Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1739

ตูม!

โบราณสถานคุนหลุน ใต้อารามมรรคเก่าแก่ที่พังทลายแห่งหนึ่ง มีเงาร่างทองอร่ามร่างหนึ่งพุ่งออกมา

ร่างกายเขาพลันขยายแปลงเป็นสูงหมื่นจั้ง เย้ยฟ้าท้าดิน ยามหายใจทางจมูกปาก ประหนึ่งวาโยอสนีปั่นป่วนอยู่ใต้เวิ้งฟ้า!

ร่างกายของเขาเป็นสีทองบริสุทธิ์ เลือดลมพลุ่งพล่านทะลวงเมฆ ปั่นป่วนคลื่นลมทั่วทิศ ยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ราวกับเทพร่างทององค์หนึ่งเหลือบแลปวงสวรรค์

“ใครกัน”

ร่างสีทองส่งเสียงราวฟ้าผ่าจากเก้าชั้นฟ้า ยื่นมือไปหลายพันจั้ง เงาร่างที่เหมือนหนอนน้อยตัวหนึ่งถูกบีบอยู่กลางฝ่ามือ

“ข้าน้อยตานเฟิงผู้สืบทอดเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ คารวะสหายยุทธ์ซวี!”

นี่คือชายชุดสีหยกคนหนึ่ง รูปงามดั่งเทพยุทธ์ บุคลิกลักษณะไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้กลับหน้าซีดเผือด เต็มไปด้วยความหวาดกลัว สั่นสะท้านไปทั้งตัว

“ฮึ ทำไมต้องซ่อนตัวอยู่ที่นี่ด้วย”

เงาร่างสีทองกล่าวเย็นชา

“ศิษย์พี่คุนจิ่วหลินถูกฆ่า ข้าน้อยมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากสหายยุทธ์ซวี”

ตานเฟิงรีบร้อนกล่าว

เงาร่างสีทองมุ่นคิ้ว เหวี่ยงตานเฟิงทิ้งไปตามสะดวกค่อยกล่าว “บอกข้ามา ใครฆ่าเขา”

“หลินสวิน!”

“รู้แล้ว”

เงาร่างสีทองพยักหน้า ร่างที่สูงราวหมื่นจั้งนั้นพลันเปลี่ยนเป็นลำแสงสายหนึ่งพุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า

ตานเฟิงค่อยผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ เหมือนรอดพ้นเคราะห์ร้าย

ซวีหลิงคุน!

ทายาทแกนหลักของเผ่าจักรพรรดิตระกูลซวี อสูรมารอริยะแห่งยุคคนหนึ่งซึ่งจัดอยู่ในอันดับที่สิบสามของกระดานมหาอริยะฟ้าดารา บำเพ็ญมรรคหลอมกายทั้งร่าง เกริกก้องสะเทือนโลกหล้า

เผชิญหน้ากับบุคคลที่น่ากลัวเช่นนี้ ต่อให้ตานเฟิงเป็นถึงผู้สืบทอดเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ก็ไม่กล้าไม่เคารพแม้เพียงเสี้ยว

“บรรพชนของสองเผ่าจักรพรรดิใหญ่อย่างตระกูลคุนและตระกูลซวีเป็นหนึ่งใน ‘เจ็ดจักรพรรดิอสูรมารดึกดำบรรพ์’ ทายาททั้งสองเผ่ามีความสัมพันธ์อันดีดุจพี่น้องท้องเดียวกัน…”

ตานเฟิงพึมพำ “ตอนนี้ดูท่าว่าเป็นเรื่องจริงดังคาด ก็ไม่รู้ว่าอสูรมารอริยะที่น่ากลัวอย่างซวีหลิงคุนจะจัดการกับหลินสวินนั่นอย่างไรแล้ว”

…

‘แท่นสักการะ… เจ้านอกรีตนั่นจะไปไหม…’

บนแนวหนองบึงที่อันตรายรอบด้าน ภิกษุจีวรดำรูปหนึ่งกำลังย่างก้าวเนิบช้า ทุกครั้งที่เขาเหยียบย่างลงมาจะมีฐานบัวหนึ่งดอกปรากฏ ประพรมแสงธรรมดำขลับ

เหนือศีรษะเขาก็ประทับลวดลายบัวดำแปลกประหลาดดอกหนึ่ง

‘ในการต่อสู้บนเขาพญามังกร พลังที่เจ้านอกรีตนี่สำแดงออกมาเห็นได้ชัดว่าเหนือกว่าแต่ก่อนมาก หากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป ต้องเปลี่ยนเป็นน่ากลัวกว่านี้แน่’

ภิกษุจีวรดำแววตานิ่งสงบ ใคร่ครวญครู่ใหญ่จึงตัดสินใจ ‘ไม่อาจรอได้อีกแล้ว…’

…

เปรี๊ยะ!

หลินสวินบดขยี้ป้ายคำสั่งที่เมิ่งอี้ให้มาจนละเอียด

ที่มาพร้อมกันคือคลื่นสะเทือนประหลาด กลางอากาศมีประตูบานหนึ่งปรากฏ

จากนั้นเมิ่งอี้ที่อยู่ในชุดบัณฑิต รูปงามสง่า รวมถึงจีเฉียนและเจียงเหิงผู้สืบทอดสำนักยุทธ์เสวียนจีก็ทยอยก้าวออกมา

“พี่หลิน ข้ารอเจ้าตั้งนาน”

เมิ่งอี้ยิ้มเอ่ยปาก ดูดีใจยิ่งนัก

หลินสวินก็ยิ้มกล่าว “ล่าช้าด้วยเรื่องบางอย่าง ขอท่านทั้งสามโปรดอภัย”

เมิ่งอี้กล่าวด้วยท่าทางเข้าใจ “ข้าได้ข่าวแล้ว บนเขาพญามังกรเกิดศึกนองเลือดสะเทือนใต้หล้า หลินสวินสู้กับเหล่าผู้กล้าด้วยตัวคนเดียว กำราบสังหารอริราชศัตรู เรื่องนี้เป็นที่ฮือฮาในแหล่งสถานคุนหลุนยามนี้เป็นอย่างยิ่ง”

น้ำเสียงเจือความเคารพนับถือ

หลินสวินยิ้มรับ ไม่พูดอะไรมากอีก

เขาสังเกตเห็นว่าไม่ว่าจะเป็นจีเฉียนหรือเจียงเหิง ท่าทีที่มีต่อตนล้วนเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด ความมุ่งร้ายน้อยลงไปหน่อย ความหวาดกลัวที่ดูพิกลเพิ่มขึ้นมานิด

แต่หลินสวินก็สังเกตเห็นว่าเวลาแค่สิบกว่าวัน เจียงเหิงก็เลื่อนขั้นก้าวสู่ระดับมกุฎมหาอริยะแล้ว!

แม้แต่กลิ่นอายของจีเฉียนก็เปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนเท่าตัว

ส่วนเมิ่งอี้ดูเหมือนว่ายังถ่อมตัวอ่อนโยนดังก่อน แต่หลินสวินกลับรู้สึกได้ว่าพลังปราณของอีกฝ่ายก็น่าจะพัฒนาขึ้นไม่น้อย อากัปกิริยา กลิ่นอาย ท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์ล้วนมีการเปลี่ยนแปลงที่แฝงซ่อนอย่างหนึ่ง

เห็นชัดว่าช่วงนี้พวกเมิ่งอี้ จีเฉียน เจียงเหิงก็ได้รับวาสนาศุภโชคมาไม่น้อยเป็นแน่!

“ในเมื่อพี่หลินมาก็คิดว่าคงเตรียมพร้อมแล้ว เวลาไม่คอยท่า พวกเรามุ่งหน้าไปยังแท่นสักการะเลยเป็นอย่างไร”

ทักทายกันครู่หนึ่งแล้วเมิ่งอี้ก็ตัดสินใจ

“ก็ดี”

หลินสวินและอาหูสบตากันวูบหนึ่งแล้วตกปากรับคำ

เมิ่งอี้นำทาง ทั้งกลุ่มออกเคลื่อนไหว

ระหว่างทางเมิ่งอี้สื่อจิตกล่าว ‘จากข่าวที่ข้าได้มา มีบุคคลร้ายกาจไม่น้อยเล็งแท่นสักการะไว้เช่นกัน ทั้งยังมีคนไม่น้อยเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อหลายวันก่อน’

‘ตัวอย่างเช่นจวนอวี๋เหิง เจ้าหมอนี่ก็มาแหล่งสถานคุนหลุนด้วย หากไม่ใช่ว่าสามวันก่อนเขาปรากฏตัวที่แดนลับแห่งหนึ่งกะทันหัน สังหารผู้ฝึกปราณไปหลายสิบคน ใครก็คงคิดไม่ถึงว่าเขาจะมาที่นี่’

จวนอวี๋!

เป็นตระกูลเผ่าจักรพรรดิที่เก่าแก่อย่างยิ่งตระกูลหนึ่ง