจ

“ออกจะชอบกล ยังไม่ถึงวัน คนที่มาเยอะเกินไปแล้ว นี่คงไม่ใช่เพราะเจ้าคนเผ่านักรบผีสวรรค์นั่นชักใยอยู่หลังม่านกระมัง”

อาหูนิ่วหน้า ถึงตอนนี้นางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ข่าวไม่เพียงรั่วออกไปแล้ว ยังกระจายออกไปเร็วด้วย จึงดึงดูดผู้แข็งแกร่งมามากมายเช่นนี้

“ไล่เสือมากินหมาป่าหรือ”

ดวงตาดำของหลินสวินวูบไหว

“เกรงว่าจะเป็นเช่นนี้ เจ้าหมอนั่นสู้พวกเราไม่ได้ ทั้งไม่ยอมปล่อยวาสนาที่นี่ไป ต้องใช้อุบายบางอย่างแน่”

อาหูเอ่ยต่อ “ถ้ามีคนที่ต่อกรได้ยากบางคนปรากฏตัวขึ้นมาออกหน้าให้พวกเขาเมื่อไร ต้องทำให้พวกเรากลายเป็นศัตรูร่วมกันของทุกคนแน่ เช่นนั้นก็ยุ่งยากเสียแล้ว”

“เช่นนั้นพวกเราก็ปล่อยที่นี่ไปก็พอแล้ว”

หลินสวินเอ่ยอย่างไม่ลังเล

“ปล่อยไปหรือ”

อาหูอึ้งไป

“แน่นอนว่าไม่ได้ปล่อยให้แต่โดยดี”