Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1733

ยอดเขาพญามังกร ห้วงอากาศดุจดั่งควบแข็งในชั่วอึดใจ

ศิษย์สืบทอดแกนหลักสายตรงของเรือนมรรคจักรวาลคนหนึ่ง ผู้ฝึกกระบี่แห่งยุคที่ติดห้าสิบอันดับแรกของกระดานมหาอริยะฟ้าดารา พลีชีพสังเวยกระบี่ในเวลานี้!

เดิมแค่ได้ยินก็ชวนสยองแล้ว ถ้าอยู่บนทางเดินโบราณฟ้าดารา หากมีคนกล้าบีบกู่ฉางซินมาถึงขั้นนี้ จะต้องเรียกเพลิงโทสะระฟ้าจากเรือนมรรคจักรวาลอย่างแน่นอน

แต่อยู่ในแหล่งสถานคุนหลุนแห่งนี้ เรื่องเช่นกลับเกิดขึ้นแล้ว

วู้ม!

พื้นผิวกระบี่โบราณดำเงาอวลตลบด้วยลายมรรคสีเลือดเกรี้ยวกราด คมกระบี่สั่นกึกกักดังวู้มๆ แสงมรรคที่ปลดปล่อยออกมาพุ่งเสียดฟ้า

เงามายาที่คล้ายภาพลวงตาสายหนึ่งปรากฏขึ้น ใหญ่กำยำดุจผืนฟ้า อานุภาพศักดิ์สิทธิ์แผ่ไพศาล ลำพังเพียงแค่กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมา ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นเทิ้มและหายใจติดขัดแล้ว

วิญญาณอาวุธ!

กระบี่โบราณสีดำเล่มนี้ ถึงกับเป็นสุดยอดสมบัติที่มีวิญญาณอาวุธเล่มหนึ่ง

ผู้ชมการต่อสู้ไม่มีใครไม่สยดสยอง

แม้จะเป็นหลินสวินก็ยังอดมุ่นคิ้วไม่ได้ นัยน์ตาวาบแววผิดแปลก

กลางฝ่ามือของเขา ธนูวิญญาณไร้แก่นสารปรากฏขึ้นมาฉับพลัน

“หลินสวิน ความตายก็คือจุดจบที่เจ้ากับข้าล้วนต้องแบกรับ”

กู่ฉางซินในเวลานี้ผมขาวเหี่ยวแห้ง ผิวหนังแก่ย่นหม่นแสง ทว่าดวงตากลับลุกโชนด้วยแววแค้นและเปลวเพลิงท่วมท้น

สวบ!

กระบี่โบราณสีดำพาดขวาง เงามายาวิญญาณกระบี่สายนั้นย่างฝีเท้าโถมไปข้างหน้า ราวกับนายเหนือหัวมาเยือน หลอมรวมพลังแห่งตนเข้าไปในกระบวนท่านี้

ปราณกระบี่ที่ยาวถึงร้อยจั้ง ต่อให้เป็นภูเขาเทพดึกดำบรรพ์ก็ยังผ่าครึ่งได้ ประดุจเทพกระบี่โบราณเยื้องย่าง ทำให้ฟ้าดินล้วนอับแสง เหลือไว้เพียงประกายกระบี่ที่เจิดจ้าลุกโชนสายหนึ่ง

ประกายกระบี่นั้นสว่างจ้าแสบตา และน่าสะพรึงถึงขีดสุด!

“อู้เชวียอยู่ไหน”

หลินสวินตวาดเสียงเบาๆ คราหนึ่ง

วู้ม!

ธนูวิญญาณไร้แก่นสารที่สร้างขึ้นจากโครงกระดูกสั่นกึกๆ บนคันธนูที่ดุดันหยาบคลั่งปรากฏเงาร่างเด็กหนุ่มผมเทาคนหนึ่ง

อานุภาพอำมหิตที่ประหนึ่งสะเทือนโลกก็พลอยฟุ้งกระจายไปทั่ว!

“นายท่านน้อย มอบให้ข้าก็พอ”

เด็กหนุ่มผมเทาเผยรอยยิ้มเจิดจ้า คิ้วที่คมกริบดุจคมมีดเจือมาดผยอง เขาถือธนูวิญญาณไร้แก่นสาร นิ้วมือเกี่ยวสายธนูที่แดงฉานเหมือนเคยจุ่มแช่ในเลือดสดก่อนเงยหน้าขึ้นขวับ

สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความดุดันอำมหิต!

ตูม…

ดุจดั่งเบิกฟ้าผ่าปฐพี!

ยอดเขาพญามังกร ถูกแสงมรรคและเสียงกึกก้องแผ่ครอบฟ้าดินจนมิด

ในสายตา จิตใจ และจิตวิญญาณของทุกคนเหลือเพียงแสงที่เจิดจ้าแผ่ไพศาล ดุจดั่งมีอาทิตย์ดวงใหญ่กลางฟ้าดาราที่แสบตาหาใดเปรียบดวงหนึ่ง กลิ่นอายน่าสะพรึงแผ่กว้าง เพียงพอจะทำให้เทพผีตกใจ!

ความหวาดสะพรึงอย่างไม่อาจพรรณนา พุ่งจู่โจมจิตใจผู้ชมการต่อสู้แต่ละคนประหนึ่งเขาถล่มคลื่นยักษ์โหมซัด พวกเขาสยดสยอง ร้องอุทาน ถอยหลบ…

คนไม่น้อยยิ่งตกใจจนซวนเซนั่งลงกับพื้น สีหน้าซีดขาว

จนกระทั่งผ่านไปเนิ่นนาน ลำแสงที่ยอดเขาพญามังกรนั่นจึงค่อยๆ เลือนราง ระลอกคลื่นที่ฟาดฟัดกลางห้วงอากาศเริ่มสงบลง

“ในที่สุดก็สิ้นสุดแล้วหรือ”

คนมากมายถอนหายใจโล่งอกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย รู้สึกว่าอาภรณ์บริเวณแผ่นหลังล้วนถูกเหงื่อเย็นชุ่มโชก

ในการปะทะที่เรียกได้ว่าเสียวสยองสะเทือนโลกระดับนี้ เกรงว่าราชันอริยะมาก็ยังต้องเจ็บหนักร่วงหล่นได้เลยกระมัง

“น่าเสียดาย กู่ฉางซินพลีชีพสังเวยกระบี่ หมายบรรลัยกันทั้งสองฝ่ายกับหลินสวินโดยไม่สนทุกสิ่ง พวกเขาสองคน… ต่อไปต้องถูกลบชื่อแน่นอนแล้ว…”

ผู้ชมการต่อสู้คนหนึ่งทอดถอนใจ

ยังไม่ทันพูดจบสีหน้าเขาก็ชะงักค้างทันควัน ลูกตาเกือบกระเด็นออกมาราวกับเห็นภูตผี

และพร้อมกันนั้นผู้ชมการต่อสู้คนอื่นๆ ในที่นี้ต่างก็ไม่มีใครไม่ปากอ้าตาค้าง พากันหันไปมองยังทิศทางหนึ่งเป็นจุดเดียว

เห็นเพียงกลางห้วงอากาศตรงยอดเขาพญามังกร คนผู้หนึ่งยืนกลางอากาศ ในมือของเขากำธนูใหญ่กระดูกขาวที่หยาบหนาคันหนึ่ง เรือนกายตั้งตรงราวกระบี่ ประหนึ่งจะเสียบทะลวงเวิ้งฟ้า!

จังหวะที่มองเห็นเงาร่างสายนี้

ทั้งที่นั้นต่างร้องเสียงหลง ทุกคนล้วนนิ่งเหมือนรูปสลัก

หลินสวิน!

เขาถึงกับยังรอดอยู่อีก!

และในลาน กลิ่นคาวเลือดเต็มพื้นเกลื่อนกล่น ซากแขนขาเศษชิ้นเนื้อนับไม่ถ้วน ไม่เห็นเงาร่างของกู่ฉางซินตั้งนานแล้ว

มีเพียงกระบี่หักสีดำเงาเล่มหนึ่งเสียบเฉียงอยู่กลางบ่อเลือด ส่งเสียงดังวู้มๆ!

บรรยากาศในที่นั้นเงียบกริบ ไร้สรรพเสียง

แต่ละคนต่างมองหลินสวินอึ้งๆ คล้ายไม่อยากเชื่อ

ภายใต้การโจมตีแบบพลีชีพสังเวยกระบี่ ถึงตอนท้ายเงาร่างหลินสวินไม่เปื้อนมลทิน ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่กู่ฉางซินกลับร่วงหล่นแล้ว!

กระบี่หักเล่มนั้น ก็คือเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด

“ขะ… เขา…”

เนิ่นนานกว่าจะมีคนเอ่ยปากสั่นระริก แต่กลับพูดไม่เป็นคำ

คนอื่นๆ ต่างก็สีหน้าเลื่อนลอย

ศึกนี้ ผู้สืบทอดจากขุมอำนาจใหญ่สี่แห่งอย่างเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ เรือนมรรคจักรวาล เผ่านักรบเถาอู้ เผ่านักรบกิเลนโลหิตร่วมมือกัน วางกับดักบนยอดเขาพญามังกร

ศึกนี้ พวกเขาคนมากพลังเยอะ วางแผนหมายมั่น เพื่อจะกำราบเข่นฆ่าหลินสวินเพียงคนเดียว

แต่ถึงตอนท้าย…

ล้วนตายหมด!

การต่อสู้นี้เริ่มตอนที่หลินสวินปีนเขา บุกสังหารมาตลอดทางจนกระทั่งมาถึงยอดเขาพญามังกรนี้ เขาคนเดียว เหยียบทำลายกระบวนค่ายกลกลียุคสังหารมาร ฆ่าศัตรูทั้งหมดตายเรียบ!

คนชั้นเยี่ยมจากขุมอำนาจใหญ่หลายร้อยคน พวกโดดเด่นที่ติดอันดับบนกระดานมหาอริยะฟ้าดารามากมาย ล้วนกลายเป็นเศษซากนองเลือดเกลื่อนเต็มพื้น

มีเพียงเขาคนเดียวยืนลำพังบนยอดเขา สิบทิศล้วนสงัด!

…

บนทางภูเขาหินเขียวที่เก่าแก่ อาหูยืดบิดเอวขี้เกียจ เอวกลมกลึงเต็มกำมือคอดเป็นเส้นโค้งที่สะกดใจชวนหลงใหล

นางพ่นลมหายใจเฮือกหนึ่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก นัยน์ตาคล้ายธารยามสารทกวาดรอบสี่ทิศ สำรวจเหล่าผู้ชมที่นิ่งค้างเหมือนรูปปั้นพวกนั้นแล้วอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ กล่าวว่า